Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπιτάσσει τὴ νίκη

Tοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ ἑορτὴ τῶν νικῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ παρελθόν. Αὐτὲς οἱ νίκες τοῦ παρελθόντος εἶναι τὸ ἠθικὸ κεφάλαιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Σταυρός της καὶ ἡ τροφή της. Αὐτὸ εἶναι σπουδαῖο καὶ σημαντικότατο. Ὅμως, οἱ νίκες αὐτὲς ἀπὸ τὸ παρελθὸν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἔμπνευση καὶ τὸ κίνητρο γιὰ τὶς νίκες της στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικό.
Εἶναι τὸ σημαντικότερο ἐπειδὴ τὸ στεφάνι τῆς δόξης εἶναι ὑπεσχημένο στοὺς νικητὲς καὶ ὄχι στοὺς ἑορτάζοντες τὶς νίκες τῶν ἄλλων. Γιατί εἶναι γραμμένο στὸ βιβλίο τῆς ἀληθείας: ὅποιος νικήσει θὰ κερδίσει τὰ πάντα καὶ θὰ τοῦ γίνω Θεὸς καὶ αὐτὸς θὰ μοῦ γίνει υἱός. Ἡ ἀμοιβὴ τοῦ Θεοῦ λοιπόν, δίδεται στοὺς νικητὲς καὶ ὄχι σὲ ὅσους ἑορτάζουν μονάχα τὶς νίκες τῶν πατέρων τους.
Αὐτὸ δὲ σημαίνει πὼς εἶναι ἀσήμαντο τὸ νὰ ἑορτάζουμε τὶς νίκες τῶν πατέρων. Ἀντιθέτως, ὁ ἑορτασμὸς τῶν προτέρων νικῶν εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας γιὰ τὴν ἐξασφάλιση καὶ νέας νίκης ἐπειδὴ οἱ νίκες τοῦ πατέρα ὑποκινοῦν σὲ νίκες καὶ τοὺς υἱούς.
Ἂς πάρουμε πρῶτα τους νικητὲς τοῦ κόσμου τούτου καὶ τὶς νίκες τους. Ὁ Ἀχιλλέας ἐνθουσίαζε ἐπὶ αἰῶνες τοὺς νέους τῶν Ἑλλήνων πρὸς τὴ νίκη. Στέλνοντας τοὺς υἱούς τους στὸ πόλεμο, οἱ Ἑλληνίδες μητέρες τοὺς ἔλεγαν:....
ἢ νεκρὸς ἢ νικητής.
Ὁ Κράλιεβιτς Μάρκο πέτυχε ὅσο ζοῦσε ἑκατὸ νίκες. Μέχρι τώρα ὅμως ἔχει ὁδηγήσει σὲ νίκη χιλιάδες αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάστηκαν ἀπὸ ἐκεῖνον. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Μίλος Ὄμπιλιτς καὶ ὁ Βάνος Στράχινιτς, ἄλλοι ὀρθόδοξοι ἥρωες τῶν Σέρβων μὰ καὶ τῶν ἄλλων λαῶν.
Δὲν εἶναι μονάχα ἡ δειλία μεταδοτικὴ μὰ εἶναι καὶ ὁ ἡρωισμός. Ὁ δειλὸς ποὺ φωνάζει: φεύγουμε, χανόμαστε, μεταδίδει στὸ στράτευμα τὸ φόβο. Τὸ ἴδιο ὅμως, μεταδίδει τὸν ἡρωισμὸ ἐκεῖνος ποὺ φωνάζει: ἐμπρός, ὁ ἐχθρὸς νικήθηκε!
Ὅποιος δοξάζει τοὺς ἥρωες, "μολύνεται" ἀπὸ τὴν νόσο τοῦ ἡρωισμοῦ. Ὅποιος δοξάζει τοὺς νικητές, ἐνθουσιάζεται ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνει καὶ ὁ ἴδιος νικητής. Γι’ αὐτό, ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ νικητοῦ καὶ τῆς νίκης του ἔχει τεράστια ἐπιρροὴ στοὺς ἀνθρώπους, στὴν ἀγωγὴ καὶ στὸ χαρακτήρα.
