Ο ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ

Οι μελετητές της Ιστορίας γνωρίζουν πως ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ’ ο Ευπάτωρ, φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν, χορηγούσε στον εαυτό του δηλητήριο σε δόσεις για να αποκτήσει ανοσία. Έκτοτε, ο μιθριδατισμός κατέστη πολιτική τακτική. Αυτή την πολιτική τακτική εφαρμόζει εδώ και δύο χρόνια η ξενοκίνητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία διαχειρίζεται -ως εντολοδόχος της τρόικας και των διεθνών τοκογλύφων – το πλήρες ξεπούλημα της Ελλάδας, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας της χώρας, την αφαίρεση και του τελευταίου εναπομείμονος ίχνους εθνικής κυριαρχίας και την ιστορικών διαστάσεων επιχείρηση της “κινεζοποίησης” των Ελλήνων Εργαζομένων. Τα μέτρα ανακοινώνονται σε δόσεις. Στην αρχή οι δόσεις ήταν πιο αραιές. Όμως, από το εξάμηνο περάσαμε στο τρίμηνο, από το τρίμηνο στο μήνα και τώρα πια στην εβδομάδα. Εκτιμούν ότι το “πειραματόζωο” έχει αρχίσει να συνηθίζει, οπότε οι δόσεις γίνονται πλέον πιο μεγάλες και πιο τακτές.

Αυτά τα μέτρα που είναι όλο και πιο σκληρά, όλο και πιο έντονα, μας οδηγούν σε μια νέα εποχή υποδούλωσης με λευκή πετσέτα σε κάθε εθνικό ζήτημα, μισθούς Βουλγαρίας, εργασιακές σχέσης κοινωνικής γαλέρας και φορολογικό καθεστώς τουρκοκρατίας. Ακόμα και σε επίπεδο κυβερνητικής προπαγάνδας έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό ξετσιπωσιάς και ατιμίας που έχουμε περάσει από “αν χρειαστεί να παρθούν νέα μέτρα θα παραιτηθώ” στο “νέα μέτρα θα παίρνονται συνέχεια, εφόσον τα προηγούμενα δεν αποδώσουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα”. Είναι φανερό τι είναι εκείνο που αποθρασύνει ασύστολα την προδοτική αυτή κυβέρνηση. Είναι η παθητικότητα του “πειραματόζωου”, ή οι σπασμωδικές και απόλυτα αναποτελεσματικές αντιδράσεις του που εξαντλούνται σε ανώδυνες και ελεγχόμενες καταστάσεις τύπου “αγανακτισμένοι”. Καταστάσεις ουσιαστικά ακίνδυνες για το σύστημα καθώς ξεζούμισαν κάθε ικμάδα αντίδρασης από ένα μεγάλο μέρος Ελλήνων και τους έστειλαν τελικά στο σπίτι τους απογοητευμένους. Η σοσιαληστ(ρ)ική κυβέρνηση τοποτηρητών “δεν παίρνει χαμπάρι” κατά τη λαϊκή έκφραση και δεν δείχνει διατεθειμένη να φύγει οικειοθελώς από την εξουσία πριν συντριβεί στις επόμενες εκλογές. Τα αφεντικά της κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να την κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία γνωρίζοντας πόσο εθνικά καθυστερημένη και κοινωνικά ανάλγητη είναι. Η ίδια η κυβέρνηση γνωρίζει επίσης ξεκάθαρα πως είναι τελειωμένη, γι’ αυτό και η μόνη αλήθεια που λένε τα στελέχη της, προεξέχοντος του ανεκδιήγητου Τζέφρυ, είναι πως “δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος”. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται…

Επειδή, λοιπόν, η χώρα πλημμυρίζει από οργή, δεν έχει όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα λόγω της τακτικής του μιθριδατισμού που περιγράψαμε προηγουμένως, γι’ αυτό μαζί με εκείνους που παίρνουν τα μέτρα εμφανίζονται κι εκείνοι που πουλάνε κοινωνικά καταπραϋντικά. Αν τους πάρουμε με τη σειρά θα δούμε τη Ν.Δ. του “εθνοσωτήρα Σαμαρά”, όπως την παρουσιάζουν διάφορα “πατριωτικά” παπαγαλάκια. Μια Ν.Δ. που ως αξιωματική αντιπολίτευση ακολουθεί την λογική του “ώριμου φρούτου” δίνοντας με την ανυπαρξία των κινητοποιήσεων της οξυγόνο επιβίωσης στο εθνομηδενιστικό ΠΑΣΟΚ. Πολύ χειρότερα η Ν.Δ. έχει ουσιαστικά ξεκαθαρίσει πως θα ακολουθήσει χωρίς ουσιαστική διαφοροποίηση την ίδια πολιτική υποτέλειας και εξαθλίωσης όταν δια στόματος Σαμαρά δηλώνει πως “θα σεβαστεί τις υπογραφές της Ελλάδος” αναφερόμενη στις κατάπτυστες συμφωνίες της κυβέρνησης Παπανδρέου με τα ξένα αφεντικά της. Για Εμάς, οι συμφωνίες του Τζέφρυ είναι τόσο σεβαστές όσο εκείνες που έκαναν ο Εφιάλτης και ο Πήλιος Γούσης με τους Πέρσες και τους Τούρκους αντίστοιχα…

Από την άλλη μεριά υπάρχει και μια ξοφλημένη, ιδεολογικά, αριστερά σε διάφορες εκδοχές της (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Κουβέλης κ.τ.λ.) η οποία, όμως, θέλει να εκμεταλλευτεί την παρούσα κατάσταση για τους δικούς της συντηρητικούς λόγους. Η διεθνιστική αριστερά ουδόλως ενδιαφέρεται για το καλό και την ευημερία της Πατρίδας και του Λαού, αλλά το μόνο που θέλει είναι να μπορέσει να κάνει πράξη τις ανεκδιήγητες ιδέες της που στο παρελθόν κατέστρεψαν Έθνη και Λαούς. Όσο για το ΛΑ.Ο.Σ το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως το γεγονός πως έχει κλίνει σ’ όλες τις πτώσεις την λέξη “κωλοτούμπα” δείχνει την σταθερότητα στις απόψεις του. Η προδοτική και λαομίσητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κάποια στιγμή θα πέσει. Το ερώτημα είναι τι γίνεται μετά. Η λογική του λιγότερο χειρότερου; Το να μπει “πάτος στο βαρέλι”; Το ζήτημα δεν είναι αν μπορεί να μπει πάτος στο βαρέλι, αλλά σε ποιο σημείο θα μπεί αυτός ο πάτος. Και κυρίως ποιος θα τον βάλει και με ποιο τρόπο. Αν (λέμε τώρα…) μπει πάτος εδώ που βρισκόμαστε τώρα, θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι; Ή μήπως θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι γυρίζοντας απλώς στα επίπεδα υλικής ευημερίας της προηγούμενης δεκαετίας ή εικοσαετίας ή ακόμα καλύτερα ολόκληρης της μεταπολιτευτικής περιόδου; Να τα δούμε όλα κάτω από το οπτικό πεδίο ενός τυποποιημένου οικονομικού δόγματος, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα; Ποια συνειδητοποιημένος Έλληνας μπορεί να το πει αυτό, εκτός από όσους αισθάνονται ηττημένοι από τη μέρα που κατάλαβαν τον εαυτό τους; Θέλουμε τον πάτο με το βαρέλι γεμάτο, θέλουμε την Πατρίδα μας πίσω...