Στο δρόμο της Κριμαίας θα βαδίσει και το Αφγανιστάν;

Δεν χωράει αμφιβολία πως ό,τι συνέβη με την υπόθεση της απόσχισης της Κριμαίας από την Ουκρανία θα αποτελούσε ένα επικίνδυνο διεθνές προηγούμενο. Όμως, οι πληροφορίες και οι εκτιμήσεις που διακινούνται σε κύκλους ειδικών στις διεθνείς υποθέσεις, φέρνουν στο προσκήνιο ένα ενδεχόμενο το οποίοι λίγοι έχουν σκεφθεί.

Βέβαια, ίσως είναι λίγο υπερβολικό να «φορτωθούν» τα πάντα στην Κριμαία, αφού έχει προηγηθεί η Υπερδνειστερία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ (διένεξη Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν), οι Αμπχαζία και η Νότια Οσετία (διένεξη Γεωργίας-Ρωσίας), ασφαλώς καθιστούν την Κριμαία απλά το «κερασάκι στην τούρτα».

Η χώρα της οποίας η συνοχή θα μπορούσε πολλαπλώς να επηρεαστεί, είναι το Αφγανιστάν! Με τις διεθνείς δυνάμεις, προεξαρχόντων των Αμερικανών, να αποχωρούν σταδιακά από τη χώρα, είναι πλέον σχεδόν νομοτελειακό το να παρουσιαστούν φυγόκεντρες τάσεις.

Οι Τατζίκοι, Ουζμπέκοι, Τουρκμένοι που ζούν στο έδαφός του, από το να τεθούν υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν, ή ακόμα να κινδυνεύουν διαρκώς από το χάος και την αναρχία που θα μπορούσε να επικρατήσει, ίσως προτιμούν να ενωθούν με τις γειτονικές χώρες, ενθυμούμενοι ότι πρόκειται για «μητέρες-πατρίδες».

Οι τρεις χώρες, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, απολαμβάνουν και της στήριξης του Κρεμλίνου, χωρίς να αντιμετωπίζουν και πρόβλημα στις σχέσεις τους με τον έτερο «ηγεμόνα» στην ευρύτερη περιοχή, την Κίνα, ενώ η προοπτική το Αφγανιστάν να γίνει μια πιο ελεγχόμενη χώρα, ενδεχομένως να μην άφηνε αδιάφορη ούτε την Ουάσιγκτον.

Για να μην αναφέρουμε ότι ενδεχόμενη προσάρτηση τμήματος της χώρας ακόμα και από το Πακιστάν θα προσέδιδε στη χώρα το στρατηγικό βάθος που αναζητά παραδοσιακά για να προστατευθεί απέναντι στην απειλή που συνιστά η Ινδία και την έκανε παραδοσιακά να αγωνίζεται για τον έλεγχο της χώρας, θα μπορούσε να συμβάλλει στην κατά κάποιον τρόπο σταθεροποίηση ενός ακόμα επικίνδυνου μετώπου, ανάμεσα σε δύο χώρες που διαθέτουν πυρηνικά οπλοστάσια.

Το μόνο βέβαιο είναι, ότι δεν υπάρχει ισχυρός «δρών» στο διεθνές σύστημα που να επιθυμεί να εμπλακεί στρατιωτικά, αλλά να «σηκώσει» και το κόστος ελέγχου μιας χώρας σαν το Αφγανιστάν. Και αφού ταλαιπωρήθηκαν και αιμορράγησαν τόσο η πρώην Σοβιετική Ένωση και τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες, η προοπτική αναδιάταξης των συνόρων στην περιοχή δεν μπορεί παρά να τεθεί – αν δεν έχει ήδη – ως υπόθεση εργασίας από τους ενασχολούμενους με τις μελλοντικές ισορροπίες αυτού του πλανήτη.

Πηγή