ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εισέρχονται στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941. Ο αντιστράτηγος Τσολάκογλου έχει υπογράψει την παράδοση των ελληνικών στρατευμάτων. Η Γερμανική σημαία κυματίζει στην Ακρόπολη. Ο Γολγοθάς της Γερμανικής κατοχής για τον λαό της Αθήνας μόλις έχει ξεκινήσει….
ΙΔΡΥΣΗ- ΗΓΕΣΙΑ- ΣΚΟΠΟΙ
Η ίδρυση της αντιστασιακής οργάνωσης «Χ» έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 1941 υπό άκρα μυστικότητα όπως άλλωστε υποδηλώνει και το όνομά της. Ιδρυτής και αδιαφιλονίκητος ηγέτης της υπήρξε ο αντισυνταγματάρχης πεζικού Γεώργιος Γρίβας. Ο Γρίβας ήταν ένας έμπειρος αξιωματικός με μάχιμη υπηρεσία στην Μικρασιατική εκστρατεία όσο και στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940. Είχε φήμη άριστου επιτελικού αξιωματικού με γνώσεις και αδάμαστη θέληση. Στο παρουσιαστικό βέβαια, ομολογουμένως έχανε. Ήταν κοντός, μικρόσωμος και γενικά το παρουσιαστικό του κάθε άλλο παρά επιβλητικό ήταν.
Η έλλειψη φυσικών χαρισμάτων αντισταθμιζόταν με μια αποφασιστικότητα, μια άκρατη ζωτικότητα και δραστηριότητα, υπερκαλυπτόταν από την απόλυτη πίστη του Γρίβα στην Ελλάδα και στα πεπρωμένα της. Είχε συγκροτημένη ιδεολογία τόσο κοινωνική όσο και εθνική, την οποία δεν απέβαλλε καθ’όλη την διάρκεια του πολυκύμαντου βίου του.
Ο Γρίβας ήταν αποφασισμένος να αντισταθεί στον κατακτητή βοηθώντας την Βασιλική κυβέρνηση που ήταν εξόριστη στην Μ. Ανατολή. Άρχισε με άκρα μυστικότητα να μυεί κατώτερους εν ενεργεία έλληνες αξιωματικούς εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του και την θέση του στα αρχεία του Ελληνικού στρατού. ΤΟ 1942 ήρθε σε επαφή με άλλες αντιστασιακές οργανώσεις (ΡΑΝ, «στρατιωτική ιεραρχία», «Τρίαινα», «ΣΕΟΜ») καθώς και με τον Παπάγο. Παράλληλα είχε σημαντικές επαφές με τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, τον πρώτο αντιστασιακό, ο οποίος είχε εκθρονιστεί γιατί αρνήθηκε να ορκίσει την πρώτη κατοχική κυβέρνηση. Ο αρχιεπίσκοπος είχε συνεχή επαφή με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση και ήταν αυτός ήταν που καθοδήγησε και όρκισε τον Γρίβα στους εθνικούς σκοπούς της οργάνωσης.
Οι σκοποί της οργάνωσης ήταν
1. Απελευθέρωση της Ελλάδος
2. Αποκατάσταση επαφής με τους Συμμάχους και πίστη στην Βασιλική κυβέρνηση της Μ. Ανατολής
3. Παροχή πολύτιμων πληροφοριών και άλλων υπηρεσιών στους συμμάχους.
4. Οργάνωση αγωνιστικών ένοπλων πυρήνων σε όλη την Αθήνα με σκοπό την εκπλήρωση των στόχων αυτών.
ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Η ιδεολογία των «Χιτών» μπορεί να καθοριστεί αδρά με το τρίπτυχο «Απελευθέρωση της Ελλάδος – Βασιλεία – Αντικομουνισμός».
Αν και ο καθαρά αθηναϊκός χαρακτήρας της οργάνωσης δυσκόλευε την ένοπλη αντίσταση και δολιοφθορά κατά των Γερμανών η αντι-κατοχική δραστηριότητα που ανέπτυξε δεν ήταν ευκαταφρόνητη όπως θα δούμε. Ο φιλο-συμμαχικός και φιλο-Αγγλικός χαρακτήρας της οργάνωσης ήταν φανερός από τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ηγετών της να προσφέρουν υπηρεσίες, να έρθουν σε επαφή και τελικά να νομιμοποιηθούν ως αναγνωρισμένη αντιστασιακή οργάνωση από το στρατηγείο της Μ. Ανατολής.
Άλλο βασικό γνώρισμα των «Χιτών» ήταν η απόλυτη πίστη τους στον θεσμό της βασιλείας και στο πρόσωπο του Γεωργίου Β που συνοδευόταν με μια διάχυτη καχυποψία για τα αστικά κόμματα που οι «Χίτες» τα χαρακτήριζαν ως «πλουτοκρατικά» και τα κατηγορούσαν ως αδύναμα να αντισταθούν στον επαπειλούμενο κομμουνιστικό κίνδυνο.
Για τους «Χίτες» την νομιμότητα την συμβόλιζε το στέμμα, ενώ ήταν όλοι θαυμαστές του Ιωάννη Μεταξά και του καθεστώτος του της 4ης Αυγούστου που είχε καταλύσει τον διχαστικό κοινοβουλευτισμό και είχε προετοιμάσει την χώρα για το έπος του 1940.
Η τελευταία ιδεολογική συνιστώσα της «Χ», και κατά την γνώμη μου καθοριστικότερη για την φυσιογνωμία της οργάνωσης, ήταν ο φανατικός αντι-κομμουνισμός. Η ηγεσία της οργάνωσης θεωρούσε τον κομμουνισμό ύπουλο εχθρό της εθνικής ιδέας, θωρούσε ότι σταθερά υπέσκαπτε την ελληνική κυριαρχία στις βόρειες επαρχίες της χώρας συνεργαζόμενος με Βούλγαρους και Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές που ήθελαν την απόσχιση τμήματος της Μακεδονίας από την Ελλάδα. Ο Γεώργιος Γρίβας σε αναρίθμητες αναφορές του στην κυβέρνηση του Καΐρου προειδοποιούσε για τον κομμουνιστικό κίνδυνο, τονίζοντας ότι η ένοπλη αναμέτρηση είναι αναπόφευκτη, ζητώντας επίμονα την παύση συμμαχικών ρίψεων πολεμοφοδίων και πυρομαχικών στον ΕΛΑΣ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ
Η οργάνωση «Χ» αριθμούσε γύρω στους 250 μόνιμους αξιωματικούς και 3000 ενόπλους διασκορπισμένους σε όλη την Αθήνα. Ο οπλισμός τους ήταν κακός και όχι ενιαίος. Η οργάνωσή τους ήταν ικανοποιητική και τα στελέχη της μαχητικά.
Η πρώτη εμφάνιση των «Χιτών» έλαβε χώρα το πρωινό της 6ης Απριλίου 1942, πρώτης επετείου της γερμανικής κατάκτησης. Έκπληκτοι οι Αθηναίοι αντίκρισαν συνθήματα κατά του κατακτητή γραμμένα στους τοίχους. «Όλα για την Ελλάδα», «Κάτω οι Γερμανο-ιταλοί», «θάνατος στους Βούλγαρους» όλα γραμμένα την προηγούμενη νύχτα από τα παλικαριά της «Χ».
Την ίδια χρονιά η οργάνωση φυγάδευσε 100 έλληνες αξιωματικούς στην Αίγυπτο, από τους οποίους πολλοί ήταν μέλη της (Τσίχλης, Παπαδάτος, Κουβαράκης, Τσάκωνας, Μαχαίρας κτλ) . Οι αξιωματικοί αυτοί στελέχωσαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις της Μ. Ανατολής, πολέμησαν γενναία και στο Ελ-Αλαμέιν και στο Ρίμινι, μένοντας πιστοί στην νόμιμη κυβέρνηση κατά τα θλιβερά γεγονότα της κομμουνιστικής στάσης το 1942.
Αρχές του 1943 οργανώνεται γραφείο πληροφοριών στην οδό Πατησίων 9 υπό τον Παντελή Πολύζο. Το γραφείο αυτό συγκεντρώνει πολύτιμες πληροφορίες που μετά από διασταύρωση και έλεγχο προωθούνταν στους Συμμάχους μέσω της υπηρεσίας «force 133» της οργανώσεως «ΚΟΔΡΟΣ» του Αριστείδη Πηλαβάκη, απεσταλμένου της κυβέρνησης.
Την 25η Μαρτίου του 1943 η οργάνωση ετοιμάζει ένα φιλόδοξο σχέδιο. Την κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη κυριολεκτικά κάτω από την μύτη του κατακτητή. Το σχέδιο προέβλεπε αιφνιδιαστική προσέλευση πολλών «χιτών» από διαφορετικές κατευθύνσεις για να πλαισιώσουν τον καταθέτοντα μονόχειρα (ανάπηρο του ελληνο-ιταλικού πολέμου) Χρήστο Ευθυμάκη.
Πράγματι την συμφωνημένη στιγμή προσήλθε αιφνιδιαστικά στον Άγνωστο στρατιώτη ο νέος άνδρας κρατώντας το στεφάνι με τα διακριτικά της «Χ» ενώ εκατοντάδες μέλη της οργάνωσης έψαλλαν σε στάση προσοχής τον εθνικό ύμνο με δάκρυα στα μάτια. Η βίαιη επέμβαση των αρχών θα ήταν καίρια για την σύλληψη πολλών μελών της οργάνωσης αν τα μέλη της ελληνικής χωροφυλακής δεν τους φυγάδευαν.
Τον Αύγουστο του 1944 η «Χ» υπό της διαταγές του στρατιωτικού απεσταλμένου της κυβέρνησης εθνικής ενότητος Π. Σπηλιοτόπουλο ανέλαβε την μεταφορά οπλισμού από το Πόρτο-Ράφτη στην Αθήνα.
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ
Όπως έχει ήδη αναφερθεί μια ιδεολογική άβυσσος χώριζε την «Χ» και τις κομμουνιστικές οργανώσεις (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ κτλ). Το ΕΑΜ εγκαινίασε της επαφές του με την «Χ» προσπαθώντας δήθεν να έρθει σε συνεννόηση για κοινή δράση, προτείνοντας την στρατιωτική αρχηγεία στον Γρίβα. Ήταν μια πάγια κομμουνιστική πρακτική να προτείνει σε μόνιμους αξιωματικούς αξιώματα, ώστε να τους προσεταιρίζεται, βελτιώνοντας έτσι το στρατιωτικό επίπεδο των οργανώσεων τους και αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα τους εμβρυακούς εθνικιστικούς σχηματισμούς (π.χ. Μπαρτζώτας, Μπακιρτζής, Σαράφης κτλ).
Φυσικά ο Γρίβας αρνήθηκε και οι σχέσεις τον οργανώσεων μπήκαν σε μια περίοδο έντασης. Οι κομμουνιστές έδειξαν καθαρά τις διαθέσεις τους για την μονοπώληση του αντιστασιακού αγώνα, διαλύοντας την ΕΚΚΑ και δολοφονώντας τον συνταγματάρχη Ψαρό και τους άνδρες του, διαλύοντας την αντιστασιακή ομάδα των Κωστόπουλου και Σαράφη, εξαπολύοντας συνεχείς επιθέσεις στην Π.Α.Ο. στην Β. Ελλάδα και τελικά επιτιθέμενοι με μένος στον ΕΔΕΣ του Ζέρβα, την πιο αξιόλογη εθνικιστική οργάνωση τότε.
Ο ΕΛΑΣ δεχόμενος μια σημαντική υλικο-στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τους Βρετανούς και ακολουθώντας μια παρελκυστική τακτική, είτε με προπαγανδιστικά εθνικο-πατριωτικά συνθήματα που συγκινούσαν εύλογα όλους, είτε με την πειθώ, είτε με την βία, μέχρι το τέλος του 1943 είχε επικρατήσει πλήρως στην ύπαιθρο.
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ….
Ήδη την άνοιξη του 1943 ξεκινούν οι πρώτες έντονες προστριβές μεταξύ ΕΑΜ και «Χ». Το ΕΑΜ διέδιδε ότι η «Χ» συνεργαζόταν με τους Γερμανούς, ότι τα μέλη της είναι φασίστες Γκεσταπίτες κτλ. Το χάσμα βάθαινε και σύντομα άρχισαν οι εκατέρωθεν εκτελέσεις. Το ποιός άρχισε, το ποιός χτύπησε πρώτος είναι μάλλον δευτερεύον. Η ΟΠΛΑ εκτέλεσε εν ψυχρώ τον Ιωάννη Καπράλο τον Οκτώβριο του 1943 και η «Χ» απάντησε με ολομέτωπη επίθεση σε αποθήκη πυρομαχικών της ΟΠΛΑ στον Βύρωνα.
Το ΕΑΜ απάντησε με δυο απόπειρες δολοφονίας κατά του Γρίβα ενώ συνολικά την εξεταζόμενη έγιναν σαράντα δολοφονίες αξιωματικών και οπλιτών της «Χ». Ο Γρίβας κρυβόταν πλέον σε ένα σπίτι στο Κολονάκι, στέλνοντας επείγουσες αναφορές στον Γ. Παπανδρέου όλες προειδοποιητικές για την επικείμενη αναμέτρηση.
Ο ιστορικός και στρατηγικός τόπος του Θησείου είχε καταστεί στην κυριολεξία η «φωλιά» των Χιτών. Η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν εθνικιστές ενώ εκεί διέμενε και ο ίδιος ο Γρίβας (Νηλέως 1). Ήδη τον Σεπτέμβριο του 1944 με την σταδιακή αποχώρηση των Γερμανών, οι Χίτες είχαν καταλάβει στρατιωτικά την περιοχή, με ένα μεγάλο τμήμα του να στρατωνίζεται σε δημοτικό σχολείο της περιοχής. Ο ΕΛΑΣ με 2 επιθέσεις στην περιοχή, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο προσπάθησε να εξουδετερώσει την «Χ» χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο ΕΛΑΣ Θησείου συνεχώς ενισχυόταν προετοιμαζόμενος για την τελική αναμέτρηση….
Μέσα σε αυτή την τεταμένη ατμόσφαιρα, εισήλθε στην Αθήνα η κυβέρνηση εθνικής ενότητος του Γ. Παπανδρέου. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως πήγε στο Θησείο και ζήτησε την άμεση αποστράτευση της «Χ» και την κατεδάφιση κάποιων ασήμαντων οχυρωματικών έργων που είχαν γίνει. Βέβαια ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, μέλος της κυβέρνησης και πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1974, επισκέφτηκε και αυτός το Θησείο, συνεχάρη τον Γρίβα και μίλησε και σε συγκέντρωση των Χιτών στην Πλατεία Θησείου. Η κεντρική πάντως επιλογή του Παπανδρέου ήταν η αποφυγή και της παραμικρής πρόκλησης στους κομμουνιστές. Ήθελε, και ήταν λογικό, μια αναίμακτη απελευθέρωση και μια τίμια συνεννόηση με την Αριστερά….
Αυτό όμως ήταν αδύνατον. Ο πειρασμός της ανάληψης της εξουσίας για τους κομμουνιστές ήταν μεγάλος. Τα μικρά στρατιωτικά τμήματα που διέθετε η κυβέρνηση (Άγγλοι, Ορεινή Ταξιαρχία «Ρίμινι», Χωροφύλακες), φάνταζαν αδύναμα να αντιπαρατεθούν με την υπεροπλία του ΕΛΑΣ. Η ρήξη έλαβε χώρα όταν οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να αποστρατευθούν και να παραδώσουν τα όπλα, υπαναχωρώντας από τις συμφωνίες που είχαν υπογραφεί. Στο συλλαλητήριο της Αριστεράς στις 3.12.1944, έπεσαν πυροβολισμοί στο άοπλο πλήθος από Κυβερνητικό κτίριο μετά από επίθεση σε αυτό από ένοπλους αριστερούς που βρίσκονταν στο πλήθος . Η μάχη για την Αθήνα ξεκινά…
ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΚΑΙ Η «Χ» – Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
Το μεσημέρι της 3ης Δεκεμβρίου του 1944 στην περιοχή του Θησείου υπήρχαν μόνο 120 Χίτες με δέκα αξιωματικούς λόγω της διαταγής της κυβέρνησης για απομάκρυνση των Χιτών που στρατωνίζονταν σε παρακείμενο Δημοτικό Σχολείο. Μια δεύτερη ομάδα Χιτών υπεράσπιζαν 2 φυλάκια στην οδό Σόλωνος, ενώ Χίτες στελέχωσαν την μονάδα Εθνοφρουράς που σχημάτιζε πρόχειρα η κυβέρνηση.
Η κομμουνιστική πίεση στο Θησείο, ξεκίνησε με σποραδικούς πυροβολισμούς το μεσημέρι. Το απόγευμα έλαβε χώρα συντονισμένη κομμουνιστική επίθεση από τέσσερις κατευθύνσεις, με κυριότερη αυτή του Αστεροσκοπείου. Η επίθεση ήταν σφοδρή και έλαβαν μέρος συνολικά 3.000 κομμουνιστές. Οι Χίτες με επίκεντρο το σπίτι του Γρίβα, είχαν μετατρέψει το Θησείο σε φρούριο-ασπίδα της αμυντικής προσπάθειας των κυβερνητικών. Σε όλες τις κομμουνιστικές επιθέσεις των πρώτων ημερών παρά την συντριπτική αριθμητική και υλική υπεροχή των αντιπάλων τους, πολέμησαν γενναία, με αυτοθυσία μέχρι το θάνατο. Γνώριζαν άλλωστε ότι σε περίπτωση ήττας δεν θα υπήρχε έλεος για κανέναν.
Οι κομμουνιστές έκαναν επιθέσεις με μένος, κατά κύματα, αλλά ανοργάνωτα. Οι Χίτες αντίθετα ήξεραν και είχαν οργανώσει επιτυχημένα την τοποθεσία ενώ είχαν και το πλεονέκτημα ότι ήταν υπό κάλυψη. Αλλά δεν περιορίστηκαν μόνο σε άμυνα. Διεξήγαγαν 2 επικές αντεπιθέσεις καταλαμβάνοντας 2 εχθρικές θέσεις, ένα πολυβολείο των κομμουνιστών επί της οδού Γαλάτειας καθώς και τον λεγόμενο από τους κομμουνιστές τότε, «στοιχειωμένο πύργο».
Το δεύτερο τμήμα των Χιτών όπως είπαμε είχε επανδρώσει 2 κρίσιμα φυλάκια στην οδό Σόλωνος. Εκεί αμύνθηκαν οι Χίτες ηρωικά κατά των επιθέσεων των κομμουνιστών για τέσσερις κρίσιμες ημέρες. Στις 8 Δεκεμβρίου οι υπερασπιστές των φυλακίων είχαν απώλειες το ήμισυ της δυνάμεώς τους και πλήρη έλλειψη πυρομαχικών, ύδατος και τροφίμων. Αποφάσισαν να απαγκιστρωθούν την νύχτα υποχωρώντας «ταράτσα-ταράτσα», κάτι που τελικά επετεύχθη χωρίς απώλειες.
Πολύτιμη ήταν και η επέμβαση του 2ου Λόχου των ηρωικών Χιτών στην λυσσαλέα μάχη του Συντάγματος Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη. Εκεί οι Χίτες επάνδρωσαν θέσεις στην Λεωφόρο Συγγρού όπισθεν των επιτιθέμενων κομμουνιστών ανακουφίζοντας τους ηρωικούς Χωροφύλακες που ως τότε είχαν δεχτεί την μεγαλύτερη πίεση (πάνω από 10.000 ένοπλοι κομμουνιστές επιτέθηκαν συνολικά!!!).
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ
Για δύο κρίσιμες μέρες οι Χίτες του Θησείου σταμάτησαν τους κομμουνιστές στον τομέα του Θησείου. Χωρίς την απελπισμένη αυτή άμυνα οι κομμουνιστές θα βάδιζαν ως το Σύνταγμα και θα συνελάμβαναν τον Γ. Παπανδρέου και την ελληνική κυβέρνηση. Οι 2 αυτές ημέρες έδωσαν την ευκαιρία στον στρατηγό Σκόμπυ να οργανώσει τις δυνάμεις του και να ανταπεξέλθει στις κομμουνιστικές επιθέσεις. Την επόμενη ημέρα Βρετανικές δυνάμεις περισυλλέγουν τους λίγους ηρωικούς Χίτες που είχαν απομείνει χωρίς πυρομαχικά, αντικαθιστώντας τους. Χαρακτηριστικό της σφοδρότητας της αναμέτρησης στο Θησείο ήταν ότι η «Χ» είχε το ήμισυ της δυνάμεώς της σε νεκρούς και τραυματίες, ενώ οι αντίστοιχες απώλειες των κομμουνιστές ανήλθαν σε 750 νεκρούς και τραυματίες.
Γενικά η συμβολή της «Χ» και των χωροφυλάκων του Συντάγματος Μακρυγιάννη στην ελληνική νίκη ήταν κρίσιμη, λόγω κυρίως του παθιασμένου μίσους των κομμουνιστών εναντίον τους που τύφλωνε την ηγεσία τους. Έτσι ο Σιάντος, ο Μπαρτζώτας και οι άλλοι ερυθροί ηγέτες αντί να παρακάμψουν εύκολα τους δύο θύλακες εθνικιστικής αντίστασης και να βαδίσουν ήσυχα ως το Σύνταγμα για να συλλάβουν την κυβέρνηση Παπανδρέου, διέταζαν άσκοπες, πρόχειρες και ανοργάνωτες επιθέσεις αυτοκτονίας των οπαδών τους κατά οχυρωμένων σημείων. Διαβάζοντας τα κομμουνιστικά αρχεία της εποχής αντιλαμβάνεται τις εμμονές της ηγεσίας τους και την πλήρη απώλεια ελέγχου και αυτοκυριαρχίας τους.
Όλες οι κομμουνιστικές αναφορές για τα «δεκεμβριανά» κάνουν λόγο για χιλιάδες ένοπλους Χίτες που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια παντού, για φανταστικές κομμουνιστικές νίκες εις βάρος τους, για καταυλισμούς Χιτών στον Πειραιά, για θύλακες Χιτών σε αθηναϊκά ξενοδοχεία που εξολοθρεύτηκαν, Χίτες και στην Καισαριανή κτλ
Ο φόρος αίματος της «Χ» ήταν πολύ βαρύς. Δεκάδες νεκροί στο πεδίο της τιμής σφράγισαν με το αίμα τους την ελευθερία της Ελλάδος από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που ήδη είχε αγκαλιάσει τα υπόλοιπα Βαλκάνια. Αυτός ο φόρος αίματος ήταν διπλός γιατί κατά την διάρκεια της κατοχής της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ, η τρομοκρατική κομμουνιστική οργάνωση ΟΠΛΑ εξετέλεσε δεκάδες μέλη της «Χ» ανάμεσα σε άλλους εθνικόφρονες πολίτες, σε ένα άνευ προηγουμένου όργιο αίματος και ερυθρής τρομοκρατίας.
Όταν οι παραζαλισμένοι Έλληνες αστοί στις κρίσιμες μέρες του Δεκέμβρη κλείδωναν τις πόρτες των σπιτιών τους και έσφιγγαν το μαξιλάρι στο κεφάλι τους, αυτοί οι λίγοι άνδρες με πίστη και ανδρεία όρθωσαν το ανάστημά τους κατά των παραστρατημένων από απατηλά συνθήματα, συμπατριωτών τους.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα, υπό το πυροτέχνημα της δήθεν εθνικής συμφιλίωσης, όλα τα ΜΜΕ και η πολιτειακή ηγεσία της Ελλάδος συστηματικά (και ορθώς κατά την γνώμη μου) εκθειάζει τους αντιστασιακούς αγώνες των Αριστερών, ενώ ως ένα σημείο νομιμοποιεί και την ανταρσία του 1946-1949. Για τις εθνικές δυνάμεις που πολέμησαν και αγωνίστηκαν ώστε σήμερα οι μάνες μας να μην κάνουν πεζοδρόμιο και να έχουμε αυτοκίνητα και όχι ποδήλατα, υπάρχει είτε αποσιώπηση είτε αναφορές γεμάτες ψέμα, χωλή και μίσος.
Αναρωτιέμαι αν οι κομμουνιστές συνελάμβαναν στις 3 Δεκεμβρίου του 1944 τον περίφημο «Γέρο της Δημοκρατίας» και τον διαπόμπευαν με κλοτσιές, σπρωξιές και φτυσίματα στους δρόμους των Αθηνών θα υπήρχε πρωθυπουργικός θώκος για να διεκδικήσει ο Αμερικανοτραφείς μυστακοφόρος εγγονός του? Η μάλλον θα υπήρχε γενικώς σήμερα ο εγγονός του?
Είμαι αναφανδόν υπέρ της εθνικής συμφιλίωσης και του καταλαγιασμού των παθών. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να τιμώνται οι αγωνιστές και των δύο παρατάξεων (εθνικιστές-κομμουνιστές) (όπως π.χ. στην Ισπανία), και να πάψει αυτή η εκστρατεία ψεύδους και λάσπης κατά των εθνικιστών.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. «Ο Γρίβας και η «Χ». Το χαμένο αρχείο» Σπύρος Παπαγεωργίου, εκδόσεις «Νέα Θέσις»
2. «Οργάνωσις «Χ», τρία χρόνια, τρεις αιώνες», Όμηρος Παπαδόπουλος. Εκδόσεις «Νέα Θέσις»
3. «Το έπος του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη», Ν. Σαμουήλ, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις».
I.B.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου