Ἐκοιμήθη ὁ γέροντας Ἀρσένιος στὴν Κέρκυρα, συστρατιώτης τοῦ πατρὸς Παϊσίου

Ὁ Γέροντας Παΐσιος στρατιώτης 

στὸν συμμοριτοπόλεμο, 

ὅπου γνωρίστηκε μὲ τὸν γέροντα Ἀρσένιο

Μία ἡμέρα πρίν τοῦ Ἁγίου Νικολάου (5 Δεκεμβρίου 2013) ἐκοιμήθη στὴν Κέρκυρα ὁ γέροντας Ἀρσένιος Τζέκος, συστρατιώτης τοῦ πατρὸς Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου σὲ ἡλικία 90 ἐῶν. Ἡ κηδεία του πραγματοποιήθηκε τὸ Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Πλατυτέρας Κέρκυρας ἐνῶ τάφηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος Σωτῆρος Χριστοῦ, Ἁγίου Ἀθανασίου Κέρκυρας.
Ὅπως ἀναφέρουν πνευματικοπαίδια τοῦ πατρὸς Ἀρσενίου στὴν Κέρκυρα, ὁ γέροντας εἶχε κουρασθεῖ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς προσκυνητὲς οἱ ὁποῖοι τὸν «ἐνοχλοῦσαν» καθημερινὰ καὶ γιὰ ἕνα διάστημα εἶχε σταματήσει νὰ τοὺς δέχεται. Τότε τοῦ ἐμφανίστηκε ὁ πατὴρ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης καὶ τοῦ εἶπε: «ἐγὼ ἕνα πνευμόνι εἶχα καὶ δεχόμουν πολὺ κόσμο καθημερινά, ἐσὺ γιατί σταμάτησες;», ἔπειτα ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ περιστατικὸ ὁ γέροντας Ἀρσένιος δεχόταν τοὺς πάντες.
Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου Ἰσαάκ: «Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου» Ἅγιον Ὅρος, τὰ ὁποία ἀναφέρονται σὲ περιστατικὰ ποὺ συνέβησαν ὅταν βρέθηκαν μαζὶ οἱ δύο γέροντες στὸν στρατό.

Αὐτοθυσία
Ὁ νῦν µοναχός Ἀρσένιος ἀπό τήν Κέρκυρα καί τότε κ. Παντελής Τζέκος, συστρατιώτης τοῦ Γέροντα, διηγεῖται:...
«Στή Ναύπακτο, ἐνῶ ἔπαιρνα ἕνα σῆµα ἀπό τήν Πάτρα, µέ πλησιάζει ὁ Ἀρσένιος καί µοῦ λέει:
– Ξέρεις; Εἴµαστε ἀδέλφια.
– Ἀπό ποῦ εἴµαστε ἀδέλφια;
Μοῦ προτείνει τά δυό χοντρά δάχτυλα* καί µοῦ λέει:
– Ἔχοµε τά ἴδια δάχτυλα, ὅµοια τά δικά σου καί τά δικά µου, γι᾿ αὐτό εἴµαστε ἀδέλφια».
Ἑνώθηκαν µέ ἀδελφική φιλία καί κάποτε ὁ Ἀρσένιος µέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του τόν ἔσωσε. Ἡ διήγηση εἶναι αὐτούσια τοῦ κ. Παντελῆ, µόνο πού διακόπτεται ἀπό λυγµούς καί ἄφθονα δάκρυα συγκινήσεως καί εὐγνωµοσύνης γιά τόν φίλο καί σωτῆρα του:
«Κοντά στή Ναύπακτο κάναµε µιά µάχη. Ἐκεῖ πού ὑποχωρούσαµε, διότι εἶχαν περισσότερες δυνάµεις οἱ ἀντάρτες, σέ κάποια στιγµή ἔπεσα καί χτύπησα, γιατί εἶχα ἕναν βαρύ ἀσύρµατο στήν πλάτη. Ὅταν ἔφθασαν οἱ στρατιῶτες στήν γραµµή πού εἶχαν ὁριοθετήσει οἱ ἀξιωµατικοί µας, εἶδε ὁ Ἀρσένιος ὅτι ἔλειπα. Βγάζει τόν ἀσύρµατό του καί τρέχει. Τοῦ φώναζαν οἱ ἀξιωµατικοί καί οἱ στρατιῶτες: «Ἄσ᾿ τον αὐτόν. Πάει αὐτός, χάθηκε!». Ἦρθε κοντά µου ὅπως µοῦ εἶπαν µετά οἱ ἄλλοι, µέ σήκωσε, µέ ἔβαλε στήν πλάτη του καί µέ πῆρε στίς γραµµές πίσω. Ὅταν συνῆλθα, ἄκουσα νά τοῦ λέγη ὁ λοχαγός Βουδούρης: «Ἐσύ κάποιον Ἅγιο ἔχεις καί σέ βοήθησε καί βοήθησες καί τοῦτον ἐδῶ». Ρώτησα: «Τί ἔγινε παιδιά»; Καί µοῦ ἐξήγησαν. Ἐκεῖ πού ἔπεσα ἦταν ἑκατό µέτρα ἀπό τήν γραµµή τῶν ἀνταρτῶν καί διακόσια ἀπό τήν γραµµή τήν δική µας».
 *Ἦταν πράγµατι χαρακτηριστικοί οἱ ἀντίχειρες τοῦ Γέροντα. Ἡ τελευταία φάλαγγα τῶν δακτύλων ἦταν πιό µικρή καί τά νύχια σχεδόν µισά.

Προσεύχεται ἐν µέσω σφαιρῶν
«Μιά µέρα», συνεχίζει ὁ κ. Παντελής, «ἤµασταν πάνω σέ ἕνα ὕψωµα πού λεγόταν «Φονιάς». Μᾶς εἶχαν ἀποκλείσει οἱ ἀντάρτες καί δέν µπορούσαµε νά φύγουµε ἀπό πουθενά, γιατί δέν ὑπῆρχε διέξοδος. Ὁ Ἀρσένιος ἦταν ὄρθιος. Οἱ σφαῖρες ἔπεφταν καί σφύριζαν. Ἐγώ τόν ἔπιανα ἀπό τό χιτώνιο καί τόν τραβοῦσα νά πέση κάτω. Αὐτός τίποτε. Κοίταζε ψηλά καί εἶχε τά χέρια του ἔτσι, σταυρωµένα. Ἔ, φαίνεται µᾶς λυπήθηκε ὁ Μεγαλοδύναµος, καί κάποια στιγµή ἦρθαν τά ἀεροπλάνα καί ἄνοιξαν δρόµο. Ὅταν φεύγαµε, τοῦ λέω:
– Καλά, Χριστιανέ µου, γιατί δέν ἔπεφτες κάτω;
– Προσευχόµουν.
– Προσευχόσουν; ρώτησα µέ µεγάλη ἀπορία».
Τί δύναµη εἶχε ἡ προσευχή του καί πόσο µεγάλη ἦταν ἡ πίστη του, ὥστε νά ἀψηφᾶ τίς σφαῖρες! Τό πιθανώτερο ἦταν νά παρακαλοῦσε τόν Θεό νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι καί ἄς σκοτωθῆ ὁ ἴδιος. Γι᾿ αὐτό στεκόταν ὄρθιος καί ἀκάλυπτος. Καί ὁ δίκαιος Θεός, βλέποντας τήν αὐτοθυσία του, τόν ἔσωσε µαζί µέ τούς ἄλλους.

Πηγή