Το 2006 η ΕΣΤΙΑ κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες». Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας σχεδίασαν τον όσο περνούσε από το χέρι τους αποκλεισμό του βιβλίου από τη δημόσια πληροφόρηση. Το απέκλεισαν από τις κρίσεις των κρατικών διακρίσεων και βραβείων. Προσέφυγα στην Επίτροπο Διοικήσεως η οποία εντόπισε τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες ως τους «φταίχτες» και τους ζήτησε να αποστείλουν στον συγγραφέα του βιβλίου τουλάχιστο μιαν επιστολή παραδοχής του «λάθους» τους. Δεν το έπραξαν. Αλλά γιατί θυμήθηκα αυτή την υπόθεση;
Απλούστατα επειδή στις σελίδες 155-158 του βιβλίου Την Ελλάδα θέλομεν κ.λπ., αναδημοσιεύω άρθρο που είχα δημοσιεύσει στην Σημερινή στις 20 Ιουνίου 1981 με τίτλο «Τραγική αίσθηση της Ιστορίας».
Σ’ εκείνο το άρθρο κάκιζα τον παλιό μου δάσκαλο των ελληνικών στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, ποιητή, διανοούμενο, Γ.Δ. του ΡΙΚ, Κυβερνητικό Εκπρόσωπο και Υπουργό Παιδείας, Ανδρέα Χριστοφίδη, για την προσπάθειά του να δικαιολογήσει την απαράδεκτη και εγκληματική «πολιτική» (όσο περνούν τα χρόνια θα γίνεται όλο και πιο φανερό) του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες της Ελλάδος για να προωθήσει δικά του απεξαρτησιακά από την Ελλάδα οράματα και μωροφιλοδοξίες, εντελώς ασύμβατες με τον ένα και μόνο αληθινό αγώνα της Κύπρου. Εκείνη η ανθελληνική, ανθενωτική και αντι-δυτική «πολιτική» του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου οδήγησε, κατά τη γνώμη μου, την Κύπρο και την Ελλάδα στην σημερινή τραγική τους θέση και κατάσταση.
Ο κατά τα άλλα εξαίρετος εκπαιδευτικός Χριστοφίδης (που παρασύρθηκε σε πολιτειακά κ.α. αξιώματα), είχε παρουσιάσει σε ομιλία του στις 15.12.1980, σε εκδήλωση στο Δημοτικό Θέατρο για τα εικοσάχρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως έγραψα έξι μήνες μετά στην Σημερινή, εκείνη τη θεώρηση του Κυπριακού προβλήματος που απέδιδε την ύπαρξή του στην σύγκρουση, τάχα, της… γεωγραφίας με την Ιστορία! Ο Μακάριος, κατά την «εκτίμηση» του Χριστοφίδη (διάβαζε «απόπειρά του να δικαιολογήσει την στήριξη που έδωσε στον Μακάριο») συνέλαβε, τάχα, την αδήριτη πραγματικότητα τής γεωγραφικώς τουρκικής Κύπρου αλλά ιστορικώς ελληνικής και δούλεψε στην κατεύθυνση του συμβιβασμού των δύο επιδιώκοντας την… ανεξαρτησία!!
Καταλαβαίνει ο καθένας πια πόσο εμείς οι ίδιοι, στην προσπάθειά μας να διατηρήσουμε τον μύθο Μακαρίου, υπήρξαμε πρόδρομοι και πρωτεργάτες των θεωριών του Νταβούτογλου και του Ερντογάν, ότι όλα όσα είναι γεωγραφικά κοντά στην σημερινή Τουρκία κι υπήρξαν κτήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τής… ανήκουν!!
Η πρόσφατη, βέβαια, ιστορία αποδεικνύει (ήδη δι’ εγγράφων απέδειξε) πόσο εφικτή ήταν η Ένωση με την Ελλάδα, πόσο η Ιστορία θα μπορούσε να κερδίσει το παιγνίδι, σε αντίθεση με τον στόχο της «ανεξαρτησίας», που διεκήρυττε ότι επεδίωκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Αδιάσειστα είναι τα στοιχεία (έγγραφα που ήρθαν στο φως μετά το 2000) που δείχνουν πόσο εφικτή ήταν η Ένωση το 1964 αν την επιδιώκαμε με ειλικρίνεια και σοβαρότητα.
Η Ένωση, που θα καθιστούσε αχρείαστη τη δικτατορία του 67, το πραξικόπημα και την εισβολή του 74 και όλα τα κακά που ακολούθησαν συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής κατάρρευσης: Σήμερα και ήδη από το 1964 Ελλάδα και Κύπρος θα κατείχαν τη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου από την Αδριατική ως την Συρία.
Θέλω να πώ ότι μιά σοβαρή ελληνική υπευθυνότητα, η οποία δεν βρίσκεται πιά πουθενά παρά μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων που πνίγονται μέσα στη γενικότερη παράκρουση και παρακμή, θα έπαυε επιτέλους να ενημερώνεται από τον Νταβούτογλου ή/και τον Ερντογάν για τις προθέσεις της Τουρκίας, θα έπαυε να τις αναμασά και να τις υποδεικνύει σαν αποτέλεσμα πεφωτισμένων αποκαλύψεων και θα συγκεντρωνόταν πάνω στη δική μας ευθύνη για την κατάντια μας. Αντίθετα αυτοπεριορίζεται ένοχα και εθελότυφλα μόνο σε κατηγορίες εναντίον των Τούρκων – λες και πρόκειται να τους δικάσει και να τους καταδικάσει και να μας ελευθερώσει κανένας ισχυρότερος χωρίς να έχει προς τούτο συμφέρον – αλλά και σε κατηγορίες εναντίον των ισχυρών που δεν επιβάλλουν τη δική μας δικαιοσύνη!!
Τη δική μας ΕΥΘΥΝΗ για τα κακά που μας βρήκαν και έπονται, όσοι προσπαθούν να την υποδείξουν ως ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ μιας νέας αυτογνωσίας, απαραίτητης για να τεθούν απλώς τα θεμέλια μιας αληθινής, ελληνικής και αποτελεσματικής αγωνιστικότητας κατά του τουρκικού επεκτατισμού, όσοι, λοιπόν, προσπαθούν να υποδείξουν αυτή την ΕΥΘΥΝΗ, βρίσκουν τους εαυτούς τους αντιμέτωπους με μια ξεκάθαρη συνωμοσία εκ μέρους εκείνων των μετριοτήτων, των υπομετριοτήτων και ανθυπομετριοτήτων, για τις οποίες μιλά και ο Κονδύλης, και που έμαθαν να ζουν με τα συνθήματα, τις στρεβλώσεις και τις εξαπατήσεις του παρελθόντος.
* Συγγραφέας, Λευκωσία
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου