Το Έθνος και το κράτος είναι έννοιες σαφώς διακεκριμένες από την ίδια την ουσία τους, αλλά και από τον τρόπο που βλέπει κανείς την ζωή, από τις ιδέες του και την κοσμοθεωρία του. Για εμάς Έθνος είναι η Φυλή και ο Πολιτισμός της στην διαδρομή της Ιστορίας, η παράδοση ή άλλως εάν θέλετε η Φυλετική Ψυχή. Και μόνο υπ’ αυτήν την έννοια και με αυτό το περιεχόμενο πιστεύουμε στο Έθνος. Κράτος μπορεί να υπάρξει ακόμη και εάν το Έθνος ευρίσκεται σε καθεστώς δουλείας ή υπό διωγμόν. Είναι προφανές ότι η γνώση της Ιστορίας είναι το απαραίτητο στοιχείο μιας αληθινά εθνικής συνειδήσεως. Υπάρχει όμως αυτή η γνώση; Μας απαντά ένας μεγάλος λησμονημένος σήμερα Έλληνας.Περικλής Γιαννόπουλος: Εφημερίς “Ακρόπολις” 11 Μαρτίου 1903: «Δια να ομιλήση κανείς λογικά δι’ ένα ζήτημα ελληνικόν, είτε γλωσσικόν, είτε εθνικόν, είτε κοινωνικόν, ανάγκη να ανατρέξη εις το παρελθόν, να συμβουλευθή την Ιστορίαν. Και Ελληνική Ιστορία δεν υπάρχει…»
Όσο και εάν ακούγεται παράξενο αυτό ΠΛΗΡΗΣ ΕΘΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ των Ελλήνων δεν υπάρχει. Ακόμη και η Ιστορία του Παπαρηγόπουλου, η οποία προσεγγίζει κατά πολύ την εθνική Ιστορία δεν είναι Εθνική-Φυλετική Ιστορία.
Το κράτος και το Έθνος δεν αποκλείεται να ευρίσκονται σε κατάσταση συγκρούσεως, σε διαμάχη έντονη και συνεχή. Εάν κάποιος το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η ύπαρξή του και η δραστηριοποίησή του ως ατόμου μέσα σε μία οικονομική κοινότητα, τότε ασφαλώς μέριμνα έχει αποκλειστικά και μόνο για την λειτουργία του κράτους, αδιαφορώντας εάν χρειαστεί για τα συμφέροντα του Έθνους. Ένα παράδειγμα: Ένας επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στην Τουρκία και κερδίζει δισεκατομμύρια και φέρνει δισεκατομμύρια και στο «ελληνικό» κράτος γιατί να μη είναι θερμός υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής «φιλίας» ακόμη και εάν αυτό είναι εις βάρος του Έθνους;
Γράφει για το θέμα αυτό ο Ίων Δραγούμης:
«Ας λείψη το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνη την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρή το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξη μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό.»
«Οι Έλληνες της Ελλάδος νομίζουν ότι το ελληνικό κράτος είναι η πραγματικότης. Ενώ η πραγματικότης είναι κάθε άλλο, είναι ο Ελληνισμός, το Πανελλήνιον, το Γένος, το Έθνος. Και αν υποδουλωθή πάλι η Ελλάς, η ελληνική όμως πραγματικότης θα υπάρχη, γιατί δεν είναι βέβαια το ελληνικό κράτος. Σε λεν «μην κουνηθής πουθενά, μη γεννήσης ζήτημα, γιατί βάζεις σε κίνδυνο το κράτος το ελληνικό». Ε! και ποιος τον μέλει για το ελληνικό κράτος;»
Στο σημείο αυτό πρέπει να περάσουμε σε ένα άλλο ζήτημα σημαίνον για τις σχέσεις Έθνους και κράτους. Δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κράτος, ο οποίος δεν είναι άλλος από το πολίτευμα και πάλι ο Ίων Δραγούμης δίδει την απάντηση:
«Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια.» ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Αλλά και ο Περικλής Γιαννόπουλος με τον δικό του τρόπο περιγράφει το νεοελληνικό κράτος που δεν άλλαξε και πολύ από τότε που έγραφε τούτα τα λόγια:
«Παντού τιποτένιοι άνθρωποι κάμνοντες τις δουλίτσες των, μισθοτρωκτικοί, βιβλιοκαπηλικοί, δούλοι οικτρότατοι του βουλευτού, γυαλισταί των παπουτσιών του κόμματος, τρέχοντες διαρκώς λαχανιασμένοι δια τα συμφέροντα του κόμματος που τους έπλασε, τους ενοικίασε, τους διατηρεί. Άκαρδοι, άλαλοι, άμυαλοι, δηλητηριάζοντες, αφιονίζοντες και σαβανώνοντες τη Νεότητα…»
Ένας άλλος ξεχωριστός πολιτικός νους, ο οποίος προσεγγίζει την κατάσταση από μία εντελώς διαφορετική οπτική, ένας σύγχρονο διανοούμενος μας περιγράφει πως και γιατί η Ελλάδα απέκτησε αυτές τις πολιτικές δομές. Έγινε το κράτος που ξέρουμε:
«Όπως η εξ αντικειμένου ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είχε ουσιώδεις επιπτώσεις στην οικονομία της, έτσι και η παράλληλη ένταξή της στο διεθνές πολιτικό σύστημα, και μάλιστα σε εποχή συνεχούς όξυνσης του ανατολικού ζητήματος, επέδρασε αποφασιστικά πάνω στην διαμόρφωση των πολιτικών της δομών. Η εισαγωγή του βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού στην χώρα, και μάλιστα πάνω στη βάση της καθολικής ψηφοφορίας, δεν υπήρξε αναγκαία κι αναπόδραστη απόρροια εσωτερικών διεργασιών, αλλά κατά πρώτο λόγο η απάντηση των Δυτικών Δυνάμεων στην ανυπακοή των οθωνικής κυβέρνησης σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής (υποστήριξη των αλυτρώτων κτλ.) και συνάμα το μέσο, με το οποίο οι Δυνάμεις αυτές φαντάζονταν ότι στο εξής θα μπορούσαν να ασκήσουν πιο τελεσφόρα την επιρροή τους».
Παναγιώτης Κονδύλης – ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον αείμνηστο Παναγιώτη Κονδύλη η επιβολή του κοινοβουλευτισμού στην χώρα μας δεν είχε άλλο σκοπό από το να ελέγξει την Ελλάδα στα ζητήματα της εξωτερικής της πολιτικής. Να την καταστήσει, δηλαδή, μέσω αυτού πειθήνιο όργανο των μεγάλων δυνάμεων. Στην περίπτωση αυτή είναι σαφές ότι ζούμε για σχεδόν 150 χρόνια μία διαρκή σύγκρουση μεταξύ Έθνους και κράτους, μεταξύ των ανθρώπων εκείνων του λαού μας, που ζουν και αναπνέουν και δρουν με βάση την πίστη τους στο Έθνος και μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τις δομές ενός πολιτικο-οικονομικού μορφώματος, το οποίο υπάρχει μόνο και μόνο για τον λόγο να ελέγχεται εθνικά η Πατρίδα μας!
Ήδη ευρισκόμεθα στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης», εποχή κατά την οποία τα σύνορα πέφτουν και ίσως ακόμη και τα κράτη καταργούνται… Γίνονται πολτός μέσα σε έναν παγκόσμιο μηχανισμό. Εάν όμως, τα κράτη το κάθε κράτος είναι εύκολο να διαλυθεί, το Έθνος είναι εξαιρετικά δύσκολο και αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα αφεντικά της «παγκοσμιοποίησης».
Η μεγάλη μορφή του Ελληνισμού, ένας βλαστός υπέροχος που δεν πρόκαμε να ανθίσει με όλα του τα λαμπερά χρώματα στον Ελληνικό ήλιο, ο Ίων Δραγούμης, ωσάν προφήτης γράφει για τα χρόνια που ζούμε:
«Τόσο αγαπώ την ελληνική ύπαρξη, που αν ήταν να γίνωμε όλοι άνθρωποι κοσμοπολίτες ή Εβραίοι, θα έλεγα να μην ονομαζώμαστε Έλληνες. Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες, όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μιας απέραντης δημοκρατίας».
Καιρός λοιπόν να αποφασίσουμε ο καθένας τι του πρέπει: να είναι Έλληνας ή κοσμοπολίτης μιας απέραντης δημοκρατίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου