Η νίκη του Ερντογάν και το αναπόφευκτο τέλος της Τουρκίας

Η νίκη του κόμματος Ερντογάν στις τοπικές εκλογές της Τουρκίας, τις οποίες ο τούρκος πρωθυπουργός είχε μετατρέψει σε δημοψήφισμα, δίνει σίγουρα ισχυρό χτύπημα στους αντιπάλους του, ωστόσο δεν τους αποδυναμώνει…

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό στην Τουρκία εκτίμησε την προσπάθεια του τούρκου ηγέτη σε σχέση με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και την δημιουργία ισχυρής μεσαίας τάξης, η οποία παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα βάλλεται. Επιπλέον αποδεικνύεται πως πολλοί τούρκοι πολίτες δεν έχουν πρόβλημα με τις ισλαμικού τύπου απαγορεύσεις.

Πάρα ταύτα η πολιτική κρίση στην γείτονα θα συνεχιστεί με ίσως ένα μικρό διάλειμμα στον απόηχο του εκλογικού αποτελέσματος. Η κατάσταση σε Κριμαία και Συρία θα κρίνουν πολλά για το μέλλον της Τουρκίας, η οποία, συμμετέχοντας ενεργά στα συγκεκριμένα μέτωπα, θα κληθεί να λάβει βαρύνουσες αποφάσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με ενδεχόμενη κλιμάκωση θα την φέρουν αντιμέτωπη με την μία ή την άλλη μεγάλη δύναμη.
Από την άλλη η καθυστέρηση των παγκοσμιοποιητικών σχεδίων σχετικά με την περιοχή, τα οποία έχουν θέσει ως προτεραιότητα την Τουρκία με την γνωστή συνταγή του διαμελισμού και του βίαιου -αν χρειαστεί- εκδυτικισμού, ίσως κάνει τον Ερντογάν να πιστεύει ότι μπορεί να διατηρήσει την Τουρκία σε νέο-οθωμανική τροχιά. Άλλωστε η στρατηγική της Άγκυρας σύμφωνα με τον θεωρητικό του νέο-οθωμανισμού, Άχμετ Νταβούτογλου, είναι το «πράττουμε το καλύτερο και περιμένουμε τις συγκυρίες».
Αναμφισβήτητα οι τωρινοί κυβερνώντες στην Τουρκία γνωρίζουν τα σχέδια περί διαμελισμού της χώρας και προσπαθούν, από την στιγμή που ανέλαβαν τα ηνία, ο διαμελισμός αυτός να πραγματωθεί ανώδυνα στα όρια ενός ομοσπονδιακού νέο-οθωμανικού κράτους, αντικαθιστώντας τον τουρκικό φυλετικό εθνικισμό. Ο Οθωμανός δεν είναι κατά ανάγκη Τούρκος (δεν είναι κρυφό στα πολιτικά επιτελεία της χώρας πως ο ίδιος ο Ερντογάν είναι ποντιακής καταγωγής), άρα οι πληθυσμοί στην Τουρκία μπορούν να ζήσουν αυτόνομα μεν αλλά αναφερόμενοι στην κεντρική διοίκηση της Άγκυρας, σκέφτονται προφανώς οι νέο-οθωμανιστές.
Οι Αμερικανοί θα προτιμούσαν κι αυτοί βέβαια ο διαμελισμός της Τουρκίας να λάβει χώρα ανώδυνα, αλλά η πολιτική Ερντογάν είναι και κατά αυτούς απρόβλεπτη, επομένως αναγκάστηκαν να πυροδοτήσουν κρίση στην Τουρκία με τον παγκοσμιοποιητή Γκιουλέν και όσους δεν επιθυμούν ακραία ισλαμική πολιτική στην χώρα. Οι δηλώσεις Ερντογάν περί σχεδίου εναντίον της κυβέρνησής του αντικατοπτρίζουν συνεπώς πέρα ως πέρα την αλήθεια. Το ερώτημα είναι πόσο θα αντέξει ακόμα ο τούρκος πρωθυπουργός την πίεση, όπως έχουμε αναρωτηθεί σε προηγούμενο πρωτοσέλιδο.
Συγκρίνοντας τέλος, μια Ελλάδα με ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική, έρμαιο πολιτικάντηδων δίχως όραμα που απλά σαν χαμαιλέοντες προσαρμόζονται δουλικά στις εκάστοτε επιταγές της παγκοσμιοποίησης, με την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, τα αποτελέσματα είναι αποθαρρυντικά. Η ομάδα Ερντογάν αναγιγνώσκει τις συνθήκες και προσπαθεί τουλάχιστον να ελιχθεί στα σχέδια των παγκοσμιοποιητών, ενώ η Ελλάδα παραδίδεται αμαχητί. Αυτό είναι και το παράπονο πολλών Ελλήνων αναφορικά με το κράτος· ότι δεν γίνεται καν προσπάθεια.
Ίσως η Άγκυρα, αν είχε το δίκιο με το μέρος της, να κατάφερνε μάλιστα να βγει αλώβητη από την όλη κατάσταση. Ωστόσο το τέλος του «γίγαντα» δεν πρόκειται να αποτραπεί από το εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ του Ερντογάν.

ΠΥΓΜΗ.gr