Ἔτσι γίνεται στοὺς κοσμικοὺς πολέμους, ἔτσι καὶ ἀκόμα περισσότερο στὸ πνευματικὸ πόλεμο. Μὴ φοβῆσθε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον, εἶπε ὁ Σωτήρας στοὺς μαθητές Του. Καὶ ὄχι μόνο τὸ εἶπε μὰ καὶ τὸ ἔπραξε στ’ ἀλήθεια. Νίκησε τὸν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, νίκησε τὴν ἁμαρτία, νίκησε καὶ τὸ θάνατο.
Βλέποντας οἱ Ἀπόστολοι τὶς νίκες Του καὶ μεθυσμένοι ἀπὸ αὐτές, ἔγιναν καὶ οἱ ἴδιοι νικητές. Τοὺς Ἀποστόλους μιμήθηκαν οἱ διάδοχοί τους καὶ αὐτοὺς οἱ δικοί τους διάδοχοι. Ἡ μία χριστιανικὴ γενεὰ μετὰ τὴν ἄλλη, μεγαλουργοῦσε μὲ τὴ νικηφόρο δόξα της, ἐνθουσιασμένη ἀπὸ τὶς νίκες καὶ τοὺς νικητὲς τοῦ παρελθόντος. Καθὼς τὸ ἕνα κύμα παράγει δεύτερο, ἔτσι τὸ ἕνα νικηφόρο στράτευμα τοῦ Χριστοῦ γεννοῦσε καὶ ὑποκινοῦσε τὸ ἑπόμενο νικηφόρο Του στράτευμα. Ἔτσι, τὸ ἀστείρευτο καὶ ζωντανὸ ποτάμι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς ἱστορίας τῶν εἴκοσι αἰώνων, γινόταν ὅλο καὶ πλατύτερο, βαθύτερο καὶ πιὸ ὁρμητικό, ἀρδεύοντας μὲ ζωὴ καὶ δόξα τὶς τέσσερις πλευρὲς τοῦ κόσμου. Ἡ μόνη πηγὴ αὐτοῦ τοῦ ποταμοῦ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὅλο τὸ ζῶν ὕδωρ εἶναι δικό Του. Δικά του καὶ ὅλα τὰ ὁρμητικὰ κύματα ἀπὸ αἰώνα σὲ αἰώνα καὶ ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.

Οἱ νέες νίκες ὡς καθῆκον καὶ χαρά.
Εἶπε κάποιος ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν εἶναι θρησκεία. Τοῦτος ὁ λόγος δικαιολογεῖται ἂν ἡ ἐπανάσταση ἐκληφθεῖ ὑπὸ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἔννοια ὡς ἀνατροπὴ τῆς ἀναλήθειας, τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ἀσπλαχνίας ἐντός του ἑαυτοῦ μᾶς πρῶτα καὶ κατόπιν στὸν περίγυρό μας. Ὅπου ἀνατροπὴ ἐκεῖ καὶ μάχη, ὅπου μάχη ἐκεῖ καὶ νίκη. Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ἀγώνας ἀπὸ τὴ πρώτη μέρα τῆς ἱστορίας του -ἀπὸ τὴν ἀναζήτηση καὶ μὴ εὕρεση καταλύματος γιὰ τὸ θεῖο Βρέφος στὰ πανδοχεῖα τῆς Βηθλεὲμ- μέχρι σήμερα καὶ ἀπὸ τώρα μέχρι τὴν ἐσχάτη μέρα. Ταυτόχρονα, ὁ χριστιανισμὸς εἶναι μία ἁλυσίδα ἀπὸ νίκες, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὸ τέρμα. Νικοῦσε καὶ ὅταν ἀκόμα ἔδειχνε νικημένος. Τὶς χαμένες μάχες τὶς προσμετροῦσε ὡς νίκες. Τοὺς σκοτωμένους μαχητὲς γιὰ τὸν τίμιο σταυρό, τοὺς σημείωνε στὸν κατάλογο τῶν νικητῶν. Τὰ χαμένα βασίλεια τοῦ κόσμου ἀντάλλασσε μὲ βασίλειο ἀκριβότερο, ἐκεῖνο τοῦ οὐρανοῦ.
Ἂν ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο δὲν σταματᾶ τὴν ἀνατροπή, δὲ σταματᾶ τὸν ἀγώνα καὶ τὴν κατάκτηση νικῶν, εἶναι δυνατὸν ὅμως, τὰ μεμονωμένα μέλη της νὰ ἐγκαταλείψουν τὴ μάχη καὶ νὰ χάσουν τὴ νίκη. Ἐκεῖ εἶναι ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ ὀδυρμὸς καὶ ὁ ραχήλειος θρῆνος τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ τέκνα της.
Ἀπὸ αὐτὸ πηγάζει καὶ τὸ ὀρθὸ δίδαγμα τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας, ἡ ἐντολὴ νὰ καταβάλει ὁ κάθε ὀρθόδοξος χριστιανὸς τὸ προσωπικό του μόχθο γιὰ τὴν κατάκτηση νέας νίκης. Οἱ παλαιὲς νίκες, μᾶς βοηθοῦν ἀλλὰ δὲν μᾶς σώζουν. Οἱ νίκες τῶν πατέρων μᾶς εἶναι ἡ κληρονομία μας τὴν ὁποία ἔχουμε χρέος νὰ διαφυλάξουμε καὶ νὰ αὐξήσουμε μὲ τὶς δικές μας νίκες.
«Σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ νικήσει θὰ δώσω νὰ γευτεῖ ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς ποὺ βρίσκεται στὸ μέσον τοῦ Παραδείσου τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ποὺ θὰ νικήσει δὲ θὰ νοιώσει θάνατο ἄλλο. Σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ νικήσει θὰ δώσω νὰ φάγει ἀπὸ τὸ μάννα τὸ κεκρυμμένο καὶ λίθο λευκὸ καὶ ἐπάνω στὸ λίθο ὄνομα καινὸ γραμμένο τὸ ὁποῖο κανένας δὲν γνωρίζει ἐκτὸς ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ κατέχει τὸ λίθο.
Σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ νικήσει καὶ θὰ τηρήσει τὰ ἔργα μου μέχρι τέλους, θὰ δώσω ἐξουσία κατὰ τῶν εἰδώλων.
Σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ νικήσει, θὰ ἐνδυθεῖ χιτώνα λευκὸ καὶ δὲν θὰ ἐξαλείψω τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴ βίβλο τῶν ζώντων καὶ θὰ ἀναγνωρίσω τὸ ὄνομά του ἐνώπιόν τοῦ Πατρός μου καὶ τῶν ἀγγέλων Αὐτοῦ.
Αὐτὸν ποὺ θὰ νικήσει θὰ καταστήσω στύλο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ  καὶ θὰ χαράξω ἐπάνω του τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ του. Σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ νικήσει θὰ δώσω νὰ καθήσει μαζί μου στὸ θρόνο μου. Αὐτὸς ποὺ θὰ νικήσει θὰ λάβει τὰ πάντα, θὰ τοῦ γίνω Θεὸς καὶ θὰ γίνει υἱός μου». Αὐτὰ εἶναι γραμμένα στὸ μυστικὸ βιβλίο τῶν Ἀποκαλύψεων τοῦ Θεοῦ. Αὐτὰ λέγει ὁ μέγας Νικητής, διὰ τοῦ ὁποίου μποροῦμε ὅλοι μας νὰ γίνουμε νικητές. Αὐτὰ λέγει ὁ μόνος Ἀναμάρτητος καὶ Ἀνυποχώρητος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα εἶναι Ἄλφα καὶ Ὠμέγα καὶ πάλι ἄλλο ὄνομα Ἀμήν.

«ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Πηγή