.jpg)
Μέσα στο έργο αυτό υπήρχε ένα κεφάλαιο υπό τον τίτλον: «Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΥ ΜΕΣΣΙΑ!.. Προρρήσεις Αρχαίων Ελλήνων και Βιβλικών Προφητών», το οποίον, ομολογουμένως, προξένησε μεγάλη εντύπωση εις τον κόσμο, με αποτέλεσμα να γίνουν αλλεπάλληλες τηλεοτπικές εκπομπές, δημοσιεύματα εις τον Τύπο, διαλέξεις κλπ.
Λόγοι, λοιπόν, που έχουν να κάνουν με την δημοσιογραφική και συγγραφική συνέπειαν, καταχωρίζω στις σελίδες που ακολουθούν:
α) Το κείμενο του Μεγάλου Αθανασίου, έτσι όπως διασώζεται στην Ελληνική Πατρολογία του J. Migne, υπό τον τίτλον: «Περί του Ναού (τω αγνώστω Θεώ) και περί των διδασκαλείων, και των θεάτρων των εν Αθήναις»,
β) Την νεοελληνικήν απόδοσιν του κειμένου υπό του γνωστού γλωσσολόγου, φιλολόγου και ιστορικού κ Γεωργίου Ντελοπούλου.
Α. «Περί του Ναού (τω αγνώστω Θεώ) και περί των διδασκαλείων, και των θεάτρων των εν Αθήναις»,
«Και ταύτα μεν προς τους αφρονεστέρους των Ελλήνων επιφέρωμεν εις θεογνωσίαν υποδείγματα. Προς δε τους παρ’ αυτοίς σοφούς εκ φιλοσόφων αρχαίων και δυνατών μαρτυρίας πολλάς περί θεοσεβείας τινές Ελλήνων σοφοί είπον και την του Χριστού οικονομίαν αμυδρώς προεμήνυσαν. Και γαρ προ πολλών χρόνων της Χριστού επιδημίας σοφός τις ονόματι Απόλλων θεόθεν, ως είμαι, κινηθείς έκτισε τον εν Αθήναις ναών, γράψας εν αυτώ βωμώ Αγνώστω Θεώ. Εν τούτω τοίνυν συνήχθησαν οι πρώτοι των Ελλήνων φιλόσοφοι ερωτήσοντες αυτόν περί του ναού ων και τα ονόματα εισιν αυτά Τιτάν, Βίας, Σόλων, Χίλων, Θουκυδίδης, Μένανδρος και Πλάτων.
Συναχθέντες δε οι σοφοί είπον τω Απόλλωνι προφήτευσον ημάς (sic) λέξας, ω Άπολλον, τίνος μετά σε ο δόμος ούτος έσται; Απόλλων αποκρινάμενος τούτοις έφη Όσα μεν προς αρετήν και κόσμον όρωρε ποιείν, ποιείτε, εγώ δε εφετμεύω τρεις ένα μούνον υψιμέδοντα θεόν, ου λόγος άφ<θεγκτος, εν αδαεί κόρη έγκυμος γενόμενος, εν άπαντι κόσμω ώσπερ πυρφόρον τόξον διαδραμών αλιεύσει τους ανθρώπους ώσπερ ιχθύας βυθού εκ της απιστίας, ους και ζωγρήσας πατρί προσάξει δώρον Μαρία δε τούνομα αυτής. Και ταύτα προφητεύσας Απόλλων είπε;
Τιτάν ούτως είπε Ήξει ανίσχουσα εν ημίν κόρη η άνανδρος, η μέλλουσα τον ουράνιον του θεού και πατρός παίδα φύειν.
Ο Βίας είπεν Ουκ εφικτόν μεν ταύτα προς ανοήτους ειπείν, πλην τω νοΐ ακούσατε, ότι ούτός εστιν ο απ’ ουρανού μεγάλως βεβηκώς, φλογός αθάνατον αένναον υποβαλών πυρ, ον τρέμει ουρανός γαίά τε και θάλασσα και τάρταρος βύθιος δαίμουσιν (sic), αυτοπάτωρ, τρισόλβιος.
Της σοφωτάτης Σιβύλλης. Οψέ ποτε επί την πολυσχεδή ταύτην ελάσειε θεός γην και δίχα σφάλματος σαρξ γενήσεται ακαμάτοις θεότητητος όροις ανιάτων παθών λύσει φθοράς. Και τούτω φθόνος λαού γενήσεται και προς ύψος κρεμασθήσεται ως θανάτου κατάδικος και πάντα πραέως πείσεται.
Σόλων είπε Γόνος εκ γόνου κατελθών του γεννήτορος γόνιμον ύδωρ εποίησε το της γης.
Χείλω ν έφη Ακάματος φύσις θεού γενήσεται εξ αυτού δε ο αυτός ουσία και λόγος.
Θουκυδίδης ο ρήτωρ είπε Θεόν σέβου και μάνθανε, και μη ζήτει, οποίος εστιν ως όντα τούτον και σέβου και γνώθι ευσεβής γαρ τον νουν ο θέλων μανθάνειν θεόν. Και ταύτα μεν Θουκυδίδης είπε.
Ο Μένανδρος έφη Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος ο πατήρ γόνος και ο γόνος πατήρ έν τρία άσαρκον σαρκικόν. Γη τέτοκε τον ουράνιον βασιλέα.
Ο Πλάτων είπε Επειδή ο θεός αγαθός εστι, ου πάντων ην αίτιος, ως οι πολλοί νομίζουσιν, πολλών δε αναίτιος και των μεν αγαθών ουδέν άλλο φαμέν ή αίτιον μόνον είναι <των αγαθών>, κακών δε ουκέτι.
Βλέπε ουν ο αναγινώσκων και ο ακροώμενος, ότι και οι των Ελλήνων καλώς τινες εξ αυτών προεφήτευσαν και τον προάναρχον Θεόν και τον συνάναρχον Υιόν και το ομοούσιον και σύνθρονον αυτού Πνεύμα εκήρυξαν και την παναγίαν Παρθένον ωνόμασαν και αυτά τα τίμια του Χριστού πάθη τα εν σταυρώ γεγονότα προείπον.
Έτεροι χρησμοί του Ερμού του Έλληνος περί θεότητος Ακοιμήτου πυρός όμμα, γρήγορε, δρόμον αιθέρος ζωογονών, ηλίου θέρμην κρατύνων, λαίλαπι μεθιστών νέφη, τούνομα μη χωρούν εν κόσμω, άφθιτον, αένναον, παντεπίσκοπον, επίφοβον όνομα.
Έτερος χρησμός Απόλλωνος εν Δελφοίς, εν ω και ερώτησίς τις βασιλέως Ιάσωνος, ότε εκτίζετο ο ναός του Απόλλωνος εις το Πύθιον εις το Άργος Είς με βιάζεται ουράνιος φως και ο παθών θεός εστιν και ου θεότης έπαθεν άμφω γαρ βροτός ομώς και άβροτος, ο αυτός θεός ή και ανήρ , πάντα φέρων παρά πατρός, έχων δε της μητρός άπαντα, πατρός δε ζώων αλκήν, μητρός δε θνητής σταυρόν, τάφον, ύβριν αλίτην του και από βλεφάρων ποτέ χεύατο δάκρυα θερμά. Ος πέντε χιλιάδας εκ πέντε πυρών κορέσατο, θελητήν άβροτος αλκήν. Χριστός ομώς θεός εστιν, εν ξύλω τανύσθη, ος θάνεν, ος ετάφη, εις πόλον ώρτο.
Βίβλος αύτη τετέλεσθαι.».
Β. Νεοελληνική απόδοσις υπό Γεωργίου Ντελοπούλου, ερευνητού της Ακαδημίας Αθηνών, φιλολόγου-γλωσσολόγου-ιστορικού:
«Και αυτά μεν ας τα προβάλουμε, ως παραδείγματα που οδηγούν στη γνώση του Θεού, στους πιο ανοήτους από τους Έλληνες (ειδωλολάτρες). Όμως για τους σοφούς που έχουν κοντά τους, μερικοί σοφοί από τους Έλληνες ανέφεραν για την θεοσέβεια πολλές μαρτυρίες, προερχόμενες από αρχαίους και επιφανείς φιλοσόφους, ενώ αμυδρά προείπαν όσα αφορούν τον Χριστό.
Πολλά χρόνια λοιπόν πριν από την έλευση του Χριστού, κάποιος σοφός, ονομαζόμενος Απόλλων, με θεϊκή, όπως πιστεύω, παρακίνηση έκτισε στην Αθήνα ναό και έγραψε πάνω στον βωμό του «ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ». Εκεί συγκεντρώθηκαν για τον λόγο αυτό οι πρώτοι μεταξύ των Ελλήνων φιλόσοφοι, για να ρωτήσουν αυτόν για τον ναό. Τα ονόματά τους είναι τα ακόλουθα: Τιτάν, Βίας, Σόλων, Χίλων, Θουκυδίδης, Μένανδρος και Πλάτων.
Αφού συγκεντρώθηκαν οι σοφοί είπαν στον Απόλλωνα: «προφήτευσε για εμάς, αφού πεις, ω Απόλλωνα, σε ποιον μετά από σένα θα ανήκει αυτό το κτίσμα»;
Απαντώντας σ’ αυτούς ο Απόλλωνας είπε: Όσα έχει ορίσει να κάνετε για την αρετήν και την ευκοσμία, να τα κάνετε, εγώ όμως αναγγέλλω ως τρεις ένα μόνο Θεό στα ύψη κατοικούντα, του οποίου ο ανείπωτος Λόγος σε κόρη, που δεν ξέρει, αφού συλληφθεί, όλον εν γένει τον κόσμο διαπερνώντας τον σαν πυροφόρο τόξο, θα αλιεύσει τους ανθρώπους από την απιστία, όπως τα ψάρια από τον βυθό. Αυτούς δε έχοντας συλλάβει θα τους φέρει προς το Θεό ως δώρο. Το όνομα δε αυτής είναι Μαρία. Κι αυτά είπε ο Απόλλωνας προφητεύοντας.
Ο Τιτάν έτσι μίλησε: Θα έλθει σε μας η χωρίς άνδρα κόρη, αυτή που πρόκειται να γεννήσει το ουράνιο παιδί του Θεού και Πατέρα. Ο Βίας είπε: Το να λες αυτά σε ανόητους είναι ανέφικτο, όμως με το νου, ας ακούσετε, ότι αυτός είναι που μεγαλόπρεπα κατέβηκε από τον ουρανό, αφού έβαλε κάτω από την φλόγα το αθάνατο και αεικίνητο πυρ κι αυτόν τον τρέμει η γη και η θάλασσα μαζί με τους βυθισμένους στα τάρταρα δαίμονες, αυτόν που είναι πατέρας του εαυτού του και τρισευτυχισμένος.
Η Σοφώτατη Σιβύλλη είπε: Αργά θα έλθει ο Θεός επάνω σ’ αυτή την κατακερματισμένη γη και χωρίς σφάλμα θα γίνει σάρκα, ενώ θα απαλλάσσουν από την φθορά των ανιάτων ασθενειών οι ακάματες φροντίδες της θεότητας. Και γι’ αυτό φθόνος σε λαό θα προκληθεί και ψηλά θα κρεμασθεί σαν κατάδικος σε θάνατο και όλα με πραότητα θα υποφέρει.
Ο Σόλων είπε: Αφού κατήλθε ο ζωοδότης από ζωοδότη γεννήτορα, έδωσε ζωή και στο νερό της γης.
Ο Χείλων είπε: η φύση του Θεού θα γίνει ακούραστη, από τον ίδιον δε είναι ο ίδιος, ύπαρξη και λόγος.
Ο ρήτορας Θουκυδίδης είπε: Τον Θεό να σέβεσαι και να μαθαίνεις και να μην επιζητείς το ποιός είναι. Να τον σέβεσαι και να τον γνωρίζεις ως υπαρκτόν, γιατί είναι στο νου ευσεβής αυτός που θέλει να μαθαίνει τον Θεό. Αυτά μεν είπε ο Θουκυδίδης.
Ο Μένανδρος είπε: Ο παλαιός είναι νέος και ο νέος αρχαίος. Ο πατέρας είναι γονεύς και το τέκνον γονεύς. Το ένα είναι τρία και το άσαρκο είναι σαρκικό. Η γη έχει γεννήσει τον ουράνιο βασιλέα.
Ο Πλάτων είπε: Επειδή ο Θεός είναι αγαθός δεν ήταν η αιτία για τα πάντα, όπως νομίζουν οι πολλοί, αφού για πολλά δεν είναι αίτιος. Τίποτε άλλο δεν ισχυριζόμαστε παρά το ότι ο Θεός είναι ο αίτιος μόνο για τα αγαθά, όχι όμως και για τα κακά.
Ας καταλάβει λοιπόν αυτός που διαβάζει και αυτός που ακούει προσεκτικά ότι και μερικοί από τους Έλληνες σωστά προφήτευσαν και για τον προάναρχο Θεό και για τον συνάναρχο Υιό και εκήρυξαν το ομοούσιο και σύνθρονο με Αυτόν Πνεύμα και είπαν το όνομα της Παναγίας Παρθένου και προείπαν τα τίμια πάθη απάνω στο σταυρό του Χριστού.
Άλλοι χρησμοί του Ερμή του Έλληνα για την θεότητα: Μάτι του ακοίμητου πυρός, ακοίμητε, τον δρόμο του αιθέρα ζωογονείς, εσύ που δυναμώνεις τη θερμότητα του ηλίου και με λαίλαπα μετακινείς τα νέφη, έχεις όνομα που δεν χωράει στον κόσμο και είναι άφθαρτο, αένναο, παντεπίσκοπο και φοβερό.
Άλλος χρησμός του Απόλλωνα των Δελφών (δοσμένος μετά) από κάποια ερώτηση σ’ αυτόν από τον βασιλέα Ιάσωνα, όταν κτιζόταν ο ναός του Απόλλωνα στο Πύθιο του Άργους.
«Σε μένα κατατρύχεται το ουράνιο φως και Θεός είναι αυτός που έπαθε, μαζί με τα δύο θνητός και αθάνατος, ο ίδιος Θεός, αλλά και άνθρωπος, φέρει τα πάντα από τον Πατέρα, από την μητέρα όμως έχει όλα εν γένει, από τον πατέρα την ζωική δύναμη, από τη θνητή όμως μητέρα έχει τον σταυρό, τον τάφο, την ανόσια κακομεταχείρισίν του και τα θερμά δάκρυα που έχυσε κάποτε από τα βλέφαρα. Αυτός που χόρτασε πέντε χιλιάδες με πέντε άρτους, αθάνατος με δύναμη δική του.
Ο Χριστός όμως είναι θεός, σε ξύλο εκρεμάσθη, αυτός απέθανε, αυτός ετάφη, έχει σε σημείο γίνει ορατός.
Αυτή η Βίβλος έχει τελειώσει.».
http://www.sakketosaggelos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου