Γιάννης Ρίτσος: Όταν το «ορφανό του Στάλιν», θρηνούσε με την λογοτεχνική του πένα τον «πατερούλη-σφαγέα των λαών»

Γιόζεφ Στάλιν: Ένας απ” τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορες στην ιστορία της ανθρωπότητας…

Στον λογαριασμό του, χρεώνονται εκατομμύρια αθώοι νεκροί και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης, κάτοικοι στης Σοβιετικής Ένωσης.

Η περίοδος και ο τρόπος που κυβέρνησε, πέρασαν στην Ιστορία, με ένα όνομα που θα θυμίζει πάντα τον αυταρχισμό, την ανελευθερία, την αγριότητα και την αιμοδιψία του καθεστώτος του: Σταλινισμός.

Κι όμως… Τι κι αν οι Σοβιετικοί ένιωσαν μια ανακούφιση και χάρηκαν στην αναγγελία του θανάτου του, προσδοκώντας την εκκίνηση μιας νέας εποχής, με λιγότερο αίμα και λιγότερες στερήσεις. Ο «πατερούλης» Στάλιν, δεν άφησε «ορφανά» μόνο στη Σοβιετική Ένωση…

Στην Ελλάδα, η «απώλειά» του στοίχισε πολύ περισσότερο στους ντόπιους κομμουνιστές, ώστε δύο απ” τους περιώνυμους ποιητές της εποχής μας, ν” αφήσουν τα δάκρυά τους να κυλήσουν πάνω στο χαρτί, εκφράζοντας έτσι την βαθιά τους θλίψη για τον χαμό του «πατερούλη»…

Ο Γιάννης Ρίτσος κι ο Τάσος Λειβαδίτης, θρήνησαν τον Στάλιν, με δυο ποιήματα που δημοσιεύθηκαν την εποχή του θανάτου του.

Βέβαια, αργότερα, όταν συνήλθαν από την «οδύνη» τους, φρόντισαν να εξαφανίσουν από τις διάφορες ποιητικές συλλογές τους, τα πειστήρια της ξεφτίλας και της αμετροέπειάς τους.

Ακολουθούν ενδεικτικά αποσπάσματα απ” αυτά τα ποιητικά μοιρολόγια…

 Όχι, δεν είναι αλήθεια… Δεν είναι αλήθεια… Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες… Σταματήστε τις!    

    Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε!    

    Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.  

Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.  

Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου… Ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.    

Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις!    

 Όσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια, στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας, ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.    

Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου…

Όταν σβήνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου, είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν” ανάψει.

Όταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ” όνειρο κι απ” το δώμα μας το λυχνάρι, είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων, που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.

Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους.

Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας. Είναι γιομάτος απ” τους σωλήνες του φωτός.    

Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες!    

Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν” ανασάνουν· μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε.    

Κοιτάχτε!    

Κάθε ήλιος και σελίδα -μέρα με την ημέρα- με τους ήλιους των 74 χρόνων του, έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ” ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου.    

Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν… Το έργο του: Λευτεριά!    

Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε πάνου από την Κόκκινη Πλατεία στην εξέδρα του ήλιου… Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπίστε, Λαοί, την Ειρήνη!».    

Με τ” όνομά του, ανοίγει η Ιστορία τις πύλες της στον Άνθρωπο: Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν. 

(Εφημερίδα «Αυγή», 5 Μαρτίου 1963)  
pare-dose.net  
http://ellas2.wordpress.com