- Ρὲ Μητσάρα, σὲ λίγες μέρες γιορτάζεις, τί δῶρο φέτος θέλεις νὰ σοὺ κάνουμε, ρώτησαν οἱ λιμενεργάτες τὸν μικροκαμωμένο συνάδελφό τους. Ὁ Μητσάρας "ὁ γίγαντας" μὲ τὸ παρατσούκλι καὶ πολύτεκνος στὶς ὑποχρεώσεις τῆς ζωῆς, φιλότιμος καὶ ἀγαπητὸς ἀνάμεσα στοὺς συνεργάτες του, δεχόταν εὐχαρίστως κάθε χρονιὰ παραμονὴ τοῦ Ἀη-Δημητρίου τὸ ταπεινὸ δῶρο ἀπὸ τοὺς φίλους του.
-Ἕνα σκοινί! Τοὺς εἶπε κοπτά.
- Τί νὰ τὸ κάνεις βρὲ Δημήτρη τὸ σκοινί; Εἴπαμε νὰ σοὺ κάνουμε ἕνα ἁπλὸ δῶρο, ἀλλὰ μὴν μᾶς τρελάνεις κιόλας.
Ὁ Μητσάρας κοντοστάθηκε γιὰ λίγο, ἔσκυψε τὸ κεφάλι του καὶ ὅταν τὸ σήκωσε δύο κρυσταλλένια δάκρυα κύλισαν ἀπὸ τὰ μάγουλά του. Τρόμαξαν οἱ φίλοι του, πρώτη φορὰ εἶδαν τὸν "γίγαντα" νὰ δακρύζει.
- Δημήτρη σου συμβαίνει τίποτα; Τὰ παιδιά, ἡ γυναίκα εἶναι καλά;
Τί νὰ πεῖ ὁ "γίγαντας". Ὅτι εἶχε καταρρεύσει οἰκονομικά; Ὅτι τὸ σοῦπερ-μάρκετ τοὺς ἔβλεπε κάθε μήνα γιὰ τὰ ἄκρως ἀπαραίτητα; Ὅτι τὸ ἐπίδομα θέρμανσης δὲν τὸν ἀρκοῦσε γιὰ νὰ "ζεστάνει" τὶς παγωμένες ἀπὸ χαρὰ καρδιὲς καὶ τὰ συναισθήματα μέσα στὴν οἰκογενειακὴ ἑστία του; Ὁ Μητσάρας σκούπισε βιαστικὰ τὰ δάκρυά του, ὄρθωσε τὸ σακατεμένο κορμί του ἀπὸ τὴν φορτοεκφόρτωση καὶ ἀπάντησε χαμογελώντας:...
-Τὸ θέλω γιὰ νὰ "κρεμάσω" τὴν Ἑλλάδα.
- Καθυστέρησες, ἤδη τὴν ἔχουν "κρεμάσει" ἄλλοι. Τοῦ ἀπάντησαν οἱ φίλοι του χαχανίζοντας καὶ γεμάτοι ἀπορία.
- Ναί, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θέλω νὰ τὴν κρεμάσω μὲ χρέη ὅπως τὴν κρέμασαν αὐτοί, ἀλλὰ μὲ σκοινί.
Πάγωσαν ὅλοι. Ὁ Μητσάρας πού κατέβαινε στὰ γήπεδα μὲ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία, ὁ "γίγαντας" πού τοὺς ἱστοροῦσε τὰ κατορθώματα τοῦ παπποῦ του στὸ Ἀλβανικὸ Μέτωπο καὶ τοῦ Καταδρομέα πατέρα του στὴν Κύπρο, νὰ πεῖ αὐτὴ τὴν βαριὰ κουβέντα; Τὸ μυαλὸ ὅλων πῆγε στὶς "κρεμάλες" τῶν μελλοντικῶν ἐκλογῶν ποῦ συζητιοῦνται γιὰ τὴν πολιτικὴ πιάτσα. Καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποῦ τοῦ ζήτησαν ἀμέσως ἐξηγήσεις.
-Καλὰ τί ἔπαθες καὶ μιλᾶς ἔτσι, σὲ πείραξε τίποτε;
- Σᾶς ρωτάω ἂν κάποιος σὲ ἔκλεβε ὁλοφάνερα καὶ μετὰ σὲ χρέωνε ἐπὶ πλέον μὲ τὰ κλεψιμαίικα μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σὲ κλέψει πολλὲς φορὲς καὶ ἔτσι νὰ στραπατσάρει τὴν ζωὴ καὶ τὰ ὄνειρά σου, τί θὰ τὸν ἔκανες; Θὰ τὸν συγχωροῦσες; Ἄντε καὶ νὰ τὸν συγχωροῦσες. Ἀλλὰ αὐτὸς ἂν δὲν ἔβαζε μυαλὸ καὶ συνέχιζε τὰ ἴδια, δὲν προδιδες μὲ αὐτὴν τὴν στάση τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν σου ποῦ τὰ ἀφήνεις καὶ αὐτὰ ἔκθετα στὴν πλεονεξία καὶ τὴν ἀνωμαλία του;
Μήπως σήμερα τὸ κάθε ἐπιπλέον πολλαπλάσιο χρέος μας δὲν ἀντιστοιχεῖ σὲ πολλαπλάσια κλεψιὰ πού ἔγινε σὲ βάρος μας; Καὶ προσωπικὰ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἂν αὐτὸ ἔγινε παλιὰ ἢ τώρα γιατί ὅταν παραμιλάω κρυφὰ τὰ βράδια γιὰ νὰ μὴν μὲ βλέπει ἡ γυναίκα καὶ τὰ μικρὰ παιδιά μου δὲν πονάω γιατί μὲ κλέψανε καὶ μὲ χρεώσανε, ἀλλὰ γιατί δὲν ἔκανα τίποτα ἕως τώρα γιὰ νὰ σταματήσω τὴν διαστροφὴ αὐτή.
Οἱ συνάδελφοι μπῆκαν ἀμέσως στὸ νόημα γιατί καὶ αὐτοὶ ἦταν σχεδὸν στὴν ἴδια μοίρα. Καὶ ἡ συζήτηση ἄναψε.
- Καλὰ ρὲ "γίγαντα" καὶ εἶναι αὐτὸς λόγος γιὰ νὰ πεῖς ὅτι θὰ κρεμάσεις τὴν Ἑλλάδα μας; Εἶναι λόγια αὐτά; Ἡ δόλια πατρίδα δὲν φταίει σὲ τίποτε. Ἂν κάποιοι φταῖνε εἴμασθε ἐμεῖς πού ψηφίσαμε τέτοιους δίχως νὰ τὸ πολυσκεφτοῦμε.
- Λοιπὸν πάρτε τὸ ἀπόφαση ἀντὶ νὰ κρεμαστῶ ἐγὼ μὲ σκοινί, "θὰ κρεμάσω" τὴν Ἑλλάδα.
Ἄρχισαν πλέον νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν νοητικὴ κατάσταση τοῦ φίλου τους καὶ κοιτάχθηκαν ἀναμεταξύ τους. Ὁ Δημήτρης συνέχισε τὴν διαλογική του...
-Φέτος θέλω μπόλικο σκοινὶ γιὰ νὰ κρεμάσω τὴν Ἑλλάδα πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τοὺς κλέπτες καὶ τοὺς προδότες τῆς ζωῆς μας. Ἐκεῖ ψηλὰ στὸ Ἑπταπύργιο πού μένω στὴν ἄνω Πόλη, στὸν ἱστὸ ποῦ θὰ στήσω ἔξω στὴν αὐλὴ θὰ κρεμάσω τὴν Ἑλλάδα τῆς ψυχῆς μου πού πονάει γιὰ τὸ κατάντημα ὅλων μας, νὰ μὴν μποροῦμε νὰ διεκδικήσουμε νόμιμα τὸ μέλλον τῆς ζωῆς αὐτοῦ του τόπου.
Οἱ φίλοι του Δημήτρη ἀμέσως ἡσύχασαν. Κατάλαβαν ὅτι ὁ Μητσάρας ἑτοιμάζεται παραμονὴ τοῦ Ἀη-Δημητρίου νὰ σηκώσει στὴν Συμβασιλεύουσα τὴν Σημαία γίγαντα πού ἔχει ἐκεῖ ψηλὰ στὴν ἄνω Πόλη. Καὶ ὅπως φαινόταν δὲν ἔχει ἀκόμη καὶ αὐτὴν τὴν οἰκονομικὴ ἄνεση γιὰ νὰ ἀγοράσει ἐπὶ πλέον φρέσκο σκοινί.
- Καλὰ ρὲ Δημήτρη, πές μας ἐπιτέλους ὅτι θὰ κρεμάσεις τὴν Σημαία σου γιὰ νὰ καταλάβουμε καὶ ἐμεῖς καὶ νὰ ἡσυχάσουμε. Ἄλλωστε καὶ ἐμεῖς σκοπεύουμε νὰ "κρεμάσουμε" τὴν Ἑλλάδα τῆς Ψυχῆς μας ὄχι μόνο στὰ μπαλκόνια καὶ στὶς αὐλές μας, ἀλλὰ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα πάνω ἀπὸ τὶς προδομένες ζωές μας μήπως καὶ τὶς κουμαντάρουμε.
Ὁ Δημήτρης τοὺς κοιτοῦσε τώρα ἴσια στὰ μάτια καὶ αὐτὴ τὴν φορὰ δάκρυσε πάλι, ἀλλὰ ἀπὸ συγκίνηση.
- Μοῦ φαίνεται ὅτι ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἀπὸ τὶς πολλὲς γιορτὲς πού θὰ ἔχουμε δὲν θὰ μᾶς φτάνει τὸ σκοινί.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου