Στις 7 Οκτωβρίου του 1838 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μίλησε από τα βράχια της Πνύκας στους μαθητές των Αθηνών. Ανάμεσα στα εμπνευσμένα λόγια που είπε και τα παρακάτω, που δείχνουν με τι φρόνημα γράφτηκε η χρυσή σελίδα δόξης της ιστορίας μας, το 1821:
«…Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση.»
Μόνον και μόνον αυτή η παράθεση των λόγων του Γέρου του Μωρηά δείχνει ότι η σημερινή εξουσία του τόπου βλέπει τα πράγματα διαφορετικά… Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι και δεν είναι ερώτημα ρητορικό, αλλά ουσιαστικό, εάν δύνανται και είναι πρέπον οι σημερινοί αξιωματούχοι αυτού του τόπου να τιμούν εκείνους τους μεγάλους άνδρες, όταν αυτοί πράττουν και ενεργούν αντίθετα προς το πνεύμα τους. Εάν δύνανται να είναι οι εκπρόσωποι του Έθνους.
Λένε και άλλα όμως οι πολιτικοί μας. Λένε ότι οι αγωνιστές του 1821 αγωνίστηκαν για να έχουμε σήμερα… δημοκρατία! Για να έχουμε δηλαδή τα όσα έχουμε; Επιτέλους, κάποιοι πρέπει να αντιληφθούν ότι ο αγώνας για το Έθνος στέκει πάνω από την οποιαδήποτε πολιτική προτίμηση, στέκει πάνω από την οποιαδήποτε άποψη για το πολίτευμα της χώρας. Εν τοιαύτη περιπτώσει είναι σίγουρο ότι ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Μάρκος Μπότσαρης όταν έχυναν το αίμα τους για την Ελλάδα δεν είχαν στον νου τους το κοινοβούλιο!
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μέσα από την Ιστορία δείχνει αυτό ακριβώς το οποίο ανέφερα προηγουμένως. Τον Νοέμβριο του 1823, όταν ο εμφύλιος πόλεμος και η αλληλοσφαγή των Ελλήνων είχε απλωθεί στην Ελλάδα, ο Νικηταράς σε μια συνομιλία του με τον πολιτικό Ανδρέα Λόντο είχε πει:
«Μα την αλήθεια αν δεν αγαπηθήτε ογλίγωρα, είμεθα βιασμένοι οι στρατιωτικοί να κάμωμεν Γκοβέρνο Μιλιτάρε (Διοίκηση Στρατιωτική). Δεν υποφέρεσθε πλέον δια την διχόνοιά σας, με την οποία θέλετε αφανίσει το Γένος».
Τελικά «γκοβέρνο μιλιτάρε» δεν έγινε. Αντίθετα οι πολιτικοί χρησιμοποιώντας το δάνειο του αγώνα πλήρωσαν κάποιους εμπαθείς και επιόρκους για να σφάζουν τους υπολοίπους Έλληνες… Όσο για τον Νικηταρά, που είχε εκείνη ακόμη την εποχή τέτοιες «φασιστικές» αντιλήψεις για «γκοβέρνο μιλιτάρε» τον πλήρωσε με τα πρέποντα η δημοκρατία… Αυτός ο ήρωας, αυτός ο ακέραιος αγωνιστής πέθανε πάμπτωχος μέσα στην θλίψη και την δυστυχία, αφού πρώτα είχαν φροντίσει και να τον φυλακίσουν σαν… συνωμότη!
Ένα δεν μπόρεσαν να του αφαιρέσουν: την δόξα από τα Δερβενάκια, από τα Δολιανά και από τις τόσες μάχες, όπου έδωσε με το αίμα του το μεγάλο παρόν του!
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου