Η αρχαία ελληνική μουσική, αποτελούσε έναν εκ των κυριωτέρων μοχλών του ελληνικού πoλιτισμoύ, και μάλιστα καλλιεργήθηκε όχι μόνον υπό των Ελλήνων, αλλά και υπό άλλων λαών της Ασίας, των εξελληνισθέντων υπό την κυριαρχίαν του Μ. Αλεξάνδρου και των διαδόχων αυτού! Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, σύμφωνα με την μαρτυρία του Χαιρωνέως φιλοσόφου και ιστορικού συγγραφέως Πλουτάρχου: «Kαι Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσίων παίδες, τας Ευριπίδου και Σοφοκλέους τραγωδίας ήδον» (!!).
«Kαι Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσίων παίδες, τας Σοφοκλέους και Ευριπίδου τραγωδίας ήδον». Το συγκεκριμένο εδάφιο του Πλούταρχου, το οποίο αλιεύσαμε από τα ψηφιοποιημένα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.
ΣΗΜΕΡΑ, ημέρα του Αγίου Πνεύματος, θα ήθελα ν’ αφήσουμε για λίγο τα πολιτικά ζητήματα και ν’ ασχοληθούμε (μιας και η μέρα το καλεί) με πιο ουσιαστικά θέματα, που είναι το πνεύμα των προγόνων μας. Το πνεύμα των Ελλήνων. Κι ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Είναι αλήθεια ότι η ίδια η ιστορία διηγείται ότι προ της ιδρύσεως της Χριστιανικής Εκκλησίας ο ελληνικός πολιτισμός, μέσω της απέραντης κυριαρχίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου μεταφυτεύθηκε εκ της Ελλάδος και εξαπλώθηκε προς τις ευρείες ασιατικές χώρες.
Μιλάμε για τις χώρες εκείνες που άρχιζαν από των ορέων της Μακεδονίας μέχρι της Ινδικής και από της Κασπίας μέχρι της Αιθιοπίας! Κι όχι μόνο!.. Ο ελληνικός πολιτισμός παγιώθηκε κυρίως στην Μικρά Ασία, την Αρμενία, την Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτον.
Αυτός και ο λόγος ο οποίος μας κάνει πλέον να πιστεύουμε (και να πιστοποιούμε) το γεγονός, ότι διά των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, των Πτολεμαίων και Σελευκιδών, η ελληνική γλώσσα, η ελληνική μουσική, αλλά και κάθε άλλη ελληνική τέχνη ή επιστήμη, όπως και κάθε λογής ελληνική βιομηχανία, καλλιεργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στις μεγάλες πόλεις, τις οποίες έκτισαν οι μεταναστεύσαντες στην Ανατολή Έλληνες!
Για παράδειγμα, η Ταρσός της Kιλικίας, στην οποία γεννήθηκε κι εκπαιδεύθηκε ο εβραϊκής καταγωγής Απόστολος των Εθνών Παύλος, είχε ελληνικές σχολές, οι οποίες, κατά την μαρτυρία του Στράβωνος, φημίζονταν ως «ονομαστότεραι των εν Αθήναις και Αλεξανδρεία σχολών εν τε τη σπουδή της φιλοσοφίας και της άλλης εγκυκλίου παιδεύσεως», που περιγράφουν διάφοροι ιστορικοί ερευνητές!
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η αρχαία ελληνική γραμματεία, που γνωρίζουμε, δεν περιλαμβάνει μόνον τα όποια κείμενα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τραγικών ποιητών, αλλά και όλα εκείνα που μιλάνε και για άλλες τέχνες ή επιστήμες.
Για την αρχαία ελληνική μουσική δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν γράψει. Και πάνω απ’ όλα οι αρχαίοι Έλληνες αρμονικοί συγγραφείς, που έκαναν την αρχαία μουσική επιστήμη! Αυτή, λοιπόν, η αρχαία ελληνική μουσική, αποτελούσε έναν εκ των κυριωτέρων μοχλών του ελληνικού πoλιτισμoύ, και μάλιστα καλλιεργήθηκε όχι μόνον υπό των Ελλήνων, αλλά και υπό άλλων λαών της Ασίας, των εξελληνισθέντων υπό την κυριαρχίαν του Μ. Αλεξάνδρου και των διαδόχων αυτού!
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, σύμφωνα με την μαρτυρία του Χαιρωνέως φιλοσόφου και ιστορικού συγγραφέως Πλουτάρχου: «Kαι Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσίων παίδες, τας Ευριπίδου και Σοφοκλέους τραγωδίας ήδον» (!!)
Ο όρος «ήδον» είναι παρατατικός του ρήματος άδω (= τραγουδώ, ψάλλω), πράγμα που σημαίνει ότι οι αρχαίοι λαοί, που μνημονεύει ο Πλούταρχος, όχι μόνο διάβαζαν, αλλά και έψελναν τις τραγωδίες του Ευριπίδη ή του Σοφοκλή (!!)
Το γεγονός τούτο πολλοί Έλληνες, μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει επαρκώς. Το διαπιστώνουμε μόνον στον τρόπο ομιλίας διαφόρων συμπολιτών μας, που ζουν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος, όπως για παράδειγμα οι Κρήτες και οι Επτανήσιοι, όπου η ομιλία τους είναι «τραγουδιστική». Ο απόηχος δηλαδή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας η οποία κι αυτή ήταν μια μελωδική γλώσσα!
Το γεγονός αυτό ήρθε να το επιβεβαιώσει εμπράκτως ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός Μάνος Κατράκης, ο οποίος σε μία συζήτηση που είχε με τον γράφοντα, του τόνιζε την ανάγκη της πολυτονικής γραφής της γλώσσας μας, ώστε ο άνθρωπος, που την προφέρει, να γνωρίζει πού θα τονίζει και με ποιον τρόπο τη γλώσσα μας! Κρατούσε μάλιστα στα χέρια του έναν μαύρο μαρκαδόρο και τόνιζε από μόνος του τα κείμενα, που ήθελε να απαγγείλει!
Αυτός και ο λόγος που οι πατεράδες μας χρησιμοποιούσαν τα πνεύματα και τους τόνους (ψιλή, βαρεία, οξεία, κλπ), ώστε η γλώσσα μας να είναι μελωδική, ενώ το πνεύμα το ελληνικό ήταν από τότε αειφόρο!.
Χρόνια Πολλά!..
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Κυριακή, 23 Ιουνίου 2013
http://www.sakketosaggelos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου