Το «εθνικό παρελθόν» πρέπει να ξεπερασθεί για να προχωρήσουμε «εμπρός» προς το «μεταεθνικό μέλλον». Για την εξυπηρέτηση αυτής της επιδιώξεως, οι «ντελάληδες» της «μεταεθνικής εποχής» έχουν εφεύρει ποικίλα ιδεολογήματα, διάφορες ψευδο-ιστορικές κατασκευές και πολλούς προοδευτικοφανείς ισχυρισμούς. Αυτό το συνονθυλευματικό υλικό το προβάλλουν με κάθε δυνατό τρόπο, δοθέντος ότι τα ΜΜΕ είναι στην διάθεσή τους.
Μία τέτοια πλασματική και καταφανώς ψευδο-ιστορική κατασκευή, είναι ότι το Έθνος, η θεμελιώδης αυτή μορφή φυσικής συγκροτήσεως των ανθρωπίνων κοινωνιών από την Αυγή κιόλας της Ιστορίας, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα δημιούργημα της Γαλλικής Επαναστάσεως και του κοινοβουλευτισμού. Θα αναρωτηθεί βεβαίως κάθε εχέφρων αναγνώστης μας, πώς είναι δυνατόν η κοινωνιολογία και η εθνολογία να περίμεναν τόσους αιώνες τους συνωμότες Ιακωβίνους και τους αφηνιασμένους δημοκράτες της λαιμητόμου, για να παρουσιάσουν στην ανθρωπότητα τις εθνικές κοινότητες… Αυτά όμως είναι άλλη ιστορία. Όπως είναι γνωστό, η «προοδευτική» σκέψη (;) δεν επιδέχεται λογική ανάλυση, στερούμενη ούτως ή άλλως λογικής!
Την άποψη ότι το Έθνος ως έννοια είναι πρόσφατο δημιούργημα επανέλαβαν κάποιοι εγχώριοι αμόρφωτοι γραικύλοι («μαϊμουδίζοντας» ως συνήθως κάθε ανοησία προερχόμενη από το εξωτερικό), ενώ η πραγματικότητα είναι ότι στην Ελλάδα, το Έθνος ανατρέχει σε πανάρχαιους χρόνους, καθ’ όσον οι πρόγονοί μας σχημάτισαν το Ελληνικό Έθνος (δηλ. την συνείδηση της φυλετικής τους συγγένειας) σε άγνωστο ιστορικό βάθος.
Οι έννοιες του Γένους και του Έθνους στην Αρχαία Γραμματεία
Η έννοια του Έθνους δεν είναι νεότευκτη, όπως διατείνονται οι «προοδευτικοί» κήρυκες της ισοπεδωτικής «παγκοσμιοποίησης». Είναι πανάρχαια –είτε ενσυνείδητη είτε όχι, ανάλογα με την ωριμότητα κάθε εποχής. Όπως είχε πει και ο W. Bagehot: «Είναι τόσο παλαιά, όσο η Ιστορία». Η Ελλάς, η πατρίδα πού γέννησε όλες τις πολιτιστικές αξίες του κόσμου, ήταν κι εδώ η πρώτη που συνέλαβε την έννοια του Έθνους και τής έδωσε και το όνομά της. Από την εποχή τού Ορφέως, που αναφέρεται στα «έθνεα» (Ύμνος 66), δεκάδες είναι οι σχετικές αναφορές της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, που καθιερώνουν την λέξη και τής περιγράφουν το περιεχόμενο, όπως θα παραθέσουμε παρακάτω. Κι αυτό, σε μία εποχή, που λόγω αποστάσεων δεν ήταν συνηθισμένη η επαφή και η τριβή με ξένους λαούς –μια και τότε οι εμφύλιες συγκρούσεις (οι «όμαιμοι» φόνοι κατά Αισχύλον) ήσαν δυστυχώς στο προσκήνιο.
Η λέξη «Έθνος» στα ελληνικά προέρχεται από την λέξη «έθω», προϋποθέτει δηλαδή κοινά ήθη, αποτέλεσμα πάντοτε κοινής καταγωγής. Αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες η λέξη Nation προέρχεται από το λατινικό ρήμα παθητικού βαθμού nascor, δηλαδή «γεννώμαι» -πράγμα που σημαίνει ότι τα άτομα τού Έθνους συνδέονται ήδη εκ γενετής διά συγγενικών δεσμών. Η λέξη αυτή αποτελεί σαφώς δημιούργημα ανθρώπων υψηλοτάτου πολιτισμού.
Πρωταρχική έννοια υπήρξε αυτή του Γένους, το οποίο εν συνεχεία εξελίχθηκε σε Έθνος. Όλοι οι αρχαίοι λαοί παρέμειναν στο Γένος και μόνον οι Έλληνες έφθασαν στο Έθνος -και εξ αυτού στο επίθετο εθνικός (πολιτισμός, ιστορία, γλώσσα, συμφέρον κ.λπ.). Η Εθνολογία χρησιμοποιεί σήμερα τον όρο Γένος, προκειμένου περί υποδιαιρέσεων των φύλων σε επιμέρους ανθρωπολογικές ομάδες. Κατά τον Αριστοτέλη, «Γένος λέγεται το κατά γένεσιν συνεχή του αυτού είδους» (Μετά τα Φυσικά, Δ΄ 28). Ο δε Ηρόδοτος προσδιορίζει την λέξη ως υποδιαίρεση τού Έθνους (1.56). Ο όρος «Γένος», ως ποιητικός συμβολισμός είναι ωραιότατος, ενώ χρησίμευσε στον υπόδουλο Ελληνισμό τών περασμένων αιώνων για την φυλετική και εθνική ταυτοποίησή του, σε αντιδιαστολή με τους κατακτητές μα και τους άλλους Βαλκάνιους (το «ελληνικό γένος»).
Από τον όρο Γένος, ο οποίος εμφανίζεται στα βάθη τών χιλιετιών προέρχεται πλήθος παραγώγων λέξεων, π.χ. γενέτης (πρόγονος), γενή (γενεά), γέννημα, γόνος, γεννέτωρ, γεννήτωρ, γεννήτηρ κ.λπ. Στην «Ιλιάδα» αναφέρεται το «θείον Γένος» (Ζ΄ 180), το «ημιθέων Γένος ανδρών» (Μ΄ 23), το «ομόν Γένος» (Ν΄ 354) -δηλαδή το ίδιο Γένος, η «γενεή» (Υ΄ 306 και Ζ΄ 145), η ποιητικώτατη και μεστή περιεχομένου φράση: «μηδέ Γένος πατέρων αισχύνεμεν» (Ζ΄ 209). Ο Στράβων αναφέρει το «Γένος ανθρώπων» (Γεωγραφικά, Ζ΄ 2, 4), ο Αισχύλος ονομάζει τους γεννηθέντες και διαμένοντες στην ήπειρο Λυδούς ως «ηπειρογενείς» (Πέρσαι, 43), ενώ ο Ευριπίδης τους πλησιεστέρους συγγενείς αποκαλεί «εγγύτατα γένους» (Ικέτιδες). Να σημειώσουμε, τέλος, ότι οι πρόγονοί μας εόρταζαν τα λεγόμενα «γενέσια» που ήταν ημέρα αφιερωμένη στους ενδόξους προγόνους, τους οποίους τιμούσαν με ειδικές τελετές.
Με τον όρο «έθνος» στην Αρχαιότητα εννοούσαν όμιλο όντων (ανθρώπων, θεών, ημιθέων κ.λπ.) κοινής καταγωγής, που διαθέτουν δικό τους πνευματικό βίο. Άλλοτε το Έθνος περιοριζόταν στο υλικό στοιχείο (άθροισμα όντων) και άλλοτε, όταν διδόταν έξαρση στην κοινή καταγωγή γινόταν λόγος για γένος. Στην Ιλιάδα αναφέρεται το «έθνος» (Γ΄ 32), τα «έθνεα» (Λ΄ 724), το «Λυκίων μέγα Έθνος άγοντι» (Μ΄ 330), το «Αχαιών Έθνος» (Ρ΄ 552) και η επιστημονικώς ακριβής έκφραση «λαού έθνους» (Ν΄ 495). Ο Όμηρος ενίοτε περιορίζει το Έθνος στο υλικό στοιχείο (άθροισμα όντων) και ομιλεί για έθνος μελισσών: «έθνεα μελισσάων» (Β΄ 87), ακόμη και για έθνος νεκρών: «έθνεα νεκρών» (Κ΄ 527). Ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» αναφέρει το έθνος των θηρίων: «θηρών αγρίων έθνος» (στ. 348). Ο όρος «Έθνος» απαντάται στον Πλάτωνα όπου αναφέρεται π.χ. το «Πενεστικόν Έθνος», για τους υποτελείς των Θεσσαλών, Πενάστες (Νόμοι, 776, 8), απαντάται όμως και στον Αισχύλο: «αξιόμισον έθνος», δηλαδή αξιομίσητο έθνος (Ευμενίδες, 336).
Ελληνική εθνική συνείδηση στην Αρχαιότητα
Για την ύπαρξη Έθνους και εθνικής συνειδήσεως απαιτείται, εκτός της κοινής καταγωγής, επί πλέον κοινή ιστορία τού λαού -προερχόμενη από την ύπαρξη κοινού Κράτους, και ενιαίο παρελθόν και μοίρα –άρα και κοινός πολιτισμός, ο οποίος προϋποθέτει κοινή γλώσσα. Κατά τον Ηρόδοτο, απαιτούνται το «όμαιμον, το ομόγλωσσον, τα όμοια ήθη, τα κοινά ιερά και αι θυσίαι» (Ιστορία, 8. 144), δηλαδή φυλετική ταυτότητα, ομογλωσσία και ομοθρησκεία.
Οι Έλληνες απ’ τα πανάρχαια χρόνια ήσαν ένας λαός με κοινή εθνική συνείδηση, γνώριζαν δηλαδή ότι είχαν κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινά ιερά και κοινές παραδόσεις. Μετείχαν τού «ομαίμου, ομογλώσσου, ομοθρήσκου και ομοτρόπου», κι αυτό το αποδεικνύουν οι κοινοί αγώνες εναντίον των βαρβάρων, οι κοινοί Πανελλήνιοι θεοί και η κοινή γλώσσα με πλήθος ιδιωμάτων- «διαλέκτων» (Δωρική, Αιολική, Ιωνική κ.λπ.).
Αυτή η κοινή εθνική συνείδηση δεν κατάφερε να εκφραστεί πολιτικώς, αφού στην αρχαία Ελλάδα ίσχυε ο θεσμός τής «πόλεως-κράτους». Πολλές φορές οι διάφορες πόλεις-κράτη έρχονταν σε πολεμικές συγκρούσεις εξαιτίας τών μεταξύ τους διαφορών (με αποκορύφωμα τον καταστρεπτικό Πελοποννησιακό πόλεμο), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν απωλέσει την πίστη στις κοινές Αξίες και καταβολές τους. Μόνο όταν εμφανίσθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος (και πρώτα ο Φίλιππος) κατόρθωσε να συντρίψει δια της βίας την διχόνοια των Ελλήνων και να τους οδηγήσει «ενί σώματι και μιά ψυχή» στην καρδιά τής Περσικής Αυτοκρατορίας, την οποία και κατέλυσε.
Οι Έλληνες ανέκαθεν είχαν συνείδηση τής ιδιαιτερότητός τους και τής κοινής καταγωγής τους. Μιλώντας για Έλληνες κατά την αρχαιότητα, καλούμε όλους τους κατοίκους τού Αιγαιακού καί Περιαιγαιακού χώρου, δηλαδή των τριών χερσονήσων (Αίμου, Μ. Ασίας, Ιταλίας) και των γύρω νήσων, οι οποίοι ήσαν «όμαιμοι», καταγόμενοι από τους ίδιους προγόνους. Στην κοινή καταγωγή τους πίστευαν ΟΛΟΙ οι Έλληνες. Γι’ αυτό, αν και ήσαν πολιτικώς διηρεμένοι και συχνά μάχονταν μεταξύ τους, δέχονταν ότι, όλοι όσοι έχουν αυτή την καταγωγή συναποτελούν το «ελληνικόν», πού διαφέρει από τούς άλλους ανθρώπους (διά περαιτέρω, βλ. άρθρ. «Πας μη Έλλην βάρβαρος», στο περ. «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», τχ. 125).
Η συνείδηση αυτής τής κοινότητος εκφραζόταν με την απαγόρευση συμμετοχής μη-Ελλήνων στους αθλητικούς αγώνες και στα θρησκευτικά μυστήρια των Ελλήνων, καθώς και με τον αποκλεισμό τους από την ιδιότητα τού πολίτου οποιασδήποτε ελληνικής πόλεως. Ας δούμε όμως μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποδεικνύουν με τον πιο καταφανή τρόπο ότι οι Έλληνες -αντίθετα με όσα μάς λένε οι γνωστοί «προοδευτικοί» περί εμφανίσεως τού Έθνους πριν από 2-3 αιώνες- είχαν συνείδηση τής κοινής Ελληνικής καταγωγής τους, άρα συνείδηση ότι αποτελούν ένα Έθνος:
Όταν οι Αιγινήτες έδωσαν «γην και ύδωρ» στον Δαρείο, θεωρήθηκαν από όλους «προδόντες την Ελλάδα».
Στο επιτύμβιο των Μαραθωνομάχων αναγράφηκε: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν».
Στην ναυμαχία τής Σαλαμίνος, κατέφθασε για να συμπολεμήσει με τους Ελλαδίτες και τριήρης από τον Κρότωνα τής Μεγάλης Ελλάδος. Έτσι ο Ιταλιώτικος και ο Ελλαδικός Ελληνισμός βεβαίωναν ότι ανήκουν στο ίδιο γένος.
Στο ελεγείο που αναγράφηκε στον τρίποδα τού Παυσανία στις Πλαταιές, αυτός χαρακτηρίζεται «Ελλάνων αρχαγός».
Ο Σιμωνίδης εξύμνησε την νίκη τού Γέλωνος κατά των Καρχηδονίων στην Ιμέρα τής Σικελίας, ως «νίκη Ελλήνων κατά βαρβάρων».
Όταν ο Φειδιππίδης έφθασε στην Σπάρτη, ζήτησε από τους Λακεδαιμονίους να σπεύσουν σε βοήθεια των Αθηναίων, που αντιμετώπιζαν την περσική εισβολή «ίνα μη δουλωθώσιν υπ’ ανδρών βαρβάρων αι Αθήναι, πόλις αρχαιοτάτη εν τοις Έλλησιν» και προσέθεσε: «και γαρ Ερέτριά τε νυν ηνδραπόδισται και πόλει λογίμω η Ελλάς γέγονεν ασθενεστέρα» (Κ. Παπαρ. Α΄, σ. 365).
Ο Περικλής εισηγήθηκε ψήφισμα, το οποίο εγκρίθηκε, με το οποίο «πάντες οι Έλληνες οι οπουδήποτε κατοικούντες Ευρώπης ή Ασίας, παρεκαλούντο να πέμψωσιν εις Αθήνας αντιπροσώπους, επιτετραμμένους να βουλευθώσιν: πρώτον περί τής ανοικοδομήσεως τών ιερών ά κατέπρησαν οι βάρβαροι· δεύτερον περί τής εκπληρώσεως των ευχών (=τάματα), αίτινες, επί τής περσικής επιδρομής, εγένοντο προς τούς θεούς και τρίτον όπως πάντες αδεώς πλέωσι την θάλασσαν και την ειρήνην άγωσιν». Κατά τον Πλούταρχο, στάλθηκαν αντιπρόσωποι από την Ιωνία, την Δωρίδα (τής Μ. Ασίας), τον Ελλήσποντο, τα νησιά τού Αιγαίου, την Θράκη και το Βυζάντιο, την Βοιωτία, την Φωκίδα, την Λοκρίδα, την Αμβρακία, την Ακαρνανία, την Ήπειρο, την Εύβοια, την Θεσσαλία και την Αχαΐα «συμπείθοντες ιέναι και μετέχειν τών βουλευμάτων, επ’ ειρήνη και κοινοπραγία τής Ελλάδος» (Κ. Παπαρ. Α΄, σ. 544). Το εγχείρημα απέτυχε λόγω των αντιθέσεων Αθηνών – Σπάρτης.
Το 431 π.Χ., ο Αρχίδαμος τής Σπάρτης, εισβάλλοντας αναγκαστικώς στην Αττική, λόγω τής κηρύξεως τού Πελ/κού Πολέμου, είπε: «ήδε ημέρα τοις Έλλησιν μεγάλων κακών άρξει».
Ο Θουκυδίδης γράφει για τον Περικλή, ότι «κατηγορείται υπό τών Ελλήνων, μεταχειριζόμενος τα κοινά αυτών χρήματα εις ιδίαν χρείαν και όχι προς εξακολούθησιν τού κατά βαρβάρων πολέμου».
Όταν οι Θηβαίοι εισηγήθηκαν στους Σπαρτιάτες, μετά την νίκη τους στον Πελ/κό πόλεμο, την ολοσχερή εξόντωση των Αθηναίων, αυτοί «ουκ έφασαν πόλιν Ελληνίδα ανδραποδείν μέγα αγαθόν ειργασμένην εν τοις μεγίστοις κινδύνοις γενομένοις τη Ελλάδι».
Ο Αριστοτέλης γράφει: «το τών Ελλήνων γένος… ελεύθερόν τε διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον, και δυνάμενον άρχειν πάντων μιάς τυγχάνον πολιτείας».
Ο Αγησίλαος επιχείρησε να συνενώσει όλους τους Έλληνες για εκστρατεία κατά τής Περσίας, θυμίζοντάς τους την συστράτευσή τους κατά τα Τρωϊκά.
Το 371 π.Χ. στην Σπάρτη, συνήλθε «πανελλήνια διάσκεψις» στην οποία πρωτοστατούσαν οι Καλλίστρατος, Αυτοκλής, Καλλίας (Αθηναίος), Αγησίλαος, Επαμεινώνδας με σκοπό την συγκρότηση αυτῆς τής «μιάς πολιτείας» τών Ελλήνων, όπου θα κυριαρχούσαν η ειρήνη, η ισότητα και η αυτονομία. Η απόπειρα απέτυχε από αντίδραση τού Αθηναϊκού δήμου.
Ο Σπαρτιάτης Καλλικρατίδας, όταν στάλθηκε στους Πέρσες να ζητήσει χρήματα για τον κατά τών Αθηναίων πόλεμο, «είπεν αθλιωτάτους είναι τους Έλληνας ότι βαρβάρους κολακεύουσιν ένεκα αργυρίου» και προσπάθησε «διαλλάξειν Αθηναίους και Λακεδαιμονίους» (Κ. Παπαρ. Α’, σ. 657). Ο ίδιος αρνήθηκε να επιτρέψει την πώληση τών Μηθυμναίων αιχμαλώτων και τους άφησε ελεύθερους «ουκ έφη, εαυτού γε άρχοντος ουδένα Ελλήνων εις το εκείνου δυνατόν ανδραποδισθήναι».
Όταν συγκροτήθηκε, επί Πελ/κού πολέμου, η «Ολυνθιακή Ομοσπονδία», θεσπίσθηκε ότι οι πολίτες όλων τών ομόσπονδων πόλεων, ως Έλληνες, ήσαν πολίτες τής Ομοσπονδίας με τα ίδια δικαιώματα. Η Ομοσπονδία διαλύθηκε από τους Σπαρτιάτες.
Ο Πολύβιος κατηγορεί τον Δημοσθένη, επειδή αγόμενος από το αντιφιλιππικό πάθος του «πικρότατον όνειδος τοις επιφανεστέροις τών Ελλήνων εική και ακρίτως προσέρριψε». Επίσης, επειδή θέτοντας το συμφέρον τών Αθηνών υπεράνω των Ελλήνων, «προδότας αποκαλείν, (τους μη αποδεχομένους την αθηναϊκή κυριαρχίαν) αγνοείν μοι δοκεί και πολύ παραπαίειν».
Αν ο Δημοσθένης ήταν τοπικιστής, άλλοι Έλληνες, τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες ελληνικές πόλεις, κινούνταν από τον πανελληνισμό και υπεστήριζαν την συνένωση των Ελλήνων «πλην Λακεδαιμονίων» (επειδή οι τελευταίοι αρνήθηκαν να μετάσχουν σε εκστρατεία, αρχηγός τής οποίας δεν ήταν Σπαρτιάτης).
Όταν πέθανε ο Μ. Αλέξανδρος, πολλοί από τους συστρατιώτες του, με επικεφαλής τον Μελέαγρο, αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν διάδοχό του τον υιό τού Αλεξάνδρου επειδή η μητέρα του Ρωξάνη δεν ήταν Ελληνίδα.
Άλλα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η πανελλήνια συνείδηση υπήρχε από χρόνους πανάρχαιους είναι και τα εξής:
- Ο Ζευς εκαλείτο «Ελλήνιος».
- Στα «Αργοναυτικά» των Ορφικών, ήδη οι μη- Έλληνες χαρακτηρίζονται «βάρβαροι».
- Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ήδη τον όρο «Πανέλληνες» (Ιλιάς Β΄, 530), τον οποίο επαναλαμβάνει ο Αρχίλοχος (απ. 54).
- Ο Ησίοδος αναφέρεται στην «ιερά Ελλάδα» (Έργα και Ημέραι, 653), από την οποία έγινε η εκστρατεία τών «Πανελλήνων» (ενθ. ανωτ. 628) κατά της Τροίας.
- Ο Αιακός προσευχήθηκε στον Ελλάνιον ή Πανελλήνιον Δία στο Πανελλήνιο όρος τής Αίγινας (Πρβλ. Απολ. Γ, 6, Ισοκρ. 9, 14, Παυσ. 2, 296).
- Στη νότια Λακωνία υπήρχε το ιερό «Ελλήνιον» όπου λατρευόταν ο Έλλην, ως γενάρχης όλων των Ελλήνων. Σ’ αυτό το ιερό έγινε η διάσκεψη, όπου αποφασίσθηκε η εκστρατεία κατά της Τροίας (Παυσ. ΙΙΙ, 12, 5).
Έθνος: η πιο βαθειά ριζωμένη έννοια συλλογικής ταυτότητος
Απ’ όλα τα ανωτέρω παραδείγματα συμπεραίνουμε ότι ασχέτως διαιρέσεων και διενέξεων, οι Έλληνες είχαν σαφώς την έντονη συνείδηση ότι αποτελούσαν ένα σύνολο (έθνος) απολύτως διακριτό από τους μη-Έλληνες, τους «βαρβάρους». Η συνείδηση αυτή όπως είδαμε, εδραζόταν πρωτίστως στην κοινή καταγωγή, την «ομοείδεια».
Όλες οι μετέπειτα λεγόμενες «πολυεθνικές» αυτοκρατορίες, στην πραγματικότητα, σε αυτή την απαράβατη αρχή στηρίχθηκαν, όσο κι αν τα εξωτερικά τους γνωρίσματα απατούν. Η αλεξανδρινή αυτοκρατορία υπήρξε δημιούργημα τού Ελληνικού Έθνους και η ρωμαϊκή τού Ιταλολατινικού. Ο ύστερος χωρισμός τού τελευταίου κατόπιν σε δύο αυτοκρατορίες (τής Ρώμης και τής Κωνσταντινουπόλεως) βασίσθηκε κατ’ ουσίαν στις δυνατές ρίζες αυτών τών λαών. Και μπορεί κατά καιρούς να βασίλευαν στο Βυζάντιο αυτοκράτορες με μειωμένη ή ανύπαρκτη εθνική συνείδηση είτε ο θρησκευτικός φανατισμός να ξεπερνούσε συχνά την εθνική συνείδηση, όμως πάλι το Αίμα του Ελληνισμού διαπότιζε τον κορμό του βυζαντινού κράτους με αποτέλεσμα να ξαναγράφει το κράτος αυτό σελίδες δόξης και πολιτισμού.
Οι σημερινοί «προοδευτικοί» απεθνοποιητές, μέσα στην μαρξίζουσα αμερικανολαγνεία τους, δεν φαίνεται να αφουγκράζονται τα διδάγματα της Ιστορίας. Εκστασιασμένοι από την Αμερικανική χαβούζα, μάς καλούν να «υπερβούμε» το Έθνος, ακολουθώντας τους στην πολυφυλετική «Γη της Εδέμ» που μας ετοιμάζουν. Πρότυπό τους οι ΗΠΑ: το πειραματικό εργαστήριο των σιωνιστικών κοσμοεξουσιαστικών ιερατείων, που εκεί επιχειρούν να «μαγειρέψουν» μία κοινωνία πολυφυλετική κ.λπ., ένα πρόπλασμα τής αυριανής ανθρωπότητος, όπως την ονειρεύονται –χωρίς έθνη, ιστορία, παράδοση, έρμαιο των βουλών τους. Θα αποτύχουν. Διότι το Έθνος είναι η πιό βαθειά ριζωμένη στις ανθρώπινες συνειδήσεις έννοια συλλογικής ταυτότητος. Μόνον ως μέλη ενός Έθνους οι άνθρωποι νοιώθουν να ολοκληρώνονται –κι αυτό πρώτοι απ’ όλους το διαπίστωσαν οι ανυπέρβλητοι πρόγονοί μας…
πηγή http://xryshaygh.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου