Είναι τα μικρά και για κάποιους ασήμαντα να μας περνάνε διάφορα μηνυματάκια, που σκοπό έχουν σιγά σιγά να αμβλύνουν την συνείδησή μας σε κάθε τι εθνικό, με σκοπό τον τελικό αφελληνισμό της κοινωνίας και την εύκολη και τελική υποταγή τους έθνους στα συμφέροντα εκείνα που την επιβουλεύονται και έχουν σχέδια. Το θέμα μας στο παρόν δεν είναι η αποκάλυψη των σκοτεινών αυτών συμφερόντων, αλλά μια ευχάριστη έκπληξη που έρχεται από την γηραιά Αλβιόνα, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Αλλά σε θέματα ιστορίας και πολιτισμού οι Άγγλοι μας εκπλήσσουν πολλές φορές ευχάριστα. Μου στάλθηκε κείμενο που είχε δημοσιευτεί σε Αγγλικό περιοδικό τέχνης ένα κείμενο, γραμμένο από άνθρωπο (Έλληνα ή άλλον δεν γνωρίζω), που γνώριζε άριστα την Ελληνική γλώσσα, τον Ελληνικό πολιτισμό και θαυμαστή του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος. Αν και γνωρίζω Αγγλικά πολύ καλά δεν έκανα χρήση αυτών, καθόσον διάβασα με ευκολία το κείμενο. Διαβάστε και θα καταλάβετε:
"The genesis of classical drama was not symptomatic. Aneuphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies.
The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere.
The panoramic fantasy, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama.
Eventhrough the theaters were physically gigantic, there was noneed for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometrically and crystal - clear. Many epistomologists of physics, aerodynamics, acoustics, electronics, electromagnetics can not analyze - explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theaters even today.
There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also euphoric. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes.
Some theatric episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, hemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis skepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled.
It is historically and chronologically proven that theater emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism."
Υπάρχει κανείς που δεν κατάλαβε τι έλεγε το παραπάνω άρθρο; Ακόμη και αυτοί που δεν ξέρουν Αγγλικά, κατάλαβαν την σημασία του κειμένου, αν και υπήρχαν κάποιες προθέσεις ή επιρρήματα στην Αγγλική. Έτσι μετά την εκπληκτική ομιλία του αξέχαστου Ξενοφώντα Ζολώτα, πριν πολλά χρόνια,ένα άρθρο περί τέχνης σε περιοδικό της Αγγλίας, μας εκπλήσσει ευχάριστα και μας δεικνύει, εμάς τους Νεοέλληνες, ποιοι είμαστε, από πού καταγόμαστε, τι εθνική κληρονομιά διαθέτουμε, τι είναι και ποια η παγκόσμια σημασία της Ελληνικής γλώσσας και τέλος τι εθνική ευθύνη θα πρέπει να μας διακατέχει όλους μας.
Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης πηγή http://www.analystsforchange.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου