Μᾶς πρέπει ἡ λευτεριά;

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γ. Ἀεράκη
Στὴν Κόρη τῆς Ναζαρέτ, τὴ Μαρία τὴν χαριτωμένη, ἄναψε ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ τὴ φλόγα τοῦ μυστηρίου. Τὴ φλόγα, ποὺ τὴν ἔλαβε ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς Θεότητας καὶ τὴν ἔφερε στὴ γῆ (Λουκ. A' 26-38). Τὴ φλόγα τῆς σαρκωμένης Ἀγάπης, ποὺ μετέβαλε ἐκείνη τὴν Κόρη σὲ Μητέρα Παρθένο, σὲ ἄφλεκτη Βάτο.
• Σ’ Αὐτήν, τὴν Κόρη τῆς Ναζαρέτ, τὴ Μαρία, ποὺ μέσα της πο­τὲ δὲν εἶχε ἀνάψει πόθος ἁμαρτωλός, ἄναψε ὁ Γαβριὴλ τὴ φωτιὰ τῆς σαρκώσεως.
Ἡ Παναγία Μαρία εἶναι ἡ ἁφὴ τῆς θεϊκῆς φλόγας. Δὲν κράτησε ὡς ψεύτικη ἱέρεια μιὰ δάδα ὑλικὴ στὸ χέρι. Κράτησε μέσα της βαθειὰ ὁλόκληρη τὴ φωτιὰ τῆς Θεότητας. Κατοίκησε μέσα της τὸ πῦρ τοῦ Θεοῦ Λόγου σαρκωθέντος, ὅλο το πλήρωμα τῆς Θεότητας «σωματικῶς» (Κόλ. β΄9).
• Καὶ στὴν ἄλλη, τὴν ἑλληνίδα γυναίκα, ἄναψε ὁ Θεὸς τὴ φλόγα τῆς σεμνότητας καὶ τῆς τιμιότητας. Πῆρε ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ βωμὸ τῆς θεϊκῆς δημιουργίας καὶ ἄναψε μέσα σὲ κάθε εὐ­λογημένη γυναίκα τὴ φλόγα τῆς μητρότητας ἢ τὴ φλόγα τῆς ἱερα­ποστολῆς.
Καμίνι ἀγάπης ἡ ὕπαρξή της. Κανένας ἄνεμος ἀπιστίας, ὀλι­γοπιστίας ἢ κοσμικότητας δὲν μπορεῖ νὰ σβήσει τὴ λαμπάδα τῆς βρεφικῆς ζωῆς, ποὺ σκιρτᾶ μέσα σὲ κάθε τίμια μάνα. Ὅπως καν­ένας ἄνεμος ἀτομισμοῦ καὶ ἰδιοτέλειας δὲν μπορεῖ νὰ σβήσει τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ....
θείου ἔρωτα σὲ κάθε ἀφιερωμένη ὕ­παρξη.
Καὶ τρίτη φλόγα τὴ μέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, 25η Μαρτίου, ἄ­ναψε. Εἶναι ἡ ἐθνική, τῆς λευτεριᾶς ἡ φλόγα.
• Ἐκεῖνοι, ποὺ στὰ στήθη τοὺς παρέμενε ἄσβεστη ἡ φλόγα γιὰ τὴ λευτεριά, τὴ μέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἀνάψανε τὴ δάδα ἀπ’ τὸ βωμὸ τῆς ἔνδοξης ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Ἄναψε καὶ φούντωσε καὶ θέριεψε ἡ ὁρμὴ ν’ ἀποτινάξουν τὸν τουρκικὸ ζυγό.
• Ἐκεῖνοι, ποὺ πάντα τὴν καρδιὰ τοὺς πυρπολοῦσε ἡ φλόγα τῆς Πίστεως, ἄναψαν τὴ δάδα τὴ μαρτυρικὴ ἀπὸ τὸ μανουάλι τῆς Ά­γιας Λαύρας.
• Ἐκεῖνοι, οἱ ὡραῖοι Ἕλληνες, ποὺ τὴν ὕπαρξή τους τὴν ἔκαιγε ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης στὸ Χριστό, ἄναψαν τὴ δάδα ἀπὸ τὸ βωμὸ τῆς θυσίας.
Τὸ ἐρώτημα εἶναι:
Ἡ θυσία τῶν ἡρώων τοῦ ’21 συγκινεῖ σήμερα τοὺς Νεοέλληνες; Ἀξιοποιεῖται ἡ θυσία τοὺς αὐτὴ γιὰ μιὰ ζωὴ ἀληθινῆς ἐλευθερίας καὶ χριστιανικῆς κοινωνίας;
Γιὰ τοὺς πολλοὺς δυστυχῶς δὲν ἔχει θέσι στὴν Ἑλλάδα:
 τοῦ Μακρυγιάννη ἡ πίστις
 τοῦ Κολοκοτρώνη ὁ ἡρωισμὸς
 τοῦ Καραϊσκάκη ἡ λεβεντιὰ
 τοῦ Κανάρη ἡ φλόγα
 τῶν Ψαρῶν ἡ αὐτοθυσία
 τῆς Χίου τὸ ὁλοκαύτωμα
 τοῦ Ὑψηλάντη ἡ θυσία
 τῆς Ὕδρας ἡ προσφορὰ
 τῶν Σπετσῶν ἡ πανστρατιὰ
 τοῦ Καποδίστρια ἡ εὐσέβεια
 τοῦ Μιαούλη ἡ καρδιὰ
 τῆς Μπουμπουλίνας ἡ ἀντριωσύνη
 τῶν Ἱερολοχιτῶν ἡ ἁγνότητα
 τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ὁ ἀποστολικὸς ζῆλος.

Εἶναι ἄλλη ἡ ἐποχή μας! Μᾶς λένε καὶ μᾶς ξαναλένε.
Δὲν ἔχουν θέσι τὰ ἰδανικά! Ἂν εἶναι ἔτσι, τότε ἔχουν θέσι τὰ μηδενικὰ ἀλλὰ καὶ τὰ δολοφονικά.
Δὲν ἔχουν θέσι τὰ «πιστεύω»! Ἂν εἶναι ἔτσι, τότε ἔχει θέσι τὸ «ληστεύω».
Δὲν ἔχει θέσι ἡ Ἐκκλησία! Ἂν εἶναι ἔτσι, τότε ἔχει θέσι ἡ ἀπληστία.
• Ὅποιος δὲν στρατεύεται μὲ τοὺς ἥρωες τοῦ ’21, συστρατεύεται μὲ τοὺς ἀρνητές, μὲ τοὺς προδότες τοῦ Ἔθνους ἀλλὰ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ σπουδαῖος Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης δὲν θλιβόταν γιὰ τὶς ἑκατόμβες τῶν θυσιῶν. Θλιβόταν καὶ πονοῦσε γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τῶν προδοτῶν. Τὸν πρόδωσαν πολλοί. Στὰ Ἀπομνημονεύματά του, ὁ ἱστορικὸς Σπυρίδων Τρικούπης, διασώζει ἕνα γράμμα τοῦ Ὑψηλάντη, ὅπου σημειώνει μὲ πολλὴ πίκρα:
«Ἄνανδροι ἀγέλαι λαῶν. Αἳ προδοσίαι σας, αἳ ἐπιβουλαί σας μὲ βιάζουσι νὰ σᾶς ἀποχωρισθῶ. Ἐπατήσατε τοὺς ὅρκους σας, ἐπροδώσατε Θεὸ καὶ Πατρίδα. Ἐπροδώσατε καὶ ἐμέ, τὴ στιγμὴ καθ’ἣν ἤλπιζα νὰ νικήσω ἢ νὰ συναποθάνω μαζί σας ἐνδόξως. Τρέξατε, λοιπόν, ἀγοράσατε τὴν σκλαβιάν σας μὲ τὴν ζωήν σας, μὲ τὴν τιμὴν τῶν γυναικὼν καὶ τῶν παιδιῶν σᾶς» (τόμ. Ά΄, σέλ. 129).
• Ἃς μὴ πικράνουμε τοὺς ἥρωες προγόνους μας. Ἃς μὴν τοὺς ἀπογοητεύσουμε. Ἃς ἀνοίξουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Καὶ τότε θὰ διαπιστώσουμε:
• Ἡ ἄνοιξις τῆς λευτεριᾶς ἔφτασε. Τὸ ἄνθος τῆς πότισε τὸ αἷμα τῶν ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων τοῦ Γένους.
• Ἡ ἄνοιξις μᾶς ἄνθισε. Ἄνοιξε ἡ φύσις. Στολισμένη μὲ τὰ μπουμπούκια τῆς μυγδαλιᾶς, τῆς βερυκοκιᾶς, μὲ τὶς παπαροῦνες της. Ἄνοιξε κι ὁ Οὐρανός. Στόλισε τὴ γῆ μὲ τὴ θεϊκὴ Παρουσία.
• Ἡ ἄνοιξίς μας ἔφτασε. Ἄνοιξε ἡ ἀγκαλιὰ τῆς Παρθένου καὶ δέχτηκε τὸ Θεὸ Λόγο. Ἄνοιξε ἡ ἀγκαλιὰ τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ δέχεται τὸ ἄσωτο πλάσμα Του.
• Ἡ ἄνοιξις ἄνθισε. Παρὰ τὴ βαρειὰ παγωνιὰ τοῦ προηγούμενου χειμώνα. Τῆς κατάρας τ’ἀγκάθι ξερριζώθηκε. Τῆς χαρᾶς τὸ λουλούδι μοσχοβόλησε.
• Ἡ ἄνοιξις ἄνθισε. Τῆς λευτεριᾶς ἡ ματωμένη ἄνοιξις. Τῆς λουλουδιασμένης ἐποχῆς ἡ νιότη θυσιάστηκε. Ματωμένα λουλούδια οἱ ἥρωες στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἑλληνικῆς γῆς, μὰ καὶ τῆς οὐράνιας Πατρίδας.
• Τὴν ἄνοιξι νὰ ζήσουμε, μᾶς λένε, μᾶς προτρέπουν τὰ εὐωδιαστὰ λουλούδια ἡρώων καὶ μαρτύρων.
Τὴν ἄνοιξι τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.
Τὴν ἄνοιξι, ποὺ λέγεται καλύτερη, σεμνότερη, διακαιότερη ζωή.
Τὴν ἄνοιξι, ποὺ λέγεται Ἀνάστασις.
Τὴν ἄνοιξι ποὺ λέγεται Αἰώνια ζωή.

http://aktines.blogspot.gr/2014/03/blog-post_5148.html
Πηγή