Αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας βρίσκονται οι εργαζόμενοι μίας από τις μεγαλύτερες -και πλέον ελάχιστες- βαριές βιομηχανίες της χώρας, της ΛΑΡΚΟ. Σε μια περίοδο έντονης αποβιομηχάνισης και ασθενών αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, με την ανεργία να "χτυπά κόκκινο" σε ολόκληρη τη χώρα, η βιομηχανία που διαπιστωμένα διαθέτει την αποκλειστικότητα για την Ευρώπη σε κοιτάσματα σιδερονικελίου, οδηγείται στην καταστροφή.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στο διεθνούς κύρους website Mergermarkets.com, αναφέρεται ότι η αποκρατικοποίηση της ΛΑΡΚΟ αναβάλλεται επ' αόριστον, ενώ η εταιρεία απειλείται με άμεσο κλείσιμο, καθώς αντιμετωπίζει πολύ μεγάλες ζημιές. Κανένας βεβαία «μνηστήρας» δεν αποτολμά να πλησιάσει μια τέτοια εταιρεία, η οποία, ενώ αποτελεί έναν από τους 5 μεγαλύτερους παραγωγούς σιδηρονικελίου στον κόσμο, έχει εξελιχθεί σε μια μαύρη τρύπα ...όπου κάθε τόνος που παράγεται ισοδυναμεί με απώλειες χιλιάδων δολαρίων!
Ο βασικότερος ένοχος: το φλέγον ζήτημα του ενεργειακού κόστους το οποίο έχει εξελιχθεί σε θηλιά που πνίγει ασφυκτικά την εναπομείνασα ελληνική βιομηχανία. Στην Ελλάδα οι εταιρείες έρχονται αντιμέτωπες με μια μέση τιμή ηλεκτρικής ενέργειας άνω των 65 ευρώ η μεγαβατώρα (!), ήτοι 160% ακριβότερα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς και με ένα κόστος φυσικού αερίου 30% ακριβότερο από τις Ευρωπαϊκές Εταιρείες....
Η ΛΑΡΚΟ έχει διεκδικήσει και έχει αποκτήσει, με βάση απόφαση της ΡΑΕ, προσωρινή τιμή¤50/MWh, αλλά πως μπορεί αυτή η τιμή να θεωρηθεί ανταγωνιστική, όταν σύμφωνα με το Mergermarkets, είναι υπερδιπλάσια από το μέσο κόστος που καλείται να πληρώσει η νικελοβιομηχανία παγκοσμίως (!)...
Στην απεγνωσμένη κραυγή της ελληνικής ενεργοβόρας βιομηχανίας, οι ιθύνοντες κωφεύουν, ενώ την ίδια ώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της ανάπτυξης και της ενίσχυσης των επενδύσεων και της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Όταν όμως τα λόγια δεν συνοδεύονται με έργα το αποτέλεσμα είναι μηδέν εις το πηλίκο.
Επιχειρησιακοί παράγοντες ωστόσο διαβεβαιώνουν ότι το ενεργειακό κόστος δεν είναι πρόβλημα per se της Ελλάδος. Αυτό που είναι πρόβλημα per se στη χώρα μας είναι η αναβλητικότητα, ηθελημένη ή μη αντιμετώπισής του.
Οι ίδιοι άλλωστε προτάσσουν το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου η γαλλική κυβέρνηση δε δίστασε να λάβει άμεσες και δραστικές αποφάσεις για να σώσει 500 θέσεις εργασίας στo εργοστάσιο αλουμινίου Saint de Maurienne. Το εργοστάσιο το οποίο ανήκε στη Rio Tinto Alcan, η οποία είχε ανακοινώσει ότι προχωρά σε πώληση της μονάδας, με έναν από τους βασικότερους λόγους το ενεργειακό κόστος, καθώς η σύμβαση προμήθειας με την Γαλλική EDF που κυμαινόταν σε 20 ευρώ ανά μεγαβατώρα έληγε. Κανένας ενδιαφερόμενος δεν εμφανίστηκε και η γαλλική κυβέρνηση ανέλαβε τα ηνία. Με δική της πρωτοβουλία υπεγράφη συμφωνία για την πώληση του εργοστασίου στη γερμανική Trimet Aluminium, η οποία περιλαμβάνει και την εξασφάλιση χαμηλού ενεργειακού τιμολογίου το οποίο θα κυμανθεί στα 25 ευρώ η μεγαβατώρα.
Σε επίσκεψή του στο εργοστάσιο του Saint DeMaurienne, o Γάλλος πρωθυπουργός δήλωσε «Δεν υπάρχει μέλλον για τη Γαλλία χωρίς τη βιομηχανία».
Στην Ελλάδα τι ισχύει; Θέλουμε ή όχι ανταγωνιστική βιομηχανία και επομένως ανάπτυξη;Η αγορά ζητά να μπει ένα τέρμα στα ευχολόγια και να δει επιτέλους πράξεις...
Το κείμενο μας απέστειλε αναγνώστης του ιστολογίου μας.
Κέντρο Πληροφόρησης ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου