Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Τί επιδιώκει η Τουρκία στη Κύπρο; Αυτό που επιδιώκει και στη Συρία. Την ακύρωση της κρατικής υπόστασης των χωρών αυτών. Δεν θέλει να υφίστανται και να λειτουργούν αυτόνομα και αυτεξούσια κράτη σε Δαμασκό και Λευκωσία. Θέλει Συρία
και Κύπρο ως σατραπείες της Άγκυρας.
Μια τέτοια εξέλιξη καθιστά την Τουρκία ηγεμόνα της Λεβαντίνης και της Ανατολικής Μεσογείου. Την καθιστά διαμορφωτή και ρυθμιστή του γεωπολιτικού περιβάλλοντος της Μέσης Ανατολής. Την καθιστά Μεγάλη (Βuyuk) Δύναμη, σεβαστή απο αυτούς που πρέπει και ωφείλουν να την τιμούν, να την συμβουλεύονται αλλά και να την πληρώνουν, ως “παραγωγό ασφάλειας” (security producer). Εδώ η αναφορά είναι για ολόκληρη την Δύση, απο τις ΗΠΑ και κάτω.
Ανάμεσα στις πολλές αμετροέπειες εκ στόματος Αχμέτ (γνωστού επίσης και ως “Μηδενικά Προβλήματα”) Νταβούτογλου, είναι και η δημόσια διακήρυξη του ότι “ούτε φύλλο” δεν μπορεί να κουνιέται στην Μέση Ανατολή χωρίς την άδεια της Τουρκίας. Για να κατανοήσετε το μέγεθος της παραίσθησης, η αντίληψη αυτή παραπέμπει στον παρανοϊκό αυτοκράτορα που απαιτούσε να γνωρίζει για το πέταγμα της κάθε πεταλούδας στην αυτοκρατορία. Γιατί φτερούγισε; Ποιός το επέτρεψε; Ποιόν πάει να συναντήσει; Και με ποιόν θα συνομωτήσει κατά του Μεγάλου και εντολοδόχου του Θεού, Ηγέτη;
Όπως και με τον καθεστώς Άσσαντ της Συρίας έτσι και με το κυπριακό κράτος, το τζιχαντιστικό δίδυμο Ερτονγάν-Νταβούτογλου έχει πάθει ψύχωση. Δεν τους βγαίνει το παιγνίδι. Και όχι μόνο αυτό. Στην Συρία γενικά αλλά και στην πολιορκούμενη απο τους τζιχαντιστές-αποκεφαλιστές του Χαλιφάτου κουρδική πόλη Κομπανί, ειδικά, κατέρρευσε παταγωδώς και η προπαγανδιστική εικόνα που η Τουρκία προέβαλε για τον εαυτό της στις δυτικές κοινωνείες και στα δυτικά κέντρα αποφάσεων. Την εικόνα που οι νεροκουβαλητές της και οι χρήσιμοι ηλίθιοι αναπαρήγαγαν ενθουσιωδώς.
Η εικόνα των Τουρκικών αρμάτων μάχης στην συνοριακή βουνοπλαγιά να σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ απέναντι στην πολιορκούμενη Κομπανί μια χούφτα Κούρδων με ηγέτιδα μια Κούρδισα (αν αυτό είναι ποτέ δυνατόν για το τουρκικό τζιχαντιστικό δίδυμο) να αντιστέκονταν κατά των αποκεφαλιστών του Χαλιφάτου, αφαίρεσε την διαχρονική μάσκα υποκρισίας απο τό Τουρκικό κράτος, σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι κατά συρροή προκλητικές αλλά και δολοφονικές πράξεις της Τουρκίας στην Συρία, με αποκορύφωμα το Κομπανί, κατέδειξαν ότι η Άγκυρα ήθελε όχι μόνο την άλωση της πόλης απο τους
τζιχαντιστές αλλά την άλωση ολόκληρης της Συρίας και, μαζί, τον δημόσιο αποκεφαλισμό του άπιστου (καφούρ) Άσσαντ και της οικογένειας του. Και γιατί όχι αφού θα μετέτρεπαν την Συρία σε τουρκική σατραπεία, κάτι που ο Άσσαντ αρνείται
πεισματικά να πράξει;
Με αποκορύφωμα το Κομπανί και πάλι, σχεδόν ολόκληρος ο παγκόσμιος τύπος και ΜΜΕ, αλλά με αιχμή τα Δυτικά ΜΜΕ, απελευθερώθηκε απο το σύνδρομο της “ιερής αγελάδας” (holy cow syndrome) όποτε έγραφε για την Τουρκία. Το σύνδρομο αυτό υπήρξε απότοκο της εικόνας-μοντέλου που η Δύση κατασκεύασε και προώθησε για την Τουρκία μεταπολεμικά. Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Τουρκία πακετοποιήθηκε και πουλήθηκε (framed and marketed) ως το κατ´εξοχήν αναπτυξιακό κοσμικό (κεμαλικό) μοντέλο που η Ουάσιγκτον προωθούσε, ως παράδειγμα, έναντι του κρατοκεντρικού-σοσιαλιστικού της Σοβιετικής Ένωσης. Μεταψυχροπολεμικά, απο “κοσμικό” το μοντέλο Τουρκία μετεξελίχθηκε σε “ισλαμικό”β-αυτό του λεγόμενου “ήπιου Ισλάμ” (soft Islam). Στο πρόσωπο του Έρντογάν και των ομόπιστών του, τα
Δυτικά κέντρα εξουσίας χαιρέτισαν τον κατ´εξοχή εκπρόσωπό του τουρκο- ισλαμικού πλέον μοντέλου που θα λειτουργούσε και ως “γέφυρα πολιτισμών”.
Η αντίστροφη μέτρηση για την αποδόμηση της κατασκευασμένης εικόνας της Τουρκίας άρχισε με την σταδιακή κατάρρευση του Ισραηλινο-Τουρκικού άξονα την δεκαετία του 2000. Ωστόσο αυτό απο μόνο του δεν ήταν αρκετό. Είναι ο Άσσαντ και η Συριακή κρίση που αποκαθήλωσαν τον Έρτονγάν και αποκάλυψαν τα τζιχαντιστικά του πιστεύω, φέρνοντας τον σε σύγκρουση με τον μέχρι τότε υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο θαυμαστή του, τον αμερικανό Πρόεδρο Ομπάμα. Κάποτε, στην εξέλιξη της συριακής κρίσης ο Ομπάμα πληροφορήθηκε απο τις υπηρεσίες του ότι το φιλαράκι του, ο Ταγίπ, προσπαθούσε να
τον παγιδεύσει με ψεύδη και “κατασκευασμένα” γεγονότα, ακόμη και με προβοκάτσιες, ώστε να του κάνει την “βρώμικη” δουλειά της ανατροπής του Άσσαντ.
Κάτι που προφανώς η Μεγάλη (Buyuk) Τουρκία αδυνατούσε να υλοποίηση απο μόνη της. Και είναι ένα σχεδόν άγνωστο γεγονός που άλλαξε τα πράγματα. Στις 16 Μαΐου 2013 σε συνάντηση των δυό στον Λευκό Οίκο, ένας μαινόμενος Έρντογάν σηκώθηκε και άρχισε να κουνά το δάκτυλο του στον Ομπάμα, κατηγορώντας τον ότι υπαναχώρησε στο ζήτημα της Συρίας. Κατά αξιωματούχο του Λευκού Οίκου, ο Έρτονγάν σηκώθηκε και κουνούσε το “γ… του δάκτυλο κατά του Προέδρου μέσα στον Λευκό Οίκο”.
Με τον Λευκό Οίκο να έχει πλήρη πλέον εικόνα της τζιχαντιστικής ατζέντας του Έρντογάν στην Συρία και τη αρωγή και στήριξη που η Τουρκία παρείχε στους τζιχαντιστές, οι αμερικανοί αξιωματούχοι και υπηρεσίες άρχισαν τις διαρροές και
τις προνομιακές ενημερώσεις των αμερικανικών ΜΜΕ για τον διπρόσωπο αλλά και καταστροφικό ρόλο της Τουρκίας στην Συρία. Και όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς τί σημαίνει στοχοποίηση κράτους, εταιρείας ή ατόμου απο τους αμερικανικούς
μηχανισμούς εξουσίας, αντιλαμβάνεται ότι αυτό που ακολουθεί είναι ένα τσουνάμι αρνητικής δημοσιότητας που, κυριολεκτικά, πνίγει. Στην πορεία, πρωταγωνιστής έγινε και ο ίδιος ο Έρντογάν με την ανερμάτιστη, αλαζονική, παρανοϊκή και ψυχωτική συμπεριφορά του ιδίου και όπως και του Νταβούτογλου. Και οι δυό δεν σταματούν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά που τους καίει καθοδηγούμενοι απο τον …Αλλάχ, όπως διατυμπανίζουν. Τα πρόσφατα γεγονότα γύρω απο την πολιορκία
του Κομπανί έφεραν την τελική αποδόμηση. Ταυτόχρονα ανέδειξαν σε πλανητικό επίπεδο τον ισλαμοφασισμό ως την κυρίαρχη σήμερα ιδεολογία στη χώρα. Απέδειξαν επίσης ότι η βία και η μισαλλοδοξία δεν είναι περιστασιακά αλλά αποτελούν
διαχρονικά δομικά χαρακτηριστικά του κράτους.
Η σημερινή αρνητική εικόνα της Τουρκίας διεθνώς είναι η χειρότερη μεταπολεμικά. Και αυτό που είναι χωρίς προηγούμενο είναι ότι τροφοδοτείται από τα ίδια τα δυτικά κέντρα εξουσίας. Αυτό το γεγονός ενισχύει τη παρανοϊκότητα των
Έρντογάν-Νταβούτογλου ότι πρόκειται για μια διεθνή συνωμοσία εναντίον της αναδυόμενης Μεγάλης Τουρκίας. Η παρανοϊκότητα αυτή εκφράζεται ως ψύχωση εναντίον παντός εχθρού, με τους “κοντινότερους εχθρούς” να είναι σήμερα η Συρία και η Κύπρος.
Δέν μπορώ να προβλέψω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Συρία. Το καθεστώς Άσσαντ, με την υποστήριξη στο έδαφος του Ιράν και διεθνώς απο την Ρωσία κυρίως αλλά και την Κίνα, δεν χάνει τον πόλεμο. Όμως το καθεστώς συνεχώς φθείρεται και είναι προσωποπαγές. Τίποτε δεν αποκλείεται αν για οιανδήποτε λόγο ο ´Ασσαντ φύγει απο τα πράγματα. Μπορεί σε μια τέτοια περίπτωση να ξαναβρεί ερείσματα η Τουρκία στη Δαμασκό.
Στην περίπτωση της Κύπρου τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ και πενήντα χρόνια, απο το 1964, η Τουρκία βυσσοδομεί να καταλύσει το κυπριακό κράτος αλλά δέν τα έχει καταφέρει. Το 1974 με αφορμή το προδοτικό πραξικόπημα προσπάθησε και μέσω πολέμου, αλλά πάλι απέτυχε. Απέτυχε και μέσω του κρατοκτόνου σχεδίου Ανάν το 2004. Της απομένει ουσιαστικά ο δρόμος των “συνομιλιών”. Γνωρίζει ότι όπως αυτές είναι δομημένες θα καταλήξουν, νομοτελειακά, στη κατάλυση του κράτους. Και επιμένει στη “ολοκλήρωση” τους άμεσα. Το “Βάρβαρος”, όπως και παλαιότερα έτσι και σήμερα αυτό επιδιώκει. Με τον εκφοβισμό με την απειλή τετελεσμένων καθώς επίσης και με τον “μπαμπουλα” της διχοτόμησης στο βάθος επιδιώκει να καταναγκάσει την Λευκωσία να αυτοκαταλυθεί.
Η Τουρκία αναγνωρίζει ότι με την ένταξη της στη ΕΕ το 2004 η Λευκωσία έκανε ένα χωρίς επιστροφή βήμα απεγκλωβισμού από τον θανάσιμο της εναγκαλισμό. Οι υδρογονάνθρακες της Μεσογείου, σε συνδυασμό με τις περιφερειακές συνεργασίες (
AOZ) αποτελούν ένα δεύτερο τέτοιο βήμα. Εαν γίνει και το τρίτο, εαν δημιουργηθούν συμφέροντα αμοιβαίας συνεργασίας μεταξύ των μή νατοϊκών κρατών της περιοχής με καταλύτη την ενέργεια, η Τουρκία θα μείνει εκ των πραγμάτων εκτός
νυμφώνος. Εξού και η ψύχωση.
Η Τουρκία κατέχει ντε φάκτο εδάφη της Κύπρου. Δεν μπορεί όμως να τα κατοχυρώσει. Εφόσον υφίσταται και λειτουργεί κράτος στη Κύπρο, οι πιθανότητες να πετύχει τους στόχους της η Τουρκία, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του “Βάρβαρος, είναι ίσες με αυτές που έχει μια χιονοστιβάδα στην κόλαση. Μηδέν. Όμως το κράτος πρέπει να λειτουργεί ως κράτος και όχι ως κοινότητα. Και ο αρχηγός του ως αρχηγός κράτους και όχι ως κοινοτάρχης. Και οι αξιωματούχοι του ως θεματοφύλακες κράτους και όχι ως κοινοτικοί υπάλληλοι. Η Τουρκία αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να καταλυσει το Κυπριακό κράτος. Αυτό της δημιουργεί ψύχωση. Αν κατανοήσουν την πραγματικότητα αυτή στη Λευκωσία οι σημερινοί ηγέτες και κυρίως αυτοί των δυό μεγάλων κομμάτων, θα έχει γίνει και το τελευταίο, άνευ επιστροφής βήμα, απεγκλωβισμού απο τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Άγκυρας.
http://WWW.PHILENEWS.COM
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου