19 ΜΑΪΟΥ: ΜΝΗΜΗ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Γράφει ο Νικόλαος Λεμοντζής

Η 19η Μαΐου μέρα είναι ημέρα μνήμης, ημέρα οργής, ημέρα που αποτελεί πένθους και αδιάσειστο επιχείρημα κατά της υπερπροβεβλημένης υποτιθέμενης ελληνοτουρκικής φιλίας.

Μια μέρα χαραγμένη στο ελληνικό υποσυνείδητο.
Στις 19 Μαΐου του 1919, ο σφαγέας του Ελληνισμού Μουσταφά Κεμάλ, που κάποιοι θέλουν να ονομάσουν και έναν κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης από το όνομά του…εισέρχεται στην Σαμψούντα, δήθεν με την εντολή να σταματήσει τις αναταραχές που υπάρχουν εδώ και τρία χρόνια.
Αντί αυτού, οργανώνει τις άτακτες συμμορίες των τούρκων και προχωρά στον δεύτερο γύρο της γενοκτονίας που συντελέστηκε εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου.Όλα όμως έχουν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Οκτώ έτη πριν, στα 1911, στη Θεσσαλονίκη ,το Νεοτουρκικό Κομιτάτο πραγματοποιεί ένα συνέδριο. Εκεί λαμβάνεται η απόφαση να εξοντωθούν πλήρως όλοι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι. Η απόφαση έλεγε τα εξής:
«η τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική δύναμη και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί βία».
Χορτάσατε ελληνοτουρκική φιλία;
Αυτή είναι η επίσημη απόφαση των νεότουρκων , η οποία δεν άργησε να γίνει πράξη.
Οι νεότουρκοι λοιπόν οργάνωσαν μια συστηματική γενοκτονία σε βάρος των Ελλήνων, πράγμα που κόστισε τη ζωή σε 353.000 ανθρώπους. Οι τρόποι που μετέρχονταν για να τους εξοντώσουν ήταν πάρα πολλοί:
Επιστράτευση και εξόντωση των νεοτέρων/ δημιουργία των ταγμάτων εργασίας(αμελέ ταμπουρού)/ στρατόπεδα συγκέντρωσης / ξεκοίλιασμα εγκύων και πέταμα των εμβρύων για βορά σε σκυλιά/ εξορίες/ σφαγές/ εκτελέσεις/ατελείωτες πορείες θανάτου/πυρπολήσεις χωριών/λεηλασίες/βιασμοί και ατιμάσεις/πείνα/παιδομάζωμα
Το 1915 οι τούρκοι ξεκινούν τα σχέδια τους εξοντώνοντας σε μικρό χρονικό διάστημα 1,5 εκατομμύριο Αρμενίους. Το 1916 ξεκινάει η δίωξη εναντίον και των Ελλήνων του Πόντου, με εμπνευστή τον γερμανό συνταγματάρχη Λίμαν Φον Σάντερς που εκπαίδευσε τους νεότουρκους.ειδού μερικά από τα λόγια του:
«Σας διαβεβαιώ, με αυτό το σύστημα που προτείνω ο θάνατος τους θα είναι βέβαιος. Η μισητή και άτιμη αυτή ράτσα θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα». Αυτά έλεγε ο μισέλληνας Σάντερς. Άλλος πρωτεργάτης της γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Τααλάτ,
υπουργός εσωτερικών, ο οποίος έδωσε την εντολή να μην μείνει τίποτε όρθιο. Τουρκικές ορδές σφάζουν, λεηλατούν, απαγχονίζουν, βιάζουν, καίνε ολόκληρες πόλεις, ενώ ο ίδιος εκμυστηρεύεται σε έναν Αυστριακό πράκτορα στις 31 Ιανουαρίου του 1917:
«Βλέπω για την τουρκία να πλησιάζει η ώρα να ξεκαθαρίσουμε με τους Έλληνες, όπως το 1915 με τους Αρμένιους».
Η κατάσταση αυτή διαρκεί τρία χρόνια και είναι μόνο η αρχή.
Ακολουθεί η δεύτερη και ακόμη σκληρότερη φάση της γενοκτονίας με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, στις 19 Μαΐου 1919. Μαζί με τον Τοπάλ Οσμάν, έναν από τους χειρότερους σφαγείς του ελληνισμού, επιδίδονται σε αποτρόπαιες πράξεις. Ολόκληρα χωριά παραδίδονται στις φλόγες, γυναικόπαιδα ατιμάζονται και σφάζονται με μια πρωτοφανή λύσσα. Ο ανδρικός πληθυσμός ξεκληρίζεται.

Ολόκληροι πληθυσμοί βιαίως εκτοπίζονται και οδηγούνται προς την ενδοχώρα. Οι εξοντωτικές πορείες ξεκινούν. Σε όλη τη διαδρομή τα βασανιστήρια είναι ανείπωτα και χιλιάδες αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Γυναίκες που δεν αντέχουν στην ιδέα της ταπείνωσης και της ατίμωσης προτιμούν να μιμηθούν τις γυναίκες του Ζαλόγγου και περνούν στην αθανασία με τα μωρά τους στην αγκαλιά. Όταν λίγο καιρό αργότερα κάποιος διπλωματικός ακόλουθος ξένης πρεσβείας αναφέρεται σε όσα έγιναν η απάντηση που λαμβάνει είναι ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα και όλα ήταν ένα ασήμαντο περιστατικό.
Όλα αυτά αναγκάζουν τους περήφανους Ποντίους να βγουν αντάρτες στα βουνά.

Σελίδες λαμπρής δόξας γράφονται και ήρωες ξεπηδούν μέσα από τους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους.
Ο Ευκλείδης, ο Χαραλαμπίδης, ο Αναστάς αγάς ενώνονται και μαζί με άλλους οπλαρχηγούς συγκροτούν το αντάρτικο του Πόντου. Φορούν το πένθιμο μαύρο της ποντιακής φορεσιάς, ζώνονται τα άρματα και τα φισεκλίκια και ορκίζονται να εκδικηθούν για το χαμένο αίμα, για τον ξεριζωμό, για την γενοκτονία. Λίγοι και χωρίς πολλά πυρομαχικά ή εφόδια, βρίσκονται παντού και βοηθούν και υπερασπίζονται τους διωκόμενους Έλληνες
Λίγα χρόνια μετά, όλα μοιάζουν να ξεθωριάζουν . Όλοι ζουν στους ρυθμούς της πλαστής ευμάρειας, δίχως ίχνος εθνικής μνήμης. Πολλοί φτάνουν μάλιστα στο σημείο να αγνοούν τα ιστορικά δεδομένα και ακόμη χειρότερα μερικοί προσπαθούν να τα αποσιωπήσουν, να τα μειώσουν, να τα διαστρεβλώσουν. Καμία αναφορά δεν γίνεται στα σχολικά βιβλία σχετική με τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Οι ιθύνοντες αποφάσισαν πως κάτι τέτοιο δεν βολεύει καθόλου τα τους σκοπούς τους, τις ψευτοφιέστες της ελληνοτουρκικής φιλίας που προσπαθούν να στήσουν, εξυπηρετώντας τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Την ίδια στιγμή, στις 19 Μαΐου κάθε χρόνο, νεαροί τούρκοι παίρνουν χώμα από τη Σαμψούντα και το μεταφέρουν στην Άγκυρα, όπου το παραδίδουν στον πρόεδρο της τουρκικής δημοκρατίας, διαιωνίζοντας το άσβεστο μίσος, γαλουχώντας τις επόμενες γενιές.

Ενώ όμως τα πράγματα έχουν έτσι, ενώ ο τούρκος μαθαίνει από μικρό παιδί πως ο Έλληνας είναι εχθρός του, τα βρωμοκάναλα της διαφθοράς βομβαρδίζουν καθημερινά το υποσυνείδητο του Έλληνα και της Ελληνίδας με τουρκοσήριαλ, προλειαίνοντας το έδαφος για όσα θα ακολουθήσουν.
Είναι απόλυτο λάθος και κουτσαβακισμός να θεωρεί κανείς ότι μόνο οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί έχουν διαφορές. Είναι πραγματική μωροπιστία να θεωρεί κανείς πως τα εγκλήματα συντελέστηκαν από πρωθυπουργούς, υπουργούς, μπέηδες, πασάδες.
Άλλοι κρατούσαν το τσεκούρι, άλλοι βίαζαν με την καθοδήγηση των εμπνευστών. Και τρανή απόδειξη για την περηφάνια που νιώθουν είναι τα όσα διδάσκουν στα τουρκόπαιδα, αλλά και η συμβολική μεταφορά του χώματος.
Ως συνέχεια των διωγμών που υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου έρχεται η καταστροφή της Σμύρνης.

Πηγή