Κυρίως ανθεί εντός των πάλι ποτέ δύο μεγάλων κομμάτων και πόλων –το πάλαι…- του δικομματισμού, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Βέβαια ειδικά στο ΠΑΣΟΚ το επάγγελμα τούτο έχει προσλάβει… επιστημονικάς διαστάσεις. Και ιδιαίτερα απ’ την εποχή Σημίτη διαρκώς εξελίσσονταν «επιστημονικά»!
Ξέρετε, ορισμένα κυρίως (αλλά όχι και αποκλειστικά…) κοινοβουλευτικά στελέχη προκειμένου να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση, κάθε τόσο διαφωνούν, το παίζουν εσωκομματική αντιπολίτευση, απειλούν να μην ψηφίσουν ορισμένα νομοσχέδια ή κάποια επαχθή για το λαό μέτρα.
Βγαίνουν στο… αντάρτικο (συγγνώμη στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα ραδιοφωνικά μικρόφωνα ήθελα να πω…) και ζωσμένοι φυσεκλίκια (του αντάρτικου, ντε!) κραυγάζουν την ιερή τους αγανάκτηση ενάντια σε κομματικές ηγεσίες, ενάντια σε υπουργούς «κακούς» (λες και δεν είναι ενιαία η εκάστοτε πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης), ενάντια σε περιβάλλοντα και παρατρεχάμενους αρχηγών, γενικώς ενάντια…
Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν αφενός όχι απλά λεπτά αλλά… ώρες δημοσιότητας, περιβάλλονται τον φωτοστέφανο του «συνεπούς αντάρτη», αλλά επίσης αποκτούν και άλλοθι απέναντι στους οργισμένους ψηφοφόρους τους, οι οποίοι μπορεί να είναι στα κάγκελα εξαιτίας μέτρων, πολιτικών, συμπεριφορών…
Κι αφού το παίξουν… αντάρτες για κάποιες μέρες, εν τέλει ξαναμπαίνουν στο μαντρί (απ’ το οποίο επί της ουσίας ουδέποτε βγήκαν…) και συναινούν και ψηφίζουν!
Πότε επειδή… προέχει η συνοχή και επιβίωση της κυβέρνησης (και φυσικά η σωτηρία της χώρας!), πότε επειδή τάχαμ’ δήθεν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ακούσει τις απόψεις τους και να «βελτιώσει», να «διορθώσει» αν και ουσιαστικά τίποτα σοβαρό δεν άλλαξε, μόνο μερεμέτια γίνανε, πότε επειδή… πιέστηκαν αφόρητα, πότε…, πότε…
Κι έτσι νομίζουν πως είναι και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ακέρια!
Φυσικά όλο αυτό το άθλιο δούλεμα έχει πλέον φανερωθεί, αποκαλυφτεί και ελάχιστοι «πείθονται».
Και βέβαια σε καμία περίπτωση η άτακτη υπαναχώρηση, το… «κοτ-κοτ» του γνωστού πουλερικού δεν οφείλεται σε στημένο παιχνίδι ή σε υπόσχεση για καμιά θέση σε κάποιον ανασχηματισμό, ή σε τράβηγμα του αυτιού.
Όχι!
Θα μου πείτε: Δεν έχουν υπάρξει και πραγματικοί αντάρτες;
Και βέβαια έχουν υπάρξει. Αντάρτες με αξιοπρέπεια και συνέπεια.
Ας πούμε, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Π. Καμένου από μια τέτοια, πραγματική και όχι… μουσαντένια ανταρσία προέκυψαν.
Το ίδιο παλιότερα το ΔΗΚΚΙ του Δημ. Τσοβόλα, η Λούκα Κατσέλη, ο Μητρόπουλος ή ο Κουρουπλής, ο Χαραλαμπίδης, πιο παλιά ο Τρίτσης, ο Αρσένης…
Και θα μπορούσα να αναφέρω και κάποιες άλλες –λίγες- ανάλογες περιπτώσεις.
Μόνο που αποτελούν την εξαίρεση, όχι τον κανόνα.
Και τα επισημαίνω όλα τούτα μέρες που είναι, που ξανά βλέπουμε κι ακούμε… ανταρσίες είτε για το γάλα, είτε για άλλα μέτρα της κυβέρνησης, από βουλευτάδες και της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Στο ίδιο έργο θεατές κι ακροατές…
Εφεδρείες του συστήματος, άσφαιρα πυρά, προς προσωπική διάσωση...
Έχετε αμφιβολίες για το τι θα γίνει στο τέλος;
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου