Πάντα ο Όσιος Παΐσιος τόνιζε την αξία της προσευχής λέγοντας προς τους συνανθρώπους του, που αντιμετώπιζαν προβλήματα στη ζωή τους: «Θα προσευχηθώ για εσένα»...
Εκείνο τον καιρό είχε φύγει από την ζωή ένας στενός, αγαπημένος συγγενής μου, ο Νίκος, οπότε ρώτησα τον Γέροντα, αν είναι καλό που προσεύχομαι κάθε βράδυ με το κομποσχοίνι, να αναπαύει ο Θεός την ψυχή του Νίκου στην άλλη ζωή.
Μου απάντησε, ότι η προσευχή είναι σαν το λεωφορείο, που πρέπει να φεύγει γεμάτο, και συνέχισε: «Αφού προσεύχεσαι για τον Νίκο, γιατί δεν προσεύχεσαι και για άλλους κεκοιμημένους;»
Τότε τον ρώτησα: «για πόσους;» και μου απάντησε: «για όσους περισσότερους μπορείς! Όσο πιο πολλούς επιβάτες παίρνει το λεωφορείο, τόσο περισσότερο κόσμο εξυπηρετεί ο οδηγός».
Τον ξαναρώτησα: «να προσεύχομαι για όλους τους κεκοιμημένους με το όνομα Νίκος;». «Έτσι μπράβο», μου είπε. «Ξέρεις για πόσους ανθρώπους θα προσεύχεσαι που έχουν ανάγκη προσευχής, και δεν τους θυμούνται οι συνάνθρωποί τους; Έτσι αρχίζουμε να προσπαθούμε να μοιάσουμε στον Κύριο.
Όπως εμείς δεν γνωρίζουμε τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, τους Αρχαγγέλους αυτοπροσώπως, αλλά τους ζητάμε να μας βοηθήσουν και εκείνοι ανταποκρίνονται χωρίς να εξετάζουν το γεγονός, πως ούτε γνωστοί τους είμαστε ούτε μπορούμε να τους ανταποδώσουμε τη βοήθεια που μας προσφέρουν, έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς…»
από το βιβλίο: «Πατήρ Παΐσιος – Μνήμες» του Πρωτοπρεσβύτερου Μιχαήλ Μακρίδη.
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2015/08/blog-post_7.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου