Η 248η(!) δίκη αναφορικά με τη πολύκροτη υπόθεση Εργκενεκόν εκτυλίσσεται αυτές τις ημέρες στη Κωνσταντινούπολη, με επίκεντρο την υπόθεση της απόπειρας δολοφονίας τους Τούρκου πρωθυπουργού Ρ. Τ. Ερντογάν.
Η δικαστική διαδικασία ξεκίνησε με τη κατάθεση του «μυστικού μάρτυρα Σελτζούκ» ο οποίος ισχυρίστηκε πως οι κατηγορούμενοι Αρίφ Ντογάν, Βελί Κιουτσούκ, Λεβέντ Ερσόζ, και Μουζαφέρ Τεκίν εμπλέκονταν στην απόπειρα δολοφονίας του Τούρκου πρωθυπουργού. Το σχέδιο των κατηγορουμένων, σύμφωνα πάντα με τον «μυστικό μάρτυρα» ενεχόταν στη τοποθέτηση εκρηκτικών C4 στο αυτοκίνητο του πρωθυπουργού.
Το εντυπωσιακό της υπόθεσης ήταν πως το κρίσιμο σημείο της προσπάθειας είχε να κάνει με τη συνεννόηση με το προσωπικό ενός… πλυντηρίου αυτοκινήτων πλησίον της οικίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (προφανώς για να τοποθετηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός κατά τη διάρκεια πλυσίματος του πρωθυπουργικού οχήματος) το οποίο όμως αρνήθηκε να εμπλακεί στην υπόθεση.
O «μυστικός μάρτυρας» προκάλεσε σεισμό με την αναφορά του πως την υπό εξέταση περίοδο (2004-2005) οι Λ. Ερσόζ και Β. Κιουτσούκ διατηρούσαν στενότατες σχέσεις με τους Ρώσους. Η κατάθεση του. «Σελτζούκ» τείνει να λάβει τη βαρύτητα που θα ήθελαν οι διωκτικές αρχές αφού ισχυρίζεται πως ο ίδιος τη περίοδο 1991-1999 είχε χρηματίσει ως αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών της Στρατοχωροφυλακής, άρα γνώριζε πρόσωπα και πράγματα;
Πέραν της συνωμοτικής τους δραστηριότητας αλλά και της διασύνδεσής τους με ξένες δυνάμεις, οι κατηγορούμενοι έχουν να αντιπαρατεθούν και με κατηγορίες διακίνησης ναρκωτικών, την ίδια στιγμή που «υποδύονταν τους πατριώτες». Χαρακτηριστικό του κλίματος που έχει διαμορφωθεί είναι το γεγονός πως η κόρη του Β. Κιουτσούκ, η οποία λειτουργούσε ως δικηγόρος του πατέρα της, λιποθύμησε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του κατηγορητηρίου.
Το «defence-point.gr» δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει τα εξής:
Πρώτον, η εμφάνιση μάρτυρα «έκπληξη» ο οποίος εμπλέκεται με τις μυστικές υπηρεσίες και ισχυρίζεται τέτοια εκπληκτικά πράγματα μόνο επιφυλακτικότητα θα πρέπει να μας φέρνει.
Δεύτερον, η Τουρκία τη στιγμή αυτή δεν μπορούσε να βρει καλύτερο… timing για να κατηγορήσει τη Ρωσία και να εξάψει τα πάθη στο εσωτερικό της χώρας κατά της Μόσχας. Πόσο βολικό είναι για τον νεοθωμανό πρωθυπουργό, τη στιγμή που προετοιμάζεται για την εισβολή στη Συρία, να κατηγορήσει τη Ρωσία για άμεση και εχθρική εμπλοκή στα σχέδια της… μεγάλης Τουρκίας.
Με άλλα λόγια, η συνεχής προστριβή Άγκυρας-Μόσχας αναφορικά με τη Συρία η οποία έχει κλιμακωθεί από τις αρχές του καλοκαιριού και τη κατάρριψη του τουρκικού μαχητικού στον εναέριο χώρο της Δαμασκού, και έχει αρχίσει να λαμβάνει διαστάσεις μετά τις πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας σε Συριακά αεροσκάφη, προφανώς θα κλιμακωθεί επικίνδυνα εάν στην υπόθεση προστεθούν και στοιχεία δολοφονικών ενεργειών της αντίπαλης ηγεσίας.
Τρίτον, έστω πως δεχόμαστε πως η ρωσική ηγεσία, δηλαδή ο πρόεδρος Πούτιν, το 2004-2005 θα ήθελε την εξαφάνιση του Ρ. Τ. Ερντογάν από το πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας, θα πρέπει να μας εξηγήσουν οι διάφοροι «μάρτυρες» ποιος θα ήταν ο σκοπός μιας τέτοιας ανοιχτά εχθρικής ενέργειας.
Να υπενθυμίσουμε πως την περίοδο εκείνη οι Ρωσο-τουρκικές σχέσεις περνούσαν έναν «μήνα του μέλιτος» αφού σε διεθνές επίπεδο, και οι δύο πλευρές αντιστρατεύονταν τη πολιτική των ΗΠΑ στο Ιράκ, ενώ ο Καύκασος, παρά το όποια προβλήματα ήταν σχετικά, και τηρουμένων των αναλογιών, ήσυχος. Η Μόσχας και η Άγκυρα συμφωνούσαν σε θέματα όπως το Ιράν ενώ το κυριότερο, τα είχαν βρει στον ενεργειακό τομέα όπου σχεδιαζόταν ο Blue Stream II, η αύξηση των ρωσικών εξαγωγών φυσικού αερίου στην Τουρκία, και υπήρχε σοβαρότατη συζήτηση η Μόσχα να καταστήσει ενεργειακό κόμβο για την εξαγωγή φυσικού αερίου στην Ευρώπη, την Άγκυρα.
Την περίοδο εκείνη, δεν είχαμε τον πόλεμο στη Γεωργία, δεν είχαμε την Αραβική Άνοιξη, δεν είχαμε – κάποιο δηλαδή – ακούσει τίποτα για τα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο αναφορικά με τους υδρογονάνθρακες, ενώ εκείνη την εποχή ο Πρόεδρος Πούτιν είχε στραμμένη τη προσοχή του στο «Μεγάλο Παίγνιο» που παιζόταν στη Κεντρική Ασίας, ιδιαιτέρως στο Τουρκμενιστάν και στο Καζακστάν αναφορικά με τα ενεργειακά τους κοιτάσματα.
Με άλλα λόγια, πέραν της γεωπολιτικής αξιωματικής τοποθέτησης πως η Ρωσία με τη Τουρκία μπορούν να είναι μόνο στρατηγικοί αντίπαλοι, η τακτική του συμμαχία την περίοδο εκείνη δεν εξηγεί για κανένα – τουλάχιστον εμφανή – λόγο, την τοποθέτηση πως οι Ρώσοι θα ήθελαν το κακό ενός ηγέτη ο οποίος σε τελευταία ανάλυση ακολουθούσε μία διαφορετική και πιο ανεξάρτητη πολιτική απέναντι στη Δύση, στην ουσία ακολουθούσε μία «Ευρασιατική» προσέγγιση στη παγκόσμια διεθνή κονίστρα.
Έχοντας όλα τα παραπάνω υπόψη δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ελαφρότητα με την οποία η σημερινή τουρκική ηγεσία, δημιουργεί ζητήματα με τη Ρωσία. Το μόνο που ελπίζουμε είναι να πρυτανεύσει η λογική, διότι σε αντίθετη περίπτωση η όλη αυτή υπόθεση δεν θα βγει σε καλό, σίγουρα στους Τούρκους, αλλά κατ’ επέκταση στη σταθερότητα και την ειρήνη της ευρύτερης περιοχής. defence-point.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου