Ο Φρ. Μπαστιά περιέγραψε κάποτε το κράτος ως μια «φαντασίωση, μέσω της οποίας ο καθένας προσπαθεί να ζήσει σε βάρος όλων των άλλων». Στην Ελλάδα των τελευταίων τριάντα χρόνων, το ρητό επαληθεύθηκε απόλυτα. Οι νικητές των εκλογικών αναμετρήσεων παραχώρησαν στους οπαδούς τους προσόδους, υπό τη μορφή θέσεων εργασίας, συντάξεων και επιδομάτων. Πολίτες και εξουσία έμαθαν να θεωρούν το δημόσιο ταμείο ως λάφυρο. Η βιοποριστική σχέση με το κράτος, γέννησε συντηρητικά αντανακλαστικά σε...
μια τεράστια μερίδα πολιτών, έτοιμων να ξεσηκωθούν με κάθε υποψία μεταρρυθμίσεων. Πλάι σε αυτούς, ανατράφηκε μια νέα γενιά, εκπαιδευμένη να ονειρεύεται την επαγγελματική αποκατάσταση μέσα στην θαλπωρή του Δημοσίου. Ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός συνόδευσε αυτή την εξέλιξη ενθυλακώνοντας όλες τις παραχωρήσεις της εξουσίας, και βαφτίζοντάς τες «κοινωνικές κατακτήσεις». Στην προσοδοθηρική αυτή κοινωνία της μεταπολίτευσης χρωστάμε το τεράστιο χρέος (το κόστος της προσοδοθηρίας υπολογίστηκε στο 16% του ΑΕΠ ετησίως) αλλά και την ηθική διαφθορά που συνεπάγεται η «επαγγελματική» σχέση του πολίτη με την εκάστοτε εξουσία.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό: οι ομάδες συμφερόντων αποτελούν σταθερή δεξαμενή ψήφων των δύο κομμάτων εξουσίας. Από πολλές πλευρές συνιστούν «ιδανικούς» ψηφοφόρους για κάθε επίδοξη κυβέρνηση: ανταλλάζουν την ψήφο τους με τη συντήρηση κατακτημένων προνομίων. Δεν επηρεάζονται στην κάλπη από ζητήματα γενικού συμφέροντος, δεν τους πτοούν οι κυβερνητικές ανακολουθίες, τα προβλήματα διακυβέρνησης και γενικά οποιαδήποτε πολιτική στρέβλωση, εφόσον οι πηγές προσόδων τους μένουν άθικτες. Μιλάμε ξεκάθαρα για σχέσεις συναλλαγής, και υπό αυτήν την έννοια, μια κυβέρνηση αποφασισμένη να κηρύξει τον πόλεμο στην προσοδοθηρία, θα έπρεπε να αρνηθεί τρόπον τινά τον εαυτό της. Γι’ αυτό η κυβέρνηση εμφανίζεται τόσο διστακτική, αναβλητική και υποχωρητική: διακυβεύεται το μέλλον της.
Εδώ εμφανίζεται όμως μια άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα του αναιμικού ιδιωτικού τομέα, των ελεύθερων επαγγελματιών, των ιδιωτικών αλλά και των (ευσυνείδητων) δημόσιων υπαλλήλων οι οποίοι συνθλίβονται κάτω από τη μπότα της υπερφορολόγησης: μιας υπερφορολόγησης που γίνεται ακριβώς για να αποφευχθούν οι αναγκαίες περικοπές δαπανών: για να βρεθούν από αλλού τα κεφάλαια που θα μας εξασφάλιζαν πχ οι ιδιωτικοποιήσεις, ώστε οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ και των περιττών δημόσιων οργανισμών να μην απολέσουν τις υπέρμετρες προσόδους τους. Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, όχι μειώνοντας το κράτος (όπως θα έπρεπε), αλλά...αυξάνοντας τα φορολογικά έσοδα .
Η πολιτική αφύπνιση αυτής της μερίδας πολιτών, της μοναδικής δηλαδή εκμεταλλευόμενης «τάξης» στην ελληνική κοινωνία, είναι το προαπαιτούμενο, ώστε η διελκυστίνδα των μεταρρυθμίσεων να ωθηθεί προς την κατάλληλη πλευρά: αυτής των διαρθρωτικών αλλαγών, των αποκρατικοποιήσεων, της μείωσης των φόρων και ενός υγιούς επενδυτικού κλίματος. Σε αντίθετη περίπτωση, τα δεινά της χρεοκοπίας, της κοινωνικής αναταραχής και της επιγενόμενης μαζικής μετανάστευσης θα καθορίσουν το μέλλον μας. Απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
http://thesecretrealtruth.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου