Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα και οι δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων και αναλυτών οι οποίοι τάσσονται είτε κατά της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ είτε κατά της συμμαχίας των ΗΠΑ με αυτή τη χώρα.
Το περιστατικό της κατάρριψης του ρωσικού Su-24 φαίνεται πως αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο κλίμα δυσαρέσκειας η οποία φτάνει στα όρια της ανοικτής αντιπάθειας προς την Τουρκία του Ερντογάν.
Και οι δηλώσεις αυτές δεν προέρχονται από τυχαίους αναλυτές. Τελευταίο παράδειγμα το άρθρο του περιοδικού Forbes με τίτλο: «Η Τουρκία καταρρίπτει ρωσικό μαχητικό, ενώνει τις δυνάμεις της με το ISIS: Οι ΗΠΑ πρέπει να εγκαταλείψουν τη νέα Οθωμανική αυτοκρατορία ως σύμμαχό τους».
Μόνο και μόνο ότι ένα τέτοιο άρθρο εμφανίζεται στο συγκεκριμένο περιοδικό, το οποίο αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα οικονομικά κέντρα γνώμης στις ΗΠΑ σημαίνει ότι το αντι-τουρκικό αυτό ρεύμα παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές που αρχικά είχαν εκτιμηθεί.
Διαβάστε αποσπάσματα από το άρθρο:
«Η επιπόλαιη απόφαση της Τουρκίας να καταρρίψει το ρωσικό βομβαρδιστικό με την αιτιολογία ότι φέρεται να παραβίασε τον εναέριο χώρο της δεν φαίνεται πιθανό να πυροδοτήσει ένα 3ο παγκόσμιο πόλεμο.
Παρόλα αυτά η Άγκυρα έχει δηλώσει ευθαρσώς ποια είναι η θέση της: Δίπλα στην ISIS και εναντίον της Δύσης.
Η δικαιολογία για να είναι η Τουρκία μέλος του ΝΑΤΟ και οι εγγυήσεις των ΗΠΑ για την άμυνα της Τουρκίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι ανεύθυνες πράξεις της Τουρκίας αποδεικνύουν ότι πλέον δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ.
Ο πόλεμος της αμερικανικής κυβέρνησης εναντίον της οργάνωσης της ISIS τείνει να γίνει ακόμη μια σύγκρουση χωρίς τέλος, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα άλλων χωρών πλην των ΗΠΑ.
Η πολιτική της Ουάσιγκτον στην περιοχή έχει γίνει απίστευτα ασυνάρτητη και αυτό προσδιορίζεται από τους στόχους της οι οποίοι πρακτικά περιλαμβάνουν τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα:
Θέλει να διώξει τον Σύρο πρόεδρο Bashar Al Assad, θέλει να βάλει το Ιράν στην άκρη, να νικήσει τις διάφορες τζιχαντιστικές οργανώσεις, να προωθήσει τις αποκαλούμενες «μετριοπαθείς» ανταρτικές ομάδες, να πείσει τα κράτη του Κόλπου να σταματήσουν να βοηθούν τις εξτρεμιστικές οργανώσεις που τα ίδια όμως υποστηρίζουν, να προωθήσει τη διπλωματική επίλυση της κρίσης στη Συρία χωρίς όμως τη συμμετοχή της ίδιας της Δαμασκού και της Τεχεράνης και τέλος να πείσει την Τουρκία να βοηθήσει τις ΗΠΑ και τα συμφέροντά τους αντί των ισλαμικών συμφερόντων!
Αν και η εμπλοκή της Ρωσίας τον Σεπτέμβριο στον πόλεμο στη Συρία εξόργισε τις ΗΠΑ, η Μόσχα από την πλευρά της επέδειξε διαύγεια σκέψης και ρεαλισμό.
Η Ρωσία απλά αποφάσισε να βοηθήσει το καθεστώς Assad στη μάχη του εναντίον των ανταρτικών ομάδων οι οποίες κυριαρχούνται από εξτρεμιστικά ισλαμικά στοιχεία.
Η προσέγγιση αυτή ήταν πολύ πιο λογική από την συγκεχυμένη αμερικανική εξωτερική πολιτική που σαν κύριο στόχο είχε την εξουδετέρωση της ISIS και οργανώσεων παραφυάδων της al-Qaeda όπως η al-Nusra. Η Ουάσιγκτον δεν είχε άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί με την ρωσική πολιτική παρά τις φωνασκίες κάποιων ρεπουμπλικάνων υποψήφιων για το προεδρικό χρίσμα για κατάρριψη των ρωσικών αεροσκαφών.
Παρόλα αυτά ο Τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan έκανε τον «χαζό» όταν η Αεροπορία του κατέρριψε το ρωσικό βομβαρδιστικό την ώρα που βομβάρδισε μια περιοχή στην οποία επιχειρούσαν ομάδες της al-Nusra.
Τώρα οι δύο κυβερνήσεις έχουν εμπλακεί σε μια πολεμική ρητορική αλλά κανείς σήμερα δεν πιστεύει ότι ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin είχε την παραμικρή εχθρική πρόθεση έναντι της Άγκυρας.
Η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού ήταν αδικαιολόγητα προβοκατόρικη πράξη και δεν ήταν απαραίτητη για την άμυνα της Τουρκίας.
Ο στόχος της τουρκικής αυτής κίνησης ήταν σαφής: Η παρεμπόδιση των επιχειρήσεων των ρωσικών βομβαρδιστικών εναντίον των ισλαμικών οργανώσεων οι οποίες υποστηρίζονται από την Τουρκία.
Η πράξη αυτή των Τούρκων είναι προφανές ότι είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ οι οποίες κινδυνεύουν να εμπλακούν σε μια κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Αλλά και τι με αυτό; Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg δήλωσε ότι «στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα στην Τουρκία και υποστηρίζουμε την εδαφική ακεραιότητα της συμμάχους μας Τουρκίας».
Δεν είναι όμως αρκετό για τις ΗΠΑ να δηλώνουν ότι θα πρέπει να αποφευχθεί η όποια κλιμάκωση, όπως είπε ο αμερικανός πρόεδρος Barack Obama.
Η Ουάσιγκτον επιβάλλεται να πιει το πικρό ποτήρι της τουρκικής απιστίας και να καταργήσει μια για πάντα την συμμαχία με αυτή τη χώρα.
Η Τουρκία μεταβάλλεται σε μια απειλή για τα δυτικά συμφέροντα και αξίες. Η Άγκυρα δεν ήταν ποτέ ένας αληθινός φίλος της Δύσης.
Η Τουρκία ήταν ένας χρήσιμος σύμμαχος των ΗΠΑ μόνο κατά τη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου», αν και πάντα ήταν πιο πρόθυμη να ξεκινήσει πόλεμο με την Ελλάδα παρά με την ΕΣΣΔ. (Το 1974 η Τουρκία κατέλαβε το 37% της Κύπρου και ο πόλεμος με την Ελλάδα αποφεύχθηκε κυριολεκτικά στο παρά 1).
Σε άλλο σημείο το άρθρο του περιοδικού τονίζει:
«Η τουρκική κυβέρνηση έχει επιτρέψει στην ISIS να έχει ελεύθερη μετακίνηση τόσο σε πρόσωπα όσο και σε υλικό ενώ υπάρχουν στοιχεία για περισσότερη ευθεία υποστήριξη της οργάνωσης με την παροχή στρατιωτικού υλικού, διαβατηρίων, εκπαίδευσης νοσηλείας σε τραυματισμένους μαχητές και ίσως πολλά ακόμη. (…)
Τη στιγμή που αρνείται να προβεί σε στρατιωτικά κτυπήματα εναντίον της οργάνωσης στη βόρεια Συρία έχει καταφέρει να επηρεάσει την Ουάσιγκτον στο στόχο εκδίωξης του Assad ο οποίος διαθέτει το μόνο αξιόπιστο στρατιωτικό σώμα που έχει καταφέρει να περιορίσει την ισλαμική οργάνωση. Και όλα την ώρα που κτυπά με μανία τους συμμάχους των ΗΠΑ των Κούρδους».
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους ήταν μια ανεύθυνη ενέργεια όποιες και αν ήταν οι συνθήκες της φερόμενης παραβίασης του εναέριου χώρου της. Το να κτυπάς την Ρωσία μια πυρηνική δύναμη για μια φερόμενη παραβίαση η οποία κράτησε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα είναι σαν να επιθυμείς τον πόλεμο. (…)
Το μόνο που κάνει η Τουρκία σήμερα είναι να δείχνει πως το ΝΑΤΟ είναι πλέον μια αρνητική υπόθεση για τις ΗΠΑ. Οι στρατιωτικές συμμαχίες πρέπει να στηρίζονται στις εκάστοτε συνθήκες και οι εγγυήσεις περί άμυνας πρέπει να είναι σε συνάρτηση με τα αμερικανικά συμφέροντα. Η οποιαδήποτε σημαντική ή όχι απειλή για την Τουρκία και την ασφάλειά της σταμάτησε με το τέλος του «ψυχρού πολέμου».
Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπεύθυνο για να υπερασπίζεται την Άγκυρα στην προσπάθειά της να ανατρέψει τον Assad και ακόμη χειρότερα να προβαίνει σε μια αδικαιολόγητη πράξη πολέμου σχεδιασμένη μόνο και μόνο για να προκαλέσει τη Ρωσία».
Και το όρθρο καταλήγει σημειώνοντας:
«Η συνεργασία των ΗΠΑ με την Ρωσία εναντίον της ISIS και άλλων εξτρεμιστικών στοιχείων δεν χρειάζεται κατ΄ ανάγκη να περιλαμβάνει συμφιλίωση με την Ρωσία του Πούτιν, ή τη δημιουργία μια επίσημης συμμαχίας.
Περισσότερο μια τέτοια πολιτική θα έχει το χαρακτήρα της συναλλαγής, με τις δύο υπερδυνάμεις να δουλεύουν από κοινού όπου και όποτε εξυπηρετεί τα συμφέρονταν και των δύο. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το τι συμβαίνει με την Τουρκία. Είναι πολύ δύσκολο για την Ουάσινγκτον να διατηρούν σήμερα έστω και ένα κοινό συμφέρον με την Άγκυρα».
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου