Η “έννομη τάξη” δεν ταυτίζεται με το θλιβερό πολιτικό προσωπικό

Τι σημαίνει να «ανησυχούν» απο κοινού ο πρόεδρος της βουλής, ο κ. Ψυχάρης, η κ. Πιπιλή, ο Καρατζαφέρης και σύσωμη η συντεχνία των επαγγελματιών «δημοκρατών» δημοσιογράφων;

Βεβαίως ολοι αυτοί «ανησυχούν» μετά τα επεισόδια και τις ματαιώσεις τω ν παρελάσεων και δεν διστάζουν οπως ο κ. Ψυχάρης και η κ. Πιπιλή να μιλήσουν για «ημέρες Δεκέμβρη» (ποιού άραγε;) για «εκτροπή» κατά τα πρότυπα του 67…

Απευθύνονται στο συλλογικό υποσυνείδητο, προσπαθούν να ανασύρουν απο τις μνήμες τον «εμφύλιο» και το στρατιωτικό καθεστώς για εναν και μόνο σκοπό :

Να φοβίσουν , να τρομάξουν και να επιτύχουν την σιωπή των αμνών που απαιτούν οι δανειστές, να επιτύχουν την παύση της υγιούς αμφισβητήσεως του μεταπολιτευτικού status quo.

Του τέλματος εκείνου οπου μιλούν οι λίγοι, οι «επαίοντες», οι «οργανικοί διανοούμενοι», οι επαγγελματίες «αντιστασιακοί», οι ομοτράπεζοι των λούμπεν «ελίτ» των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, των αθλιων και εξαθλιωτικών ΜΜΕ, του σεσηπότος life style, του διακομματικού διαγουμίσματος του εθνικού πλούτου στο ονομα της «δημοκρατίας», του «πολιτικού πολιτισμού» και αλλων ψευδεπίγραφων κατηγοριών.

Να ξεκαθαρίσωμε κάτι : Στην Ελλάδα δεν εγινε κανένας «εμφύλιος», μια ενοπλη ανταρσία εγινε, μια ελάχιστη μειοψηφία ενόπλων αμφισβήτησε το καθεστώς που με τον αλφα η βήτα τρόπο - πλήν των οπλων – απεδέχθη η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Η ανταρσία αυτή επέτυχε να αναγνωρισθεί ως «εμφύλια» σύρραξη,ως διχασμός δηλαδή του λαού και του εθνους με ΧΑΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ κριτήρια : Ως γή και υδωρ στους ηττημένους προκειμένου να επιτευχθεί η «παραγωγική» επανένταξη τους στο πολλά υποσχόμενο «σύστημα» της μεταπολιτεύσεως.

Επίσης, τα Δεκεμβριανά, τα κανονικά του 44, ξεκίνησαν απο την παταγώδη αποτυχία του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ηττας και της ξένης κατοχής, ενεπλάκησαν στην δίνη του επερχόμενου Ψυχρού πολέμου και ολοκληρώθηκαν με απόπειρα πραξικοπήματος της ΕΝΟΠΛΗΣ αριστεράς.

Καμμία απο τις δυο αυτές ιστορικές περιόδους δεν προσομοιάζει με την σημερινή.

Το πολιτικό προσωπικό εχει αποτύχει οικτρά, εχει ελθει η ωρα να σαρωθεί, πουθενά ομως δεν υπάρχει συγκροτημένη αμφισβήτηση της «καθεστηκυίας τάξεως», πολλώ μάλλον ενοπλη…

Ας μήν ταυτίζουν λοιπόν οι αποτυχημένοι πολιτικοί το αστικό καθεστώς, την εννομη τάξη με τους θλιβερούς εαυτούς των.

Καμμία αυθόρμητη ενέργεια των πολιτών, ακόμη και η αμφισβήτηση ενίοτε πέραν των εσκαμμένων της σοβαροφανούς παρουσίας των μετά απο τριάντα χρόνια δεξιώσεων, μεγαλείου με σάουνες και γυμναστήρια στον «ναό της δημοκρατίας» δεν εγκυμονεί κινδύνους για την «δημοκρατία».

ΟΙ κίνδυνοι προέρχονται απο αλλού : Απο την βίαιη μεταβολή επί τα χείρω της ποιότητος ζωής των πολιτών, απο την επιβουλή η απο αυτό που διασθάνονται ως επιβουλή κατά των περιουσιών τους και απο την προκλητική περιφρόνηση των αντιληπτικών τους ικανοτήτων απο τους «ταγούς» και τα δημοσιογραφικά τσιράκια τους.

Ο κόσμος δεν φοβάται πιά και τα διλήμματα «Καραμανλής η τάνκς» δεν ψαρώνουν κανέναν. Το μόνο που θα επιτύχουν οι «ανησυχούντες» είναι να εχουν οι εφημερίδες τους την τύχη που τους επεφύλαξε το πλήθος το 65… Φαίνεται οτι κάποιοι ξεχνούν εύκολα !