Ποιος ήταν άραγε ο πραγματικός Αχιλλέας;

Μια σειρά άρθρων για τον πολυθρύλητο Αχιλλέα για τον οποίον εγράφησαν έπη, βιβλία, έγιναν πολλές κινηματογραφικές ταινίες, ενώ η αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας, σύζυγος του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, έκτισε προς τιμήν του το Αχίλλειο στην Κέρκυρα!... Ο Χείρωνας τον μεγάλωνε με τις αρ­χαίες αρετές, την περιφρόνηση των αγαθών αυ­τού του κόσμου, την απέχθεια για το ψέμα, την εγκράτεια, την αντίσταση στα κακά πάθη και την αντοχή στον πόνο. Τον έτρεφαν αποκλειστι­κά με εντόσθια λιονταριών και αγριογούρου­νων, για να του μεταδώσουν τη δύναμη αυτών των ζώων, με μέλι (που θα του έδινε τη γλυκύτη­τα και την πειθώ) και με μεδούλι αρκούδας. Από τον Χείρωνα, τέλος, πήρε το όνομα Αχιλλέας· πριν τον έλεγαν Λιγύρωνα!..

ΕΙΝΑΙ γνωστό, ότι ο Αχιλλέας (Άχιλλεύς, έως) περιβάλλεται από ένα μύθο που είναι ένας από τους πιο πλούσιους της ελληνικής μυθολογίας και ένας από τους πιο παλιούς. Ο Αχιλλέας έγινε διάσημος και ξα­κουστός κυρίως από την Ιλιάδα, που το θέμα της δεν είναι η άλωση της Τροίας, αλλά η οργή του Αχιλλέα, ο οποίος στη διάρκεια αυτής της εκ­στρατείας λίγο έλειψε να προκαλέσει το χαμό του στρατού των Ελλήνων. Έτσι το πιο πολυ­διαβασμένο επικό ποίημα ολόκληρης της αρ­χαιότητας συνετέλεσε στο να διαδοθούν και να αγαπηθούν οι περιπέτειες του ήρωα. "Αλλοι ποι­ητές και λαϊκοί θρύλοι πήραν το πρόσωπο του και προσπάθησαν να συμπληρώσουν την αφή­γηση της ζωής του επινοώντας επεισόδια, για να καλύψουν τα κενά τον ομηρικών αφηγήσεων. Μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε σιγά σιγά ένας κύκλος του Αχιλλέα, παραφορτωμένος από επεισόδια και θρύλους, συχνά αντιφατικούς, που ενέπνευσε τους τραγικούς και επικούς ποιητές όλης της αρχαιότητας ως τη ρωμαϊκή εποχή.

Η παιδική ηλικία.

Ο Αχιλλέας ήταν γιος του Πηλέα, που βασίλευε στην πόλη της Φθίας στη Θεσσαλία. Από τη μεριά του πατέρα του κατά­γεται κατευθείαν από το γένος του Δία, ενώ μη­τέρα του είναι μια θεά, η Θέτιδα, κόρη του Ωκε­ανού, του θεού των θαλασσών (βλ. πίν. 33). Για την ανατροφή του υπάρχουν πολλές εκδοχές. Άλλοτε τον παρουσιάζουν να ανατρέφεται από τη μητέρα του στο πατρικό σπίτι με την επίβλε­ψη του παιδαγωγού του Φοίνικα ή του Κενταύ­ρου Χείρωνα και άλλοτε διηγούνται πώς έγινε, χωρίς να το θέλει, η αιτία μιας φιλονικίας ανά­μεσα στον πατέρα του και τη μητέρα του και πώς αυτή άφησε τον άνδρα της και εμπιστεύθη­κε το παιδί στον Κένταυρο Χείρωνα, ο οποίος ζούσε στο βουνό Πήλιο.

Επειδή η Θέτιδα ήταν θεά, συνήψε με τον θνητό Πηλέα μια σχέση που δεν μπορούσε να κρατήσει πολύ. Πολλές διαφο­ρές χώριζαν τους συζύγους. Ο Αχιλλέας, λένε, ήταν το έβδομο παιδί που γεννήθηκε από το γά­μο αυτόν και η Θέτιδα είχε προσπαθήσει για το καθένα από αυτά να απομακρύνει από τη ζωή τους τα θνητά στοιχεία που είχαν πάρει από τον Πηλέα. Γι' αυτό τα έβαζε μέσα στη φωτιά, πράγ­μα που τα σκότωνε. Στο έβδομο όμως παιδί ο Πηλέας παραμόνευσε και είδε τη Θέτιδα την ώρα που εκτελούσε το επικίνδυνο εγχείρημα της. Της άρπαξε το παιδί, που μονάχα τα χείλια του, καθώς και ο αστράγαλος του δεξιού ποδιού, είχαν καεί. Η Θέτιδα όμως οργισμένη γύρισε να ζήσει στα βάθη της θάλασσας μαζί με τις αδελ­φές της. Ο Πηλέας έσωσε έτσι το παιδί και ζή­τησε από τον Κένταυρο Χείρωνα, που ήταν ικα­νός στην ιατρική τέχνη, να αντικαταστήσει τον καμένο αστράγαλο. Ο Χείρωνας ξέθαψε γι' αυ­τόν το λόγο έναν Γίγαντα, τον Δάμυσο, ο οποίος, όσο ζούσε, ήταν ιδιαίτερα γρήγορος στο τρέξιμο, και στη θέση του κόκαλου που έλειπε έβαλε το αντίστοιχο κόκαλο του Γίγαντα. Αυτό εξηγεί το χάρισμα του Αχιλλέα στο τρέξιμο που τον έκανε τόσο αξιόλογο. Τέλος ένας άλλος μύ­θος βεβαιώνει ότι στην παιδική του ηλικία τον Αχιλλέα η μητέρα του τον έλουσε στο νερό της Στύγας, του ποταμού του Άδη. Αυτό το νερό εί­χε την ιδιότητα να κάνει άτρωτο κάθε ον που βυθιζόταν εκεί μέσα. Η φτέρνα ωστόσο, από την οποία η Θέτιδα κρατούσε το παιδί, δεν αγγί­χτηκε από το μαγικό νερό και έμεινε τρωτή.

Στο Πήλιο ο Αχιλλέας δέχτηκε τις φροντίδες της μητέρας του Κενταύρου, της Φιλύρας, και της γυναίκας του, της Νύμφης Χαρικλώς. Όταν μεγάλωσε, άρχισε να ασκείται στο κυνήγι και στο δάμασμα των αλόγων, καθώς και στην ια­τρική. Ακόμη μάθαινε να τραγουδά και να παί­ζει λύρα! Ο Χείρωνας τον μεγάλωνε με τις αρ­χαίες αρετές, την περιφρόνηση των αγαθών αυ­τού του κόσμου, την απέχθεια για το ψέμα, την εγκράτεια, την αντίσταση στα κακά πάθη και την αντοχή στον πόνο. Τον έτρεφαν αποκλειστι­κά με εντόσθια λιονταριών και αγριογούρου­νων, για να του μεταδώσουν τη δύναμη αυτών των ζώων, με μέλι (που θα του έδινε τη γλυκύτη­τα και την πειθώ) και με μεδούλι αρκούδας. Από τον Χείρωνα, τέλος, πήρε το όνομα Αχιλλέας· πριν τον έλεγαν Λιγύρωνα. 
.sakketosaggelos.gr