Ο π. Νεκτάριος πάτησε γιὰ καλὰ τὰ 80 του χρόνια. Παρ᾿ ὅλη όμως τὴν ἡλικία του αἰσθάνεται ἀκμαῖες τὶς δυνάμεις του, γι᾿αὐτὸ συνεχίζει τὶς δραστηριότητές του στὴν ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐπικοινωνίες μας μοῦ διηγήθηκε κι ἕνα γεγονὸς ποὺ εἶχε γίνει, ὅταν, ὡς νεαρὸς λαϊκὸς θεολόγος τότε, ἐργαζόταν ἱεραποστολικὰ σ᾿ἕνα νησὶ στὴν Ἑλλάδα.
Κάθισε στὴν καρέκλα του, πῆρε δίπλα του τὸ φλυτζάνι τοῦ καφὲ καί, καθὼς τὸν ἀπολάμβανε, ἄρχισε νὰ μοῦ διηγεῖται αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς του.
" Ἤμουν περίπου 28 χρονῶν τότε. Γύρω δηλαδὴ στὸ 1963. Ἄπειρος ὅπως ἤμουν, ἀλλὰ μὲ ζῆλο καὶ φλόγα ἱεραποστολική, ρίχτηκα στὸν ἀγώνα νὰ βοηθήσω τοὺς ἀνθρώπους τοῦ νησιοῦ νὰ γνωρίσουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία Του, νὰ γίνουν συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Κάθε Κυριακὴ πρωὶ κήρυττα στὴ θεία Λειτουργία. Τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς μιλοῦσα στὴν αἴθουσα ἑνὸς ἐκκλησιαστικοῦ Συλλόγου τῆς πόλεως. Καθὼς προγραμμάτιζα τὶς διάφορες δραστηριότητες τοῦ Συλλόγου, σκέφθηκα νὰ ὀργανώσουμε καὶ μιὰ αἱμοδοσία γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς ἀδελφούς μας, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη αἵματος.
Ἐπισκέφθηκα τὸ μεγάλο Νοσοκομεῖο τοῦ νησιοῦ καὶ βρῆκα τὸν ἁρμόδιο γιατρό. Κατὰ τὴ συζήτηση μοῦ εἶπε ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ νησιοῦ εἶναι ἐπιφυλακτικοὶ καὶ δὲν προσφέρουν αἷμα.
Μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ἀκόμη καὶ γιὰ συγγενικά τους πρόσωπα ποὺ κινδύνευαν, δύσκολα ἐρχόντουσαν νὰ προσφέρουν αἷμα.
Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ μὲ ἀπέτρεπε ἀπὸ μιὰ τέτοια προσπάθεια...
Σὲ κάποια στιγμὴ μάλιστα μοῦ λέει:«Θὰ εἶναι σκέτη ἀποτυχία καὶ γιὰ τὸν Σύλλογο καὶ γιὰ μᾶς».
Ποὺ λές, ἀδελφέ μου, δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω. Ἤμουν σὲ δίλημμα καθὼς ἄκουγα τὸν γιατρό.
Μυστικὰ ὅμως μέσα μου εἶπα: «Θὰ προσπαθήσουμε καὶ ὁ Θεὸς βοηθός»! Καὶ στράφηκα μὲ ἀποφασιστικότητα στὸ γιατρό: –Γιατρέ μου, τοῦ εἶπα, καταλαβαίνω τὶς δυσκολίες, ὅπως τὶς ζεῖτε στὸ Νοσοκομεῖο. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἄγνοια. Νὰ ὁρίσουμε ὅμως μιὰ ἡμερομηνία καὶ ἔχει ὁ Θεός.
Ἀνοίξαμε τὸ ἡμερολόγιο. Βόλευε περὶ τὰ μέσα Ἰουνίου, Κυριακὴ τῶν ἁγίων 318 θεοφόρων Πατέρων τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
«Ἀφοῦ ἐπιμένεις», μοῦ εἶπε ὁ γιατρός, «ἂς τὸ ἐπιχειρήσουμε». Τὸ κλείσαμε.
Ἀμέσως ἄρχισε ἡ προετοιμασία. Ἔντυπα μὲ ὁδηγίες γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ ξέρει αὐτὸς ποὺ θὰ δώσει αἷμα, φυλλάδια, ἄλλα σχετικὰ γιὰ τὴν ἐθελοντικὴ αἱμοδοσία σκορπίστηκαν στὸ νησί.
Καλοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους στὸ συγκεκριμένο τόπο ἐκείνη τὴν Κυριακή. Ἐπίσης τὸ θέμα μιᾶς κυριακάτικης ἀπογευματινῆς ὁμιλίας ἦταν σχετικό· εἶχε τὸν τίτλο: «Κάνε μιὰ καρδιὰ νὰ χτυπάει».
Ξαφνιάστηκαν πολλοὶ ἀπὸ τὸν τίτλο τῆς ὁμιλίας. Στὴν αἴθουσα τοῦ Συλλόγου κεῖνο τὸ ἀπόγευμα ὑπῆρχε ἀδιαχώρητο.
Ἀνέβηκα στὸ βῆμα καὶ μεταξὺ ἄλλων εἶπα καὶ τὰ ἑξῆς:
«Ἀδελφοί μου, γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς πρόσφερε τὸ Τίμιο Αἷμα Του. «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ… καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰω. α΄ 7-8).
Τοὺς ὑπενθύμισα τὸν ὕμνο ποὺ ψάλλουμε τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ καὶ ποὺ ὅλους τόσο μᾶς συγκινεῖ: «Ὥσπερ πελεκὰν τετρωμένος τὴν πλευράν σου, Λόγε, σοὺς θανόντας παῖδας ἐζώωσας,ἐπιστάξας ζωτικοὺς αὐτοῖς κρουνούς».
Προσπάθησα νὰ τοὺς τὸ ἐξηγήσω:
Ὅπως τὸ πτηνὸ πελεκάνος τρυπάει μὲ τὸ ράμφος του τὴν πλευρά του καὶ μὲ τὸ αἷμα του ζωογονεῖ τὰ νεογνά του, ὅταν συμβεῖ νὰ τὰ δαγκώσει κάποιο φίδι, ἔτσι καὶ Σύ, Λόγε τοῦ Θεοῦ, πληγώθηκες στὸ πλευρό Σου καὶ ἔδωσες ζωὴ σὲ μᾶς τὰ παιδιά Σου, ποὺ εἴχαμε δηλητηριαστεῖ ἀπὸ τὸ θανατηφόρο δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, ὅταν τὸ νοητὸ φίδι, ὁ διάβολος, δάγκωσε τοὺς πρωτοπλάστους. Τὸ ἔκανες αὐτὸ μὲ τὸ νὰ στάξεις ἐπάνω μας τὸ ζωοπάροχο Αἶμα Σου.
Τελειώνοντας πρόσθεσα λίγα ἀκόμη λόγια:
«Ἀδελφοί μου, τοὺς εἶπα, ἂς δώσουμε τὴ δυνατότητα στοὺς καλοὺς γιατρούς μας νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀσθενεῖς συνανθρώπους μας, προσφέροντας ὁ καθένας μας λίγο ἀπὸ τὸ αἷμα του. Ἂς μὴν ἀγαπᾶμε μὲ λόγια μόνο,ἀλλὰ ἔμπρακτα (Α΄Ἰω. γ΄ 18).
Ὅλοι τὴν Κυριακὴ τῶν ἁγίων Πατέρων ἂς δώσουμε τὸ «παρών» στὸ προσκλητήριο
τῆς ἀγάπης».
Σταμάτησε τὴ διήγηση ὁ γέροντας.Σιώπησε γιὰ λίγο. Βούρκωσαν τὰ μάτια του… Ἔπειτα, μὲ ὑψωμένη τὴ βραχνὴ φωνή του, φώναξε:
–«Θαυμαστὸς ὁ Θεός», ἀδελφέ μου! Θὰ τὸ πιστέψεις; Κυριακὴ τῶν ἁγίων 318 Πατέρων τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡμέρα τῆς αἱμοδοσίας μας, συγκεντρώθηκαν 318 φιάλες αἵματος!
318!
Οὔτε μία παραπάνω οὔτε μία παρακάτω.
Ἐγὼ τὰ εἶχα χαμένα. Οἱ γιατροὶ καὶ ὁ Διευθυντὴς τοῦ Νοσοκομείου ἔμειναν κατάπληκτοι. Ἀδυνατοῦσαννὰ τὸ πιστέψουν. Μάλιστα, γιὰ νὰ μὲ εὐχαριστήσουν, μοῦ πρόσφεραν ἀναμνηστικὴ πλακέτα καὶ ἕνα πολύτιμο ρολόι. Δὲν μποροῦσαν νὰ συγκρατήσουν τὴ συγκίνηση καὶ τὴ χαρά τους. Πίστεψέ με!
Κάθε φορὰ ποὺ ἔρχεται αὐτὴ ἡ μέρα, Κυριακὴ τῶν ἁγίων 318 Πατέρων, θυμᾶμαι τὸ συγκλονιστικὸ θαῦμα καὶ συγκινοῦμαι καὶ ἀναφωνῶ:
«Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου»!
( Περιοδικό "Ο Σωτήρ", τεύχος 2090/ 1-6-2014 )
http://www.kivotoshelp.gr/
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/06/318-318.html
http://www.g-titomixelakis.eu/2014/06/318-318.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου