Ἀριθμοὶ ἐφιάλτες

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γ. Ἀεράκη
Μιλᾶνε γιὰ ἐκλογές. Μιλᾶνε γιὰ ἐργασία. Μιλᾶνε γιὰ ἄνοιγμα ἐπιχειρήσεων. Μιλᾶνε γιὰ συντάξεις. Μιλᾶνε γιὰ μέλλον. Γιὰ ἕνα δὲν μιλᾶνε, γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸς ὁ τόπος, ποὺ λέγεται Ἑλλάδα (ἐλ­λαδικὸς χῶρος) δὲν ἔχει... μέλλον! Τὸ μέλλον του θὰ εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ παρελθόντος, ποὺ κι αὐτὴ δὲν θὰ ἔχει μέλλον, ἀφοῦ αὐτοὶ ποὺ θὰ κατοικοῦν τὸν τόπο μας δὲν θὰ εἶναι Ἕλληνες. Κατὰ κυριολεξία δὲν θὰ εἶναι Ἕλληνες. Θὰ εἶναι ἀλλοδαποί, ἀφοῦ θὰ ἔχει ἐκλείψει τὸ εἶδος τοῦ Ἕλληνα!
Ἕνας τόπος, ποὺ κάποτε ἦταν παιδότοπος, ἔγινε τώρα «σκυ­λότοπος». Κάποτε εἶχε πολυπαιδία· τώρα ἔχει ὀλιγοπαιδία. Κά­ποτε ἦταν δέντρο μὲ χυμοὺς καὶ καρπούς, μὲ οἰκογένειες (ὅλες σχεδὸν) πολύτεκνες καὶ ὑπερπολύτεκνες· τώρα ἔγινε γηροκομεῖο. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες (μόλις 7) δεκαετίες θὰ εἶναι νεκροταφεῖο!
Κάποια μαύρη πινακίδα μὲ τεράστια γράμματα, στημένη στὴν Ἀκρόπολη, στὸ Λυκαβηττό, στὸ Λευκὸ Πύργο, στὴν Κέρκυρα, στὴν Κρήτη, στὴ Ρόδο, θὰ γράφει: «Κάποτε ἐδῶ....
κατοικοῦσαν Ἕλληνες!».
Ὑπερβολές; Σοβαρά, ἀμφιβάλλετε; Δὲν διαβάσατε τὴν τελευ­ταία στατιστικὴ (στὴν «Καθημερινὴ» δημοσιεύτηκε), μὲ τίτλο: «Ὁ δείκτης γεννητικότητας στὴν Ἑλλάδα»;
Τὸ 1931 ἀνὰ 1000 κατοίκους εἴχαμε 31 γεννήσεις. Τὸ 2012 ἀνὰ 1000 κατοίκους εἴχαμε 9 γεννήσεις! Δηλαδή, τέσσερις φορὲς σχεδὸν λιγότερες.
Τὸ 1961 ἀναλογοῦσαν 2,19 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα. Τὸ 2012 ἀ­ναλογοῦσαν 1,39!
Τί σημαίνει αὐτό; Σκεφθῆτε τὶς γεννήσεις καὶ τοὺς θανάτους. Γιὰ νὰ παραμένη ὁ πληθυσμὸς σταθερὸς (οὔτε ν' αὐξάνεται, οὔτε νὰ μειώνεται), γιὰ τὴν ἀντικατάστασι, δηλαδή, τοῦ πληθυσμοῦ, ἀπαραίτητος ἀριθμὸς παιδιῶν ἀνὰ οἰκογένεια εἶναι τὸ 2,1.
Σήμερα ὁ ἀριθμὸς παιδιῶν ἀνὰ οἰκογένεια εἶναι στὸ 1,39!
Οἱ γεννήσεις στὴν Ἑλλάδα τὸ 1951 ἤσαν 155.422. Τὸ 2012 ἤσαν 100.400. Δηλαδή, 55.000 παιδιὰ λιγότερά το χρόνο!
Γιὰ νὰ σβήση ἕνα ἔθνος πρέπει οἱ θάνατοι νὰ ξεπερνοῦν τὶς γεννήσεις. Τὸ 1951 οἱ θάνατοι ἤσαν 102.282, δηλαδὴ 50.000 λι­γότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις ποὺ ἤσαν 155.422. Τὸ 2012 οἱ θάνατοι ἤσαν 116.700, δηλαδή, 16.000 περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις, ποὺ ἤσαν 100.400.
 Ποιὸς συγκινεῖται;
Πάντως δυὸ κατηγορίες παιδιῶν χτυπᾶνε ἐφιαλτικὲς καμπά­νες.
Ἡ μιά: Τὰ παιδιὰ τῶν ἐκτρώσεων. «Εἴμαστε 300.000 κάθε χρόνο, τὸ ξεχάσατε; Δηλαδή, τὸ 2012 θὰ ἤσαν τὰ παιδιὰ τετρα­πλάσια τῶν θανάτων! Ντροπή σας! Καὶ ἐμᾶς σκοτώσατε, καὶ τὴν Ἑλλάδα σκοτώνετε, καὶ τὴν ψυχὴ σᾶς κολάσατε!».
Ἡ ἄλλη: Τὰ παιδιά, ποὺ δὲν τὰ ἀφήσανε καν νὰ συλληφθοῦν, μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας. Ἐκ μέρους τοὺς διαμαρτύρεται ὁ Ἴδιος ὁ Θεός:
«Καὶ τὸ θέλημά μου τσαλαπατήσατε, καὶ τὴν Ἑλλάδα τὴ σκο­τώσατε, καὶ τὴν ψυχὴ σας τὴ χάσατε. Ἔχετε λίγο καιρὸ ἀκόμα. Ε­φαρμόστε τὸ θέλημά μου!».
Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ ζήση. Τραγικὸ νὰ εἶσαι καὶ σὺ ἕνας ἀπὸ τοὺς νεκροθάφτες της.

http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_4668.html
Πηγή