Ένα πανί.....

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μια συνεχής αμφισβήτηση προς ό,τιδήποτε το εθνικό. Η έννοια «Έθνος» απαξιώθηκε μέσα από μια σειρά αμφισβητήσεων, η οποία υπήρξε έργο της νεοταξικής γραμμής, που έλεγε ότι για να υπάρξει παγκοσμιοποίηση έπρεπε να καταστραφεί ο πυλώνας που λέγεται «Έθνος» και ο οποίος είχε μείνει ανέπαφος μέσα από χιλιάδες «σεισμούς» στο πέρασμα των αιώνων της ελληνικής ιστορίας που καλύπτει χιλιάδες χρόνια!

Κι όμως, είναι πρόσφατο το τηλεοπτικό σίριαλ που μας «φώτισε» ιστορικά για τη γένεση του Έθνους μας. Η ελληνική εθνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα.(βλέπε Σκάι)

Οι Έλληνες από τα βάθη των αιώνων, μπορεί να ήσαν διασκορπισμένοι σε όλη τη Μεσόγειο, διαιρεμένοι σε πολλά κράτη δεν έπαυσαν ποτέ όμως να έχουν ζωηρή συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια οικογένεια, την οποία συνδέουν αδιάσπαστοι ηθικοί δεσμοί. «Οι δεσμοί αυτοί είναι η κοινή καταγωγή, η κοινή θρησκεία, η γλώσσα και τα κοινά έθιμα, το όμαιμον, ομόγλωσσον, τα κοινά ιδρύματα των θεών, οι κοινές θυσίες, τα ομότροπα ήθη». Τον ορισμό του έθνους έδωσε ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος 2.500 χρόνια πριν…

Οι «αγράμματοι» ήρωες που μας ελευθέρωσαν αναφέρονται συχνά (προφορικά ή γραπτά) στο ένδοξο παρελθόν της Ελλάδας. Αυτό σημαίνει ότι διατηρούσαν άσβεστη στη συνείδησή τους την ιδέα του Ελληνικού Έθνους και την βαθιά πίστη τους στην Ορθοδοξία. Είναι ακριβώς αυτά που θέλουν κάποιοι να σβήσουν από τις καρδιές των Ελλήνων.

Με τις εθνικές εορτές και την έξαρση της σημασίας των γεγονότων, για τα οποία γιορτάζουμε την ημέρα αυτή, τονώνεται το εθνικό και πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων πολιτών, πράγμα το οποίο έρχεται σε αντίθεση στη νεοταξική γραμμή, η οποία εργάζεται για την παγκοσμιοποίηση. Γι’ αυτήν πρέπει να καταστραφεί ο πυλώνας που λέγεται «Έθνος». Έτσι, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να περιοριστεί ο εορτασμός, να περάσει όσον είναι δυνατό στα «ψιλά»…

Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των παρελάσεων, που αποτελούν μέρος των εθνικών εορτών. Κάποιοι θολοκουλτουριάρηδες, για να υπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς, ομιλούν αυθαίρετα και αβασάνιστα και πλάθουν φανταστικές ιστορίες, ότι οι παρελάσεις καθιερώθηκαν από τον Μεταξά, κλπ., κλπ..

Οι παρελάσεις γίνονται, για να τιμηθούν εκείνοι που έδωσαν τη ζωή τους για να είναι σήμερα ελεύθεροι και αυτοί που πουλάνε θεωρίες ανυπόστατες. Δεν αναρωτήθηκαν ποτέ πόσοι νεαροί 19, 20, 21 ετών έδωσαν ηρωικά την ζωή τους σε μάχες καθοριστικές! Γιατί να μη παρελάσουμε γι’ αυτούς; Γιατί να μη τους τιμήσουμε; Γνωρίζουμε τι θα πει «χρέος»;

Όσον αφορά στο χρόνο που άρχισαν οι παρελάσεις, υπενθυμίζουμε, ότι η παρέλαση υπήρχε στην Ελλάδα από τους αρχαίους χρόνους με παρόμοιους με τους σημερινούς τρόπους. Οι αναμνηστικές επέτειοι μεγάλων μαχών πάντοτε συνοδεύονταν από παρελάσεις στρατιωτικών σωμάτων στην αρχαία Ελλάδα. Απαραιτήτως συνοδεύονταν από παιάνες, τα ειδικά στρατιωτικά άσματα, με την συνοδεία των οποίων«ανέβαινον» στην οδό της εκστρατείας ή έμπαιναν στα πλοία. Γι’ αυτόν τον λόγο μάλιστα μέχρι σήμερα οι παιάνες ονομάζονται «εμβατήρια άσματα» (από το εμβαίνω).Ο Πλούταρχος στον βίο του Λυκούργου (21,1-3) ερμηνεύει τον ρόλο των παιάνων και των εμβατηρίων αυτών.

Σήμερα, όμως, επειδή ο στόχος είναι να χαθούν τα έθνη για να κυριαρχήσει η παγκοσμιοποίηση, γι’ αυτό αποκόπτουν μία – μία τις ρίζες που μας συνδέουν με το ένδοξο προγονικό παρελθόν. Δηλαδή τη γλώσσα, την ιστορία, τη θρησκεία, τον πολιτισμό. Το ότι οι νέοι θεωρούν σε μεγάλο ποσοστό το στρατό θεματοφύλακα των προγονικών αρετών, οι συνήγοροι της παγκοσμιοποίησης το εκλαμβάνουν ως τροχοπέδη. Οι παρελάσεις ενδυναμώνουν το εθνικό φρόνημα του ελληνικού λαού εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό και δεν τις θέλουν καθόλου. Γι’ αυτό και τις πολεμούν και τις μέμφονται…

Αυτό έχει την εξήγησή του: Οι παρελάσεις, σήμερα, ούτε οικονομικό όφελος έχουν για τους κοσμοεξουσιαστές αλλά ούτε και πολιτικό, εφόσον ενδυναμώνουν το εθνικό φρόνημα του ελληνικού λαού εναντίον της παγκοσμιοποίησης.

Ερχόμαστε τώρα στο Εθνικό μας Σύμβολο, την Σημαία. Γνωρίζει και ο τελευταίος Έλληνας την συμπεριφορά μιας μερίδας νέων. Ασχημονούν ποικιλοτρόπως απέναντι στο ιερό αυτό Εθνικό μας Σύμβολο, για το οποίο χύθηκαν ποταμοί αιμάτων. Πόσες φορές είδαμε νέους, νέα παιδιά της Ελλάδας να καίνε την Ελληνική Σημαία!.. Και το χειρότερο να παρουσιάζονται κάποιοι «πνευματικοί» άνθρωποι να λένε χωρίς ντροπή:«Ένα πανί είναι»…

Απάντηση στο θέμα αυτό μας δίνουν οι ήρωες Μπιζανομάχοι: Ο γενναίος σημαιοφόρος στρατιώτης, όταν έστησε την Σημαία στην κορυφή του πρώτου υψώματος στο Μπιζάνι, σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά. Ακολούθησε σκληρή μάχη. Σκοτώθηκαν δέκα στρατιώτες, για να μη πέσει η Σημαία στα χέρια του εχθρού. Στο τέλος απέμεινε ζωντανός μόνον ο επικεφαλής λοχίας ομαδάρχης, ο οποίος με αυτοθυσία όρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε την Σημαία, κατρακύλησε αιμόφυρτος στην πλαγιά και, όταν έφθασε στον διοικητή του τάγματος με ηρωική προσπάθεια, στάθηκε όρθιος, χαιρέτησε και ανέφερε στον διοικητή: «Κύριε διοικητά, έχω την τιμήν να σας παραδώσω την Σημαίαν». Και έπεσε νεκρός!..

Αξίζει να θυμηθούμε και την ηρωική πράξη του Κρητικού πολεμιστή το 1897 σε μια από τις πολλές επαναστάσεις της Κρήτης. Τα πλοία των Ευρωπαίων, που δεν επιθυμούσαν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, βρισκότανε στο λιμάνι της Σούδας. Όταν είδαν υψωμένη την Ελληνική Σημαία στο Ακρωτήρι, με κανονιοβολισμούς έκοψαν τον ιστό (το κοντάρι) της Σημαίας. Και τότε! Τότε έγινε το απίστευτο. Οι Ευρωπαίοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, όταν είδαν το απίστευτο: Ο λεοντόθυμος Κρητικός χρησιμοποίησε το σώμα του για κοντάρι και με τα δυο του χέρια κρατούσε αναπεπταμένη την Ελληνική Σημαία…

Είναι δυνατό να θεωρούμε «ένα πανί» αυτή τη Σημαία!.. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των ηρώων που έπεσαν γι’ αυτήν, όταν κάποιοι νέοι μας την καίνε…

Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος