Σαν σήμερα, πριν από 73 χρόνια, ένας ηγέτης -απεχθής δικτάτορας στα μάτια του λαού- και ένας λαός βρέθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο. Ο Μουσολίνι τους κάλεσε να επιλέξουν μεταξύ παράδοσης και κατάληψης της πατρίδας τους. Με την πλήρη υποδούλωση του Έθνους τους. Οι αριθμοί ήταν άνισοι και συντριπτικοί εις βάρος του ελληνικού λαού. Αλλά ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς δεν κάθισε να επιλέξει μεταξύ «ωφέλιμου» και «αρεστού». Δεν πελαγοδρόμησε μεταξύ «πατριωτικού ορθολογισμού» και «διεκδικητικού ρεαλισμού». Αναξιόπιστος έναντι του λαού, απεδείχθη αξιόπιστος έναντι του ιστορικού χρέους. Και επέλεξε να απαντήσει, σύμφωνα με τις επιταγές της Ιστορίας του Έθνους. Και απήντησε «Όχι». Έχοντας την συμπαράσταση του λαού του.
Το ελληνικό κράτος απέφυγε την «εθνική χρεοκοπία». Ο ελληνικός λαός δεν κάθισε να προβληματισθεί για τα «χειρότερα». Έδωσε τη μάχη και ανεδείχθη σε νικητή. Υποχρέωσε την Ευρώπη όχι να τον χρησιμοποιήσει σαν πειραματόζωο, αλλά να υποκλιθεί μπροστά στο μεγαλείο του...
Σήμερα, οι ηγέτες μας εδώ θα στείλουν μηνύματα πατριωτισμού, αυτοθυσίας και αγωνιστικότητας. Θα διαβάσουν πανηγυρικούς που θα τους γράψουν άλλοι. Και θα προσπαθήσουν να παραδώσουν μαθήματα και να δώσουν συμβουλές προς τους απλούς πολίτες. Εκείνα τα οποία αυτοί δεν τηρούν και τα χλευάζουν, θα επιχειρήσουν να πείσουν τους πολίτες να τα πράξουν.
Αλλά οι ηγέτες δίνουν το παράδειγμα συμπεριφοράς προς τον λαό. Και όταν οι ηγέτες αρθρώνουν δύο φορές «Ναι», για να προλάβουν, δήθεν, τα χειρότερα, τα οποία στο τέλος αποδεικνύονται χείριστα, τότε, ας μην αναμένεται τίποτε το ελπιδοφόρο για τη χώρα.
Το έπος του Σαράντα δεν προσφέρεται για μηχανικούς εορτασμούς, για πανηγυρικούς χορτασμένων ανθρώπων και για παραινέσεις ηγετών οι οποίοι εθίστηκαν στα «Ναι».
Προσφέρεται για παραδειγματισμό. Όχι για να πάρει τα ντουφέκια ο λαός και να βγει στο κυνήγι του εχθρού. Προσφέρεται για πνευματική ανανέωση, και ως κολυμβήθρα για να υψωθεί ο λαός πάνω από φοβίες και σύνδρομα, πάνω από ωφέλιμα και αρεστά, πάνω από διεκδικητικούς ρεαλισμούς, και να οπλισθεί με πίστη για επίτευξη εκείνου που αγωνίζεται.
Δεν θα υπήρχε το έπος της ΕΟΚΑ, αν είχαμε ηγέτες που θα ψέλλιζαν το «Ναι», όταν ο αποικιοκράτης τους έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο.
Δεν θα είχαμε το έπος του Σαράντα, αν ο ηγέτης ύψωνε τα χέρια μπροστά στο μαχαίρι που του έβαλαν στον λαιμό.
Και δεν θα είχαμε Εθνική Παλιγγενεσία, αν οι κλέφτες και αρματολοί υπέκυπταν στους εκβιασμούς των Πασάδων.
Η ιστορία των λαών δεν γράφτηκε ποτέ με «Ναι», ούτε με επιλογές μεταξύ ωφελίμων και αρεστών.
Λαοί κουρασμένοι, με ηγέτες οι οποίοι αφήρεσαν από το λεξιλόγιό τους το «Όχι», λαοί που δεν αντιδρούν στις ταπεινώσεις και στους εξευτελισμούς, δεν έχουν μέλλον και δεν γράφουν ιστορία.
Ας ενδιατρίψουμε, συνεπώς, στο πραγματικό νόημα της σημερινής επετείου, ας πάρουμε τα αναγκαία διδάγματα, και ας παραμερίσουμε τα υποκριτικά μηνύματα και τους ενθουσιώδεις πανηγυρικούς, από εκείνους οι οποίοι ενεργούν αντίστροφα και αντίθετα προς ό,τι εξυμνούν σήμερα. (Από άρθρο δημοσιευμένο τη 28η Οκτωβρίου φέτος)
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/stigma/580506
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου