Του Νίκου Κοτζιά
Ο Βοναπαρτισμός είναι εκείνο το πολιτικό φαινόμενο, όπου ο εκλεγμένος ηγέτης, κατά προέκταση ηγετική ομάδα, ξεκόβει από τους εκλογείς του. Κυβερνά σε αναντιστοιχία με το εκλογικό σώμα. Από άλλους έχει εκλεγεί και άλλους εξυπηρετεί. Έλαβε τη συναίνεση των πολιτών με συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο στην πράξη δεν εφαρμόζει. Ουσιαστικά με άλλα συνθήματα εκλέχτηκε και άλλη η πρακτική του. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί όσον αφορά τα μεγάλα συμφέροντα. Οι ισχυροί είναι κοινωνική μειοψηφία και άρα ουδείς μπορεί «να τους πουλήσει». Για αυτό, εν τέλει, ο Βοναπαρτισμός είναι. ένας επιστημονικός χαρακτηρισμός που αφορά το άδειασμα των λαϊκών στρωμάτων, των απλών καθημερινών ανθρώπων από τους πολιτικούς που στήριξαν.
Με βάση τα πιο πάνω, είναι φανερό γιατί ο Γ.Παπανδρέου υπήρξε μια κλασσική περίπτωση Βοναπάρτη. Εκλέχτηκε με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα και εφάρμοσε νεοφιλελεύθερο. Παρέλαβε μεγάλο πρόβλημα και έφερε την καταστροφή. Στηρίχτηκε στην εσωκομματική μάχη του 2007 και στις εκλογές του 2009 σε μέλη και οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που κοινωνικά στην πλειοψηφία τους ανήκουν στους εργαζομένους. Κυβέρνησε χωρίς το κόμμα τους και στηριζόμενος στη διαπλοκή. Έβλεπε τακτικά τους καναλάρχες και τους τραπεζίτες, αλλά όχι τους εκπρόσωπους των εργαζομένων. Όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά παραπέμπουν απευθείας στον Βοναπαρτισμό: από άλλους εκλέχτηκε και άλλο πρόγραμμα (της τρόικας) είναι αυτό που έπραξε.
Με τον διορισμό του νέου πρωθυπουργού από το Κόμμα του Μνημονίου έχουμε την ανάπτυξη του βοναπαρτισμού στο τετράγωνο. Όχι απλά ο κυβερνών εκλέχτηκε για άλλο πρόγραμμα από αυτό που πράττει, αλλά ο κυβερνών δεν εκλέχτηκε καν. Σήμερα στην Ελλάδα, δηλαδή, έχουμε μια κυβέρνηση που ουδείς την εξέλεξε και η οποία καλείται να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που το καθόρισαν παράγοντες εκτός του θεσμικού συστήματος της δημοκρατίας, η τρόικα, η διαπλοκή και οι τραπεζίτες. Είμαστε κλασσική περίπτωση κατάργησης των δημοκρατικών κανόνων στον καθορισμό της κυβέρνησης και του κυβερνητικού προγράμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου