Απόσπασμα από τον Επιτάφιο του Περικλέους

Γι αυτό ακριβώς μίλησα τόση ώρα για όσα αφορούν την πόλη μας γιατί θέλω να σας αποδείξω ότι ο δικός μας αγώνας δεν είναι ίδιος με εκείνων των λαών οι οποίοι δεν έχουν τίποτε από όσα προηγουμένως είπα, και γιατί θέλω να αποδείξω εκ των πραγμάτων, τον έπαινο τον οποίο λέω προς τιμή των νεκρών. Και έχω πει το μεγαλύτερο μέρος του επαίνου, γιατί οι ύμνοι τους οποίους είπα για την πόλη, είναι έργα της αρετής αυτών εδώ των νεκρών και άλλων παρομοίων με αυτούς, έργα με τα οποία στόλισαν την πόλη, και για πολύ λίγους Έλληνες είναι δυνατόν να αποδειχθεί ότι τα έργα τους είναι αντάξια των εγκωμίων που λέγονται για τον έπαινό τους, όσο αποδεικνύεται για τα έργα αυτών εδώ των νεκρών. Η τελευταία αυτή πράξη που γίνεται προς τιμή τους, η δημόσια ταφή τους, μου φαίνεται ότι είναι η πρώτη απόδειξη της αρετής τους, για όσους δεν τους γνώριζαν, και η τελευταία επισφράγιση για όσους τους γνώριζαν καλά. Γιατί είναι δίκαιο και για εκείνους ακόμη που σε άλλα ζητήματα ήταν χειρότεροι, να παρουσιάζονται τα ανδραγαθήματα που έπραξαν κατά τον πόλεμο υπέρ της πατρίδας ως κύρια δείγματα του χαρακτήρα τους· γιατί με τις καλές τους πράξεις εξάλειψαν κάθε κακό προηγούμενο το οποίο έπραξαν, ωφελώντας περισσότερο το κοινωνικό σύνολο απ’ όσο έβλαψαν μερικούς συμπολίτες τους κατά την ιδιωτική τους ζωή.Από τους νεκρούς αυτούς δεν φάνηκε κανείς απρόθυμος να δώσει τη ζωή του, είτε γιατί αν ήταν πλούσιος θα προτιμούσε να απολαύσει ακόμη τον πλούτο του, είτε γιατί αν ήταν φτωχός θα έλπιζε ότι θα ήταν δυνατόν να αποφύγει την φτώχεια του και να γίνει πλούσιος. Κανείς δεν ζήτησε να αποφύγει τον κίνδυνο, αλλά όλοι , πλούσιοι και φτωχοί, θεώρησαν πολύ ποθητότερο να εκδικηθούν τους νεκρούς και επειδή έκριναν ότι αυτός ο κίνδυνος τον οποίο διέτρεχαν ήταν ο ωραιότερος από όλους θέλησαν γνωρίζοντας τον κίνδυνο και μαζί μ’ αυτόν και τους εχθρούς να εκδικηθούν και τα άλλα να εξακολουθούν να επιθυμούν. Και το αν θα κατόρθωναν ή όχι αυτό που ήθελαν το στήριξαν στην ελπίδα ότι θα το κατόρθωναν , κατά την εκτέλεση της πράξεως, μπροστά στον φανερό κίνδυνο πίστευαν ότι μόνο στον εαυτό τους πρέπει να έχουν πεποίθηση. Και κατά την πραγματοποίηση των αποφάσεών τους, θεώρησαν ότι ήταν προτιμότερο το να πολεμήσουν και να πεθάνουν παρά να υποχωρήσουν και να σωθούν και με αυτό τον τρόπο απέφυγαν την κατακραυγή η οποία θα τους προσαπτόταν, αν υποχωρούσαν, τον κίνδυνο δε τον αντιμετώπισαν με το σώμα τους, και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, το οποίο ρυθμίζει η τύχη, σκοτώθηκαν , έχοντες περισσότερο ακμαίο το φρόνημα, παρά φόβο για τον θάνατο.


Σχόλιο Πελασγού: Σήμερα έχουμε ήρωες για τους οποίους θα άξιζε να διαβασθεί το απόσπασμα αυτό του Περικλέους;;Η απάντηση είναι ΝΑΙ!Το μόνο που μένει είναι να δούμε ποιοί είμαστε..