Τοῦ Ἱερομονάχου π. Γεωργίου Καυσοκαλυβίτου
Τὸ τελευταῖο Σύνταγμα τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ ὅλα τα προγενέστερα ἀπὸ ἐκεῖνο τῆς Ἐπιδαύρου τὸ 1822, τὰ διακρίνει ἡ ἀκρίβεια. Ξεκινᾶ καὶ μάλιστα ὡς Προοίμιον, μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας, Ὀμoουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, καὶ ἀκολουθοῦν τὰ ὑπόλοιπα ἄρθρα, στὴν βάση του νὰ ἐπέλθει κάποτε, Τὸ ἐλθέτω ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.
Οἱ Ἕλληνες ἔχουν δύο νόμους. Τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καταχωρημένο στὰ Εὐαγγέλια καὶ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ στὸ Σύνταγμα. Αὐτὸ αὐτονόητα προκύπτει διότι ἡ Ἑλλάδα εἶναι Ὀρθόδοξος χώρα, εἶναι ἡ χώρα τοῦ Θεοῦ. Δὲν μποροῦν οἱ Ἕλληνες νὰ παραβαίνουν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ ποὺ γράφτηκε διὰ τῶν Ἁγίων του, δὲν μποροῦν καὶ νὰ παραβαίνουν καὶ τὸ Σύνταγμα ποὺ γράφτηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν ἡρώων του καὶ μὲ τὴν γραφίδα τῶν φωτισμένων ἀνδρῶν τοῦ Ἔθνους. Βέβαια εἶναι ἀναμφισβήτητο ὅτι "Τὸ Σύνταγμα" τοῦ Θεοῦ εἶναι δημοκρατικότερο ἀπ’ τὸ ὁποιοδήποτε Σύνταγμα τοῦ κόσμου, ἀφοῦ προσδίδει τὴν δυνατότητα νὰ....
τὸ τηρήσει Ὅστις Θέλει.
Ἂν ἔχουμε εἰλικρίνεια καὶ ἀξιοπρέπεια, θὰ πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι εἴμαστε ἔνοχοι καὶ παραβάτες ἢ νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι δὲν μᾶς ἀρέσει τὸ Σύνταγμα καὶ νὰ τὸ ἀλλάξουμε, ἢ σὲ τελικὴ ἀνάλυση νὰ ἀλλάξουμε χώρα.
Νὰ ἔχουμε τὴν εἰλικρίνεια νὰ λέμε ὅτι «δὲν θέλουμε νὰ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, δὲν θέλουμε νὰ εἴμαστε Ἕλληνες, δὲν θέλουμε τὸ Σύνταγμα».
Οἱ Ἕλληνες ἐπέλεξαν νὰ συνεχίσουν τὴν ἱστορία τους καὶ τὴν πορεία τους, μὲ Αὐτὸν ποὺ θὰ συμπλήρωνε τὸν νόμο τοῦ Μωυσῆ καὶ ὄχι θὰ τὸν κατέλυε. Ἐπέλεξαν τὴν ἀγάπη, τὸν Χριστό, καὶ μάλιστα χωρὶς νὰ τοὺς ἐπιβληθεῖ ἀπὸ κανέναν. Ἐπέλεξαν τὸν Χριστὸ οἰκειοθελῶς, ποὺ σημαίνει ἐφαρμογὴ ἀπόλυτης δημοκρατίας. Ὁ Χριστὸς ὅμως εἶναι νόμος ἀλλὰ δὲν μᾶς δέσμευσε ποτὲ νὰ ἐφαρμόζουμε τὸν νόμο τῆς ἀγάπης διὰ τῆς βίας. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἱστορικὴ στιγμὴ ταυτίστηκε ὁ Ἑλληνισμὸς μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς μὲ Ἐκεῖνον. Θὰ συμπορευόταν στὸ ἑξῆς ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἕλληνες γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὸν ροῦν τῆς ἱστορίας. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Χριστὸς χωρὶς Ἕλληνες καὶ Ἕλληνες χωρὶς Χριστό. Εἶναι δύο ἔννοιες ταυτόσημες. Θὰ περάσουν τρεῖς αἰῶνες ἀπ’ τὴν ἐμφάνισή Του, γιὰ νὰ ἔχουμε, τὸν Ἑλληνορθόδοξο Χριστιανικό, Βυζαντινὸ πολιτισμό.
Ἀρχίζει ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ μὲ πρῶτο σταθμὸ τὴν θαυμαστὴ νίκη τοῦ ἐπὶ τοῦ Μαξεντίου τὸ 312 μ.Χ. Μία νίκη ποὺ ἀκολούθησε ὅμως τὸ ὅραμα ἐν τούτω νίκα. Ὅμως τί σήμαινε αὐτὴ ἡ φράση; Ἀντιγράφω ἀπ’ τὸ ἐξαίρετο βιβλίο τοῦ Σ. Καργάκου σέλ. 44. ( Ἡ φράση ἐσήμαινε ὅτι μὲ ἔμβλημα τὸ οὐράνιο σημεῖο θὰ μπορεῖ νὰ νικήσει τὸν ἀντίπαλό του. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ Κωνσταντῖνος θεώρησε τὸ φωτεινὸ σημεῖο ὡς ἐπιφάνεια "φανέρωση" τοῦ Χριστιανικοῦ Θεοῦ, καὶ διέταξε νὰ χαραχθεῖ πάνω στὶς ἀσπίδες τῶν στρατιωτῶν τοῦ τὸ μονόγραμμα τοῦ Ἰησοῦ μὲ τὸ "ἰῶτα" ὀλίγο αὐξημένο πρὸς τὰ πάνω. Ἀργότερα μετασχηματίστηκε σὲ Ρ "Χριστός").Καὶ ἐδῶ λοιπὸν τὸ ἰῶτα.
Στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 325 μ.Χ. καὶ πάλι ἐπὶ Μ. Κωνσταντίνου ἐν ἰῶτα θὰ δείχνει τὴν ἀκρίβεια. Θὰ τὸ διατυπώσει ἕνας ἐπίσης Μέγας Ἅγιος ὁ Ἀθανάσιος μὲ τὸ ὁμοούσιον, καὶ ὄχι ὅπως ἤθελαν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἀρείου ὁμο(ἰ)οὔσιον. Ἕνας ἑπόμενος σταθμὸς θὰ εἶναι ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀποικίας τῶν Ἑλλήνων Μεγαρέων τοῦ Βυζαντίου γιὰ νὰ στυλωθεῖ ἡ νέα Ρώμη, ἡ Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ θὰ ἐγκαινιασθεῖ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπ’ τὸν Μ. Κωνσταντῖνο ἕνας ναὸς ἀφιερωμένος στὴν Σοφία τοῦ Θεοῦ. Κάτι ἀνάλογο δὲν ἔγινε μὲ τὸν Παρθενώνα; Ποῦ ἦταν ἀφιερωμένος; Στὴν Θεὰ τῆς Σοφίας τὴν Ἀθηνᾶ, ποὺ ξεπήδησε μέσα ἀπ’ τὸ κεφάλι τοῦ Σοφοῦ πατέρα τῆς τοῦ Δία. Μόνον δυὸ πόλεις στὸν κόσμο διεκδίκησαν γιὰ λογαριασμὸ τοὺς τὴν Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἀθήνα καὶ ἡ Κωνσταντινούπολη. Ἃς θυμηθοῦμε ὅμως καὶ τὴν γραφίδα τοῦ συγγραφέα τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους Κ. Παπαρηγόπουλου.( Τωόντι ὁ Παρθενὼν τοῦ Περικλέους οὐδὲν ἄλλο ἦτο παρὰ τὸ Ἐθνικόν της τοῦ Ὑψίστου Σοφίας Ἱερόν. Καὶ πάλιν, ὁ ναὸς τοῦ Ἰουστινιανοῦ οὐδὲν ἄλλο παρὰ ὁ Παρθενὼν τῆς Χριστιανικῆς πίστεως). Ἐποχὴ Περικλέους καὶ ὁ Παρθενὼν χτίζεται μὲ δυὸ ἀρχιτέκτονες. Ἰκτίνος καὶ Καλλικράτης. Ἐποχὴ Ἰουστινιανοὺ καὶ ἡ Ἁγία Σοφία σὲ σχέδια δυὸ ἀρχιτεκτόνων Ἀνθέμιου καὶ Ἰσιδώρου. Τὸ ἀρχαῖον Ἑλληνικὸ Βυζάντιο ὀνομάστηκε καὶ Γυναικοπόλις ἀπ’ τὴν σύζυγο τοῦ Βύζαντος Φιδαλεία, διότι προστατεύτηκε ἀπὸ αὐτήν σε περίοδο κινδύνου. Ἡ Κωνσταντινούπολη στὸ μέλλον θὰ προστατεύεται ἀπὸ μίαν ἄλλη Γυναίκα. Τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ Παναγία. Ἀπὸ τὸ 330 μ.Χ. ἡ Κωνσταντινούπολη γιὰ αἰῶνες θὰ εἶναι ἡ πρωτεύουσα ὅλου του σύγχρονου τότε πολιτισμένου κόσμου. Ἐκεῖ θὰ ἀναπτυχθοῦν τὰ γράμματα, οἱ τέχνες , οἱ ἐπιστῆμες καὶ θὰ τελειοποιηθεῖ τὸ ρωμαϊκὸ δίκαιο στὸ νέο Ἰουστινιάνειο δίκαιο.
Ἡ ἀνθρωπότητα οὐδέποτε ξαναγνώρισε τέτοιον πολιτισμό. Τὸ γιατί καταγράφεται στὶς λιγοστὲς γραμμὲς τοῦ διαπρεποῦς Γάλλου ἱστορικοῦ L. Brehier. (Τὸ Βυζαντινὸ κράτος εἶναι ἡ ὀργανικὴ ἀνάπτυξις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ ἔγινε Ἑλληνικὸν καὶ Χριστιανικὸν καὶ εὐρίσκομεν εἰς αὐτὸ ἡνωμένα τὰ τρία θεμελιώδη στοιχεῖα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Τὸν Ἑλληνισμόν, τὸ Ρωμαϊκὸν Δίκαιον καὶ τὸν Χριστιανισμόν). Τήρησαν τὴν ἀκρίβεια τῶν ἀνθρώπινων νόμων καὶ τοῦ ὑπέρτατου νόμου τῆς ἀγάπης. Γράφτηκε μία ἔνδοξη ἱστορία 1100 χρόνων περίπου. Αὐτὴ ἡ ἔνδοξη ἱστορία τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ σταμάτησε τὸ 1453 μ.Χ διότι παραβλέφθηκε ἕνα ἰῶτα καὶ μία κεραία, καὶ τὴν βασικὴ παράβλεψη θὰ τὴν ἀνακαλύψουμε λίγα χρόνια πρὶν τὴν ἅλωση, στὴν σύνοδο τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας τὸ 1439 μ.Χ.
Ὅποτε μάλιστα παραβλέφθηκε στὴ διάρκεια τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας τὸ ἓν ἰῶτα ἡ τιμωρία ὑπῆρξε ἄμεση.
Ἔκτοτε ἡ ἀνθρωπότητα πορεύτηκε χωρισμένη στὰ δύο. Χώρισαν τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν Χριστὸ σὲ δυὸ κομμάτια. Ἡ ἀνθρωπότητα δὲν μπόρεσε ἔκτοτε νὰ ὀρθοποδήσει ξανά.
Ἀρκετὲς φυσιογνωμίες καὶ μέσα ἀπὸ τὸν κλῆρο, διαδραμάτισαν σπουδαῖο ρόλο καὶ ἀγωνίστηκαν, προκειμένου νὰ μεταλαμπαδεύσουν αὐτὸν τὸν σπουδαῖο πολιτισμὸ στὴν Ρωσία καὶ στὴν Εὐρώπη. (Κύριλλος, Μεθόδιος, Βούλγαρης, Θεοτόκης κ.α). Ὅμως ἀπὸ τὸ 1453 μ.Χ δὲν μπόρεσε κανεὶς νὰ ἀγκαλιάσει Ἑλληνισμὸ καὶ Χριστὸ μαζί. Οἱ μὲν Ρωσία πῆρε τὸν Χριστό, ἡ δὲ Δύση τὸν Ἑλληνισμό. Κανεὶς δὲν ἀντέγραψε τὸ Βυζαντινὸ μοντέλο μὲ ἀκρίβεια, ὅπως μᾶς ζήτησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Οἱ Ρωμηοὶ καὶ ἡ Ρωμιοσύνη ἔζησαν καὶ ζοῦνε μέσα στὴν ἀφάνεια καὶ μέσα στὶς στάχτες ποὺ προκάλεσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ του πολιτισμοῦ. ‘Όμως αὐτὲς οἱ στάχτες, ὅσο καὶ νὰ φαίνεται ἀδύνατο καὶ ἀπίθανο, συγκρατοῦν κάποιες σπίθες ἀναμμένες.
Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, γιὰ τὴν ἀκρίβεια στὰ 1776 γεννήθηκε μία σπάνια καὶ μεγάλη φυσιογνωμία ποὺ λέγεται Ἰωάννης Καποδίστριας. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ γεννήθηκε μέχρι καὶ τὸν θάνατό του, ἀγωνίστηκε μὲ δύναμη Θεοῦ νὰ ξαναμαζέψει ὅλο αὐτὸν τὸν πολιτισμὸ καὶ νὰ τὸν ἐκφράσει μέσα ἀπὸ τὴν πανίσχυρη προσωπικότητα καὶ Ἁγιότητά του. Τὸ ὅραμά του ἦταν νὰ κάνει ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα Ὀρθόδοξη καὶ νὰ Ἀναστήσει τὸ Βυζάντιο. Στὴ Ρωσία ἔζησε ὡς Ἕλλην καὶ Χριστιανὸς καὶ τὴν ὑπηρέτησε στὸ ἀκέραιο, μέχρι νὰ ἀναλάβει ὡς Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος. Τὸ ἀκέραιόν του χαρακτῆρος τοῦ ἦταν μοναδικό. Ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στὴν Ρωσικὴ Αὐτοκρατορία νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι τὸ Βυζάντιο δὲν εἶχε πεθάνει, ἀφοῦ ὁ Ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν της δὲν ἄλλαξε οὔτε ἐν ἰῶτα, οὔτε μίαν κεραία. Παρέμεινε Χριστιανὸς παρέμεινε καὶ Ἕλλην. Δυστυχῶς οἱ Ρῶσοι τὸν ἀγάπησαν τόσο, ὅσο μόνον ἱκανοποιοῦσε τὰ συμφέροντά τους. Δὲν μπόρεσαν νὰ δοῦν πιὸ μακριά, ὅτι δηλαδὴ ὁ Καποδίστριας ἐκπροσωποῦσε τὸν Θεὸ ἐδῶ κάτω στὴ γῆ καὶ ὅτι ἦταν ὑποχρεωμένη ἡ Ρωσία μέσω τοῦ Καποδίστρια, νὰ Ἀναστήσει τὸ Βυζάντιο. Ὅταν ἡ Ἁγία Ρωσία δὲν ἀντιλήφθηκε τὸ μεγαλεῖο του μοναδικοῦ καὶ ἀνεπανάληπτου αὐτοῦ ἀνθρώπου, ἔφυγε ἐξόριστος στὴν Ἐλβετία. Μεγαλούργησε ὡς Χριστιανὸς διπλωμάτης γιὰ τὸ καλὸ ὅλης της Εὐρώπης. Εὐεργέτησε τὴν Εὐρώπη μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν ἀντιλήφθηκαν καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, τὸν ρόλο αὐτοῦ του σπουδαίου ἀνθρώπου ποὺ ὅλους τους εὐεργέτησε. Τὴν Γαλλία, τὴν Γερμανία, τοὺς πάντες. Δὲν εἶναι προφανῶς τυχαῖο ὅτι χαρακτηρίστηκε ὁ Θεμελιωτὴς τῆς Εὐρωπαϊκῆς εἰρήνης τῶν 99 ἐτῶν, ἀπ’ τὸ συνέδριο τῆς Βιέννης τὸ 1815 μέχρι καὶ τὸν Ἃ’ παγκόσμιο πόλεμο τὸ 1914. Ἔφτιαξε τὸ σύνταγμα τῆς Ἐλβετίας καὶ ἕνωσε τὰ διάσπαρτα καντόνια, δείχνοντας σὲ αὐτὸ τὸ κομματιασμένο κράτος τὴν τεράστια εὐλογία τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε νὰ ἑνώνει ,νὰ σμίγει τὶς διαφορετικότητες τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐλβετία ἦταν ἕνα ἐπίτευγμα μοναδικὸ στὴν ἱστορία, τοῦ χθές, τοῦ σήμερα, τοῦ αὔριο. Αὐτὸ ποὺ ἐπιτεύχθηκε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια στὴν Ἐλβετία ἦταν κάτι ποὺ δὲν τὸ ἀντιλήφθηκε κανείς. Δὲν τοῦ ἐπετράπη νὰ φτιάξει τὸ Βυζάντιο, ἀλλὰ ἔφτιαξε Βυζάντιο τὴν Ἐλβετία, καὶ γράφτηκε τὸ σύνταγμα τῆς Ἐλβετίας μὲ τὴν ἀκρίβεια τοῦ ἰῶτα καὶ τῆς κεραίας.
Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπίτευγμα τοῦ πρώτου μεταβυζαντινοῦ ἠγέτου Ι.Καποδίστρια. Εὐεργέτησε καὶ τὴ Ρωσία καὶ τὴν Εὐρώπη καὶ ὅλο τὸν κόσμο. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἦταν ἕνας πρόδρομος, ὅτι θὰ ξαναφτιαχθεῖ πάλι τὸ Βυζάντιο. Ὁ ἴδιος μάλιστα ὄχι μόνο δὲν τὸ ἀπέκρυψε, ἀλλὰ μᾶς ἄφησε καὶ ἔγγραφη παρακαταθήκη ὅταν ἀπαντᾶ στὸν Ἄγγλο Ὑφυπουργὸ τῶν ἀποικιῶν, ὅτι τὰ σύνορά της Ἑλλάδος ξεκινοῦν ἀπὸ ἁλώσεως Κωνσταντινουπόλεως, καὶ ἔχουν χαραχθεῖ μὲ τὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων. Ἐξάλλου καὶ τὸ ὄνομά του εἶναι (Ἰ)ὠάννης. Μᾶς γυρίζει πίσω σε ἕναν (Ἰ)ὠάννη Πρόδρομο ποὺ προετοίμασε τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας , τὸ πιστεύω, χωρὶς νὰ ἀμφισβητῶ στὸ ἐλάχιστο ὅτι ἦταν ὁ πρόδρομος μιᾶς νέας ἐποχῆς γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν Χριστιανισμό. Ἄλλωστε ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ὁ Χριστιανισμὸς ὑπῆρξαν ἄρρηκτα συνδεδεμένοι καὶ στὸ σύνταγμα τῆς Γ' Ἐθνοσυνελεύσεως τῆς Τροιζήνας, στὸ ὁποῖο καταχωρήθηκε καὶ ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια. Καὶ στὸ σύνταγμα μάλιστα ἐκεῖνο, ὑπῆρχε τὸ προοίμιο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὑπῆρχε καὶ στὸ τελευταῖο του ἄρθρο ἡ περιγραφὴ τῆς ἐπισήμου σφραγίδος τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας, ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ.
Ἔπεσε καὶ ὁ "ἐκλεκτός" του Ἔθνους, ὅπως ὁ τελευταῖος Βυζαντινὸς Αὐτοκράτορας ἀπ’ τὴν "κερκόπορτα" τῆς διχόνοιας. Σύντομα, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀστόχησαν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ μεγαλεῖο του Ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, θὰ τὸ ἀντιληφθοῦν δυστυχῶς μέσα ἀπὸ τὴν συμφορὰ ποὺ ἔρχεται. Θὰ ἔπρεπε ἄραγε νὰ φτάσει ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα στὴ συμφορὰ γιὰ νὰ κάνουμε τὸ αὐτονόητο; Δυστυχῶς, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του ἀνθρώπου εἶναι τὸ ἴδιο το ἐγώ μας, ποὺ ἐνῶ γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια τὴν ἀποφεύγουμε.
Σήμερα ὁ Ἑλληνισμός, πορεύεται γιὰ τὴν ἄκρα ταπείνωσή του. Θὰ δοκιμαστεῖ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Ὁ Ἑλληνισμὸς ὅσο καὶ νὰ θέλουν κάποιοι νὰ τὸν ἀφανίσουν δὲν μποροῦν. Διότι ὁ Ἑλληνισμὸς βρίσκεται μέσ’ τὸν Χριστό, ὁ Χριστὸς βρίσκεται μέσα στὸν Ἑλληνισμό, καὶ ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ.
Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ Χριστιανισμὸς ἑνωμένοι, εἶναι τὸ μοναδικὸ αὐθεντικὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς δὲν ἔχουν καμία ἄλλη ἐπιλογή. Ὁ Χριστιανισμὸς ἀντάμα μὲ τὸν Ἑλληνισμό, εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα στὴν γῆ. Εἶναι τὸ ἰῶτα καὶ ἡ κεραία τῶν ἀνθρώπων πάνω στὴ γῆ γιὰ ἐπιβίωση.
ΥΓ. Ἃς μὴ μᾶς διαφεύγει ἀκόμη μιὰ σημαντικὴ λεπτομέρεια ἀρκετὰ ὅμως ἐνδεικτικὴ ἀκόμη καὶ σήμερα. Ἡ Κωνσταντινούπολη παγκοσμίως εἶναι γνωστὴ ὡς Ἰσταμπούλ. Οἱ πάντες γνωρίζουν ὅτι προῆλθε ἀπ’ τὸ ( εἰς τὴν Πόλιν), ποὺ εἶναι ἀναμφισβήτητα Ἑλληνικό. Λίγοι ὅμως γνωρίζουν ὅτι καὶ τὸ ὄνομα αὐτὸ Τοῦρκος δὲν τὸ ἔδωσε. Τὸ ἔδωσε ἕνας Ἄραβας, ἀλλὰ καταγωγῆς Ἑλληνικῆς. Ἦταν ὁ γεωγράφος τοῦ 13ου αἱ. Γιακοὺτ Χαμαβί.
http://ioannis-kapodistrias.blogspot.gr/2014/04/blog-post.html
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου