Τί απέγιναν οι αγανακτισμένοι;;

τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ 
Ἐδῶ καὶ τρείς μῆνες, τὸ κίνημα τῶν «Ἀγανακτισμένων» μοιάζει νὰ ἔχει σιγήσει, τὴ στιγμὴ πού, ἀντίθετα, θὰ ἔπρεπε νὰ ἐντείνει τὶς κινητοποιήσεις ἐνάντια στὴ νέα «ντρίπλα» τῶν καθεστωτικῶν δυνάμεων, μὲ τὴν κυβέρνηση Παπαδήμου καὶ τὴν προσχώρηση/ἐγκλωβισμὸ τοῦ Σαμαρὰ στὸ μνημονιακὸ στρατόπεδο.
Τὴν ὥρα ποὺ ἔρχονται τὰ χειρότερα, μὲ τὸ νέο μνημόνιο καὶ τὸ ὁριστικὸ ξεπούλημα τῆς χώρας, λείπει ἡ ἰσχυρὴ λαϊκὴ πίεση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὰ ἀποτρέψει καὶ νὰ στριμώξει τὸ πολιτικὸ σύστημα. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἐφικτό, διότι ἡ συναίνεση τῶν κομμάτων καὶ ἡ ἐσωτερικὴ συνοχὴ τους κρέμεται ἀπὸ μία κλωστή, ὅπως φάνηκε καὶ στὶς πρόσφατες ψηφοφορίες στὴ Βουλή. Θὰ ἀρκοῦσε μία ἰσχυρὴ λαϊκὴ πίεση γιὰ νὰ σπάσει. Καὶ ὅμως, αὐτὴ ἡ λαϊκὴ πίεση ἀπουσιάζει τὴν κρισιμότερη στιγμή. Γιατί ἄραγε; Μήπως ἔπαψε ὁ λαὸς νὰ εἶναι ἀγανακτισμένος καὶ ἀηδιασμένος; Ὄχι βέβαια! Ἀντίθετα, ὅπως καταγράφεται σὲ ὅλες τὶς δημοσκοπήσεις, ἀκόμα καὶ στὴ στροφὴ τῶν καθεστωτικῶν ΜΜΕ, ποὺ ἔχουν γίνει  ὄψιμα καὶ μὲ τὸ ἀζημίωτο «ἀντιμνημονιακά», ἡ ἀντίθεση τοῦ λαοῦ ἔχει γίνει καθολική. Πρέπει λοιπὸν ἀλλοῦ νὰ ἀναζητήσουμε τὶς αἰτίες αὐτῆς τῆς λαϊκῆς ἀπουσίας, τὴν ὥρα ποὺ κινδυνεύουμε νὰ μᾶς περάσουν ὁριστικὰ τὴ θηλιὰ στὸ...


 λαιμό.
Ἀνασύνταξη τοῦ συστήματος ἀπὸ τὰ «ἀριστερὰ»
Τό σύστημα ἀμύνεται μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια ἀπέναντι στὴ διαφαινόμενη κατάρρευσή του καὶ ὅλο καὶ περισσότερο κινητοποιεῖ τοὺς θεσμοποιημένους ἀντιπάλους του, τὴν ἀντιπολίτευση τῆς αὐτοῦ Μεγαλειότητας.
Ὁ Γεώργιος Παπανδρέου, ποὺ προσωποποιοῦσε ἀνοικτὰ τὸ κόμμα τῶν σοσιαληστῶν, τὴν προδοσία καὶ τὴν παράδοση τῆς χώρας, ἀπομακρύνθηκε, καὶ στὴ θέση τοῦ μπῆκε ἕνας «ἀόρατος» τραπεζίτης. Ταυτόχρονα σύρθηκε ὁ Σαμαράς  νὰ βρεθεῖ στὸ τραπέζι τῶν κούισλιγκ, συνυπεύθυνος γιὰ τὴ συνέχεια.
Ὅμως αὐτὸ δὲν θὰ ἀρκοῦσε γιὰ νὰ σιγήσουν οἱ «ἀγανακτισμένοι». Οὔτε ἀρκοῦσαν τὰ τάγματα ἑφόδου τοῦ Παπουτσῆ, ποὺ μὲ δολοφονικὴ μανία κτυποῦσαν τὸ κίνημα. Χρειαζόταν ἡ συμβολὴ τῶν καθεστωτικῶν δυνάμεων τῆς «ἀντιπολίτευσης». Ἡ κρίση τοῦ δικομματισμοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ μεταφραστεῖ σὲ ἐνίσχυση τῶν κομμάτων τῆς θεσμικῆς ἀντιπολίτευσης.  Καὶ δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τὸ φούσκωμα τοῦ ἀποκόμματος τοῦ παλιοῦ Συνασπισμοῦ, τῆς ΔΗΜΑΡ μὲ τὸν Φώτη Κουβέλη καὶ τὴ Ρεπούση, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ διοχέτευση τῆς λαϊκῆς ἀγανάκτησης στὰ ἐλεγχόμενα κανάλια τῆς Ἀριστερᾶς.
Τωόντι, στὴν πρώτη φάση, ὅλες αὐτὲς οἱ δυνάμεις, ποὺ ἐπὶ τόσα χρόνια καλλιεργοῦσαν τὸν ἐθνομηδενισμό, τὴν πολυπολιτισμικότητα, τὸν εὐρωπαϊσμό, μαζὶ μὲ τὶς κυβερνήσεις τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ τῆς Νέας Δημοκρατίας, τρόμαξαν μπροστὰ σὲ ἕνα ἀκηδεμόνευτο μαζικὸ λαϊκὸ κίνημα, ποὺ ἐμφανίστηκε μὲ μόνο σύμβολο τὴν ἑλληνικὴ σημαία.
Καὶ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ τὸ ὑπονομεύσουν. Τὸ ΚΚΕ  τὸ συκοφάντησε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ὁ Σύριζα στὴν ἀρχὴ τὸ ἀπέρριπτε, ἐνῷ στὴ συνέχεια προσπάθησε νὰ τὸ ἀλλοιώσει καὶ νὰ τὸ βάλει στὰ ἀκίνδυνα καλούπια τῆς ψευδοαριστερῆς ἀντιπολίτευσης. Χαρακτηριστικὴ ὑπῆρξε ἡ ἀντίθεση στὴν πλατεῖα Συντάγματος, ἀνάμεσα στὴ «ἐπάνω» πλατεῖα, τοῦ λαοῦ, τὴν ὁποία θεωροῦσαν ἐθνικιστική,  καὶ τὴν «κάτω» πλατεῖα, ὅπου ἦταν μαζεμένα ὅλα τὰ γκρουπούσκουλα. Ἂς θυμηθοῦμε τί προσπάθειες ἔκαναν γιὰ νὰ διωχθεῖ ἡ ἑλληνικὴ σημαία, σύμβολο τῆς ἀντίστασης τοῦ ἑνιαίου ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀπὸ τὶς πλατεῖες. Τέλος, ἐπιστρατεύτηκαν καὶ οἱ «ἔνοπλες» δυνάμεις τοῦ στρατοπέδου. Οἱ ψευδώνυμοι ἀντιεξουσιαστές, οἱ ὁποῖοι στὴν πραγματικότητα παρασιτοῦν στὴ συγκεκριμένη ἐξουσία, καὶ εἶχαν ταχθεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐνάντια στὸ κίνημα. Ἐξ ἄλλου συμμερίζονται τὰ ἴδια ἰδεολογικὰ καὶ πολιτισμικὰ πρότυπα μὲ τοὺς δῆθεν ἀντιπάλους τους – τὸ μῖσος τῆς πατρίδας, τὴν ξενομανία, τὸν ἄκρατο ἀτομικισμὸ καὶ τὴ λογική του πλιάτσικου. Καὶ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ προβοκάρουν καὶ νὰ διαλύσουν τὸ κίνημα.
Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ τελευταία μεγαλειώδης συγκέντρωση στὴν πλατεῖα Συντάγματος,  στὶς 20 Ὀκτωβρίου 2011, ὅταν κουκουλοφόροι καὶ κνίτες, ὁ καθένας ἀπὸ τὴν πλευρά του, διέλυσαν –μὲ τὴ συμβολὴ τῆς ἀστυνομίας τοῦ Παπουτσὴ– τὴν τελευταία μεγάλη συγκέντρωση τοῦ κινήματος.
Οἱ ἀνεπάρκειες τῶν «ἀγανακτισμένων»
Ὡστόσο ὑπάρχει καὶ μία δεύτερη αἰτία γι’ αὐτὴν τὴ σιγή, οἱ ἀδυναμίες τοῦ ἴδιου του κινήματος τὸ ὁποῖο, ἀπέναντι σὲ τόσες ἐπιθέσεις, ἀπὸ τοὺς κρανοφόρους  ἕως τους… κουκουλοφόρους, δὲν κατόρθωσε νὰ ἀντισταθεῖ ἀποτελεσματικά. Δὲν κατόρθωσε νὰ ἀποκτήσει μία ἑνιαία κατεύθυνση καὶ στόχευση. Δὲν διατύπωσε ἕνα συνεκτικὸ πρόγραμμα, δὲν ἐπιχείρησε ἔστω  νὰ συγκροτήσει ἕνα εὐρὺ ἀντιμνημονιακὸ μέτωπο. Γι’ αὐτό, καὶ παρότι ἀντιστάθηκε  μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια, ὁδηγήθηκε προσωρινὰ στὴ σιγὴ καὶ μάλιστα τὴ χειρότερη στιγμή.
Στὸ ἐπίπεδό της πλατείας, δὲν μπόρεσε νὰ αὐτοοργανωθεῖ ἀποτελεσματικὰ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ Μὰτ καὶ τοὺς κουκουλοφόρους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συρρικνωθεῖ ἡ μαζική του ἔκφραση.
Στὸ ἐπίπεδό της ἰδεολογικῆς συνοχῆς, ἀπέτυχε νὰ διαμορφώσει ἕνα ρεαλιστικὸ καὶ συνεκτικὸ πρόγραμμα ἄρνησης τοῦ μνημονίου καὶ ταυτόχρονης σωτηρίας τῆς πατρίδας. Ἀντίθετα, παρασύρθηκε πολὺ συχνὰ ἀπὸ τυχοδιῶκτες, ἐξημμένες κεφαλές, κάποτε καὶ ψυχιατρικὲς περιπτώσεις, σὲ δρόμους ἀδιέξοδους. Καὶ τὸ σύστημα ἔσπευσε νὰ χρησιμοποιήσει τέτοιες περιπτώσεις, ὅπως κάνουν τὰ λαμόγια- ἐπιχειρηματίες, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιούν  τὰ κανάλια, τὰ ραδιόφωνα καὶ τὶς ἐφημερίδες ποὺ ἐλέγχουν, γιὰ νὰ ἐπιταχύνουν τὴ χρεοκοπία τῆς χώρας, τὸ πέρασμα στὴ δραχμὴ σὲ συνθῆκες κατάρρευσης, ὥστε νὰ μηδενίσουν τὰ χρέη καὶ τὶς ζημιές τους. Γι’ αὐτὸ προβάλλουν τὶς πιὸ ἀδιέξοδες καὶ ἀκίνδυνες γιὰ τὸ σύστημα στρατηγικές.  Καὶ τὸ κίνημα δὲν ἀναλογίστηκε τί ἄραγε προκάλεσε τὸ ἐπαναστατικὸ μένος τοῦ Κοντομηνᾶ, τοῦ Κουρῆ, τοῦ Κυριακοῦ καὶ τῶν φερεφώνων τους;
Τὸ ἴδιο, δυστυχῶς, συνέβη στὸ ἐπίπεδό του «ἀντιμνημονιακοῦ μετώπου». Ἕνα τέτοιο μέτωπο, σὲ μίνιμουμ βάση, ἀποτελοῦσε αἴτημα καὶ ζητούμενο τοῦ λαοῦ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀπαντήσει καὶ σὲ ἕνα στοιχειῶδες πολιτικὸ καὶ ἐκλογικὸ ἐπίπεδο. Καὶ ὅμως, ἐνάμιση χρόνο μετὰ τὴν ἔκφραση αὐτοῦ του αἰτήματος ἀπὸ πολλὲς δυνάμεις, ὄχι μόνο δὲν συγκροτήθηκε κάτι ἀνάλογο, ἀλλὰ ἀντίθετα ἐνισχύθηκαν καὶ πάλι τὰ κόμματα τῆς ξεπερασμένης ἀντιπολίτευσης.
Χαρακτηριστικὸς ὑπῆρξε ὁ ρόλος τοῦ Μίκη Θεοδωράκη καὶ τῶν πρωτοβουλιῶν του, τῆς «Σπίθας» καὶ τῆς «ΕΛΑΔΑς», ποὺ φάνηκαν νὰ σαρκώνουν τὴν ἐλπίδα γιὰ τὴ συγκρότηση ἑνὸς τέτοιου μετώπου. Καὶ ὅμως, αὐτὰ τὰ σχήματα ἀπέκλεισαν τὴν πιθανότητα  πολιτικῆς μετεξέλιξής τους καὶ συμμετοχῆς στὶς ἐκλογές, ὥστε νὰ ἐκφραστεῖ ἡ λαϊκὴ ἀγανάκτηση. Ἔτσι, μὲ ἐσωστρέφεια, ἀποχωρήσεις καὶ διαγραφές, ἡ «Σπίθα» αὐτοσυρρικνώθηκε, ἐνῷ ἡ «ΕΛΑΔΑ» κατέληξε, πρὶν καν γεννηθεῖ, σὲ μετωπικὸ σχῆμα τοῦ Συνασπισμοῦ, τὸ ὁποῖο διαχειρίζονται διάφοροι αἰώνιοι μεταλλαγμένοι Κνίτες.
Ἐν τέλει, ὅπως καταγράφεται καὶ στὶς δημοσκοπήσεις, ἕνα μεγάλο μέρος τῶν «ἀγανακτισμένων» ἀναγκάζεται νὰ καταφύγει στὰ γνωστὰ κόμματα, ὑπεύθυνα γιὰ τὴν κατάντια τῆς μεταπολίτευσης. Οἱ ὀργανωτικὲς πρωτοβουλίες ποὺ ἀναλήφθηκαν ἀπὸ τὸν Θεοδωράκη, ἀντὶ νὰ δώσουν πολιτικὴ διέξοδο στοὺς ἀγανακτισμένους, μπλόκαραν στὴν πράξη –ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα, δὲν ἔχει σημασία– τὴ δυνατότητα συγκρότησης ἑνὸς τέτοιου μετώπου καὶ λειτούργησαν  ἀρνητικὰ γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ κινήματος.
Τί νὰ κάνουμε
Αὐτὲς οἱ ἀδυναμίες, ἀπαντοῦν ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, καὶ στὰ αἰτήματα ποὺ τίθενται ἐπιτακτικὰ σήμερα: Ἐπανεμφάνιση τοῦ κινήματος, πιὸ ὀργανωμένου στὶς «πλατεῖες» τῆς χώρας, ἰδεολογικὴ διαύγαση καὶ διαμόρφωση μίνιμουμ θέσεων, συγκρότηση ἑνὸς πολιτικοῦ ὑποκειμένου, ποὺ θὰ ἀποτελέσει τὴ βάση γιὰ ἕνα αὐθεντικὸ ἀντιμνημονιακὸ μέτωπο.  Καὶ τώρα, ἄμεσα, κινητοποίηση, γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ καταστροφὴ τῆς ὑπογραφῆς τοῦ νέου μνημονίου.
Οἱ ἀγανακτισμένοι πρέπει νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἕνα πατριωτικό, κοινωνικὸ καὶ ἀντιμνημονιακὸ κίνημα,  διότι διαφορετικὰ παραμονεύουν καὶ ἄλλοι – οἱ φαιοχίτωνες–  μνηστῆρες, ποὺ θὰ ἐπιχειρήσουν νὰ ἐκτρέψουν καὶ νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ λαϊκὴ ἀγανάκτηση. Τὸ σενάριο παίχτηκε καὶ ἀλλοῦ, στὸ παρελθόν. Ἂν ἀφήσουμε τοὺς τυχοδιῶκτες καὶ τὴν ἐθνομηδενιστικὴ χαβιαροαριστερὰ νὰ λυμαίνονται τὸ κίνημα τῶν ἀγανακτισμένων, σὲ συνθῆκες καθολικῆς καὶ καταλυτικῆς κρίσης τῆς χώρας, τότε ἀναπόφευκτα θὰ προβάλουν καὶ ἄλλες αὐταρχικές, φαιὲς ἀπαντήσεις στὴν κρίση.
Καὶ στὸ μεταξὺ ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος, ἄμεσα, εἴναι  ἡ διαιώνιση  τῆς κυβέρνησης Παπαδήμου, ἢ ἡ ἀκυβερνησία, ποὺ θὰ ἐπιτρέψει στὶς ἀντιδημοκρατικὲς λύσεις νὰ ἐπιβληθοῦν. Γι’ αὐτὸ ἐξάλλου πασχίζουν  τὰ ἐσχάτως «ἐπαναστατικοποιημένα»  κανάλια καὶ ραδιόφωνα!


http://ardin-rixi.gr