Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Σώτου Χονδρόπουλου:
«Ὁ ἅγιος τοῦ αἰώνα μας».
Ἅμα ὁ κληρικὸς ξεχάσει τὸν ἑαυτό του, ἅμα ἀπαρνηθεῖ τὶς χαρὲς τοῦ κόσμου κι ἀποδεχτεῖ τὴ θυσία, κι ἀφοσιωθεῖ στὴν καθοδήγηση καὶ σωτηρία ψυχῶν, παίρνει δύναμη καὶ χάρη. Γίνεται ξίφος καὶ φῶς. Δὲ λυγίζει στὶς ἀπειλές, δὲν ξεχωρίζει ἄρχοντες καὶ δούλους. Δέχεται τοὺς ἀνίσχυρους, τοὺς κοινωνικὰ ξεπεσμένους, τοὺς ζητιάνους καὶ καταγέλαστους ὅπως καὶ τοὺς ἰσχυρούς. Γιατί ἔχει πάντα ὑπ΄ ὄψη του ὅτι «οἱ ἐλάχιστοι», οἱ καταγέλαστοι καὶ ζητιάνοι μιά μέρα γίνονται πρίγκηπες, ἐκεῖ, στὴν ἀκατάλυτη Βασιλεία. Πρίγκηπες ζηλευτοί, μὲ τίτλο εὐγένειας τὴν κακοπάθεια, τὴν καταφρόνια, τὸν πόνο. Πρίγκηπες πού τοὺς ὑποδέχονται καὶ τοὺς καμαρώνουν τ΄ ἀμάραντα λουλούδια τ΄ οὐρανοῦ, οἱ ἄγγελοι...
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου