Κάποιοι..συνεχίζουν το έργο του Μουσολίνι προωθώντας το "ζήτημα" των τσάμηδων αλλά και των Ελλήνων Βλάχων!

Κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου τιμούμε αυτούς που αγωνίστηκαν κατά των κατακτητών στην περίοδο 1940-1944. Η πραγματική απόδοση τιμής στους προγόνους μας επιβάλλει να διδασκόμαστε από την Ιστορία για να μην ξαναπέσουμε θύματα παρόμοιων 
καταστάσεων με εκείνες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν αρκεί απλώς να φωνάζουμε κατά του φασισμού και του ναζισμού. Πρέπει η διαμαρτυρία να συνοδεύεται από καταγγελία ορισμένων μεθόδων του Μουσολίνι, οι οποίες συνεχίζονται και σήμερα με τρόπο διαφορετικό, αλλά εξίσου επικίνδυνο.
Καταδίκη των εγκλημάτων του ιδρυτή του ιταλικού φασισμού σημαίνει να θυμόμαστε, να διδάσκουμε και να καταγγέλλουμε διαρκώς τη δημιουργία μειονοτικών ζητημάτων εις βάρος της εθνολογικής μας υποστάσεως και της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Ο Μουσολίνι αφενός μεν χρησιμοποίησε ως συνεργάτες του ιταλικού στρατού τους μουσουλμάνους Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, αφετέρου δε προσπάθησε να κατασκευάσει ξεχωριστή εθνική συνείδηση στους βλαχόφωνους Ελληνες της Πίνδου και της Θεσσαλίας. Στο ζήτημα των Τσάμηδων σήμερα δυστυχώς τον ακολουθεί η γειτονική Αλβανία υπό τον ψευδεπίγραφο μανδύα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο δεύτερο ζήτημα η ελληνοπρεπής αντίδραση των Βλάχων ήταν αποστομωτική, ώστε σήμερα ελάχιστοι τολμούν να αμφισβητούν την ελληνικότητά τους. Απαιτείται όμως επαγρύπνηση.

Οι Τσάμηδες ήταν Έλληνες ορθόδοξοι οι οποίοι εξισλαμίστηκαν κατά τον 17ο αιώνα λόγω Τουρκοκρατίας. Η απομάκρυνσή τους από την ορθοδοξία τούς απομάκρυνε και από τον Ελληνισμό. Μεταβλήθηκαν σε Τουρκαλβανούς και απηνείς διώκτες του έθνους μας. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923-1924 έπρεπε να φύγουν και αυτοί από τη Θεσπρωτία. Η κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου τους κράτησε διότι έβλεπε τα φιλοαλβανικά αισθήματά τους. Αφελής ελληνική πολιτική, η οποία πίστευε ότι έτσι θα αποκτούσαμε φιλικούς δεσμούς με το νέο αλβανικό κράτος, το οποίο ιδρύθηκε το 1913 με την καταπάτηση ελληνικών εδαφών (Βόρειος Ήπειρος . Ούτε η Αλβανία ούτε οι 20.000 Τσάμηδες της Θεσπρωτίας ανταπέδωσαν την ευγένειά μας. Οι μεν Αλβανοί καταπίεσαν και καταδίωξαν την ελληνική εθνική κοινότητα. Οι δε μουσουλμάνοι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς κατακτητές κατά την περίοδο 1941-1943. Δημιούργησαν την αλβανική πολιτοφυλακή ΞΙΛΙΑ και φόνευσαν πολλούς Έλληνες. Αποκορύφωμα ήταν η σφαγή των προκρίτων της Παραμυθιάς. Έφυγαν εγκαίρως προς την Αλβανία προτού συλληφθούν από τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντος Ζέρβα και 1.900 από αυτούς καταδικάσθηκαν το 1945 ως εγκληματίες πολέμου.
Οι Βλάχοι ή βλαχόφωνοι Έλληνες είναι γηγενείς πληθυσμοί, οι οποίοι από την εποχή της ρωμαϊκής κατακτήσεως έγιναν δίγλωσσοι, Εκτός από τα ελληνικά ομιλούν και ένα λατινογενές ιδίωμα, το οποίο δεν γράφεται ούτε δημιουργεί ξεχωριστή εθνική συνείδηση. Οι βλαχόφωνοι πάντα αγωνίστηκαν υπέρ της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, είτε ως οπλαρχηγοί (Γεωργάκης Ολύμπιος, παπα-Ευθύμης Βλαχάβας) είτε ως εθνικοί ευεργέτες (Αβέρωφ, Ζάππας, Σίνας κ.ά.). Τον 19ο αιώνα επιχείρησε ανεπιτυχώς να τους προσεταιριστεί η ρουμανική προπαγάνδα. Το 1941 οι Ιταλοί με έδρα τη Λάρισα προσπάθησαν να δημιουργήσουν, με εντολή του Μουσολίνι, το Πριγκιπάτο της Πίνδου με ψευτοπρίγκιπα τον Αλκιβιάδη Διαμάντη. Ελάχιστοι βλαχόφωνοι προσχώρησαν, παρά τη βία και τις απειλές. Η μπότα του ιταλικού φασισμού δεν μπόρεσε να αλλοιώσει το ελληνικό φρόνημα των Βλάχων. Στόχος του Μουσολίνι ήταν να τους πείσει ότι είναι απόγονοι της αρχαίας Ρώμης και να κατασκευάσει κράτος Βλάχων στην κεντρική Ελλάδα. Βλάχοι επιστήμονες που αντιστάθηκαν, όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, μετέπειτα πολιτικός και συγγραφέας, και ο ιατρός Νικόλαος Ράπτης εκτοπίστηκαν από τη Λάρισα σε στρατόπεδο αιχμαλώτων του Μιλάνου.

Η ... δημοκρατική (!!!) Αλβανία σήμερα έχει θέσει ως πρώτη προτεραιότητα τη δικαίωση των Τσάμηδων, δηλαδή των συνεργατών του Μουσολίνι! Το ζήτημα των Βλάχων ανακινούν ορισμένοι επαγγελματίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι απαράδεκτο στο όνομα της δημοκρατίας να υπάρχουν κυβερνήσεις ή σωματεία που κατασκευάζουν μειονότητες, όπως έκανε ο Μουσολίνι!


Κωνσταντίνος Χολέβας
"δημοκρατία"
Πηγή