Γιατί Εθνικισμός;

Μανιφέστο;
Οι περισσότεροι συναγωνιστές μου θα έκαναν μία οι περισσότερες παραπομπές στα κείμενα του Ίωνος Δραγούμη και του Περικλή Γιαννόπουλου. Κάποιοι, ακόμη πιο «ψαγμένοι» ίσως έκαναν αναφορές και στον Αλαίν Ντε Μπενουά , τον Δημήτρη Δημόπουλο, τον Γεωργαλά και τον Δενδρινό, πρόσωπα εν ζωή, που σίγουρα έχουν στιγματίσει το πέρασμα πολλών από εμάς από την πολιτική και τα μετερίζια του εθνικισμού στην Ελλάδα. Εκείνο όμως που ίσως δεν σάς πουν είναι ότι κανένας ή σχεδόν κανένας από αυτούς δεν βρέθηκε να αγωνίζεται, απλά επειδή κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια του ένα βιβλίο του Ίωνος Δραγούμη ή κάποιου άλλου από τους προαναφερθέντες.

Η εξήγηση είναι απλή. Ο εθνικισμός δεν είναι απλά μία ιδεολογία. Δεν βασίζεται σε κανένα μανιφέστο και δεν έχει ουσιαστικά λογίους πατέρες και φιλοσοφικούς ινστρούκτορες. Ο εθνικισμός είναι το προϊόν ενός ανθρώπινου χαρακτηριστικού, ενός συναισθήματος, εφάμιλλου του έρωτα, της αγάπης, του πόνου και του μίσους. Δεν είναι άλλο από τον πατριωτισμό, την αγάπη για το χώμα που πατάς και γι’ αυτούς που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν πάνω σ’ αυτό, ως συνέχεια μίας αιώνιας πορείας στην ιστορία, της οποίας κομμάτι είναι κάθε Έλληνας. Είναι η ανάπτυξη του στοιχειώδους και πηγαίου αισθήματος αγάπης που έχει ο άνθρωπος για τους γονείς και την οικογένειά του, κάτι που και στην πιο εκφυλισμένη του μορφή δεν μπορεί ποτέ να καταπνιγεί από φθηνά κίνητρα και διαφορές. Είναι το δάκρυ – αν θέλετε – ενός «ασώτου υιού» για τον θάνατο του πατέρα που μίσησε όσο τίποτε άλλο στη ζωή του. Είναι το αίμα που δεν γίνεται νερό.

Αυτό το στίγμα, μπορεί κανείς να το διακρίνει στην ψυχή κάθε ανθρώπου που έχει την τύχη να είναι Έλληνας. Και δεν χάνεται ποτέ, διότι ακόμη κι αν η φλόγα σβήσει μέσα του, θα αναγεννηθεί στις ψυχές των παιδιών του. Μοιραία, λοιπόν, πνευματικοί πατέρες του εθνικισμού, της έμπρακτης εφαρμογής του ανθρώπινου αισθήματος – ή ενστίκτου αν θέλετε – του πατριωτισμού, είναι οι ήρωες της ελληνικής ιστορίας και το μανιφέστο τους είναι γραμμένο με το αίμα που κύλισε από τα σπλάχνα τους για να μπορούμε σήμερα να λέμε με υπερηφάνεια την εθνικότητά μας, για να μπορούμε να μιλάμε την γλώσσα μας και, το πιο σημαντικό, να νιώθουμε ότι ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς. Είναι ο Λεωνίδας, ο Μεγαλέξανδρος, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Κολοκοτρώνης, ο Μελάς, ο Διάκος, ο Παλλικαρίδης, ο Σολωμού, ο Γιαλοψός και τόσοι άλλοι, κάποιοι μάλιστα ακόμη εν ζωή! Αυτοί είναι οι «θεωρητικοί» του εθνικισμού. Δεν χρειάζεται καν να ξέρεις γράμματα για να τους μάθεις. Πολλοί εξ’ αυτών μάλιστα ήσαν αγράμματοι!

Πόσο πατριώτης;
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: Μα τότε δεν είναι όλοι οι Έλληνες εθνικιστές; Η απάντηση είναι απλή. ΟΧΙ! Διότι δεν αρκεί να αγαπάς την πατρίδα σου αλλά πρέπει να το δείχνεις κιόλας. 

Πόσο πατριώτης είναι, αλήθεια, κάποιος, που ψηφίζει ένα κόμμα, το οποίο υπέστειλε την ελληνική σημαία από ελληνικό έδαφος, στέλνοντας μάλιστα στον τάφο τρεις Έλληνες αξιωματικούς;
Πόσο πατριώτης είναι κάποιος που εκλέγει ένα κόμμα, το οποίο χαριεντίζεται μ’ έναν αμετανόητο εχθρό, που με τη σειρά του έχει κοστίσει πολυάριθμους νεκρούς μέχρι και στην τελευταία ελληνική οικογένεια;
Πόσο πατριώτης είναι κάποιος που επικροτεί την εκχώρηση της εθνικής οικονομίας σ’ ένα ξένο κέντρο, χωρίς να αντιληφθεί ότι αυτό αποτελεί ουσιαστικά παραχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος της πατρίδος του;
Πόσο πατριώτης είναι κάποιος που υποστηρίζει πολιτικούς, οι οποίοι αποστρέφονται οτιδήποτε προδίδει αγάπη για την πατρίδα και έχουν απαλείψει την λέξη «έθνος» και τα παράγωγά της από το λεξιλόγιό τους.
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που ταυτίζεται με ιδεολογίες, οι οποίες θεωρητικά, αλλά και έμπρακτα καλλιεργούν την μισαλλοδοξία και το κοινωνικό μίσος, καταργούν εθνικά σύνορα, αμφισβητούν τις ανθρώπινες ελευθερίες και στο πρόσφατο παρελθόν έχουν αιματοκυλίσει όλη την Ελλάδα;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που δεν πάει στρατό ή που δεν είναι διατεθημένος να αφιερώσει λίγους μήνες από την ζωή του μακριά από την μαμά του και τον μικρόκοσμό του για την ιδέα της πατρίδος που τόσα της χρωστάει;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που επιδιώκει τον πολιτιστικό αφανισμό της Ελλάδος, θέλοντας να την μετατρέψει σε μία βαβέλ ανθρώπων, θρησκειών και παραδόσεων, εξαλείφοντας εντελώς αυτό που δήθεν προασπίζεται, την διαφορετικότητα;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που καταχράται το δημόσιο χρήμα και κλέβει τους συμπολίτες και συμπατριώτες του; Πόσο πατριώτης είναι αυτός που τον καλύπτει τον κλέφτη και τον ανέχεται;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που ψηφίζει με βάση το ρουσφέτι και την εξυπηρέτηση των προσωπικών του μικροσυμφερόντων;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που εκλέγεται εξυπηρετώντας τέτοια μικροσυμφέροντα;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός προσβάλλει τα εθνικά σύμβολα ή ανέχεται την προσβολή τους;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που καλλιεργεί την εθνική αμνησία και τον μαρασμό του εθνικού φρονήματος για να γίνει αρεστός σ’ έναν γείτονα που τον μισεί θανάσιμα;
Πόσο πατριώτης είναι αυτός που μετατρέπει ένα έθνος πολεμιστών, εμπόρων και ναυτικών, σε τσούρμο δημοσίων υπαλλήλων, σερβιτόρων και τεμπέληδων;
Έχουν ταυτίσει τον εθνικισμό με καθεστώτα, με ξενόφερτες ιδέες και πρακτικές, οι οποίες καμμία σχέση δεν έχουν με αυτόν.

Ο εθνικισμός, όμως, δεν είναι κάτι κακό, διότι τον έχουμε όλοι μέσα μας και αργά ή γρήγορα, έστω και για λίγο, τον αποκαλύπτουμε. 

Το ζητούμενο είναι την ενέργεια αυτή που κρύβουμε μέσα μας να την δαμάσουμε και να την κάνουμε οδηγό μας, με νηφαλιότητα και προπάντων με ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση και διάρκεια, οργανωμένα και συντεταγμένα, ώστε αυτό ακριβώς που αγαπάμε, η πατρίδα μας, να φτάσει ανεμπόδιστα στη θέση που της αξίζει. Τότε και εμείς ως απλοί άνθρωποι και Έλληνες θα δικαιωθούμε. Αυτή ακριβώς η απλή αναζήτηση με οδήγησε στον εθνικισμό και δεν μπορεί κανείς να αντιτάξει μία καλύτερη συνταγή.

του Παναγιώτη Δούμα