Το «κοινωνικό ζήτημα» και διάφορα «πολιτικά προβλήματα» όλο και περισσότερο χάνουν κάθε ανώτερο νόημα, και καθορίζονται στην βάση των πιο πρωτόγονων όρων της φυσικής ύπαρξης, όρων που κατόπιν αυτονομούνται και εκκενώνονται από κάθε ανώτερη σημασία.
Η ιδέα της δικαιοσύνης μειώνεται σε αυτό ή εκείνο το σύστημα διανομής των οικονομικών αγαθών, η ιδέα του πολιτισμού μετριέται κυρίως από τα προϊόντα και η προσοχή των ανθρώπων εστιάζεται σε θέματα όπως η παραγωγή, εργασία, παραγωγικότητα, οικονομικές τάξεις, μισθοί, ιδιωτική ή δημόσια περιουσία, εκμετάλλευση των εργαζομένων, και ειδικές διεκδικήσεις ομάδων.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του καπιταλισμού και του Μαρξισμού, οτιδήποτε υπάρχει θεωρείται σαν «κοινωνικός θεσμός» και σαν παράγωγο. Οι υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομίας τείνουν να μην είναι τόσο δραστικοί, αν και το κριτήριο και το ενδιαφέρον τους παραμένει πάντα η οικονομία.
Όλα αυτά είναι απόδειξη της αληθινής παθολογίας του πολιτισμού μας . Ο οικονομικός παράγοντας ασκεί μία ύπνωση και μία τυραννία στον σύγχρονο άνθρωπο. Και όπως συχνά συμβαίνει στη ύπνωση, αυτό στο οποίο το μυαλό εστιάζει καθίσταται αληθινό. Ο σύγχρονος άνθρωπος κάνει δυνατό αυτό που κάθε φυσιολογικός και πλήρης πολιτισμός θεωρούσε πάντοτε σαν εκτροπή ή σαν ένα κακό αστείο, δηλαδή ότι η οικονομία και το κοινωνικό πρόβλημα με οικονομικούς όρους είναι το πεπρωμένο μας .
΄Έτσι με σκοπό να διατυπώσουμε μία νέα αρχή, αυτό που είναι αναγκαίο δεν είναι να αντιπαραθέσουμε μία καινούργια οικονομική φόρμουλα, αλλά να αλλάξουμε ριζικά την νοοτροπία, να απορρίψουμε χωρίς συμβιβασμό τις υλιστικές απόψεις βάσει των οποίων ο οικονομικός παράγοντας θεωρείται απόλυτος .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου