Ολα, μα όλα, περιγράφονται με ακριβεια στο βιβλίο του Μίκαελ Χεπ έκδοσης 1987 με τίτλο "Die Durchdringung des Ostens in Rohstoff – und Landwirtschaft".
Η δημιουργία ελεγχόμενων κρατών στην περιφέρεια μιας ηττημμένης και καταπονημένης Ρωσίας και ο εκγερμανισμός της ευρώπης μέσω της - ναζιστικής έμπνευσης - Ενιαίου Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου, προγόνου της ΕΟΚ και της ΕΕ!
Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να διαπιστώνει κανείς ότι οι σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες απλά εφαμρόζουν το ναζιστικό "Γενικό Σχέδιο Ανατολή" αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια...
Προσέξτε μέσα στο κείμενο ποια τύχη επιφύλασσαν ειδικά για την Κριμαία οι Γερμανοί και θα αντιληφθείτε γιατί η Μόσχα ανέδρασε όπως αντέδρασε πριν από δύο μήνες με τον τρόπο που αντέδρασε στην Κριμαία.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Ιουνίου 1941, το μεγαλύτερο επιθετικό στράτευμα της παγκόσμιας Ιστορίας, διαθέτοντας ασύλληπτη μέχρι τότε δύναμη πυρός, εισβάλλει στη Ρωσία. Επρόκειτο για την «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» (Unternehmen Barbarossa), όπως απεκλήθη η επίθεση των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων (Wehrmacht/Βέρμαχτ) κατά της τότε Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ).
Ήδη από το φθινόπωρο του 1940 καταρτίζεται το σχέδιο της «Ρωσικής Εκστρατείας» (Russlandfeldzug), το οποίο καταχωρίζεται τη 18η Δεκεμβρίου του ιδίου έτους στην «Οδηγία υπ’ αριθμ. 21». Τι ορίζει; Ότι «η γερμανική Βέρμαχτ οφείλει να έχει προετοιμαστεί, ώστε να καθυποτάξει τη Σοβιετική Ρωσία, ακόμη και προ της λήξεως του πολέμου κατά της Αγγλίας».
Οι αριθμοί αυτοί δεν μαρτυρούν απλώς τη «φρίκη του πολέμου» και την «τραγωδία της Ευρώπης», όπως μετά πολλού λυρισμού λέγεται στις επετειακές ομιλίες (και όπως συνήθιζαν να λέγουν, πρώτοι και καλύτεροι, οι ηθικοί, και ενίοτε φυσικοί, αυτουργοί, οι οποίοι από την επομένη της λήξεως του πολέμου «φόρεσαν τα καλά τους», παριστάνοντας όχι πλέον τους κυρίαρχους αλλά τους σημαιοφόρους της «Ευρώπης»).
Οι αριθμοί ομιλούν κρυστάλλινη γλώσσα και αποκαλύπτουν την απόφαση ενός κράτους και της οικονομικής, ιδεολογικής, στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας του προς διεξαγωγή του πολέμου κατά έναν τρόπο άγνωστο μέχρι τότε.
Πιστοποιούν την απόφαση των ιθυνουσών τάξεων της Γερμανίας (και όχι κάποιων, απροσδιορίστου ταυτότητος, «ναζί», δεν κατέπεσαν δα εξ ουρανού!) να προχωρήσουν στον «τερατωδέστερο πόλεμο κατακτήσεως, εξοντώσεως και υποδουλώσεως της Νεότερης Ιστορίας», όπως τον αποκάλεσε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο ιστορικός Έρνστ Νόλτε (προτού εξελιχθεί ο ίδιος σε «πατέρα» του σύγχρονου γερμανικού αναθεωρητισμού!).
Την οιονεί νομιμοποίησή του αντλούσε ο πόλεμος αυτός από την άρχουσα γερμανική ιδεολογία, η οποία απαρτιζόταν από τρία στοιχεία:
> τη ρατσιστική αντίληψη περί φυλετικής υπεροχής,
> τον νοσηρό αντικομμουνισμό και
> τον ριζοσπαστικό αντισημιτισμό.
Ο εξαιρετικά υψηλός αριθμός απωλειών μεταξύ των Ρώσων αιχμαλώτων αποτελεί μια πρώτη απόδειξη των σχεδίων εξόντωσης του αρχαίου ρωσικού έθνους. Εμπειρική κυρίως (αν και δεν λείπουν τα σχετικά έγγραφα, όπως προείδαμε). Υπάρχει όμως και η αδιαμφισβήτητη επιστημονική απόδειξη: το αποκληθέν «Γενικό Σχέδιο Ανατολής» («Generalplan Ost»), ένα ολοκληρωμένο, επιστημονικώς καταρτισθέν και τεχνικώς άψογο πρόγραμμα γενοκτονίας εις βάρος των εθνών της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ, εντός του πλαισίου της σχεδιαζόμενης από τη γερμανική ηγεσία «Νέας Ευρωπαϊκής Τάξεως» (Neuordnung Europas).
Το Γενικό Σχέδιο Ανατολής συνδέεται με ένα όνομα: του Δρος Κόνραντ Μάιερ. Ο περί ου ο λόγος ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Αγροτικού Τομέα και Αγροτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, επιστημονική διάνοια διεθνούς περιωπής – και συνταγματάρχης των «Ες-Ες».
Η κυρίως λειτουργία την οποία καλούνταν να επιτελέσουν τα «Ες-Ες» ήταν εκείνη μιας νέας κοινωνικής-συστημικής ελίτ: προορίζονταν να αποτελέσουν τους «μάνατζερ» της διοίκησης και της οικονομίας στη μεταπολεμική Ενωμένη Ευρώπη των γερμανικών σχεδιασμών, στον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο –Europaeische Grossraumwirtschaft– και στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα – Europaeische Wirtschaftsgemeinschaft (οι όροι απαντούν στα τεχνοκρατικά σχέδια και υπομνήματα των γερμανικών υπηρεσιών της εποχής!).
Ήταν δηλαδή, για να μεταχειριστούμε μια έκφραση του συρμού, κυριολεκτικώς οι «γιάπηδες» της εποχής!
Γι’ αυτό, άλλωστε, και βρέθηκαν, μετά τον πόλεμο, στο φυσικό τους χώρο: στις εμπορικές επιχειρήσεις, τις οποίες και οδήγησαν στο περίφημο «γερμανικό θαύμα» (είχαν μάθει να σχεδιάζουν και να διοικούν οι άνθρωποι!). Κλείνει η παρενθετική διευκρίνιση.
Ως ο κατ’ εξοχήν ενδεδειγμένος επιστημονικώς, ο καθηγητής Μάιερ (ή συνταγματάρχης Μάιερ, αν προτιμάτε) επωμίσθηκε την ευθύνη της «Μελέτης (Γεωπολιτικών/Γεωοικονομικών) Χώρων» για λογαριασμό του Ράιχ και συνέταξε το πρώτο «Γενικό Σχέδιο Ανατολής» (ορθότερα: «Βάσεις Σχεδιασμού της Ανοικοδομήσεως των Ανατολικών Εδαφών»), τον Απρίλιο/Μάιο του 1940, σε ηλικία 39 ετών, έχοντας πάντοτε ως οδηγό του την εξής ρήση (του ιδίου): «Πρέπει να αποστούμε των ημιμέτρων προηγουμένων εποχών και, αντί της θεραπείας των συμπτωμάτων, να έχουμε το θάρρος προς χειρουργική επέμβαση».
Αντικείμενο μελέτης του πρώτου αυτού σχεδίου ήταν η τύχη του πληθυσμού της Πολωνίας, ακριβέστερα του τμήματος της χώρας που τελούσε ήδη, από τον Σεπτέμβριο του 1939, υπό γερμανική κατοχή.
Εν τούτοις, η αναφορά σε αυτό κρίνεται επιβεβλημένη διότι αποτέλεσε τον πρόδρομο του σχεδίου που εφαρμόσθηκε κατόπιν και στη Ρωσία. Λέξεις-κλειδιά, οι όροι «αναδιάταξη» (Umordnung) και «εκγερμανισμός» (Eindeutschung).
Το σχέδιο ήταν ριζοσπαστικά ακραίο, ακόμη και για τα μέχρι τότε ναζιστικά δεδομένα. Προέβλεπε τον εκπατρισμό 3,4 εκατομμυρίων Πολωνών (πέραν εκείνου απάντων των Εβραίων).
Σκοπός του ήταν η από «μηδενικής βάσεως» ολική ανάπτυξη των κατεχόμενων εδαφών, με άριστη αντιστοιχία αστικού και αγροτικού πληθυσμού και λαμβανομένων υπ’ όψιν των πλέον συγχρόνων τεχνολογικών δεδομένων.
«Γενικό Σχέδιο Ανατολής» («Β’ Σχέδιο Μάιερ»)
Κατά την πρώτη, κεραυνοβόλο και νικηφόρο φάση τού κατά της Ρωσίας πολέμου, μεταξύ του Ιουνίου 1941 και των αρχών Δεκεμβρίου 1941 (Μάχη της Μόσχας), αλλά και κατά τη δεύτερη φάση, μέχρι το φθινόπωρο του 1942 (οπότε η Βέρμαχτ έχει μεν αποτύχει ως προς τον αντικειμενικό σκοπό, την κατάληψη της Μόσχας, αλλά εξακολουθεί να σημειώνει επιτυχίες), τα εδαφικά κέρδη της Γερμανίας είναι τεράστια.
Ο Γερμανικός Στρατός δεν αιχμαλωτίζει μόνο ολόκληρες στρατιές του αντιπάλου, αλλά και κυριεύει αχανείς γεωγραφικές εκτάσεις, φθάνοντας μέχρι των ορίων της Ασίας. Η επιτυχία, ειδικά κατά το πρώτο εξάμηνο, υπερβαίνει τα όρια και της πλέον αισιόδοξης φαντασίας.
Ο ιστορικός Ντίντριχ Άικχολτς, ο οποίος έφερε στο φως το «Γενικό Σχέδιο Ανατολής» παραθέτει τους αριθμούς:
Εκ των σαράντα πέντε εκατομμυρίων (45.000.000) κατοίκων των κατεχομένων σοβιετοπολωνικών εδαφών, προβλέπεται ο εκπατρισμός των περισσοτέρων πέραν των Ουραλίων, προς τη Δυτική Σιβηρία.
Συγκεκριμένα, προβλέπεται να εκτοπιστεί το ογδόντα τοις εκατό (80%) των Πολωνών, το εβδομήντα πέντε τοις εκατό (75%) των Λευκορώσων και το εξήντα πέντε τοις εκατό (65%) των Ουκρανών. Θα παραμείνουν μόνο δεκατέσσερα εκατομμύρια (14.000.000) για τις ανάγκες του Μείζονος Οικονομικού Χώρου σε εργατικό δυναμικό.
Εξάλλου, στις μειονότητες των Γερμανογενών (Volksdeutsche) της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας θα προστεθούν σταδιακώς περίπου δέκα εκατομμύρια Γερμανών εκ Γερμανίας (Reichsdeutsche), οι οποίοι θα εποικήσουν τα κατεχόμενα εδάφη ως «αγροτοπολεμιστές» (Wehrbauer), αλλά και όσοι εκ των ιθαγενών Σλάβων κριθούν «εκγερμανίσιμοι» (eindeutschungsfaehig). Προβλέπεται δε διάκριση δύο κατηγοριών: «εκγερμανίσιμοι Α» (eindeutschungsfaehig a) και «εκγερμανίσιμοι Β» (eindeutschungsfaehig b), αναλόγως των χαρακτηριστικών τους.
Τέλος, οι περισσότεροι εξ όσων δεν κριθούν «εκγερμανίσιμοι» θα υποβληθούν σε στείρωση. Για το συνολικό «εκγερμανισμό» του «Χώρου» προβλέπεται χρονικό διάστημα είκοσι ετών. Πρόκειται για τη φυσική προέκταση του αρχικού Γενικού Σχεδίου Ανατολής και επί των κατεχόμενων εδαφών της ΕΣΣΔ.
Η Γενική Σχεδίαση Ανατολής.
Την 28η Ιουνίου 1941, μία εβδομάδα μετά την έναρξη της Επιχειρήσεως Μπαρμπαρόσα, και εν όψει της απροσδοκήτως ραγδαίας προελάσεως της Βέρμαχτ, η οποία φαίνεται να προεξοφλεί ότι «οσονούπω φθάνουμε στα Ουράλια», ο υπουργός των Κατεχόμενων Ανατολικών Εδαφών –και μέγας θεωρητικός του Ναζισμού– Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ σημειώνει στο ημερολόγιό του, παραληρώντας από ενθουσιασμό: «Σήμερα ο Φύρερ μου χάρισε μια ήπειρο!» Επιφορτίζει δε αμέσως τους αρμοδίους με την επεξεργασία των σχεδίων «ανασχηματισμού» της Μείζονος Ρωσίας, ώστε να αρχίσει το ταχύτερο δυνατόν η εφαρμογή τους.
Ο καθηγητής Μάιερ καλείται και πάλι επί το έργον! Και έτσι, από το μέχρι πρότινος Γενικό Σχέδιο Ανατολής (Generalplan Ost) προκύπτει η «Γενική Σχεδίαση Ανατολής» (Generalplannung Ost). Φαντάζει διαβολικής συλλήψεως όχι μόνον η προβλεπόμενη γενοκτονία εις βάρος των λαών της Μείζονος Ρωσίας, αλλά και αυτή η ανεξάντλητη λεξιπλασία. Συναντώνται όροι όπως «φυλετική διαλογή» (Aussiebung, επί λέξει «κοσκίνισμα»), «εκγερμανισμός» (Eindeutschung), «γερμανοποίηση» (Germanisierung), «επανεκγερμανισμός» (Wiedereindeutschung), «εθνομετάλλαξη» (Umvolkung)!
Εν προκειμένω, είναι πάντοτε επίκαιρη –για να μας υπενθυμίζει την αρχαία αλήθεια ότι «πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται»– η ακόλουθη παρατήρηση του Τζιορντάνο:
«Το πρωτοφανές της ιστορίας δεν έγκειται μόνον στα σχεδιασθέντα εγκλήματα αλλά και στη διαπλοκή επιστήμης και πολιτικού εγκλήματος. Είναι εμφανής η σχέση μιας διανοητικής ενέργειας, μιας τεράστιας επένδυσης σε εγκεφαλική εργασία και επινοητικό τάλαντο, με την υψηλή φιλοδοξία μιας διανοουμένης ελίτ, η οποία υπήρξε πρόθυμη όχι μόνο να εφαρμόσει τα σχέδια, εκ της θεωρίας στην πράξη, αλλά και να το πράξει κατά τον οικονομικά καταλληλότερο τρόπο.
Τίποτα δεν προδίδει πανηγυρικότερα την ενσωμάτωση της κοινωνίας του γερμανικού Ράιχ στο εξολοθρευτικό πρόγραμμα του τελευταίου όσο αυτή η ετοιμότητα των Γερμανών επιστημόνων της γενιάς εκείνης να εκλογικεύσουν τα παρανοϊκά αποκυήματα της ναζιστικής ηγεσίας, μέχρις εσχάτης λεπτομερείας, και να τα οδηγήσουν στο στάδιο της πραγματοποιήσεώς τους – από τις θεμελιώδεις αρχές του «εκγερμανισμού» έως τις ακριβείς δομικές αναλύσεις των μελλοντικών χώρων εποικισμού και τις νομικές/διαχειριστικές λεπτομέρειες της Νέας Τάξεως στους χώρους αυτούς, και έως τη νομική κάλυψη της αρπαγής εδαφών και της καταναγκαστικής εργασίας».
Τι όριζε η «Γενική Σχεδίαση Ανατολής» ως προς τα κατακτηθέντα ρωσικά εδάφη; Την ισοπέδωση της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης (Λένινγκραντ). Η περιφέρεια της δεύτερης χαρακτηριζόταν «αποικιακό σύνορο του Ράιχ».
Περιοχές υπαγόμενες στην κατηγορία αυτή έπρεπε να έχουν «γερμανοποιηθεί» κατά το ήμισυ, εντός δεκαπέντε ετών. Η συγκεκριμένη περιοχή θα ονομαζόταν εφεξής «Έσω Γερμανία».
Ίδια τύχη επιφυλασσόταν και στην Κριμαία, μετά της Χερσώνος.
Η Κριμαία ήταν το αιώνιο όνειρο των θεωρητικών του γερμανικού «κύματος προς Ανατολάς», ουδεμία άλλη περιοχή εξύμνησαν και πόθησαν τόσο, ένεκα του κλίματός της.
Ο Χίτλερ σκόπευε να εγκαταστήσει επί της χερσονήσου τον γερμανογενή πληθυσμό της ιταλικής παραμεθόριας επαρχίας του Νότιου Τιρόλο (εξαλείφοντας οριστικώς, δι’ αυτού του τρόπου, ένα μόνιμο «αγκάθι» στις σχέσεις με τον Μουσολίνι), μεταβάλλοντας την Κριμαία σε «γοτθική επαρχία», όπως προβλεπόταν και να ονομάζεται στο μέλλον (Gotengau).
Ανατολικότερα προβλεπόταν η δημιουργία «συνοριακών φυλακίων». Η ονομασία αυτή υποδήλωνε συμπαγείς γερμανικές νησίδες εντός ευρύτερων σλαβικών περιοχών, οι οποίες περιοχές όμως θα εκγερμανίζονταν σταδιακά, κατά είκοσι πέντε έως τριάντα τοις εκατό (25%-30%).
Ο Χίμλερ κατενθουσιάζεται! Το σχέδιο «του αρέσει πάρα πολύ», όπως γράφει. Ο Μάιερ έχει κάνει «καταπληκτική δουλειά»! Μόνο που, προγραμματίζοντας με προοπτική τριακονταετίας –ως επιστήμων τεχνοκράτης– δεν κατανόησε ένα πράγμα: ο «Reichsfuehrer SS» επείγεται να αρχίσει η εφαρμογή του σχεδίου το ταχύτερο δυνατόν – και να έχει ολοκληρωθεί εντός εικοσαετίας το πολύ! Του γράφει χαρακτηριστικά: «Σε ένα σημείο, νομίζω, δεν έγινα καλώς αντιληπτός (…) Πρέπει να τα έχουμε καταφέρει μέσα σε είκοσι, το πολύ, χρόνια. Και είμαι προσωπικώς πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρουμε!»
Η πλήρης εφαρμογή της Γενικής Σχεδίασης Ανατολής, η συστηματική γενοκτονία εις βάρος των εθνοτήτων της Μείζονος Ρωσίας (και της λοιπής Ανατολικής Ευρώπης) αγγίζει το ζενίθ το έτος 1942.
Ο Χίμλερ παραληρεί: σε λόγο του της 9/6/1942 εξαίρει τις συνέπειες του γερμανικού αποικισμού μετά από… τετρακόσια χρόνια (!) και ονειρεύεται για το απώτατο αυτό μέλλον έναν ακμάζοντα γερμανικό πολιτισμό στις εύφορες πεδιάδες μέχρι των Ουραλίων, όπου θα διαβιούν περί τα… πεντακόσια εκατομμύρια υγιών Γερμανών, αντί των εκατόν είκοσι εκατομμυρίων «Σλάβων υπανθρώπων»!
Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να αναφερθεί και ένα επιπρόσθετο σχέδιο, συμπληρωματικό εκείνου του Μάιερ, το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της τελικής απόψεως της ναζιστικής ηγεσίας περί της ακολουθητέας πολιτικής έναντι του ρωσικού πληθυσμού.
Προερχόταν από «ανταγωνιστικό» φορέα του Ινστιτούτου Εργασιακής Επιστήμης, είναι όμως μάλλον πιθανόν ότι ο Μάιερ έλαβε γνώση του. Ιδιαιτέρως σημαντική είναι η θέση που διατυπώνεται εντός του συγκεκριμένου σχεδίου ότι η αποστολή της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας στην Ανατολή δεν είναι «ο εκγερμανισμός των πληθυσμών, υπό την παλαιά έννοια», δηλαδή «το να μεταφέρουμε τη γερμανική γλώσσα και τους γερμανικούς νόμους» στους λαούς που ζουν εκεί, αλλά «η γερμανοποίηση των εδαφών», ήτοι: «να φροντίσουμε ώστε στην Ανατολή να κατοικούν μόνο άνθρωποι πράγματι τευτονικού, γερμανικού αίματος».
Ουδέποτε απεδόθη σε τόσο λίγες γραμμές η ιδιομορφία του πολέμου του 1941 έναντι των άλλων. Και ουδέποτε εξεφράσθη κατά τρόπο σαφέστερο (α) η ιστορική συνέχεια, αλλά συνάμα (β) και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της συγκεκριμένης γερμανικής επιδρομής εναντίον της Ρωσίας και όλων των προηγηθεισών.
(α) Η ιστορική συνέχεια: Από τον ύστερο Μεσαίωνα και εντεύθεν, η Ρωσία υπήρξε θύμα αλλεπάλληλων εισβολών διαφόρων γερμανικών φύλων και ιπποτικών-μοναστικών ταγμάτων. Από της γερμανικής ενοποιήσεως δε και εξής (1871), ιδίως αφ’ ότου εξέλιπε ο παράγων εξισορροπήσεως και πολιτικού ρεαλισμού που λεγόταν Βίσμαρκ, κατέστη σταδιακά «κτήμα κοινόν» της γερμανικής κοινωνίας και ηγεμονικής ιδεολογίας ότι «τις δικές μας αποικίες, τη δική μας θέση υπό τον ήλιο, θα αναζητήσουμε στην Ανατολή».
Ήδη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν καταγραφεί και επισήμως διακηρυχθεί – τόσο από τον καγκελάριο φον Χόλβεκ όσο και από το βιομηχανικό κεφάλαιο (Τίσεν, Κρουπ, Ζίμενς) οι πάγιοι και αναλλοίωτοι, έκτοτε, μείζονες πολιτικοί στόχοι της Γερμανίας έναντι της (τσαρικής τότε) Ρωσίας:
> Πρώτον, εδαφικός διαμελισμός της Μείζονος Ρωσίας σε τέσσερα κύρια τμήματα: την Ουκρανία (ο δυνάμει σιτοβολώνας του γερμανικού Ράιχ), τη Σιβηρία (η δυνητική πηγή αστείρευτων πρώτων υλών), τη Νοτιοανατολική Ομοσπονδία των μουσουλμανικών χωρών (εξ ου και η Γερμανία εκπόνησε τότε το πρόγραμμα του Παντουρκισμού/Τουρανισμού) και, τέλος, την εναπομείνασα Ρωσία (σημειωτέον ότι οι Βαλτικές Χώρες εθεωρούντο αυτονοήτως τμήμα του Γερμανικού Ράιχ).
Είναι ακριβώς αυτό που εφάρμοσαν ή προσπάθησαν να εφαρμόσουν οι δυτικοί στην Ρωσία μετά το 1990: Η ανεξάρτητη Ουκρανία με τα τεράστια ιστορικά ρωσικά εδάφη στην επικράτειά της, η Νοτιοανατολική Ομοσπονδία των μουσουλμανικών περιοχών (Πόλεμοι στην Τσετσενία), η εναπομείνασα Ρωσία, όπου οι βαλτικές περιοχές αποτέλεσαν τα κράτη Λιθουανία, Λεττονία, Εσθονία)! απίστευτες συμπτώσεις, ε;
> Δεύτερον, επάνοδος της Ρωσίας στα σύνορα τα προ της εποχής του Πέτρου του Μεγάλου και εξοβελισμός της εξ Ευρώπης.
> Τρίτον, στρατηγική περικύκλωση και «φρούρηση» αυτής της ακρωτηριασμένης και στρατηγικά υποβαθμισμένης Ρωσίας, μέσω ενός «στρατιωτικού συνόρου», διά της δημιουργίας, δηλαδή, πέριξ της Ρωσίας μιας αλυσίδας κρατιδίων εξαρτημένων από τον (υπό γερμανική ηγεμονία) Μείζονα Ευρωπαϊκό Χώρο.
Και μπορεί η συγκεκριμένη ιδεολογική νομιμοποίηση (π.χ. Ναζισμός) να έχει εκλείψει αλλά οι στρατηγικοί-πολιτικοί στόχοι της Γερμανίας, αλλά και των λοιπών δυτικών συμμάχων της παραμένουν – ενδυόμενοι μάλιστα άλλη, σύγχρονη προς τις σημερινές αντιλήψεις, «νομιμοποίηση» (π.χ. τα ιδεολογήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων των μειονοτήτων ή της «μεταεθνικής» «πολυπολιτισμικής κοινωνίας»).
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου