Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι για μας τους χριστιανούς ένα αληθινό θεομητορικό πανηγύρι αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων των χριστιανών.
Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την Κοίμηση της και την αγία μετάσταση της από τη γη στον ουρανό κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας. Ομολογούμε λοιπόν με πανηγυρικό τρόπο την εν σώματι παρουσία της Παναγίας στον ουρανό πλησίον του Υιού της. Αυτό ακριβώς είναι η πηγή της χαράς και η αιτία της σωτηρίας μας. Η πρωτοκαθεδρία της Θεοτόκου στην θριαμβεύουσα Εκκλησία εξασφαλίζει την επίγεια Εκκλησία με τη διαρκή μεσιτεία και μητρόθεη παρουσία της. Για το λόγο αυτό η γιοτή της Κοιμήσεως είναι το επιστέγασμα όλων των θεομητορικών γιορτών, γιατί αποτελεί την επίσημη έναρξη του μεσιτευτικού έργου της Παναγίας υπέρ του κόσμου.
Πράγματι το βασικό και κύριο έργο της Θεοτόκου εν ουρανοίς είναι η ακατάπαυστη πρεσβεία και παράκληση για τα παιδιά της που άφησε στον κόσμο, Είναι δε τόσο αποτελεσματικό το έργο της, ώστε κατορθώνει να γκρεμίσει το μεσότοιχο της έχθρας και να ενώσει τα επίγεια με τα ουράνια, όπως λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι χριστιανοί γνωρίζουν το αμετάθετο της μεσιτείας της, γι' αυτό την αποκαλούν «μεσίτρια», και αυτός ο χαρακτηρισμός δεσπόζει μέσα στις θεομητορικές γιορτές. «Και σε μεσίτρια έχω προς τον φιλάνθρωπο Θεόν, μη μου ελέγξεις τας πράξεις ενώπιων των αγγέλων. Παρακαλώ σε , Παρθένε, βοήθησον μοι εν τάχει».
Το ίδιο συγκινητική είναι και η προσευχή προς την Παναγία στην ακολουθία του Αποδείπνου. « Η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων η βοήθεια, η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων και πάντων των χριστιανών το καταφύγιον».
Οι Πατέρες της Εκκλησίας γεμάτοι από σεβασμό, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για την κραταιά σκέπη της Θεοτόκου, μας διδάσκουν να έχουμε αδιάσειστη πίστη στην μητρική παρουσία της. Ο Η. Μηνιάτης λέγει: «... μίαν μεσιτείαν, έναν λόγο, ένα νεύμα να κάμης προ του Υιόν σου δι' εμέ, εγώ είμαι σωσμένος. Μαρία όποιος εις σε ελπίζει, αδύνατον είναι να χαθή».
Η Παναγία λοιπόν είναι το καταφύγιο μας και προσφέρει τα αιώνια αγαθά στον κόσμο. Με τη δική της πρεσβεία οι άνθρωποι και οι άγγελοι δέχονται τη χάρη. Αυτήν την πρεσβεία επιζητούμε και εμείς με μεγαλύτερη επιμονή και ελπίδα την ημέρα αυτή της γιορτής της, γεμίζοντας τις Εκκλησίες και ψάλλοντας με την ψυχή μας το «σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».
http://orthognosia.blogspot.gr/2015/08/blog-post_75.html
Πηγή
Στην Τήνο εκτός από το
ΑπάντησηΔιαγραφήεμπόριο ελπίδας έχουμε και τον πλήρη εξευτελισμό
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Δεν αρκεί το πρόβατο, κατεβαίνει ακόμα πιό χαμηλά. Γίνεται σκουλίκι. Αφήνουν να εννοηθεί, ότι αν πας
γονατιστός από το λιμάνι μέχρι τον ναό θα γίνει το θαύμα και το αίτημά
σου θα εκπληρωθεί η επιθυμία.
Αν οι προσκυνητές ήθελαν να ζητήσουν την βοήθεια της Παναγίας, θα
μπορούσαν να την ζητήσουν και από το σπίτι τους. Τί παραπάνω τους προσέφερε ένα
ξύλο ζωγραφισμένο με την υποτιθέμενη μορφή της Παναγίας, από το εικονισματάκι της που έχουν σπίτι τους;
Είναι ή δεν
είναι αυτό ειδωλολατρία; Αλλά και όταν ακούμε από τους θρησκευόμενους να
λένε η "θαυματουργή εικόνα της Παναγίας" δεν το λένε ξεκάθαρα ότι η
εικόνα κάνει το θαύμα.
Ποιά άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι σήμερα έχουμε
μια σύγχρονη ειδωλολατρία;
Τώρα τί χρειάζεται η Παναγία το τάμα;
Υπόσχεται ο πιστός ότι αν τον βοηθήσει, θα την....δωροδοκήσει;
Έχει ανάγκη η Παναγία από υλική ανταμοιβή;
Στα μοναστήρια γίνεται
το έλα να δεις: Σταυρουδάκια, εικονίτσες, κομποσκοίνια, αγιασμοί, λάδια, λουλούδια επιταφίου, χαϊμαλιά, "βίους αγίων", κεριά, λιβάνια, θυμιατήρια και
ό,τι βάλει ο νους σου· κανονικό εμπορικό μαγαζί.
Όλα αυτά, γίνονται πουλώντας ελπίδα.
Κέρδη από τον πόνο των συνανθρώπων μας.