Κυριακή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού: Στο δρόμο της Σωτηρίας

Το Αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής (Α΄ Κορινθίους, κεφ. 1, στίχ. 18-24), όπου γιορτάζουμε την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, προέρχεται από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου, στους χριστιανούς της Κορίνθου. Ας ακούσουμε όμως στην δική μας καθημερινή γλώσσα το περιεχόμενο του αναγνώσματος που πριν λίγο διαβάστηκε.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, το κήρυγμα για το σταυρικό θάνατο του Χριστού είναι μωρία γι’ αυτούς που πάνε προς το χαμό τους. για μας όμως που είμαστε στο δρόμο της σωτηρίας είναι η δύναμη του Θεού. Ο Θεός διακηρύττει στη Γραφή: “Θα αφανίσω τη σοφία των σοφών, και των έξυπνων την εξυπνάδα θα την καταπατήσω”. Που λοιπόν, να βρεθεί σοφός; πού να βρεθεί έμπειρος στις Γραφές; πού να βρεθεί απολογητής αυτού εδώ του αιώνα; Ο Θεός απέδειξε πως η σοφία αυτού του κόσμου είναι μωρία. Πράγματι, επειδή οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν με τη σοφία τους να αναγνωρίσουν τον αληθινό Θεό μέσα στα δημιουργήματά Του, που φανερώνουν τη σοφία Του, ο Θεός ευδόκησε να σώσει με τη μωρία του κηρύγματος από τον τελικό όλεθρο εκείνους που θα πιστέψουν. Οι Ιουδαίοι ζητούν ως αποδείξεις θαύματα και οι εθνικοί φιλοσοφικές αλήθειες. Εμείς όμως κηρύττουμε τον σωτήρα Χριστό, και μάλιστα σταυρωμένον -ένα κήρυγμα προσβλητικό για τους Ιουδαίους και ανόητο για τους εθνικούς. γι’ αυτούς όμως που κάλεσε ο Θεός, Ιουδαίους και εθνικούς, ο Χριστός που κηρύττουμε είναι του Θεού η δύναμη και του Θεού η σοφία».

Ζούσαν οι χριστιανοί της Κορίνθου τα χρόνια εκείνα, σε μία πόλη σπουδαία, με έντονη οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή, μέσα σε ένα περιβάλλον κοσμοπολίτικο, πλούσιο και πλουραλιστικό. Στον τόπο τους κυριαρχούσαν δύο στοιχεία που χαρακτήριζαν την εποχή. Από τη μία το συνεχές κυνήγι του πλούτου και η εγωιστική του χρήση, για την εξασφάλιση άνετης, τρυφηλής ζωής και κοινωνικής επιφάνειας. Από την άλλη η συνεχής αναζήτηση και η εξέταση, μέσω της φιλοσοφικής σκέψης και λογικής, όλων εκείνων των ιδεών, των ηθών και των εθίμων, που εισήγαγαν στην κοινωνία τους πλήθη ανθρώπων από άλλους τόπους, που συνέρεαν στην πλούσια πόλη τους. 
Μέσα λοιπόν σε αυτό το έντονα υλιστικό και πολυπολιτισμικό περιβάλλον, το κήρυγμα για έναν Θεό Σταυρωμένο και Αναστάντα, γινόταν δεκτό με ιλαρότητα από τους εθνικούς (που το αντιλαμβάνονταν ως ανοησία) και με καχυποψία από τους Ιουδαίους (που το θεωρούσαν προσβολή). Όμως τι αξία μπορεί να είχε για τους πιστούς η εμπαθής γνώμη και η εγωιστική στάση τέτοιων ανθρώπων; Ανθρώπων που -όπως και ο Απόστολος Παύλος ανέφερε πριν- οδεύουν με βεβαιότητα «προς τον χαμό τους»; Και οδεύουν προς τα εκεί, γιατί οι γνώμες, οι απόψεις και η σοφία των ανθρώπων, χαρακτηρίζονται από βασικά γνωρίσματα της ανθρωπίνης φύσεως.
Κατ’ αρχάς γεννιώνται και εξελίσσονται πάντα μέσα στα στενά χρονικά πλαίσια του παρόντος. Στοχεύουν τις περισσότερες φορές στην εξασφάλιση του ατομικού και μόνο συμφέροντος. Υπόκεινται πολλές φορές στην κακή επιρροή των παθών και των αδυναμιών τους· και τέλος όπως και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος και θνητός, αργά ή γρήγορα χάνονται όπως και όλοι οι θνητοί. Ας συγκρίνουμε τώρα την ανθρώπινη σοφία με τη σοφία του Θεού, ώστε να αντιληφθούμε την αξία και τη σημασία της κάθε μιας στη ζωή μας.
Η σοφία του Θεού πηγάζει από τον Πλάστη και Δημιουργό του παντός, τον Ένα και Αληθινό και όχι από τα πλάσματά Του, γι’ αυτό και δεν περιορίζεται ή δεν δαπανάται στην αναζήτηση «κάποιας αλήθειας», αφού αποτελεί τη μόνη και απόλυτη αλήθεια. Εμπνέεται από αγάπη στους ανθρώπους και όχι από κάποιο είδος συμφέροντος, μια που ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τίποτε το ανθρώπινο. Δεν επηρεάζεται από πάθη και αδυναμίες, μια που ο Θεός είναι Πανάγαθος και πέραν πάσης μορφής κακίας. Τέλος όπως και Εκείνος, έτσι και η σοφία Του, χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της αιωνιότητας, που την καθιστά πολύτιμη και απαραίτητη για την πορεία και τελικά τη σωτηρία του καθενός μας.
Αυτά είχε υπ’ όψη του και ο Παύλος, όταν έκανε τον διαχωρισμό μεταξύ εκείνων που «πάνε στο χαμό τους» και αυτών που βρίσκονται «στο δρόμο της σωτηρίας». Γιατί πράγματι μόνο το κήρυγμα του Σταυρού, η ζωή δηλαδή που εμπνέεται από τη θυσία και την αγάπη, αποτελεί τη βέβαιη και ασφαλή οδό της σωτηρίας. Ας τη βαδίσουμε λοιπόν κι εμείς αίροντας ο καθένας μας με υπομονή τον προσωπικό του σταυρό, γενόμενοι θυσία για τους άλλους και σκορπώντας αγάπη στους γύρω μας! Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος
http://imverias.blogspot.gr/2014/09/blog-post_13.html
Πηγή