Αγαπητή κα...,
Χριστός Ανέστη!
Το μυστήριο του θανάτου χαρακτηρίζεται από πόνο και πικρία, πρώτον για αυτόν που τον γεύεται και έπειτα για αυτούς που αφήνει πίσω του. Και τούτο, βέβαια, είναι ως ένα σημείο επόμενο, διότι ο θάνατος δεν αποτελεί φυσικό γεγονός. Ο Θεός μας έπλασε αιώνιους αλλά εξ αιτίας της αμαρτίας επακολούθησε ο θάνατος, ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος, ο οποίος έκτοτε είναι το μόνο βέβαιο γεγονός στην ανθρώπινη ζωή. Η τυραννία της λύπης παρατείνεται όταν ο εκλιπών είναι νέος και έχει αφήσει σοβαρές υποχρεώσεις.
Ο λαός λέει: «ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος ιατρός», όμως μας γράφετε πως δεν συμβαίνει αυτό με την δική σας ανοιχτή πληγή. Φυσικά και σας δικαιολογούμε και σας κατανοούμε και ομολογούμε πως σας συμπονούμε και συμπάσχουμε μαζί σας με πατρική αγάπη. Όμως θέλουμε ακόμη να σας βεβαιώσουμε πως ο μόνος και σίγουρος Ιατρός για κάθε τραύμα είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι η παρηγοριά μας και η ελπίδα μας και το στήριγμά μας και ό,τι άλλο χρειαστούμε και ποθήσουμε.
Γράφοντάς σας δεν έχουμε τον σκοπό να σας προσφέρουμε κάποιου είδους ψυχολογική υποστήριξη αλλά κάτι πολύ ανώτερο· το τέλειο και αναγκαίο για κάθε ψυχή. Η Αγία Γραφή λέει: «Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» Ιωαν. 8, 32 (=γνωρίστε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει). Ο Χριστός είναι η μόνη Αλήθεια, η αυτοαλήθεια (Ιωαν. 14, 6) και ελευθερώνει τον άνθρωπο από την υποδούλωση και καταπίεση από κάθε είδους θλίψεως, ανάγκης ή κινδύνου. Πρωτίστως και κυρίως από την δουλεία της αμαρτίας.
Εάν, αγαπητή κυρία, με ακράδαντη πίστη και φλογερή αγάπη δεχθούμε το κάθε γεγονός ως θείο δώρο ή ως σωτήρια παραχώρηση του Κυρίου- προς ωφέλειαν της ψυχής μας- τότε όλα στη ζωή μας θα λάβουν μια ειρηνική και ελπιδοφόρα πορεία. Δεν ισχυριζόμαστε πως ο άνθρωπος παύει να θλίβεται, αντιθέτως προχωράει ακόμη περισσότερο και ως γνήσιος Χριστιανός οικειοποιείται και τις στενοχώριες των ξένων (ή καλύτερα των αδελφών- συνανθρώπων). Όμως η διαφορά είναι ότι γνωρίζει πώς θα αντιμετωπίσει την θλίψη, γνωρίζει πού θα απευθυνθεί για βοήθεια, αποθέτει τα πάντα στο ασάλευτο στήριγμα, το Χριστό. Ο Χριστιανός βιώνει σε κάθε στιγμή της ζωής του την «υπερτάτη φιλοσοφία»: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωή ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» (= ας παραδώσουμε με εμπιστοσύνη στο Χριστό και Θεό και τους εαυτούς μας και τους άλλους και ολόκληρη την ζωή μας).
Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ο τρόπος που ρωτάτε και η ερώτησή σας δείχνει την καλή σας διάθεση και την πίστη σας προς τον Θεό. Το λέμε αυτό διότι οι άνθρωποι, ως συνήθως, όταν δέχονται ένα σοβαρό χτύπημα στην ζωή διαμαρτύρονται έναντι του Θεού. Εσείς ελπίζουμε πως δεν το κάνετε αυτό αλλά αντιθέτως ενδιαφέρεστε για το σημαντικότερο, την ανάπαυση της ψυχής του αδελφού σας.
Όπως γράφετε είναι ανάγκη να «βοηθήσουμε» εμείς οι ζωντανοί τις ψυχές των κεκοιμημένων διότι αυτοί δεν είναι σε θέση να πράξουν κάτι. Σ' αυτό μας ωθεί η βεβαιότητα της πίστης στην Ανάσταση του Χριστού μας και στην ελπίδα της κοινής ανάστασης όλων των κεκοιμημένων κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μιλούμε για «πεθαμένους» αλλά για «κεκοιμημένους».
Ως πρώτη και κύρια ευεργεσία και χρέος προς τις ψυχές που έχουν αφήσει τον πρόσκαιρο κόσμο είναι η προσευχή. Να ζητούμε το έλεος του Θεού υπέρ αυτών, αλλά και τις πρεσβείες της Θεοτόκου και των Αγίων για τον ίδιο λόγο. Ένα βοηθητικό μέσον για αυτό τον σκοπό είναι το κομποσχοίνι. Δηλαδή μπορούμε να λέμε σε κάθε κόμπο την σύντομη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον τον δούλον σου ...» ή «...τους δούλους σου» κλπ. Επίσης, πολύ ανώτερες είναι οι ειδικές προσευχές της Εκκλησίες, Τρισάγια, Μνημόσυνα και ιδιαιτέρως η μνημόνευση στην Θεία Λειτουργία και στα Ιερά Σαρανταλείτουργα. Στο Μοναστήρι μας μνημονεύουμε ήδη το όνομα του αδελφού σας.
Επίσης πολύ σημαντικές και ευεργετικές είναι οι αγαθοεργίες προς χάριν των ψυχών των εκλιπόντων. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει να μην ασχολούμαστε τόσο με τους ευπρεπισμούς των μνημάτων αλλά να κάνουμε ελεημοσύνες και αγαθοεργίες για χάρη τους. Και ο Πανάγαθος Κύριος σίγουρα τις δέχεται σαν να τις είχαν πράξει οι ίδιοι όταν ήταν εν ζωή. Μας προλαβαίνει και μας καθησυχάζει λέγοντας πως δεν πρέπει να προβάλουμε την φτώχεια μας διότι δεν έχει τόσο σημασία το ποσό αλλά η διάθεση με την οποία προσφέρουμε.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στο θέμα της δικής μας πνευματικής ζωής. Πρέπει να γνωρίζουμε πως έχει πολύ μεγάλη σχέση και σοβαρή επίπτωση η πνευματική κατάσταση των συγγενών για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Ο προαναφερθείς Άγιος Πατήρ μας καλεί να δούμε το γεγονός του θανάτου κάποιου αγαπητού προσώπου ως έναυσμα για αλλαγή της ζωής μας σε έναν βίο απόλυτα σύμφωνο προς τις εντολές του Θεού. Ως αρχή πρέπει να θέσουμε την μετάνοια και την εξομολόγηση. Η νηστεία, η καθημερινή προσευχή, ο εκκλησιασμός, η θ. Κοινωνία αλλά και συγχρόνως ο αγώνας για την απαλλαγή από τα πάθη και την απόκτηση των αρετών πρέπει να χαρακτηρίζουν την ζωή όποιου θέλει να ονομάζεται χριστιανός και να δείξει στον Θεό πως τον αγαπά ειλικρινά. Διότι αγαπά τον Θεό αληθινά μόνον όποιος τηρεί τις εντολές Του (Ιωαν. 14, 21). Φυσικά ο Κύριος δεν είναι δυνατόν να μην εισακούσει τις δεήσεις αυτών που πράττουν το θέλημά Του (βλ. Ιακ. 5, 16 και Ψαλμ. 144, 19-20).
Αντιθέτως επιβαρύνουν τις ψυχές των κεκοιμημένων οι παρατεταμένοι και γοεροί θρήνοι και η απομάκρυνση από τον Θεό. Επί τούτου έχουμε τις επιβεβαιώσεις ακόμη και από τους ίδιους τους νεκρούς (κατά παραχώρηση Θεού).
Αγωνιστείτε να είστε ευάρεστη στον Θεό έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σ' Αυτόν. Το ίδιο προσπαθήστε να εμφυσήστε κυρίως στα δύο του παιδιά. Εάν από τώρα βιώσουν ως αληθινό Πατέρα και Στήριγμα της ζωής τους τον Χριστό θα μεγαλώσουν φυσιολογικά και με ορθό πνευματικό προσανατολισμό. Ο αγώνας σας είναι μεγάλος και δύσκολος αλλά δεν είστε μόνη! Ο Κύριος στέκει δίπλα σας και σας κρατά από το χέρι! Για ό,τι θελήσετε μπορούμε να ξαναεπικοινωνήσουμε.
Μετ' αναστασίμων ευχών
† Αρχιμ. Κύριλλος
Ο Καθηγούμενος της
Ι.Μ.Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/05/blog-post_6943.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου