…πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ…
Κρατώντας τὰ ὅπλα ποὺ τοῦ ἐμπιστευόνταν ἡ Πατρίδα, ὁ
Ἀθηναῖος ἔφηβος μπροστὰ στὸ ναὸ τῆς Ἀγραύλου ἔδιδε τὸν
παρακάτω ὅρκο:
Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα, οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν προστάτην ὢ ἂν στοίχῳ, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι. Καὶ συνήσω τῶν....
ἀεὶ κρινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι, καὶ οὓς τίνας ἄλλους ἱδρύσεται τὸ πλῆθος ἐμφρόνως. Καὶ ἂν τὶς ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἣ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη
Μετάφραση:
Δὲ θὰ ντροπιάσω τὰ ὄπλα μου, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν συμπολεμιστή μου ὅπου κι ἂν ταχθῶ νὰ πολεμήσω, θὰ ὑπερασπίζω τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, καὶ μόνος καὶ μὲ πολλούς, καὶ τὴν πατρίδα δὲν θὰ παραδώσω μικρότερη, ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ ὅση θὰ μοῦ παραδοθεῖ. Θὰ πιστεύω στοὺς Θεοὺς καὶ στοὺς ἰσχύοντες νόμους θὰ ὑπακούω, καὶ σὲ ὅσους ἄλλους νόμιμα θεσπισθοῦν. Κι ἂν κάποιος ἀναιρέσει τοὺς θεσμοὺς ἢ ἀμφισβητήσει, δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψω, θὰ τὸν πολεμήσω εἴτε μόνος εἴτε μὲ ὅλους. Καὶ τὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες τῶν πατέρων θὰ τιμήσω. Μάρτυρές μου οἱ θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλῶ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη.
Παιᾶν Σπαρτιατῶν
Βαδίζοντας προς τη μάχη, οι σπαρτιάτες πολεμιστές έψαλλαν
τον παιάνα…
Ἄγετ᾿, ὢ Σπάρτας εὐάνδρω κῶροι πατέρων πολιατᾶν λαιᾷ μὲν ἴτυν προβάλεσθε, δόρυ δ᾿ εὐτόλμως ἄνχεσθε, μὴ φειδόμενοι τὰς ζωάς· οὐ γὰρ πάτριον τᾷ Σπάρτᾳ!
Μετάφραση:
Ἐμπρὸς ὢ τῆς εὐάνδρου Σπάρτης τέκνα πατέρων πολιτῶν, διὰ τῆς ἀριστερᾶς χειρὸς τὴν ἀσπίδαν προβάλετε, διὰ δὲ τῆς δεξιᾶς μὲ τόλμη τὸ δόρυ ὑψώσατε, μὴ φειδόμενοι τὴν ζωὴ γιατὶ αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτον στὴν Σπάρτη!
Ὅρκος Ἑλλήνων στὶς Πλαταιές:
Οὐ ποιήσομαι περὶ πλειονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας. Οὐδὲ ἐγκαταλείψω τοὺς ἡγεμόνας, οὔτε ζῶντας, οὔτε ἀποθανόντας. ἀλλὰ τοὺς ἐν τῇ μάχῃ τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἁπάντας θάψω. καὶ κρατήσας τῷ πολέμῳ τοὺς βάρβαρους,τῶν μὲν μαχεσαμένων ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμίαν ἀνάστατον ποιήσω. τὰς δὲ τὰ τοῦ βάρβαρου προελομένας ἅπασας δεκατεύσω. καὶ τῶν ἱερῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βάρβαρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν. ἀλλὰ ὑπόμνημα τοῖς ἐπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθαι τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.
Μετάφραση:
Δὲν θὰ ἐκλάβω ὡς πολυτιμότερη τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία. οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω στὴ μάχη κανέναν ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας, οὔτε ζωντανό, μὰ οὔτε καὶ νεκρό. ἀλλὰ καὶ τοὺς πεσόντες στὴ μάχη ἀπὸ τοὺς συμμάχους μας ὅλους θὰ ἐνταφιάσω. καὶ ἀφοῦ ἐπικρατήσουμε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν βάρβαρων, ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἔδωσαν μάχη ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία νὰ μὴν καταστρέψω. ὅσες ὅμως στὴ μάχη συνετάχθησαν μὲ τοὺς βάρβαρους ὅλες νὰ ἀποδεκατίσω. καὶ ἀπὸ τοὺς ναοὺς ποὺ πυρπολήθηκαν καὶ κατεδαφίστηκαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κανέναν καθόλου νὰ μὴν ανοικοδομήσω. ἀλλὰ ὡς ὑπενθύμιση στὶς ἐπερχόμενες γενεὲς νὰ ἐπιτρέψω νὰ ἀφεθοῦν, τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.
Αναδημοσίευση από:filoumenos.com
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ 2
ΚΑΙ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ/ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΑΠΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΥΡΙΕ ΗΛΙΘΙΕ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΩΝ "ΟΜΙΛΟΥΝΤΩΝ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑΣ",
ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΑΣΕΙΕΣ, ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΑΜΕ?
ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΤΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΒΑΖΟ, ΜΙΑ ΕΠΙΓΡΑΦΗ, ΕΝΑΝ ΤΥΜΒΟ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΡΑΒΟΦΕΡΜΕΝΑ ΕΚΤΡΩΠΑ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ???
ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΔΕΙΓΜΑ ΘΕΛΩ, ΟΧΙ ΠΟΛΛΑ.... ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑ....
ΜΠΑ, ΚΥΡΙΕ ΗΛΙΘΙΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΗΜΩΝ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΕΓΡΑΦΑΝ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΡΑΒΟΦΕΡΜΕΝΑ ΕΦΕΥΡΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΑΔΩΝ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.
ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΤΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΩΝΩΝ ΜΑΣ, ΝΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΤΕ ΣΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΑΡΑΒΟΦΕΡΜΕΝΑ ΕΚΤΡΩΠΑ ΔΑΣΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ πεζα ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ πεζα, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΔΑΣΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΚΤΡΩΠΑ.
ΕΝΤΑΞΕΙ ΚΥΡΙΕ ΗΛΙΘΙΕ?
ΑΝΤΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΝΤΕ ΜΕΤΑΝΟΙΕΣ ΣΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟΠΙΣΤΟ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΟΥ.....
Το πολυτονικό σύστημα (βαρεία, δασεία, οξεία, περισπωμένη, υπογεγραμμένη, ψιλή), δηλαδή τα τρία τονικά σημάδια και τα δύο πνεύματα επινοήθηκαν από τον Αριστοφάνη τον Βυζάντιο γύρω στα 200 π.Χ, για να βοηθήσει τους ξένους μελετητές της αρχαίας ελληνικής γλώσσας να την διαβάζουν και να την προφέρουν σωστά, καθώς η αρχαία ελληνική προφορά ήταν μουσική και τονική, δηλαδή τα φωνήεντα προφέρονταν πολύ διαφορετικά απ' ότι προφέρονται στη γλώσσα μας. Δεν έγινε για την απόδοση της νέας (κοινής) ελληνικής γλώσσας, αλλά για τα αρχαία ελληνικά. Τα πρώτα δείγματα τέτοιων συμβόλων που σώζονται βρίσκονται σε παπύρους του 2ου αι. π.Χ. και τα κείμενα είναι ποιητικά, κυρίως διαλεκτικά ή αρχαϊκά: έχουν δηλαδή μεγάλες ιδιαιτερότητες, εμφανίζουν απόσταση από τον κοινό, πεζό λόγο και ο τονισμός είναι εξαιρετικά σημαντικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας άλλος λόγος, για το οποίο δημιουργήθηκαν τα τονικά σημάδια, εικάζεται πως είναι η παρακμή της προφορικής παράδοσης της επικής ποίησης (που σημαίνει ότι οι ίδιοι οι Έλληνες χρειάζονταν καθοδήγηση για να προφέρουν σωστά λέξεις που δεν χρησιμοποιούσαν στην καθημερινή τους ομιλία).
O τονισμός της αρχαίας ελληνικής ήταν κύρια «μουσικός» (μελωδικός, προσωδιακός) και όχι δυναμικός όπως της νέας ελληνικής. Σχετιζόταν δηλαδή βασικά με το ύψος της φωνής και όχι την έντασή της. Στους κλασικούς χρόνους (και συγκεκριμένα από την εποχή του Πλάτωνα) χρησιμοποιούνται για τον τόνο οι όροι «οξύς» και «βαρύς» που αναφέρονται και στο ύψος και στην ένταση.
Δεν ξέρουμε ούτε ποια έκταση είχε η τονική ποικιλία, ούτε πότε υπερίσχυσε ο δυναμικός τονισμός του μουσικού. Ξέρουμε όμως ότι ο μουσικός τονισμός αρχίζει να αντικαθίσταται από τον δυναμικό κατά την τελευταία περίοδο π.Χ., οπότε αρχίζει να εξαφανίζεται και η διάκριση μεταξύ μακρών και βραχέων φωνηέντων. Στην ελληνιστική περίοδο (δηλαδή μετά τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου) η προφορά της γλώσσας έχει απομακρυνθεί από αυτή της κλασικής περιόδου (5ος και 4ος αι. π.Χ.) σε βαθμό ώστε να κρίνεται απαραίτητο να συνταχθούν βοηθήματα για την ανάγνωση των αρχαίων κειμένων. Τότε λοιπόν εμφανίζονται τα πρώτα τονικά σύμβολα.
Όταν ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε και η διάδοση του συνδέθηκε με τα ελληνικά (μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά, επιστολές Αποστόλου Παύλου κ.λπ.), η ελληνική γλώσσα έμεινε συνυφασμένη στην Δύση με το πολυτονικό σύστημα. Οι βυζαντινοί μελετητές, γύρω στα 800-850 μ.Χ, όταν και γενικεύτηκε η χρήση των πεζών γραμμάτων (μικρογράμματη γραφή), θεώρησαν καλό να χρησιμοποιήσουν το τονικό σύστημα του Αριστοφάνη του Βυζάντιου.
Πελασγέ τόν βούλωσες τόν ψυχάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφή