Ο Κρόνος ήταν ο μοναδικός που υπάκουσε στην προτροπή. Με το σιδερένιο δρεπάνι έκοψε τα γεννητικά όργανα του Ουρανού τα οποία, πέφτοντας στην θάλασσα, έκαναν να γεννηθεί η παραστάτιδα των ερωτευμένων, η Θεά Αφροδίτη. Η συμβολική αυτή πράξη της αφαίρεσης των γεννητικών οργάνων εσήμανε και το τέλος της βασιλείας του Ουρανού. Κυρίαρχος του Κόσμου ήταν πια ο Κρόνος. Ο Κρόνος όμως, επιθυμώντας και αυτός, όπως ακριβώς και ο Ουρανός, να διατηρήσει την κυριαρχία του, ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του. Μόνον που, αντί να θάβει τα τέκνα που αποκτούσε με την Θεά Ρέα εις τα έγκατα της γης, τα κατάπινε ζωντανά. Αλλά και η Ρέα ακολούθησε το παράδειγμα της δικής της μητέρας και αποφάσισε να βοηθήσει τα τέκνα της να απελευθερωθούν.
Όταν έφθασε η στιγμή να γεννήσει τον Δία, η Ρέα κρύφθηκε, στην Αρκαδία ή στην Κρήτη, και παρέδωσε κατόπιν τον αρτιγενή Θεό στην Ρέα για να τον προστατεύσει. Η ίδια επέστρεψε κοντά στον Κρόνο που του έδωσε να καταπιεί, αντί για το βρέφος που εκείνος της ζήτησε, ένα λιθάρι τυλιγμένο με σπάργανα. Όταν ο Ζευς μεγάλωσε υπό την προστασία των Νυμφών και των Κορυβάντων, κατόρθωσε, χρησιμοποιώντας την ρώμη και την σοφία του, να ανατρέψει τον Κρόνο και να τον φυλακίσει στα Τάρταρα. Αλλά ο Ζευς διέφερε από τους προπάτορές του. Δεν αποσκοπούσε στο να γίνει και αυτός, με την σειρά του, ο μοναδικός Άρχοντας του Κόσμου αλλά στο να εγκαθιδρύσει την αρμονική συνεργασία μεταξύ των θεϊκών Δυνάμεων. Έτσι, πριν καταβαραθρώσει τον Κρόνο στα Τάρταρα, απελευθέρωσε τα αδέλφια του, τους υπόλοιπους Ολύμπιους Θεούς που αν και ο Κρόνος είχε καταπιεί παρέμεναν βεβαίως ζωντανοί διότι είναι αθάνατοι. Αυτά είναι, σε γενικές γραμμές, όσα αφηγείται ο ελληνικός Μύθος σχετικά με την γέννηση και τα πρώτα έργα του Διός.
Πριν από δεκαοκτώ περίπου αιώνες, σε αυτήν την ιερή ελληνική γη που, όπως έλεγε ο Καβάφης, “την ατμοσφαίρα της περνά σφρίγος από την ζωή των” (1) (εννοώντας τους Θεούς) ή, όπως θα έλεγε ο Μπάϋρον “ακόμα διαπερνά μία πνοή ευγενική”, (2) έφθασαν κάποιοι άνθρωποι βάρβαροι, αμόρφωτοι και μισαλλόδοξοι που κουβαλούσαν στις ερημωμένες ψυχές τους τον θεό της ερήμου, Γιαχβέ. Οι βάρβαροι εκείνοι κατέστρεψαν τους ελληνικούς ναούς, έσπασαν τα υπέροχα ελληνικά αγάλματα, έριξαν στην πυρά τα απαράμιλλου πνευματικού πλούτου έργα των ποιητών, των φιλοσόφων και των επιστημόνων και έσφαξαν τους Έλληνες Εθνικούς που με αξιοπρέπεια και ηρωισμό υπερασπίζονταν τον πάτριο πολιτισμό τους και την υψηλή τους παράδοση. Η νέα θρησκεία που εκόμισαν οι βάρβαροι είχε τόση σχέση με την ελληνική, όση σχέση έχει η σήψη με την ευρωστία και η δειλία με την γενναιότητα. Η θρησκεία αυτή ονομάσθηκε “χριστιανισμός” από τον προσδιορισμό “χριστός” (“χρισμένος” από τον Γιαχβέ) που έφερε ένας από τους δύο ιδρυτές της, ο Ιουδαίος Ιησούς (ο άλλος συνιδρυτής ήταν ο Σαούλ-Παύλος). Ο Ιησούς θεωρήθηκε από τους χριστιανούς ως υιός του Γιαχβέ και η φύση του νοήθηκε, με ομολογουμένως σκοτεινό και ασαφή τρόπο διττή: θεϊκή αλλά και ανθρώπινη. Έτσι παρήχθη το όνομα “θεάνθρωπος” όπως, λόγου χάριν, λέμε “τραγέλαφος”.
Σήμερα, που έχει παρέλθει ένα μακραίωνο ζοφερό διάστημα το οποίο δεν εφωτίσθη παρά πρόσφατα, με τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και την γαλλική Επανάσταση (1789) και που φαίνεται πως μία νέα αυγή ελπίδος έχει χαράξει για τους ανά τον κόσμο Εθνικούς όπως μαρτυρά το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον των ανθρώπων για τις πατρώες τους παραδόσεις, φιλοσοφίες και θρησκείες, κάποιοι, σε κατάσταση ολοφάνερου πανικού, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να διαφυλάξουν την εξουσία και τα οφίκια τους θέλοντας να μας πείσουν ότι τάχα μία στενή σχέση συνδέει την αρχαία θρησκεία με τον χριστιανισμό ή τον Θεό Δία με τον Ιησού. Πολύ συνοπτικά, θα επιχειρήσουμε εδώ να εντοπίσουμε τις διαφορές μεταξύ των δύο θρησκειών ή των δύο “αρχετύπων” όπως συχνά χαρακτηρίζονται (και, όσον αφορά στον Δία, ο όρος “αρχέτυπο’, αν και όχι εσφαλμένος, είναι ανεπαρκής), του Διός και του Ιησού:
α) Ο Ζεύς, όπως και όλοι οι Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων, είναι μία Κοσμική ή Φυσική Δύναμη και, συγχρόνως, είναι μία Ιδέα. Εκφράζει την φερέσβιο ρώμη του Κεραυνού αλλά και την Αρμονία που επιτρέπει στον Κόσμο να ίσταται ως τέτοιος. Η ελληνική Εθνική θρησκεία είναι μία φυσική θρησκεία. Ο χριστιανισμός, αντιθέτως, είναι μία θρησκεία ηθική και κατά άμεση συνέπεια περιέχει στην διδασκαλία του ένα πλήθος αυθαιρεσιών αφού η διδασκαλία αυτή δεν πηγάζει από την Ιερή Μήτρα κάθε γνώσης, κάθε αρετής και κάθε φιλοσοφίας που είναι η Φύσις. Ακόμη και οι μυθικές αφηγήσεις της Εθνικής μας θρησκείας για τον θάνατο και την αναγέννηση κάποιων Θεών (όπως είναι ο Διόνυσος, ο Άδωνις ή η Περσεφόνη που κατέρχεται στον Άδη για τον ένα τρίτο του ενιαυτού) μας διδάσκουν τον φυσικό κύκλο των εποχών και του ενιαυτού. Ουδέποτε διετύπωσαν οι Έλληνες την αφελή και ανόητη δοξασία πως ο Διόνυσος, λόγου χάριν, “πεθαίνει” για … τις αμαρτίες των θνητών. Ο Ιησούς, αντιθέτως, μέσα στην (από πολιτική σκοπιά άκρως επικίνδυνη) λογική του ιουδαϊκού μεσσιανισμού, πεθαίνει για να σώσει μία ανθρωπότητα που δεν αναζητούσε σωτηρία από ένα προπατορικό αμάρτημα που δεν γνώριζε να έχει διαπράξει.
β) Οι αρχαίοι Έλληνες, όπως και οι σημερινοί Έλληνες Εθνικοί, λατρεύουν τον Έρωτα. Οι Έλληνες είναι ερωτευμένοι με τους Θεούς τους. Ο χριστιανισμός, αντιθέτως, απαρνήθηκε τον Έρωτα και χαρακτήρισε την ερωτική πράξη, όταν αυτή δεν τελείται στο πλαίσιο του γάμου, ως έγκλημα απέναντι στον ανέραστο λατρευόμενο θεό του.
γ) Ο Ζεύς, όπως είδαμε δεν επιθυμεί να είναι ο μοναδικός κυρίαρχος του Κόσμου, σε αντίθεση προς τους Γιαχβέ και Ιησού που διεκδικούν απόλυτη κυριαρχία. Αλλά οι Γιαχβέ και Ιησούς δεν ημπορούν να συγκριθούν ούτε με τον Κρόνο αφού αυτός ουδέποτε παρουσιάσθηκε από τους Έλληνες ως “ηθικός κριτής”, ως κάτι διαφορετικό, δηλαδή από μία Φυσική Δύναμη. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και η σχέση της Εθνικής μας πολυθεϊστικής θρησκείας με την Δημοκρατία (που ήταν για τους χριστιανούς επισκόπους Civitas Diaboli, διαβολικό πολίτευμα) όπως και η αντίστοιχη σχέση του Ιουδαιοχριστιανισμού με την μοναρχία. Ο Ευσέβιος Καισαρείας μάλιστα είχε διατυπώσει την άποψη κατά την οποίαν “όπως ακριβώς υπάρχει ένας μόνον θεός στον ουρανό, έτσι και επιβάλλεται να υπάρχει ένας μόνον ηγεμόνας επί της γης”. Είναι άλλωστε ολοφάνερο πως ο Ζευς είναι ένας Επαναστάτης Θεός (και προστάτης των ανά τον κόσμο επαναστατημένων ανθρώπων και λαών) που εξεγείρεται εναντίον της μοναρχίας ου Κρόνου, σε αντίθεση προς τον Ιησού ο οποίος (και αν πιστέψουμε όσα η ίδια η χριστιανική μυθολογία αφηγείται) προέτρεπε τους ομοεθνείς του να αποδίδουν στον κατακτητή Καίσαρα όσα ο ίδιος απαιτούσε (με αντάλλαγμα, ομολογουμένως, πολλές ευεργεσίες των Ρωμαίων προς το ιουδαϊκό έθνος), προτροπή η οποία είχε ως αποτέλεσμα να τον απαρνηθεί ο ίδιος ο δικός του λαός επιλέγοντας να σώσει, αντί του Τζεσουά, τον πραγματικό επαναστάτη Βαραβά.
Αυτά οι Ιουδαίοι. Και οι ΄Ελληνες;
Με την βία του ξίφους τους επεβλήθη η θρησκεία του Τζεσουά και αναγκάσθηκαν, όπως το λέει και πάλι ο Αθάνατος Αλεξανδρινός,
“οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν,
μήτε να κρίνουν ή να συζητούν,
μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο” (3)
δ) Οι Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων, που δεν είναι μόνον δώδεκα (ο αριθμός είναι συμβολικός) αλλά χιλιάδες ευρίσκονται εντός του Κόσμου σε αντίθεση με τον θεό των χριστιανών που τίθεται από τους πιστούς του εκτός και υπεράνω του Κόσμου, αντίληψη ολοφάνερα παράλογη και αντιεπιστημονική. Αντιθέτως, η Τιτανομαχία και η Γιγαντομαχία όπως τις αφηγείται ο ελληνικός Μύθος αλλά και οι Μύθοι πολλών ευρωπαϊκών λαών (όπως, λόγου χάριν, των Γαλατών και των Κελτών) παρουσιάζουν έντονες αντιστοιχίες προς τις σύγχρονες απόψεις των φυσικών επιστημόνων για την γένεση του Σύμπαντος.
ε) Υψηλότερα ακόμη και από αυτόν τον Δία, οι Έλληνες τοποθετούν την Ανάγκη, την ισχυρότατη αυτή Δύναμη που υπερβαίνει τους Θεούς και ταυτίζεται με το Είναι, ταυτίζεται δηλαδή με την Φύση όπως την εννόησαν οι Έλληνες. Οι χριστιανοί δεν τοποθετούν καμία Δύναμη υπεράνω του δικτάτορος Γιαχβέ του οποίου μάλιστα το όνομα απαγορεύεται να …εκφέρουν, προφανώς για να μην συνειδητοποιήσουν ότι ο λατρευόμενος θεός τους δεν είναι άλλος από τον Εθνικό θεό των Ιουδαίων Γιαχβέ ή Ιεχωβά.
Αυτές δεν είναι οι μοναδικές διαφορές που ανοίγουν το βαθύ και αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην Εθνική θρησκεία των Ελλήνων και τον χριστιανισμό. Είναι όμως οι κυριότερες. Η γράφουσα θα κλείσει αυτό το κείμενο με την ευχή η νέα αυγή των Εθνικών να ανατείλει σύντομα δικαιώνοντας τις ελπίδες και τους αγώνες όλων εκείνων που, υπερασπιζόμενοι το αρχαίο έθος, τον πολιτισμό και το φως, εκάησαν στην πυρά της αμάθειας και των προκαταλήψεων ή έπεσαν νεκροί από το ξίφη των βαρβάρων, από τους Εθνικούς (τους τόσο τραγικούς εκείνους) της ύστερης αρχαιότητος ως τον Τζορντάνο Μπρούνο και, παρά λίγο, τον Γαλιλέο Γαλιλέι και, βεβαίως τον πρωτεργάτη της ιταλικής Αναγέννησης Αλιγκέρι Ντάντε που κατά το έτος 1302 της συμβατικής μεταχριστιανικής χρονολόγησης είχε καταδικασθεί να πεθάνει στην πυρά.
Ουρανία Τουτουντζή
(αναδημοσίευση από το περιοδικό Διιπετές)
Σημειώσεις
(1) Από το ποίημα του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη “Ιωνικόν” (παράφρασις).
(2) Από το “Προσκύνημα του Childe Harold” του Τζώρτζ Γκόρντον Νόελ Μπάϋρον.
(3) Απόσπασμα από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη “Ηρώδης Αττικός rassias.gr
Σχόλιο Προμηθέως: Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια και ο νοών νοείτω ...Ήρθε η στιγμή πλέον, οι Έλληνες να κάνουμε την μεγάλη επανάσταση, την εσωτερική και πνευματική επανάσταση, ήρθε η στιγμή να επιστρέψουμε ξανά, πίσω στο πραγματικό ΦΩΣ, το ΦΩΣ του Ελληνισμού... Έλληνες σπάστε τα δεσμά της φυλακής του σκοταδισμού, ας ανάψουμε ξανά το ΦΩΣ της οικουμένης, μέσω της φιλοσοφίας, της λογικής, των αρχαίων αρχέτυπων και παραδόσεων και ας αφήσουμε πίσω τον δογματισμό της ξενόφερτης θρησκείας... ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ, ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου