Η πορεία της Αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο, από την ίδρυση της Α' Διεθνούς το 1864 έως σήμερα, είναι το αποτέλεσμα μίας ουτοπίας που εδράζεται στον αφύσικο εξισωτισμό, στην προσπάθειά της να καταργήσει τις ανθρώπινες διαφοροποιήσεις, τόσο σε επίπεδο φυσικών προσώπων-ανθρώπων, όσο και σε επίπεδο συλλογικοτήτων, όπως είναι τα έθνη. Ο ολοκληρωτισμός, η απάνθρωπη βία, η θρησκευτική εμμονή σε ατελέσφορα κοινωνικά πειράματα που γέννησε η Οκτωβριανή επανάσταση, η κατάλυση κάθε ελευθερίας και σεβασμό στον άνθρωπο, είναι γεννήματα αυτής της ουτοπίας. Το μίσος της Αριστεράς προς την εθνική και κοινωνική ποικιλομορφία, προς την πολιτιστική διαφοροποίηση, την ιεραρχία και τις ηθικές ιδέες, προς αυτό που συμβολίζει εν γένει ο κλασσικός πολιτισμός, προωθήθηκε για 150 χρόνια μέσα από τον μαρξισμό-λενινισμό, δηλ. τον κομμουνισμό.
Η κατάλυση της Ρωσικής δημοκρατίας από τους μπολσεβίκους του Λένιν, η κατοχή της μισής Ευρώπης από τον Στάλιν το 1945, η άνοδος του Μάο Τσε Τουνγκ το 1949, έθεσαν τα θεμέλια για να λάβει αυτή η ουτοπία μία υλική, καθεστωτική και επιθετική μορφή. Τα γκούλαγκ, οι μαζικές εξοντώσεις εθνών και ανθρώπων, η ισοπεδωτική «πολιτιστική επανάσταση» του Μάο, ο πρωτόγονος «αγροτικός κομμουνισμός» του Πολ Ποτ, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Εμβέρ Χότζα και του Κιμ Ιλ Σούνγκ, είναι απόρροια αυτής της ουτοπίας. Ο Στάλιν ήταν η φυσική κατάληξη της μαρξιστικής ουτοπίας, όχι ένα λάθος της!
Ο μαρξισμός-λενινισμός ήταν το πηδάλιο της Αριστεράς έως την πτώση του κομμουνισμού το 1989. Θα περίμενε κανείς, ότι η κατάρρευση του κομμουνισμού θα επέτρεπε στην Αριστερά να αναθεωρήσει τις αφύσικες ουτοπίες της, θα αντιλαμβανόταν ότι αυτές οι ουτοπίες οδηγούν σε εγκλήματα και ολοκληρωτισμούς και, απηλλαγμένη πλέον η Αριστερά των διεθνιστικών ιδεοληψιών της, θα αποδεχόταν την αξία και την «χρησιμότητα» του έθνους και της δημοκρατίας.
Ματαίως! Η ουτοπία της Αριστεράς μετουσιώθηκε τώρα στην «οικοδόμηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας», την υπονόμευση της εθνικής ομοιογένειας και της επιθέσεως εναντίον των αξιών του Δυτικού πολιτισμού. Όλα αυτά, υπό τον μανδύα της «προσαρμογής στα δημοκρατικά ιδεώδη», αλλά στην ουσία ισχύουν τα λόγια του φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη στον επίλογο της «Πολιτικής Θεολογίας» του Καρλ Σμιτ, ότι «τα ψοφοδεή κατάλοιπα της Αριστεράς εξωραΐζουν την πολιτική τους χρεοκοπία με κωμικοτραγικές εκδηλώσεις προσήλωσης προς τους θεσμούς»!
Αριστερά: Made in USA
Ο πολυπολιτισμός είναι η επόμενη διεθνιστική ουτοπία της Αριστεράς, μετά την χρεωκοπία του μαρξισμού-λενινισμού. Αν ο μαρξισμός είναι γέννημα της κρίσεως του Διαφωτισμού, ο «λενινισμός» παιδί του μυστικισμού της Ασιατικής στέπας, η «πολυπολιτισμική» κοινωνία είναιδημιούργημα της Αμερικανικής Αριστεράς. Είναι η διαστρέβλωση των νόμων του Civil Rights που ψήφισε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ το 1964. Βάσει των νόμων αυτών, οι μαύροι απέκτησαν ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους λευκούς. Απόλυτα λογικό σε μία πολυφυλετική κοινωνία, όπως η Αμερικανική, να έχει δικαίωμα ψήφου και το 10% του πληθυσμού που είναι μαύροι.
Η Αμερικανική Αριστερά όμως δεν σταμάτησε σε αυτό το αίτημα. Η ίδρυση της ριζοσπαστικής αριστερής οργανώσεως «Civil Rights Association» έθεσε σε άλλη βάση την έως τότε πολιτιστική πορεία των ΗΠΑ, η οποία χαρακτηριζόταν από την Ευρωπαϊκή καταγωγή των Αμερικανών πολιτών (WASP), έχοντας ως βάση του πολιτισμού τους τις Δυτικές αξίες και τον Χριστιανισμό. Η C.R.A. έθεσε όλη την ανατρεπτική ιδεολογική και πολιτική της ατζέντα. Η πολιτική που προτάθηκε καθιερώθηκε να ονομάζεται social engineering (κοινωνική μηχανική), ήταν δηλ. μία «μηχανική» που εφαρμόσθηκε εκ των άνω, με σκοπό να δημιουργήσει μία νέα κοινωνική πραγματικότητα στις ΗΠΑ. Οι βασικές αρχές του social engineering είναι:
Ο Δυτικός πολιτισμός είναι δημιούργημα των «λευκών ανδρών» και οι αρχές του είναι ρατσιστικές, ιμπεριαλιστικές και σεξιστικές, βασιζόμενες στην καταπίεση και εκμετάλλευση των μειονοτήτων (μαύροι, ισπανόφωνοι, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, τρίτος κόσμος κ.λπ.).
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να λογίζεται ως αυτόνομη αξία, κρινόμενος ως τέτοιος (on merit), αλλά πρέπει να εξετάζεται αν ανήκει σε κάποια από τις «καταπιεζόμενες μειονότητες».
Δεν υπάρχουν «ανώτεροι πολιτισμοί ή αξίες», δεν πρέπει να υπάρχει κανένα «πολιτιστικό υπόδειγμα». Όλα είναι ίσα, με την ίδια πολιτιστική αξία (ηθικός σχετικισμός).
Η πρώτη αρχή οδήγησε στην αμφισβήτηση του Δυτικού πολιτιστικού υποβάθρου της Αμερικανικής κοινωνίας. Οι παρανοϊκές θεωρίες της «Μαύρης Αθηνάς», της επιθέσεως κατά του αρχαίου κλασσικού πολιτισμού ως ρατσιστικού και ιμπεριαλιστικού, η απόρριψη του έργου του Σαίξπηρ ως σεξιστικού, είναι αποτέλεσμα αυτής της αντιλήψεως.
Οι «θετικές διακρίσεις»
Η δεύτερη οδήγησε στο affirmative action («θετικές διακρίσεις»)στην εκπαίδευση και στην εργασία προς όφελος των μαύρων. Αυτές οι διακρίσεις δεν ισχύουν για τους ισπανόφωνους ή τους Ασιάτες, διότι αυτοί «δεν υπέστησαν τον ρατσισμό των λευκών», κατά τα λεγόμενα των υποστηρικτών αυτών των διακρίσεων. Αυτό οδήγησε και στον κατακερματισμό της Αμερικανικής κοινωνίας, από μία κοινωνία πολιτών με ίσα δικαιώματα σε ένα «άθροισμα μειονοτήτων», οι οποίες καταπιέζονται από τους «κυρίαρχους λευκούς».
Τι σημαίνει «θετικές διακρίσεις»; Ότι για να μπει ένας μαύρος στο πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται να πάρει την βαθμολογία ενός λευκού, καθώς το πανεπιστήμιο είναι υποχρεωμένο να πάρει - μέσω ποσοστώσεως - π.χ. το 10% των φοιτητών του μαύρους. Έτσι ένας πλούσιος μαύρος φοιτητής για να εισαχθεί στην Χ σχολή χρειάζεται να λάβει 80 μόρια, ενώ ο λευκός συμμαθητής του, που ανήκει σε μία πτωχή λευκή οικογένεια και εργάζεται ταυτοχρόνως, πρέπει να γράψει 100! Κατά αυτό τον τρόπο, η Αριστερά «διορθώνει» τις φυλετικές αδικίες του παρελθόντος!
Το 2003 φοιτητές του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, λευκοί και Κινέζοι, οι οποίοι αδικήθηκαν στην εισαγωγή στις σχολές του πανεπιστημίου από το affirmative action, προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο ζητώντας την κατάργηση των «θετικών διακρίσεων», αφού όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μεταξύ τους. Ο Πρόεδρος Μπους εμμέσως, πλην σαφώς, πήρε θέση υπέρ της καταργήσεώς τους. Το Ανώτατο Δικαστήριο όμως με ψήφους 5-4 ψήφισε υπέρ της διατηρήσεως των διακρίσεων. Η οριακή νίκη των «πολυπολιτισμικών» δεν λύνει φυσικά το πρόβλημα.
Η τρίτη αρχή οδήγησε στην καταγγελία του «δυτικού τρόπου ζωής»και της «αφομοιωτικής διαδικασίας» (assimilation). Οι πολυπολιτισμικοί υποστηρίζουν ότι από την στιγμή που δεν υπάρχει ένα ανώτερο πολιτιστικό πρότυπο (το δυτικό) και αφού όλοι οι πολιτισμοί είναι της ιδίας αξίας, είναι ρατσιστικό να «υποχρεώνεις» κάποιον ο οποίος δεν είναι λευκός να αποδεχθεί τις δυτικές αξίες. Η Αριστερά αρνείται σήμερα την «αφομοίωση» και τάσσεται υπέρ της «εντάξεως» (integration), δηλ. υπέρ της «συνυπάρξεως» διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών προτύπων στο αμερικανικό χωνευτήρι, όλα «ίσα» μεταξύ τους.
Στα πλαίσια αυτά, η Αριστερά προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο ζητώντας να καταργηθεί ως επίσημη εθνική-κρατική εορτή τα Χριστούγεννα (υπόθεση County of Allegheny εναντίον ACLU)! Το σκεπτικό της είναι ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων λειτουργεί ρατσιστικά έναντι όλων των άλλων θρησκειών! Καθώς, υποστηρίζουν, οι ΗΠΑ δεν έχουν επίσημη θρησκεία ως κράτος, κανείς δεν έχει δικαίωμα να εορτάζει επισήμως την δική του θρησκεία, άρα τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι θρησκευτική εορτή που αφορά μόνο τους χριστιανούς! Για την ιστορία, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή.
Η προσφυγή της Αριστεράς στο Ανώτατο Δικαστήριο ξεσήκωσε πολλές συζητήσεις στην Αμερικανική κοινωνία για τον «πολυπολιτισμικό» χαρακτήρα της. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Εβραϊκή κοινότητα πήρε θέση υπέρ του εορτασμού των Χριστουγέννων, διότι γνωρίζει ότι οι «πολυπολιτισμικοί» - μετά τον Χριστιανισμό - θα έβαζαν στο στόχαστρο και τον Ιουδαϊσμό.
Αντιθέτως, η Αμερικανική Δεξιά υποστηρίζει ότι η δύναμη των ΗΠΑ εδράζεται στην πρωτοκαθεδρία του δυτικού πολιτισμού, του χριστιανισμού, στην δυτικοευρωπαϊκή καταγωγή των Αμερικανών, στην αφομοίωση των νέων μη-δυτικών μεταναστών και των διαφόρων μειονοτήτων στο δυτικό πολιτιστικό υπόδειγμα. Όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει η Δεξιά: «Οι ΗΠΑ είναι μεν χώρα πολυφυλετική, αλλά μονοπολιτιστική. Όλες οι μειονότητες αφομοιώνονται στο δυτικό πρότυπο. Το χωνευτήρι, το melting-pot, εκφράζει ακριβώς αυτή την διαδικασία αφομοιώσεως».
Η παγκόσμια διακυβέρνηση
Η Αριστερά σήμερα στις ΗΠΑ εκφράζει την πιο βίαιη και την πιο διεθνιστική της εκδοχή. Οι πολυπολιτισμικοί μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, τις αριστερές «μη-κυβερνητικές οργανώσεις», όπως η «Amnesty International» και το «Helsinki Watch», τα πλούσια αριστερά ιδρύματα όπως το «Rockfeler Institute» και «Ford Foundation», προωθούν μία πολύ επικίνδυνη ουτοπία για όλο τον πλανήτη: την διάλυση του εθνικού κράτους στο όνομα της παγκοσμιοποιήσεως, την δημιουργία μίας «παγκόσμιας δημοκρατίας», την δικαιοδοσία του ΟΗΕ επάνω στις εθνικές κυριαρχίες και την οικοδόμηση «πολυφυλετικών / πολυπολιτισμικών» κοινωνιών, ακόμη και με πόλεμο αν χρειάζεται!
Οι «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» του Κλίντον, ο πόλεμος στο Κόσσοβο, η - με την βία - δημιουργία της «πολυπολιτισμικής Βοσνίας», ενός μουσουλμανικού θύλακα στην χριστιανική Ευρώπη, η καθιέρωση του ΟΗΕ ως «προθαλάμου παγκοσμίου κυβερνήσεως», η άμβλυνση της εθνικής κυριαρχίας στο όνομα της «προστασίας των μειονοτήτων», όλα αυτά απορρέουν από τον «πολυπολιτισμό». Σε εσωτερικό επίπεδο, έχουμε στο εκπαιδευτικό σύστημα την αποδόμηση της εθνικής ιστορίαςαπό τον «εθνοκεντρικό πυρήνα» της, την δημιουργία «ενοχών για το αμαρτωλό αποικιοκρατικό παρελθόν της λευκής-δυτικής Ευρώπης», την λατρεία κάθε είδους μειονότητας, η οποία υποχρεωτικά καταπιέζεται, την αποδοχή του γάμου των ομοφυλοφίλων, τον «ηθικό σχετικισμό» βάσει του οποίου δεν υπάρχει καμμία υπερισχύουσα αξία, όλα είναι συγκρίσιμα και σχετικά.
Ο John Fonte, στέλεχος του δεξιού «Hudson Institute», έγραψε μία καταπληκτική μελέτη με τίτλο «Liberal Democracy vs Transnational Progressivism: The Future of the ideological civil war within the West», δηλ. «Φιλελεύθερη Δημοκρατία εναντίον υπερεθνικού προοδευτισμού: Το μέλλον του ιδεολογικού εμφυλίου πολέμου στην Δύση». Ο Fonte ορίζει ως «φιλελεύθερη δημοκρατία» το παραδοσιακό έθνος-κράτος, ενώ ως «υπερεθνικό προοδευτισμό» τις αρχές και τις πολιτικές του πολυπολιτισμού.
Σε αυτή την μελέτη, ο Fonte αποδεικνύει τον μη-δημοκρατικό και αντισυνταγματικό χαρακτήρα του πολυπολιτισμού. Διότι η δημοκρατία βασίζεται στην έννοια του πολίτη (κοινωνία των πολιτών), την αρχή της πλειοψηφίας και την εθνική κυριαρχία. Οι πολυπολιτισμικοί θέλουν να καταργήσουν και τα τρία. Στην αρχή της πλειοψηφίας προτάσσουν τα αφηρημένα «δικαιώματα των μειονοτήτων», στην έννοια του πολίτη «την συλλογική αντιπροσώπευση στα θεσμικά όργανα της πολιτείας των μειονοτήτων» και στην εθνική κυριαρχία «το τέλος των εθνικών κρατών και την ανάδυση της παγκοσμίου δημοκρατίας».
Σύμφωνα με τον Fonte, οι οπαδοί του πολυπολιτισμού και της «κοινωνικής μηχανικής» ανήκουν σε μία υπερεθνική ελίτ, η οποία περιλαμβάνει πολιτικούς, κατά βάση αριστερούς και φιλελεύθερους, διπλωμάτες, πανεπιστημιακούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι λόγω των διεθνιστικών ιδεοληψιών τους θέλουν να οικοδομήσουν μία μετα-εθνική παγκόσμια κοινωνία! Χαρακτηριστικό το άρθρο του Strobe Talbot «The birth of the Global Nation» στο περιοδικό «Time» στις 20 Ιουλίου 1992. Ο Talbot ήταν υφυπουργός Εξωτερικών της κυβερνήσεως Κλίντον.
Ο δε γκουρού της «σύγχρονης» αριστερής σκέψεως Anthony Giddens, εκφραστής του Τρίτου Δρόμου του Τόνι Μπλερ, στο βιβλίο του «Beyond Left & Right: The future of radical politics», υποστηρίζει ότι «είναι πρωτοπόρος στην προώθηση ημι-ουτοπικών (quasi-utopian) υπερεθνικών μορφών δημοκρατίας»! Με την διαφορά, ότι η «υπερεθνική δημοκρατία» της Αριστεράς δεν έχει ουδεμία σχέση με την δημοκρατία του έθνους-κράτους, όπως την βιώνουμε τα τελευταία 222 χρόνια, από την Γαλλική επανάσταση και εντεύθεν.
Η Ελλαδική εκδοχή
Το μίσος της Αριστεράς προς οτιδήποτε το «εθνικό» και «παραδοσιακό», η πίστη της σε διεθνιστικές, αφύσικες και ανεφάρμοστες ουτοπίες, είναι δύσκολο να ερμηνευθεί με λογικά επιχειρήματα. Αυτός ο διεθνισμός οδήγησε την Αριστερά σήμερα να είναι ο καλύτερος υπηρέτης της παγκοσμιοποιήσεως και να συμπλέει με τον «καπιταλισμό χωρίς σύνορα» και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα περί του θανάτου των εθνών-κρατών. Εκεί η νεοταξική Αριστερά συναντάει τις εκπεφρασμένες πολιτικές της «Pax Americana» και τις εκθέσεις του State Department. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο κ. Μάνος και ο κ. Μπίστης βρέθηκαν στο ίδιο στρατόπεδο και αγωνίσθηκαν με αμείωτο φανατισμό στο πλευρό του κ. Δαφέρμου, εναντίον της Ελληνικής Εκκλησίας στο ζήτημα των ταυτοτήτων.
Ο πολυπολιτισμός λοιπόν είναι το τέλος του δυτικού πολιτισμού, της εθνικής κυριαρχίας και της παραδοσιακής δημοκρατίας. Οι πολυπολιτισμικοί ονειρεύονται μία «παγκόσμια δημοκρατία», με «παγκόσμια θεσμική οργάνωση», με «πολίτες του κόσμου» που θα έχουν «πλανητική» - και όχι εθνική - συνείδηση. Στο δρόμο τους είναι πρόθυμοι να ισοπεδώσουν ξανά έθνη, πολιτισμούς, θρησκείες. Χθες πολεμούσαν με θρησκευτικό μεσσιανισμό για την «αταξική κοινωνία», την «δικτατορία του προλεταριάτου» και χαιρετούσαν τον αιματοβαμμένο Κόκκινο Στρατό. Σήμερα, ονειρεύονται «παγκόσμιες δημοκρατίες», «πολυφυλετικά κρατικά μορφώματα», το «τέλος των εθνών και της ιστορίας». Τίποτα δεν διδάχθηκαν από το παρελθόν τους!
Ακόμα οι αριστεροί δεν συνειδητοποίησαν ότι ο άνθρωπος απογυμνώνεται από κάθε πολιτιστική αξία, αν αποσυνδεθεί από την εθνική του εστία, ιστορία, γλώσσα και πολιτισμό. Ότι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε απλή βιολογική μονάδα, σε ζώο κατ’ ουσία, αν αποκοπεί από τον εθνικό του πολιτισμό. Ότι η ανθρωπότητα είναι το σύνολο των επιμέρους εθνών και πολιτισμών. Ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι το άθροισμα των επιμέρους εθνικών ιστοριών. Ότι η πνευματική καλλιέργεια που αποκτάει ο άνθρωπος εντός της πατρίδος του, νοηματοδοτεί την ζωή του, του δίδει τις βάσεις για να σταθεί στα πόδια του ως συνειδητοποιημένος πολίτης, φορέας πολιτισμού και ιστορίας και όχι ως αφηρημένος «καταναλωτής», αστός ή προλετάριος. Ότι δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς εθνικά σύνορα, ότι η εξουσία για να μπορεί να ελεγχθεί θα πρέπει να είναι «διακριτή στον χώρο» και όχι παγκόσμια, διότι «ότι είναι παντού είναι και πουθενά». Ο νέος «ανθρωπολογικός τύπος» της Αριστεράς, ο άνθρωπος χωρίς εθνικούς δεσμούς, δίχως ρίζες, ιστορία και παραδόσεις, δεν συναντάται πουθενά στην φύση και στην ιστορία. Μικρή λεπτομέρεια για τους Ταλιμπάν του μετα-μαρξισμού, που εργάζονται νυχθημερόν στα βιοτεχνολογικά εργαστήρια, κατασκευάζοντας «πολυπολιτισμικούς» Φρανκενστάιν και νέα ουτοπιστικά παραισθησιογόνα.
Στην Ελλάδα βεβαίως, όπου εξακολουθεί να ευδοκιμεί ο μαρξισμός και η ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς, οι θεωρίες του πολυπολιτισμού και της αριστερής «κοινωνικής μηχανικής» μας επιβάλλονται «ειρηνικώς»: αθρόα λαθρομετανάστευση, μαζικές «ελληνοποιήσεις», «διαπολιτιστική εκπαίδευση», επιθέσεις στην εθνική ταυτότητα, στην διδαχή της Ελληνικής ιστορίας στα σχολεία (περίπτωση Ρεπούση), στην γλωσσική αφασία της νέας γενιάς, στην ταύτιση της Ορθοδοξίας με τον «σκοταδισμό», στην εκθείαση της «ελληνοτουρκικής φιλίας».
του Χρήστου Χαρίτου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 17ης Δεκεμβρίου 2011 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου