Συμπληρώνονται φέτος 180 χρόνια από την καταχώριση μιας μαύρης σελίδας στην ελληνική Ιστορία.
Στις 25 Μαΐου 1834, στο τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου, στο πέρας μιας διαδικασίας που προσέβαλε βάναυσα το Γένος των Ελλήνων, ήχησαν τα ακόλουθα λόγια: «Ο Δημήτριος Πλαπούτας και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας».
Το κράτος των Βαυαρών, σφηνωμένο σαν καρφί στο έδαφός μας από τις Μεγάλες Δυνάμεις, ήθελε να θανατώσει δυο Έλληνες, μπροστάρηδες του πιο ιερού αγώνα, ως «συνωμότες» εναντίον της αντιβασιλείας, η οποία «ζέσταινε» τον θρόνο του ανήλικου Οθωνα.
Οι Γερμανοί ήθελαν να αφαιρέσουν το δικαίωμα στη ζωή από εκείνους που μας ανέστησαν. Επλητταν έτσι το βασανισμένο σώμα του έθνους μας, που μόλις είχε αποδράσει από τον οθωμανικό τάφο. Δυο δικαστές που σήκωσαν την τιμή της Ελλάδας στους ώμους τους, ο Γεώργιος Τερτσέτης και ο Αναστάσιος Πολυζωίδης, μειοψήφησαν και έκαναν το παν για να μην καταδικαστούν οι ήρωες του Αγώνα.
Και οι 115 μάρτυρες υπερασπίσεως πάλεψαν, με όποιον τρόπο μπόρεσαν, για να απονεμηθεί το δίκαιο στους νόμιμους δικαιούχους, τους Ελληνες, ενώ οι ξένοι και οι 44 μάρτυρες κατηγορίας αποπειράθηκαν να χύσουν ξανά το αίμα των αθώων στη γη μας.
Ο Κολοκοτρώνης, ακολουθώντας πιστά το πνεύμα του Σωκράτη, όταν άκουσε έναν οπαδό του που του είπε, «άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ», απάντησε: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια». Δηλαδή, καλύτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς.
Η σύντομη αναδρομή στη δίκη και την καταδίκη Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα προηγήθηκε για να επισημάνει κάτι που άπαντες γνωρίζουμε: Όπως τότε και σήμερα. Σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Οι ξένοι -και εν προκειμένω οι Γερμανοί- με τον πιο στυγνό, απάνθρωπο και άδικο τρόπο προσπαθούν να επιβληθούν στους Έλληνες και να λεηλατήσουν την Ελλάδα.
Πηγή
Οί γερμανοί πού αναφέρεις πού είναι ή βιτρίνα τού καταστήματος, γιατί στό βάθος είναι οί κωλοεβραίοι rothschilds θά είχαν καταφέρει νά υποδουλώσουν τήν Ελλάδα εάν δέν παρέδιδαν τά κλειδιά οί νεογενίτσαροι εβραιοσαχλαμαροτούρκογλοι, τζέφρυδες, cipres, καί εκατοντάδες εφιάλτες πού τούς περιστοιχίζουν? Θέτω έναν απλό προβληματισμό γιατί αρκετά κράτησε τό παραμύθι ότι ήρθαν οί γερμανοί καί μάς υποδούλωσαν. Ποιοί τούς έφεραν έχει σημασία, καί μέ αυτό πρέπει νά ασχολούμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Θ. Κολοκοτρώνης πριν την Βαυαροκρατία αφορίστηκε από το Πατριαρχείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Ιανουάριο του 1806, οι Τούρκοι αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους κλέφτες της Πελοποννήσου. Μεγαλύτερος όλων και πιο ενοχλητικός για την Υψηλή Πύλη, ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Τον μήνα εκείνο έφθασε στην Τριπολιτσά ο αφορισμός των κλεφτών από την Εκκλησία (Πατριάρχης ο ζάπλουτος Καλλίνικος ο Δ') μαζί με ένα σουλτανικό διάταγμα, που διέταζε τον τοπικό πληθυσμό, να μη προσφέρει καταφύγιο στους κλέφτες, να μην τους χορηγεί τρόφιμα, να διακόψει κάθε σχέση μαζί τους.
Οι Πατριάρχες και οι αρχιερείς καλούν τους ραγιάδες να γίνουν καταδότες των αγωνιστών:
"Να εμφανίζωσιν όσα γράμματα λάβωσι περι αυτής της υποθέσεως (…) και να παραδίδωσι όσους ήθελον φοραθή ενεργούντες ανοίκεια του ραγιαδικού χαρακτήρος (…) να διαφυλάττωσι πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένην και αήττητον βασιλείαν..."
Έτσι, με τη συνδρομή της Εκκλησίας και όλων των προκρίτων του Μοριά, ο κατατρεγμός εναντίον των κλεφτών έλαβε την αγριότερη μορφή του.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης συγκέντρωσε τους περίπου 150 άνδρες του και τους πρότεινε να καταφύγουν στη Ζάκυνθο.
Μετά την επίμονη άρνησή τους, τους συμβούλευσε να σχηματίσουν πέντε ή έξι μπουλούκια, να κρυφτούν, να περιμένουν έως τον Μάρτιο να λιώσουν τα χιόνια και τότε να συγκεντρωθούν εκ νέου.
Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, ο μικρότερος αδελφός του Γέρου του Μοριά, και δέκα παληκάρια του, σε εκτέλεση της αφοριστικής εγκυκλίου του Πατριαρχείου σκοτώθηκαν από τους Τούρκους, την 1η Φεβρουαρίου του 1806
ύστερα από προδοσία των καλόγερων της Μονής Παναγίας των Αιμυαλών (Δημητσάνα) στην οποία είχαν πάει οι ήρωες γυρεύοντας καταφύγιο. Τα κεφάλια τους περιφέροντο στα γύρω χωριά.
Ο ίδιος ο Θ. Κολοκοτρώνης σώθηκε την τελευταία στιγμή, ενώ το ασκέρι του αριθμούσε περί τους πεντακόσιους (500) πολεμιστές.
Τιμή και δόξα στον Αρχιστράτηγο Θ. Κολοκοτρώνη, στον αδελφό του Ι. Κολοκοτρώνη και τα παληκάρια του, θύματα προδοσίας.
.
.