Δυστυχώς επτωχεύσαμεν...

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν κύριοι...3 λέξεις μονάχα, πολλά συναισθήματα συνάμα..Οι λέξεις αυτές φέρνουν άλλες μνήμες, παλιόθεν, στον βολεμένο και κοιμισμένο, σε γενικές γραμμές λαό των τελευταίων 35 40 ετών..Μίας γενιάς, η οποία σε πείσμα των καιρών, κατάφερε το αδιανόητο..Να καθυποτάξει τον ίδιο τον εαυτό της σε πάθη και καταστάσεις, με δεσμά ισχυρά..Βάζοντας, ταυτοχρόνως, το ίδιο το έθνος μας σε απειλή..Απειλή σημαντική, ακόμα και για την ύπαρξή μας ως Ελλήνων..Της φυλής αυτής που περηφανεύεται για πράγματα που φρόντισε τα παιδιά της να μην μάθουν, ως επί το πλείστον...Δυστυχώς επτωχεύσαμεν κύριοι....

Τί σημαίνει αυτό;Τί συνέπειες έχει για μένα;Εγώ,εγώ, εγώ....Μπορεί να είμαι βολεμένος...Μπορεί να είμαι κομματόσκυλο...Μπορείνα τρώω έτοιμα...Τί με νοιάζουν αυτά....Εδώ έρχεται το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν κύριοι".Πτωχεύσαμε ηθικώς και πνευματικώς.Υποταχθήκαμε στη μοιρολατρία του κατεστημένου..Οτιδήποτε μας πλάσαραν ήταν καλό και υγιές, όσο ξενόφερτο και αγνώστης προελεύσεως και ποιότητος και αν ήταν..Την ηθική κρίση οδηγούν πάντα υπόλοιπες κρίσεις..Χωρίς την οικονομική κρίση, ίσως να μην καταλάβουμε από ποιά παθογένεια πάσχουμε..

Η Ελλάς έχει πτωχεύσει ουκ ολίγες φορές από το 1821 και έπειτα..Δεν είναι τυχαίο ούτε νέο..Πάντοτε όμως, η πτώχευση ήταν απλώς οικονομική και οι Έλληνες βρίσκαμε το κουράγιο και τη θέληση να βγούμε μπροστά και να υπερασπιστούμε τα πατρώα...Θα πράξουμε και τώρα το ίδιο;;;Μόνο αν προτάξουμε το καλό της πατρίδας μας, υπάρχει λύση.Τα μικροσυμφεροντολογικά πράγματα μας κρατάνε αλυσοδεμένους.Θέλει μεγάλη δύναμη και πείσμα να σπάσεις τα δεσμά σου, ώ Έλληνα.

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν κύριοι...

Ευτυχώς, δεν εξαφανισθήκαμε.Η πηγή ζωής της ελληνικής φυλής εισπνέει και ζεί μέσα μας.Στα κύτταρά μας.Ώρα να σπάσουμε τα δεσμά της πτώχευσης μας και να βροντοφωνάξουμε:

Ου καταισχυνώ τα όπλα,
ουδ' εγκαταλείψω τον προστάτην ω αν στοίχω,
αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων,
και μόνος και μετά πολλών,
και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω,
πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι.
Και συνήσω των αεί κρινόντων,
και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι, 
και ούς τινας άλλους ιδρύσεται το πλήθος εμφρόνως.
Και αν τις αναιρεί τους θεσμούς ή μη πείθηται ουκ επιτρέψω,
αμυνώ δε και μόνος και μετά πάντων.
Και τα ιερά τα πάτρια τιμήσω.


Με τιμή,
Πελασγός