Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως..........
Η ιστορία ξεκινά με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου που βρήκε την Γερμανία ως τον μεγάλο ηττημένο και την Ελλάδα ως μία από τους περισσότερο ζημιωμένους.
Συνολικά κατά τη διάρκεια του πολέμου, και κυρίως της κατοχής, η Ελλάδα έχασε το 13% του πληθυσμού της ως άμεσο αποτέλεσμα της ναζιστικής βαρβαρότητας -χιλιάδες σφαγιάστηκαν, χωριά ολόκληρα ξεκληρίστηκαν μέσα σε λίγα λεπτά σαν αντίποινα για τη δράση των ανταρτών της ελληνικής αντίστασης, αλλά ήταν επίσης άπειροι αυτοί που πέθαναν -ειδικά στις πόλεις, από την πείνα και την κακουχία αποτέλεσμα του δυσβάσταχτου κατοχικού δανείου που σήμαινε ότι όλοι οι πόροι της χώρας πήγαιναν κατευθείαν στα Γερμανικά στομάχια αφήνοντας τους Έλληνες πραγματικά να πεθαίνουν κατά εκατοντάδες καθημερινά.
Το τέλος του πολέμου φέρνει και το θέμα των εγκλημάτων που διεπράγησαν από τις δυνάμεις κατοχής και ανοίγει το κεφάλαιο των αποζημιώσεων προς τους πληγέντες.
Μεγάλη και τραγική ιστορία αυτή για τις ελληνικές διεκδικήσεις.
Κοίτα να δεις όμως τώρα πως παίζουμε με τις λέξεις.
Οι αποζημιώσεις αυτές μέσα από τις συνθήκες των Παρισίων το '40, του Λονδίνου το '53 και της Μόσχας το '90 δεν είναι διεκδικήσιμες αλλά απαιτητές και μάλιστα άμεσα!
Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να τις διεκδικήσουμε, δε χρειάζεται να τις αποδείξουμε με κάποιο τρόπο, χρειάζεται απλά να τις ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ!
Γιατί δεν έγινε αυτό ως τώρα ρωτάτε; Την κατάφορα πασιφανή και λυπηρή
απάντηση θα σας την αρνηθώ -τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας μόνος
του.
Στη συνθήκη του Λονδίνου το βασικό πράγμα που ορίστηκε ήταν ότι ναι μεν μπορεί τα παθόντα κράτη να έχουν απαιτήσεις από την Γερμανία, αλλά μιας και αυτή μόλις βγήκε πολύπαθη και διαμελισμένη από τον πόλεμο και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί, στην ουσία ζήτησε -και έλαβε, πίστωση χρόνου
από τους απαιτητές της (εμάς) τουλάχιστον εωσότου ξαναγινόταν μια ενωμένη οντότητα.
Fast forward ..... : στο 1989 και την πτώση του τοίχους του Βερολίνου και την επανένωση λοιπόν της Γερμανίας. Ακολουθεί η συνθήκη της Μόσχας το 1990 όπου η Γερμανία -άρτι επανενωθείσα, ξαναζητά πίστωση χρόνου -το λεγόμενο 2+4 ήτοι '90, '91 συν τέσσερα φτάνουμε στο 1995! Από εκεί και πέρα είχαμε ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ τις αποζημιώσεις τις οποίες σημειωτέον, τα εντελώς απαισιόδοξα σενάρια τοποθετούν σε μερικές εκατοντάδες ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ Ευρώ και οι πολύ αισιόδοξες εκτιμήσεις -που ενστερνίζονται πολλοί εξέχοντες γνώστες του θέματος, τοποθετούν σε ποσό που αγγίζει τα 1,5 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ Ευρώ - ναι καλά διαβάσατε !!!
Είναι πολλά τα λεφτά Άρη.
Και τώρα ερχόμαστε στο άλλο, πολύ εύλογο ερώτημα του γιατί τελικά ήταν τόσο σημαντικό για την μικρή Βαλκανικών-προδιαγραφών και μεγεθών, Ελληνική οικονομία, που αντιστοιχούσε μόλις στο 2% της Ε.Ε., να ενταχτεί στη ζώνη του νομίσματος των ισχυρών ντε και καλά με την έναρξή του.
Η κυβέρνηση Σιμήτη που το '95 ανέλαβε τα ηνία της χώρας όχι μόνο δεν έκανε καμία ουσιαστική προσπάθεια να διεκδικήσει τις αποζημιώσεις αλλά διέπραξε το ακόμη χειρότερο έγκλημα του κλειδώματος της ισοτιμίας μας με το Ευρώ.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πως προέκυψε αυτό το περίφημο 347,5 δραχμές;
Το ισχυρό νόμισμα της εποχής και της περιοχής ήταν το Γερμανικό Μάρκο και η αντιστοιχία με αυτό ήταν περίπου στις 172 δραχμές, παρόλα αυτά όμως το κλείδωμα με το Ευρώ έγινε στο διπλάσιο ποσό και αυτόματα έφερε υποτίμηση της οικονομίας μας κατά 50% περίπου -να μη μιλήσουμε για τη γνωστή πια υπόθεση του μαγειρέματος των στοιχείων ώστε να καταφέρουμε να ενταχτούμε στο Ευρώ.
Προς τι όμως η τόση επιμονή;
Πριν γίνουν όλα αυτά, η συνθήκη Σένγκεν που προετοίμαζε το έδαφος για την νομισματική ένωση ανέφερε ότι τα κράτη-μέλη εισερχόμενα στο κοινό νόμισμα θα παραχωρούσαν την νομισματική τους πολιτική εκχωρώντας μέρος της στην κεντρική Ευρωπαϊκή εξουσία και στο άρθρο 50 της συνθήκης νομισματικής ένωσης αναφέρεται ότι καλή τη πίστη, όλα τα κράτη μέλη παραιτούνται από τυχόν απαιτήσεις που μπορεί να έχουν απέναντι σε άλλα κράτη μέλη μέσα στην Ευρωζώνη......
...... μήπως αρχίζει να ξεκαθαρίζει η εικόνα τώρα;
Ένα άλλο πράγμα που ορίζεται στην συμφωνία νομισματικής ένωσης είναι ότι παρόλο που κανένα κράτος μέλος δε μπορεί να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, διατηρεί όμως το δικαίωμα να αποχωρήσει από αυτήν αν το επιθυμεί. Σε αυτή την περίπτωση εννοείται ότι αποκαθίσταται η νομισματική του κυριαρχία αλλά επίσης θα πρέπει να του επιστραφεί από την Ε.Κ.Τ. ότι έδωσε για να εισέλθει -βλέπε χρυσό, αξιόγραφα κτλ. Δεν σταματάει εδώ όμως -κρατηθείτε τώρα, το αποχωρών κράτος μέλος έχει επίσης το δικαίωμα να ζητήσει αποζημιώσεις για βλάβες που έχει υποστεί κατά την παραμονή του στην νομισματική ένωση! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;;
Δεν είμαστε εμείς που θα ζημιωθούμε από την αποχώρησή μας από το Ευρώ -ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ!!!!
Και στο σημείο αυτό βεβαίως-βεβαίως έρχονται τα 'πάναγνα' πλην καταχρεωμένα Ελληνικά ΜΜΕ -το Ε για Εξαπάτηση, που υπακούοντας στα αφεντικά τους έχουν ριχτεί εδώ και τόσο καιρό στον τόσο αβυσσαλέο εκφοβισμό του κόσμου με τα σενάρια τρόμου επιστροφής μας στη δραχμή -λες και πριν το Ευρώ δεν ζούσαμε, δεν υπήρχε Ελλάδα ούτε οικονομική δραστηριότητα ή ότι όλες οι χώρες που δεν ανήκουν στη ζώνη του Ευρώ ή του Δολαρίου είναι καταδικασμένες στην ανυπαρξία.
Σα να μην φτάνουν όλα τα παραπάνω -και ως απόδειξη ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα 'από κάπου μπάζει' έρχεται η ημερομηνία της 26ης Ιουνίου 2011.
Για τους περισσότερους από μας αυτή ήταν απλώς μια ακόμα ημέρα στο ημερολόγιο της παραφροσύνης που ζούμε τον τελευταίο καιρό. Ήταν όμως μια πολύ σημαντική ημέρα για την Ε.Ε. .....
Σύμφωνα λοιπόν με τη συνθήκη της Λισαβόνας, κάπου εκεί στα ψιλά γράμματα γινόταν η σχετική αναφορά, την ημέρα αυτή όλες οι χώρες μέλη που υπέγραφαν αυτή τη συνθήκη παραχωρούσαν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας στην κεντρική εξουσία των Βρυξελλών -εξ 'ου και η δήλωση της Ψαρούδα-Μπενάκη κατά την ορκωμοσία Παπούλια για το ότι αναλαμβάνει την προεδρία σε δύσκολους καιρούς, καιρούς που θα αναγκαστούμε να δεχτούμε μείωση συνόρων και εθνικής κυριαρχίας για το γενικότερο όφελος -δήλωση που μίντια και πολιτικοί την έκαναν γαργάρα τότε!
Και ερχόμαστε στον περίφημο Καλλικράτη -μια από τις πρώτες κινήσεις του Papandreou με το που πήρε την εξουσία στα χέρια του. Με τον Καλλικράτη λοιπόν, η χώρα χωρίζεται σε 13 μικρότερα σύνολα, κάτι σαν τις πόλεις-κράτη του πάλαι πότε.
Αυτό όμως επίσης σημαίνει ότι η έννοια του έθνους κράτους, ως ενωμένης αυθύπαρκτης οντότητας έχει πια κατακερματιστεί.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θέλουμε να διεκδικήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις δεν μπορούμε πια να το κάνουμε ως ένα κράτος - έθνος απέναντι σε άλλο κράτος-έθνος αφού είμαστε ομοσπονδία καντονιών πλέον!
Ο μόνος τρόπος δηλαδή να ξαναγίνουμε κράτος έθνος, να αποκτήσουμε και πάλι την εθνική μας κυριαρχία και ασυλία αλλά και να ζητήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις είναι .να φύγουμε από την ζώνη του ευρώ, αλλά με τους δικούς μας όρους!
Αν αφήσουμε τους δυνάστες μας, υπό την νέα πλήρως αντισυνταγματική δικτατορική κυβέρνηση, της οποίας ηγείται μέλος της Τριημερούς Επιτροπής, να μας κατευθύνουν προς ένα μαλακό Ευρώ τότε όλα αυτά τα σενάρια καταστροφής που μας ταΐζουν τα ΜΜΕ τόσο καιρό θα επαληθευτούν, κι αυτοί θα μας το παίζουν και προφήτες!
Ήρθε η ώρα να δούμε την αλήθεια, να ξεσκεπάσουμε την μεγάλη συνομωσία και
να πάρουμε τη γενναία απόφαση.
Να το πάρουμε χαμπάρι:
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΝΟΜΙΣΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΑΣ
ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ!
Σχόλιο Πελασγού: Όπως είπε πρόσφατα ο Albrecht Ritschl :"Οι Έλληνες, αν θέλουν, μας παίρνουν και τα σώβρακα"!
Ας ξυπνήσουμε Έλληνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου