Όχι θα καθόταν να σκάσει, αφού έβλεπε να γιγαντώνεται η επιθυμία του Ερντογάν να παίξει η Τουρκία το ρόλο της εγγυήτριας δύναμης στον ισλαμικό κόσμο, από το Ιράν έως τη Βόρεια Αφρική και στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο (βλέπε Συρία), και να βάλει πόδι και στο βαλκανικό χώρο.
Αυτό που βγαίνει πάντοτε χαμένο από τις στρατηγικές και τις τακτικές της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών. Και δεν αρκούν οι κουμπαριές και άλλα φαιδρά, όταν ο γείτονας εργάζεται νυχθημερόν στα επιτελεία του για να δώσει άλλο ένα χτύπημα στην εκμετάλλευση του Αιγαίου. Τα Ίμια, το Αγαθονήσι και το Καστελόριζο δεν τα διεκδικεί το τουρκικό κράτος επειδή θέλει να επεκτείνει τα σύνορά του. Θέλει να επεκτείνει τις ζώνες εκμετάλλευσης του αιγαιακού υποθαλάσσιου χώρου. Γι' αυτό «φαγώνεται» με τις γκρίζες ζώνες και τις ΑΟΖ, γι' αυτό στέλνει το θέμα στο Δικαστήριο της Χάγης. Η Τουρκία απαιτεί με το «δικαίωμα» του ιδιοκτήτη, δεν παρακαλά, δεν υποχωρεί όπως εμείς, δεν βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια, όπως εύστοχα έχει γράψει στην «Ε» η Νεφέλη Τζανετάκου. Το αφιέρωμα στη μετά τον Ερντογάν Τουρκία δεν ολοκληρώθηκε. Αυτό είναι μόνο η αρχή.
Ο Βιβλιοθηκάριος v.kalamaras@eleftherotypia.net
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=408927
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου