Μάριο Ντράγκι: Λιγότερη εθνική κυριαρχία για πιο αποτελεσματική Ενωση

Η επιδίωξη της Ευρώπης για μια «τελειότερη ένωση»

Οι χώρες της ευρωζώνης έχουν εμπλακεί σήμερα σε μια μακροπρόθεσμη διαδικασία θεσμικής μεταρρύθμισης - ορισμένοι όμως αναρωτιούνται πού θα οδηγήσει αυτή. Το προοίμιο της Συνθήκης για την ΕΕ καθιστά ως στόχο της την «όλο και στενότερη ένωση». Σημαίνει αυτό ότι βρισκόμαστε σε μια αδυσώπητη πορεία προς ένα μελλοντικό υπερ-κράτος; Για πολλούς Ευρωπαίους, με διαφορετικές εθνικές ιστορίες και κουλτούρες, αυτό θα ήταν ίσως ένα υπερβολικό βήμα.
Αυτό καθιστά σημαντική την αποσαφήνιση της ατζέντας με την οποία είναι σήμερα αντιμέτωπη η Ευρώπη. Η φράση «όλο και στενότερη ένωση» δεν είναι επαρκής για να την περιγράψει. Κατά την άποψή μου, περιγράφεται καλύτερα από μια φράση που υπάρχει στο Σύνταγμα των ΗΠΑ: την εγκαθίδρυση μιας «τελειότερης ένωσης».

Ο στόχος στην Ευρώπη σήμερα είναι να τελειοποιήσουμε κάτι που έχει ήδη αρχίσει - για την ακρίβεια, να ολοκληρώσουμε την ΟΝΕ, βασισμένη σε μια πραγματική κοινή αγορά.

Για να κατανοήσει κάποιος τις δυνάμεις που καθοδηγούν την ΟΝΕ χρειάζεται να εκτιμήσει τη διαφορά μεταξύ μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου και μιας πραγματικής κοινής αγοράς. Μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου είναι μια μερική και αναστρέψιμη διευθέτηση. Η κοινή αγορά αποτελεί μια συνολική και μόνιμη ένωση. Πρόκειται για μια διαφορά με θεμελιώδεις επιπτώσεις.

Επειδή η κοινή αγορά είναι μια συνολική και μόνιμη ένωση, οι κυβερνήσεις και τα Κοινοβούλια χάνουν, τόσο επί της αρχής όσο και βάσει της Συνθήκης, την ικανότητα επαναφοράς των συνοριακών ελέγχων. Αυτό σημαίνει ότι, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, δεν μπορούν να δράσουν μονομερώς για να προστατεύσουν τους πολίτες από τον αθέμιτο και παράνομο ανταγωνισμό άλλων χωρών που αποτελούν μέρος της αγοράς.

Ωστόσο, καμιά ανοικτή αγορά δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ανάλογα βασικά πολιτικά θεμέλια. Ως τέτοια, η κοινή αγορά απαιτεί υπερεθνική οργάνωση.

Πρέπει να υπάρχει δικαστική εξουσία που να επιβάλει το νόμο περί ανταγωνισμού και να προστατεύει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας στο επίπεδο της αγοράς. Αν υπάρχει δικαστική εξουσία, θα πρέπει να υπάρχει και νομοθετική εξουσία που θα θεσπίζει τους νόμους που επιβάλλει η πρώτη. Και από την ώρα που υπάρχει δικαστική και νομοθετική εξουσία, χρειάζεται και εκτελεστική εξουσία ικανή να εφαρμόσει τις αποφάσεις. Στην Ευρώπη, αυτές οι λειτουργίες ασκούνται από το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, το Συμβούλιο της ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Με αυτό τον τρόπο, η κοινή αγορά έχει αναγκαστικά πολιτικές επιπτώσεις. Το ουσιαστικό ερώτημα για την Ευρώπη σήμερα είναι ως πού εκτείνονται αυτές οι πολιτικές επιπτώσεις: ποιές εξουσίες θα πρέπει να εκχωρηθούν σε υπερεθνικό επίπεδο ώστε να υποστηριχθεί η κοινή αγορά; Ή, διαφορετικά, πόση κυριαρχία πρέπει ένα κράτος να μοιρασθεί με τα υπόλοιπα;

Ένας τρόπος να προσεγγίσουμε αυτό το ερώτημα είναι να επανεξετάσουμε το πώς σκεφτόμαστε περί της έννοιας της κυριαρχίας. Η κλασική άποψη για την κυριαρχία είναι ότι ορίζεται σε σχέση με τα δικαιώματα: το δικαίωμα κήρυξης πολέμου και διαχείρισης της ειρήνης, της συλλογής φόρων, της εκτύπωσης χρήματος, του έσχατου δικαστή. Υπάρχει όμως και άλλη άποψη περί κυριαρχίας που ορίζεται σε σχέση με την αποτελεσματικότητα - δηλαδή της κυριαρχίας ως ικανότητας παροχής, με τρόπο πρακτικό, των ουσιωδών υπηρεσιών που ο λαός περιμένει από την κυβέρνηση.

Ο ορισμός της κυριαρχίας με βάση τα δικαιώματα είναι αναγκαστικά μηδενικού αθροίσματος: κάποιος πρέπει να τη χάσει για να την κερδίσει κάποιος άλλος. Ωστόσο, ο ορισμός της κυριαρχίας με βάση την αποτελεσματικότητα μπορεί να είναι θετικού αθροίσματος καθώς τοποθετεί στο επίκεντρο τις ανάγκες των πολιτών.

Κατά την άποψή μου, αυτή η πραγματιστική εστίαση στην αποτελεσματικότητα θα έπρεπε να μας καθοδηγεί στο πόση κυριαρχία πρέπει να μοιραστούμε στην κοινή αγορά μας. Και πραγματικά είναι η προσέγγιση που εδράζεται στη Συνθήκη της ΕΕ υπό την αρχή της επικουρικότητας. Αυτή λέει ότι οι εξουσίες δεν μπορούν να μεταφερθούν στην Ένωση, εκτός και αν η δράση που θα αναληφθεί στο ευρωπαϊκό επίπεδο είναι πιο αποτελεσματική από ό,τι σε κάποιο χαμηλότερο επίπεδο διακυβέρνησης. Με άλλα λόγια, η Συνθήκη δίνει έμφαση στην αποτελεσματικότητα της πολιτικής.

Από την κοινή αγορά στην τραπεζική ένωση
Η πολιτική αποτελεσματικότητα είναι ένα από τα κύρια κίνητρα της νομισματικής ένωσης. Τα κράτη-μέλη επεδίωξαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα επέτρεπαν στους πολίτες να επωφεληθούν πλήρως από την κοινή αγορά.
Υπήρχαν ισχυρά μικροοικονομικά επιχειρήματα για να έχουμε μια κοινή μονάδα πληρωμών στην κοινή αγορά. Ένα κοινό νόμισμα θεωρήθηκε επίσης αναγκαίο για τον θεμιτό ανταγωνισμό και την απόλαυση των πιθανών κερδών της ολοκλήρωσης της αγοράς. Μιά οικονομία που θα αύξανε την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητά της θα μπορούσε να στερηθεί τα οφέλη με όρους αυξημένου μεριδίου της αγοράς αν άλλες οικονομίες (εντός της ίδιας αγοράς) μπορούσαν να υποτιμήσουν τα νομίσματά τους.

Ο Μάριο Ντράγκι είναι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Το άρθρο αυτό αποτελεί συντομευμένη έκδοση ομιλίας που έδωσε ο Μάριο Ντράγκι στη Σχολή Κένεντι του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στις 9 Οκτωβρίου 2013.
BHMA
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/01/blog-post_8646.html?utm_source=feedburner&utm_medium=twitter&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)#.UsrOtfRdUg8